Uitspraken

Ferring maakt bezwaar tegen de vier volgende (vermeende) wijzigingen of vermeerderingen van (de grondslag van de) eis in de MvG:

vermeerdering met vorderingen betreffende “low dose” toediening/ door het “low dose” aspect als grondslag van de vorderingen aan te voeren;

vermeerdering met vorderingen tot opeising van Amerikaanse octrooien en octrooiaanvragen;

vermeerdering met de subsidiaire vorderingen 15 tot en met 21 onder meer betreffende opeising van een aandeel in het EP 534 en buitenlandse equivalenten;

vermeerdering van de (grondslagen van de) nietigheidsvordering door het aanvoeren van nieuwe nietigheidsargumenten.

Ferring stelt dat [verweersters] bij pleidooi in eerste aanleg hun vorderingen verminderd hebben

• -

  door een eventuele aanspraak op “low dose” niet langer te vorderen;

• -

  door Amerikaanse octrooien en octrooiaanvragen niet langer op te eisen.

Ferring stelt dat uit het petitum, de overige inhoud van de MvG en de daarbij overgelegde producties blijkt dat [verweersters] voormelde (grondslag van de) vorderingen waarmee zij hun eis in eerste instantie hebben verminderd thans weer onderdeel laten zijn van het hoger beroep. Zij stelt dat [verweersters] hierdoor handelen in strijd met de goede procesorde en dat zij hierdoor in haar verdediging wordt geschaad, zodat deze eiswijzigingen moeten worden geweigerd en buiten beschouwing moeten worden gelaten.

[verweersters] stellen in hun antwoordmemorie dat zij tijdens het pleidooi in eerste aanleg hebben aangegeven het “low dose”concept niet langer aan hun vorderingen ten grondslag te leggen (in deze procedure, begrijpt het hof) en dat zij ook in dit hoger beroep het “low dose” concept niet aan hun vorderingen ten grondslag (hebben bedoeld te) leggen, zodat, begrijpt het hof, in zoverre geen sprake is van een eisvermeerdering en niet valt in te zien waartegen Ferring in dit verband bezwaar maakt. Hierbij hebben zij opgemerkt dat [verweerder sub 2] wel de uitvinder is van het “low dose” concept, dat hij daarop aanspraak maakt en daarvoor octrooien heeft aangevraagd, waaronder EP 419, welke aanvrage onderwerp van een andere procedure is.

[verweersters] erkennen in hun antwoordmemorie dat zij in eerste aanleg de Amerikaanse equivalenten bewust uit de procedure hebben geweerd door, begrijpt het hof, hun eis in zoverre te verminderen. Zij stellen dat zij ook in hoger beroep geen overdracht van Amerikaanse equivalenten vorderen en er in dit verband geen sprake is van enige wijziging van eis. Tijdens het pleidooi in hoger beroep hebben [verweersters] desgevraagd verklaard dat zij in hoger beroep ook geen opeising van de Amerikaanse octrooien en octrooiaanvragen vorderen.

In het midden latend of in de MvG voormelde wijzigingen van (de grondslag van de) eis kunnen worden gelezen, brengt voormeld standpunt van [verweersters] mee dat MvG aldus moet worden begrepen dat niet bedoeld is de eis te wijzigen in de hiervoor in rechtsoverweging 7 onder 1 en 2 weergegeven zin. Dit brengt mee dat Ferring in zoverre geen belang bij haar bezwaar heeft en dit zal worden afgewezen.

De subsidiaire vorderingen, waarbij [verweersters], kort gezegd, aanspraak op een aandeel in de octrooien en de octrooiaanvragen maken en overdracht van dat aandeel vorderen, waren in eerste aanleg niet op deze wijze ingesteld. In eerste aanleg maakte [verweersters] aanspraak op een gedeelte van de octrooien en octrooiaanvragen en vorderden zij overdracht van de aan hen toebehorende gedeelten. Dit laatste vorderen zij thans primair.

Ferring stelt dat [verweersters] nadrukkelijk afstand hebben gedaan van het vorderen van een aandeel in de octrooien en de octrooiaanvragen, ter onderbouwing van welke stelling Ferring verwijst naar de hiervoor aangehaalde overwegingen van de rechtbank. [verweersters] hebben dit betwist, waarbij zij stellen dat de rechtbank de positie van [verweersters] verkeerd hebben begrepen en (derhalve) verkeerde conclusies heeft getrokken. Zij stellen dat zij met hun in eerste aanleg (en thans primair) gevorderde gedeeltelijke overdracht van het aandeel in EP 534 juist een aandeel (in, voor zover van toepassing, een gemeenschappelijk recht, begrijpt het hof) hebben gevorderd. Zij stellen dat zij in ieder geval geen afstand hebben gedaan van opeising van een zodanig aandeel. Het hof is van oordeel dat de stelling van Ferring dat [verweersters] afstand hebben gedaan van het vorderen van een aandeel niet blijkt uit de aangehaalde overwegingen in het bestreden vonnis nu dat er niet staat. Daaruit kan hooguit worden afgeleid dat zij (naar het oordeel van de rechtbank) geen aandeel (op de juiste wijze) hebben gevorderd, maar dat is iets anders dan afstand doen van een vordering. Ook overigens is deze stelling van Ferring onvoldoende onderbouwd, zodat er geen reden is om [verweersters] niet toe te laten hun vorderingen, al dan niet zekerheidshalve, uit te breiden met de onderhavige subsidiaire vorderingen. In zoverre is sprake van een vermeerdering van eis. Deze is tijdig bij memorie van grieven gedaan en dit is niet in strijd met de goede procesorde. Daardoor is (ook) geen sprake van onredelijke bemoeilijking van Ferring in haar verdediging. Het bezwaar van Ferring zal dan ook worden verworpen en de eisvermeerdering zal worden toegelaten.

Ferring betoogt (in haar incidentele memorie “bezwaar tegen eiswijziging” letterlijk tussen de voormelde bezwaren tegen eiswijzigingen door) dat [verweersters] niet-ontvankelijk verklaard moeten worden in hun inbreukvorderingen en bijkomende vorderingen (dan wel niet toegelaten moeten worden in hoger beroep), stellende dat [verweersters] geen octrooihouder waren van EP 534 op het moment van instellen van de vorderingen en dat ook thans niet zijn en dat een dergelijke vordering enkel kan worden ingesteld door de octrooihouder.

[verweersters] hebben gesteld dat Ferring in de incidentele vordering niet-ontvankelijk moet worden verklaard nu het onderhavige incident ongeschikt is voor het verkrijgen van de door Ferring gewenste beslissing, namelijk een beslissing waardoor op grond van inhoudelijke waardering van de over en weer betrokken stellingen op het punt van de inbreuk een einde wordt gemaakt aan het door de rechter te beoordelen geschil in de hoofdzaak. Voorts hebben [verweersters] gemotiveerd voormeld niet-ontvankelijkheidsverweer van Ferring (inhoudelijk) betwist.

Het hof deelt het standpunt van [verweersters] dat het onderhavige incident niet geschikt is voor het verkrijgen van de door Ferring gewenste beslissing. Een niet in de wet genoemde incidentele vordering, ingesteld in een lopende procedure, zoals bedoeld in artikel 208 Rv, moet in beginsel een processuele verwikkeling betreffen die rechterlijke bemoeienis vereist van andere aard dan beslechting van materiële geschilpunten; zo’n incident moet in beginsel betrekking hebben op de voortgang of instructie van de zaak. Het standpunt van Ferring dat slechts sprake is van een procedureel punt waarvoor geen inhoudelijke beoordeling nodig is deelt het hof niet, alleen al omdat voor de beoordeling daarvan uitleg van diverse bepalingen van de Rijksoctrooiwet 1995 nodig is, waarover partijen van mening verschillen en door Ferring uitvoerig is gepleit. Deze incidentele vordering van Ferring zal dan ook worden afgewezen.

Het bovenstaande brengt mee dat de incidentele vorderingen van Ferring zullen worden afgewezen/ de bezwaren tegen de (vermeende) eiswijzigingen zullen worden verworpen en de in rechtsoverweging 7 onder 3 en 4 vermelde wijzigingen van (de grondslag van de) eis zullen worden toegelaten.

Ferring zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het incident. [verweersters] vorderen daarvan vergoeding op de voet van artikel 1019h Rv. Partijen gaan beide, naar het oordeel van het hof terecht, uit van toepasselijkheid van artikel 1019h Rv. Ferring heeft bij pleidooi gesteld dat [verweersters] twee eiswijzigingen hebben laten vallen en dat daarmee rekening moet worden gehouden in de kostenveroordeling. Het hof is van oordeel dat dat in zoverre juist is dat [verweersters] door het overleggen van Amerikaanse octrooi(aanvrag)en en verwijzing daarnaar in het petitum in de MvG de indruk hebben gewekt dat zij hun eis vermeerderden als in rechtsoverweging 7 onder 2 omschreven. De daardoor veroorzaakte kosten dienen voor hun rekening te blijven respectievelijk te komen. Daar dit slechts één van de in dit incident aan de orde zijnde onderwerpen betreft – zodat niet serieus gesteld kan worden dat Ferring (alleen) hierdoor genoodzaakt werd dit incident in te stellen –, waarover [verweersters] al bij hun antwoordmemorie duidelijkheid hebben verschaft en waarmee dan ook redelijkerwijs niet veel kosten gemoeid kunnen, althans mogen zijn geweest, rechtvaardigt dit naar het oordeel van het hof een aftrek van € 3.000,-- op de door [verweersters] gevorderde kosten. Nu Ferring overigens geen bezwaar heeft gemaakt tegen het ter zake door [verweersters] gevorderde bedrag van € (25.650,38 + 14.670,35=) 40.320,73, (dat overigens lager is dan het ter zake door Ferring gevorderde bedrag), zal het hof een bedrag van € 37.320,73 toewijzen.