Uitspraken

Jedidja c.s. zijn in hoger beroep gekomen omdat zij het niet eens zijn met het vonnis. Zij hebben verschillende bezwaren tegen het vonnis aangevoerd. Jedidja c.s. willen dat het hof de vorderingen van VGZ alsnog afwijst.

Met grief I komen Jedidja c.s. op tegen het oordeel van de rechtbank dat de gepretendeerde vorderingen van de budgethouders op Jedidja c.s. rechtsgeldig aan VGZ zijn overdragen. Volgens Jedidja c.s. is van een rechtsgeldige overdracht geen sprake omdat de budgethouders geen schade hebben geleden, zij derhalve ook geen vorderingsrecht hebben en zij dus ook geen vorderingsrechten hebben kunnen overdragen.

Het hof verwerpt dit verweer van Jedidja c.s. Uit de (inmiddels onherroepelijke) terugvorderingsbesluiten van VGZ volgt dat VGZ vorderingen heeft op de budgethouders. Deze vorderingen vallen als een geldschuld in het vermogen van de budgethouders. De omstandigheid dat VGZ heeft afgezien van invordering bij die budgethouders (na het te goeder trouw verklaren van de budgethouders) maakt nog niet dat zij niet geacht kunnen worden enige schade te hebben geleden.

Jedidja c.s. voeren verder aan dat de vermeende vordering van [budgethouder 7] op Jedidja c.s. gedeeltelijk niet rechtsgeldig aan VGZ is gecedeerd. De cessieakte van [budgethouder 7] ziet enkel op de verantwoording over januari 2014 t/m december 2014. In de cessieakte wordt de verantwoording en de vordering met betrekking tot het pgb dat in 2013 bij Jedidja is besteed niet genoemd. Voor dit gedeelte is de vordering dan ook niet overdragen, aldus Jedidja c.s.

Het hof overweegt als volgt. Door VGZ is toegelicht dat abusievelijk de considerans van de cessieakte van [budgethouder 7] vermeldt dat de terugbetalingsverplichting betrekking heeft op de periode 1 januari 2014 tot en met 31 december 2014, welke vergissing kan worden verklaard uit de omstandigheid dat het hier een (model)tekst betreft die is overgenomen uit de cessieovereenkomsten met de andere budgethouders, voor wie deze periode wel gold. Het hof stelt verder vast dat in de cessieakte is bepaald (onder 1): “De budgethouder draagt bij deze aan het Zorgkantoor over: haar hierboven in de overwegingen omschreven vorderingen op de zorgverlener en/of de bestuurders/beleidsbepalers van de zorgverlener, daaronder begrepen enige andere aan de zorgverlener verbonden organisatie of vennootschap”.

Met VGZ is het hof daarom van oordeel dat het ervoor moet worden gehouden dat de genoemde periode in de considerans een (voor alle partijen) kenbare vergissing betrof en uit hetgeen overigens in de cessieakte is opgenomen genoegzaam blijkt dat het de bedoeling is geweest om alle vorderingen van [budgethouder 7] op Jedidja c.s. aan VGZ over te dragen.

Grief I faalt.

Met grief II betogen Jedidja c.s. in hoger beroep opnieuw dat de vorderingen van VGZ zijn verjaard. De rechtbank had het beroep op verjaring verworpen.

Jedidja c.s. voeren daartoe aan dat de budgethouders na het leveren van de prestatie bekend waren met het handelen van Jedidja c.s. en vanaf het moment van ontvangst van de facturen bekend waren met het bedrag dat door Jedidja in rekening werd gebracht voor de aan de desbetreffende budgethouder geleverde zorg, met als gevolg dat de budgethouders ook vanaf 2013, dan wel ten minste 2014, op de hoogte zijn geraakt van de door hen geleden schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. Volgens het stelsel van het pgb dienden de budgethouders uiterlijk binnen zes weken na het einde van de eerste helft van het kalenderjaar verantwoording aan VGZ af te leggen over de besteding van het pgb. Dit betekent, aldus nog steeds Jedidja c.s., dat uiterlijk 22 september 2014 de budgethouders – en [budgethouder 7] uiterlijk 22 september 2013 – bekend hadden moeten zijn met het standpunt van VGZ over de verantwoording, dan wel dit bij VGZ hadden moeten navragen. De subjectieve bekendheid bij de budgethouders is daarmee aangevangen op uiterlijk 22 september 2014 en voor [budgethouder 7] op uiterlijk 22 september 2013, dan wel uiterlijk 22 september 2014. Jedidja c.s. wijzen in dit verband nog erop dat VGZ met betrekking tot de verantwoordingen van het pgb over de eerste helft van 2014 – en voor [budgethouder 7] ook voor het budget in 2013 – brieven naar de budgethouders heeft gestuurd waarin werd vermeld dat de stukken moesten worden aangeleverd omdat het pgb anders moest worden terugbetaald of het pgb kon worden beëindigd.

Het hof overweegt als volgt. Op grond van artikel 3:310 lid 1 BW verjaart een rechtsvordering tot schadevergoeding door verloop van vijf jaren na aanvang van de dag volgend op die waarop de benadeelde zowel met de schade als de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden. Naar vaste rechtspraak van de Hoge Raad moet de eis dat de benadeelde bekend is geworden met zowel de schade als de daarvoor aansprakelijke persoon zo worden opgevat dat het hier gaat om een daadwerkelijke bekendheid, zodat het enkele vermoeden van het bestaan van schade niet volstaat. De verjaringstermijn begint pas te lopen op de dag na die waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van de door hem geleden schade in te stellen.

Bij de beoordeling stelt het hof verder voorop dat door VGZ is gesteld dat bij brieven van 24 oktober 2019 Jedidja c.s. aansprakelijk zijn gesteld (dagvaarding, randnummer 146) voor de door VGZ geleden schade en dat daarbij ook mededeling is gedaan van cessie van de vorderingen van de budgethouders op Jedidja c.s. aan VGZ (dagvaarding, randnummer 164). Door Jedidja c.s. is dit niet weersproken, met als gevolg dat het aan Jedidja c.s. is om in voldoende mate te onderbouwen dat de verjaringstermijn reeds op 24 oktober 2014 was gaan lopen.

Het hof is van oordeel dat Jedidja c.s. dit onvoldoende hebben onderbouwd. Het hof volgt de rechtbank in haar oordeel dat de budgethouders pas in december 2016 ([budgethouder 1], [budgethouder 2], en [budgethouder 6]) respectievelijk juni 2017 ([budgethouder 3], [budgethouder 5], en [budgethouder 7]) en juli 2017 ([budgethouder 4] en [budgethouder 8]), toen VGZ bij brief de bevindingen uit het rechtmatigheidsonderzoek aan hen kenbaar maakte, (in voldoende mate) bekend zijn geworden met de schade en de identiteit van de aansprakelijke persoon (Jedidja).

De omstandigheid dat de budgethouders al eerder ermee bekend waren geraakt dat een rechtmatigheidsonderzoek werd gedaan en al ook eerder door VGZ aanvullende informatie bij de budgethouders was opgevraagd over de verantwoording van de pgb-gelden, doet hieraan niet af. Op dat moment was immers (nog) niet (voldoende) duidelijk dat de budgethouders pgb-gelden zouden moeten terugbetalen omdat de door Jedidja opgestelde facturen door VGZ zouden worden afgekeurd.

Ook de door VGZ verstuurde brieven, die VGZ in het kader van de beoordeling van de verantwoording heeft gestuurd aan de budgethouders, hebben de verjaringstermijn niet doen aanvangen. In deze brieven vraagt VGZ de budgethouders om nadere informatie. Deze brieven bevatten verder alleen de waarschuwing dat betaling van het pgb zou worden stopgezet indien de informatie niet (tijdig) zou worden gegeven.

Jedidja c.s. voeren verder aan dat het [budgethouder 7] al tijdens het huisbezoek duidelijk moest zijn geworden dat zij pgb-gelden zou moeten gaan terugbetalen en – zo begrijpt het hof – dat zij Jedidja daarvoor verantwoordelijk zou kunnen houden. Een voldoende specifieke onderbouwing van deze stelling is evenwel niet gegeven.

Ook al hetgeen Jedidja c.s. overigens nog naar voren hebben gebracht betreft naar het oordeel van het hof geen voldoende onderbouwing van de stelling dat de vorderingen van de budgethouders zijn verjaard.

Voor zover Jedidja c.s. nog aanvoeren dat ook de vorderingen van VGZ op haar zijn verjaard (in randnummer 6.3.8 bij memorie van grieven) faalt die grief bij gebrek aan belang. Aan de behandeling van enige vordering van VGZ als (eigen) crediteur van Jedidja c.s. en niet als cessionaris wordt niet toegekomen omdat de vorderingen van de budgethouders zoals gecedeerd aan VGZ door het hof reeds toewijsbaar zullen worden geoordeeld.

Grief II faalt.

Grief III en grief IV, die zich lenen voor gezamenlijke behandeling, bestrijden het oordeel van de rechtbank dat Jedidja de besteding van de pgb-gelden voor de budgethouders ondeugdelijk heeft verantwoord en dat Jedidja hierdoor toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van de voor haar uit de overeenkomst met de budgethouders voortvloeiende verbintenissen, zodat Jedidja de schade die de budgethouders hierdoor lijden moet vergoeden.

Jedidja c.s. voeren daartoe in de eerste plaats aan dat op grond van het in de uitvoeringspraktijk geldende gedoogbeleid Jedidja de door haar geleverde zorg aan de budgethouders heeft mogen verlenen, administreren en in rekening heeft mogen brengen op de wijze waarop zij dat heeft gedaan. De verplichting om in de declaraties de verleende zorg te verantwoorden, onder meer met een overzicht van de dagen waarop is gewerkt, het uurtarief en het aantal te betalen uren, gold niet voor Jedidja, omdat zij 24-uurs zorg leverde binnen een wooninitiatief. Dit gedoogbeleid was verder ook redelijk omdat in geval van 24-uurs zorgverlening het voor de zorgverlener onmogelijk is om de daadwerkelijk geleverde zorg per budgethouder te specificeren, aldus Jedidja c.s.

Bij de beoordeling van deze grieven stelt het hof het volgende voorop.

Het gaat in deze zaak om pgb’s die zijn toegekend op basis van de tot 1 januari 2015 geldende Regeling Subsidies AWBZ (hierna: de Regeling).

Op grond van de Regeling waren de budgethouders verplicht om het pgb alleen te besteden voor de inkoop van kwalitatief verantwoorde zorg voor de geïndiceerde zorgfuncties, ook wel ‘kwalitatief verantwoorde AWBZ-zorg’. Verder waren de budgethouders verplicht om met de zorgverlener een schriftelijke zorgovereenkomst te sluiten. De zorgovereenkomst moest onder meer bepalen dat de declaraties van de zorgverlener of zorgverlenende instantie een overzicht bevatten van de dagen waarop is gewerkt, het (uur) tarief, het aantal te betalen uren (of dagdelen of etmalen) en de naam van de zorgverlener of zorgverlenende instantie (artikel 2.6.9 van de Regeling).

Tussen de budgethouders en Jedidja zijn de onder 3.2 vermelde zorgovereenkomsten gesloten. Tussen partijen is niet in geschil dat deze zorgovereenkomsten tot doel hadden dat Jedidja aan de budgethouders kwalitatief verantwoorde AWBZ-zorg zou leveren, zodat die zorg kon worden vergoed uit het door de budgethouders ontvangen pgb.

Het hof stelt verder nog voorop dat van Jedidja als professioneel zorgverlener mocht worden verwacht dat zij op de hoogte was van de geldende regels met betrekking tot de besteding van het pgb en dat zij alle redelijke inspanningen zou leveren om ervoor te zorgen dat de budgethouders die zorg bij haar inkochten de besteding van hun pgb richting het zorgkantoor konden verantwoorden. Jedidja diende bij de uitvoering van haar werkzaamheden (in het bijzonder de wijze waarop zij de administratie voor de budgethouders voerde) rekening te houden met deze belangen van de budgethouders. Dat geldt temeer, nu genoegzaam uit de overgelegde stukken en het onderzoek van VGZ is gebleken dat Jedidja alle administratieve handelingen met betrekking tot de pgb’s voor de budgethouders voor haar rekening nam. Jedidja c.s. hebben niet (voldoende gemotiveerd) betwist dat de correspondentie over de pgb’s van de budgethouders met VGZ (althans haar rechtsvoorganger) plaatsvond via Jedidja, dat zij de verantwoordingsformulieren invulde en indiende bij VGZ en dat zij met VGZ correspondeerde in het kader van controles naar aanleiding van die verantwoordingen, en dat zij de gevraagde documentatie aan VGZ aanleverde.

Het betoog van Jedidja c.s. dat de budgethouders zelf verantwoordelijk waren voor de verantwoording van de besteding van het pgb, faalt dan ook in dit licht, nu Jedidja deze verantwoording feitelijk zelf verrichte en daarom des te meer ook op Jedidja een zorgplicht rustte – gelet op het belang van de budgethouders en het aan Jedidja gegeven vertrouwen– dit op een zorgvuldige en deugdelijke wijze te doen.

Het hof stelt verder vast dat Jedidja de budgethouders factureerde als volgt. Jedidja baseerde haar facturen op het bedrag in de toekenningsbeschikking van de budgethouders, waarin per maand de betalingen stonden, welk bedrag zij vervolgens verminderde met het vrij besteedbare bedrag van de desbetreffende budgethouder. Het restantbedrag (het netto pgb) werd bij de budgethouders maandelijks in rekening gebracht. Op deze wijze bracht Jedidja steeds in rekening wat uit het pgb kon worden vergoed. Wat volgens Jedidja aan extra zorg was geleverd werd niet in rekening gebracht en werd niet op de factuur gezet.

Het hof is met de rechtbank van oordeel dat deze handelwijze niet was geoorloofd. De pgb’s van de budgethouders voorzagen in een aantal zorguren te besteden voor de aan de budgethouder toekende indicaties. Jedidja diende de zorg die zij voor deze indicaties verleende aan de budgethouders dan ook te administreren op een zodanige wijze dat deze verantwoord kon worden. De pgb’s mochten immers slechts worden gebruikt voor besteding aan kwalitatief verantwoorde AWBZ-zorg. Daarvoor diende Jedidja bij te houden hoeveel uren pgb-zorg zij op maandbasis verleende en op basis daarvan de budgethouders te factureren.

Op grond van het gedoogbeleid had Jedidja weliswaar ook ervoor mogen kiezen een vast bedrag in rekening te brengen aan de budgethouders, maar dan zou zij dat bedrag hebben moeten baseren op een gemiddelde van daadwerkelijk verleende zorguren aan kwalitatief AWBZ-verantwoorde zorg. In dat geval had Jedidja bij de berekening van dit gemiddelde ook mogen uitgaan van de uren zorg die werden verleend aan een groep van budgethouders. Ook zou het Jedidja hebben vrij gestaan – zo begrijpt het hof – om binnen de indicaties van de budgethouders waarvoor een pgb was verleend met uren ‘te schuiven’, steeds indien en voor zover dit kon kwalificeren als AWBZ-verantwoorde zorg. Al het voorgaande laat evenwel onverlet dat steeds van Jedidja mocht worden gevergd dat zij het totaal aantal uren aan voor vergoeding in aanmerking komende uren zorg had dienen bij te houden, zodat de bedragen die zij factureerde ook voortvloeiden uit daadwerkelijk geleverde pgb-zorg.

De brief van het Zorginstituut Nederland biedt geen steun voor de stelling van Jedidja c.s. dat wooninitiatieven destijds ongeclausuleerd mochten werken met een maandbedrag dat op het toegekende budget was gebaseerd en niet meer op basis van het aantal uren zorg dat daadwerkelijk was verleend. Jedidja draait het hiermee om en neemt als uitgangspunt het toegekende pgb-budget, in plaats van de daadwerkelijke verleende zorguren. Uit de brief van het Zorginstituut Nederland volgt slechts dat het totaal aantal uren zorg dat aan alle budgethouders binnen het wooninitiatief daadwerkelijk werd verleend, gedeeld mocht worden door het aantal budgethouders aan wie die zorg ook was verleend om zo tot een gemiddeld aantal uren zorg te komen. Het vaste maandbedrag dat mocht worden gefactureerd, mocht op dit gemiddelde aantal uren verleende zorg worden gebaseerd, en niet op het toegekende pgb-budget.

Jedidja c.s. hebben zich verder nog beroepen op het Handboek van VGZ. Het hof is van oordeel dat ook hetgeen het Handboek vermeldt geen steun biedt voor haar standpunt dat gefactureerd mocht worden op basis van toegekende pgb’s en niet meer op basis van daadwerkelijk geleverde pgb-zorg.

Evenmin is door Jedidja c.s. specifiek en concreet onderbouwd dat haar wijze van facturatie een in de praktijk door zorgkantoren geaccepteerde werkwijze was, of althans in elk geval in dit geval jegens Jedidja de gerechtvaardigde verwachting was gewekt (door VGZ dan wel Per Saldo) dat deze wijze van factureren was toegestaan. VGZ heeft betwist dat Jedidja uit bepaalde concrete uitlatingen van VGZ of Per Saldo redelijkerwijze heeft mogen opmaken dat haar handelwijze was toegestaan. Jedidja c.s. hebben deze stelling verder ook niet met voldoende concrete gegevens onderbouwd.

Gelet op voorgaande rustte op Jedidja de verplichting om te facturen voor hetgeen daadwerkelijk aan een budgethouder aan zorg per maand was verleend. Voor zover het aan Jedidja daarbij op grond van het gedoogbeleid voor wooninitiatieven was toegestaan om de verleende zorg niet uit te splitsen per persoon, maar een gemiddeld aantal uren in rekening te mogen brengen, laat dat onverlet dat op Jedidja de verplichting rustte op een deugdelijke wijze te administreren welke zorg voor hoeveel uur aan welke (groep van) personen werd verleend.

Voor zover Jedidja c.s. aanvoeren dat zij dat ook hebben gedaan, hebben zij deze stelling – mede gelet op de conclusies in het onderzoeksrapport, die in onvoldoende mate weersproken zijn gebleven – niet op een voldoende draagkrachtige en geloofwaardige wijze weten te onderbouwen.

In het onderzoeksrapport zijn tal van discrepanties geconstateerd tussen de inhoud van de zorgovereenkomsten, de zorg zoals die door Jedidja is gefactureerd en de daadwerkelijk aan de budgethouders verleende zorg (zoals naar voren komt uit de gespreksverslagen, aangehaald in de dagvaarding in deze procedure) met de budgethouders. Jedidja heeft moeten beseffen dat het maandelijks factureren van het (netto) pgb aan de budgethouders, zonder dat de zorg waarvoor werd gefactureerd nog in een voldoende mate te herleiden was tot de mate waarin daadwerkelijk kwalitatief te verantwoorden AWBZ-zorg was geleverd, door VGZ niet geaccepteerd zou worden. Met alles wat Jedidja c.s. in deze procedure hebben aangevoerd hebben zij de kern van het verwijt dat VGZ hen maakt – dat sprake is geweest van fraude met pgb-gelden – niet kunnen ontkrachten.

Jedidja c.s. stellen dat zowel de budgethouders als VGZ (namens de budgethouders) niet tijdig hebben geklaagd over de tekortkomingen in de geleverde prestatie door Jedidja, met als gevolg het verval van alle rechten.

Het hof volgt Jedidja c.s. niet in haar betoog, reeds omdat – zoals het hof hiervoor heeft geoordeeld – het ervoor moet worden gehouden dat de handelwijze van Jedidja erop gericht is geweest pgb-gelden te incasseren van de budgethouders op een wijze die naar zij heeft moeten begrijpen als frauduleus kan worden aangemerkt. Een beroep op de klachtplicht komt Jedidja onder deze omstandigheden niet toe.

Terzijde merkt het hof nog op dat – zoals hiervoor is vastgesteld – de budgethouders ervan hebben mogen uitgegaan dat Jedidja hen kwalitatief AWBZ verantwoorde zorg zou geven en hen daarvoor zou factureren op een wijze dat zij hetgeen aan hen gefactureerd werd, uit hun pgb konden voldoen. Pas vanaf het moment dat VGZ nadere vragen ging stellen aan de budgethouders over de besteding van de pgb-gelden hebben zij rekening hoeven houden met de mogelijkheid dat Jedidja wellicht was tekortgeschoten in de nakoming van de zorgovereenkomsten. Vanaf dat moment hebben zij evenwel het onderzoek dat VGZ naar de wijze waarop Jedidja zorg verleende en factureerde mogen afwachten.

De tussenconclusie is dat Jedidja de besteding van de pgb-gelden voor de budgethouders ondeugdelijk heeft verantwoord en dat Jedidja hierdoor toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van de uit de zorgovereenkomsten voortvloeiende verbintenissen, door schending van haar zorgplicht, zodat Jedidja de schade die de budgethouders hierdoor lijden moet vergoeden.

De grieven III en IV falen.

Grief V betoogt nog dat Jedidja niet verweten kan worden onrechtmatig jegens de budgethouders te hebben gehandeld. Zoals hiervoor reeds is toegelicht is het hof van oordeel dat Jedidja door haar handelwijze de belangen van de budgethouders heeft veronachtzaamd, reeds door de door haar verleende zorg niet op een afdoende wijze te administreren en te hebben kunnen verantwoorden naar VGZ. Voor zover het niet expliciet met de budgethouders was overeenkomen dat Jedidja de door haar aan de budgethouders verleende zorg voor hen aan VGZ zou verantwoorden, is dit bij de uitvoering van de zorgovereenkomsten van de budgethouders wel de gangbare praktijk geweest. Jedidja is dan ook gehouden geweest dit op een zorgvuldige wijze te doen, hetgeen zij heeft nagelaten. Ter toelichting verwijst het hof naar hetgeen hiervoor al is overwogen. Ook grief V faalt.

Grief VI voert aan dat ook geen sprake is geweest van ongerechtvaardigde verrijking, zoals door VGZ meer subsidiair is aangevoerd. Aan de behandeling van deze grondslag komt het hof niet toe. Grief VI faalt bij gebrek aan belang.

Grief VIII en grief IX (grief VII zal het hof hierna bespreken) keren zich tegen het oordeel van de rechtbank over de omvang van de door de budgethouders geleden schade.

In de eerste plaats klagen Jedidja c.s. dat de omstandigheid dat de terugvorderingsbesluiten inmiddels onherroepelijk zijn geworden niet meebrengt dat de burgerlijke rechter deze tot uitgangspunt heeft te nemen bij de schadebegroting. Daarnaast heeft de rechtbank miskend dat VGZ niet betwist dat Jedidja feitelijk wel (enige) pgb-zorg heeft geleverd aan de budgethouders, aldus Jedidja c.s.

Het hof overweegt als volgt. Met de rechtbank is ook het hof van oordeel dat het een voor Jedidja voorzienbaar gevolg is geweest dat VGZ zou besluiten tot terugvordering van de reeds uitgekeerde pgb-gelden voor niet kwalitatief AWBZ-verantwoorde zorg.

Het hof is echter – met Jedidja c.s. – van oordeel dat de enkele omstandigheid dat de terugvorderingsbesluiten onherroepelijk zijn geworden nog niet meebrengt dat het totale bedrag dat met deze besluiten wordt teruggevorderd van de budgethouders ook in deze civiele procedure als geleden schade toewijsbaar is. Aan het beroep van VGZ op de formele rechtskracht gaat het hof voorbij. Ter toelichting overweegt het hof nog als volgt.

De formele rechtskracht kan slechts worden tegengeworpen aan degenen die bezwaar en beroepsmogelijkheden hebben kunnen aanwenden tegen een besluit. VGZ heeft zich desgevraagd pas tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep op het standpunt gesteld dat Jedidja bezwaar en beroep had kunnen instellen tegen de terugvorderingsbesluiten, in elk geval (nog) nadat Jedidja met deze besluiten bekendheid verkreeg na het uitbrengen van de dagvaarding(en) in deze zaak. Of, en in hoeverre Jedidja als (derde-)belanghebbende zou kunnen worden aangemerkt bij de terugvorderingsbesluiten – hetgeen door Jedidja c.s. is betwist – is door VGZ evenwel verder niet toegelicht.

Het hof overweegt op dit punt dat het aannemelijk is dat de bestuursrechter zal oordelen dat Jedidja een afgeleid belang maar niet een voldoende eigen belang heeft bij de terugvorderingsbesluiten (vgl. het toetsingskader zoals uiteen gezet in de conclusie van Advocaat-Generaal Widdershoven vóór CRvB 5 maart 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:669). Jedidja kan dan ook in deze civiele procedure niet worden tegengeworpen dat tegen de terugvorderingsbesluiten voor haar een met voldoende waarborgen omklede bestuursrechtelijke rechtsgang heeft opengestaan, die zij niet heeft benut. Dit is niet komen vast te staan.

Niet in geschil tussen partijen is verder dat de budgethouders wel enige zorg hebben genoten van Jedidja. De mate waarin kwalitatief AWBZ-verantwoorde zorg is verleend die voor vergoeding in aanmerking had kunnen komen, indien deze op een juiste wijze verantwoord had kunnen worden, is bij gebrek aan voldoende objectieve (administratieve) gegevens en inmiddels ook het tijdsverloop niet meer nauwkeurig vast te stellen. Het hof zal de omvang van de schade daarom schatten (vgl. art. 6:97 BW).

VGZ heeft – voor zover het door haar primair gevorderde bedrag (bestaande uit de som van alle door haar terugvorderde bedragen) niet toewijsbaar geoordeeld zou worden – subsidiair een bedrag van € 148.042,39 gevorderd. VGZ heeft dit bedrag berekend aan de hand van een inschatting van de mate waarin wél gefactureerde zorg (in ieder geval) niet is geleverd als kwalitatief AWBZ-verantwoorde zorg. Ter onderbouwing van deze schatting heeft VGZ in eerste aanleg een berekening overgelegd (productie 138 bij dagvaarding). Deze schatting komt het hof niet onredelijk voor. Waarbij het voor rekening en risico van Jedidja c.s. wordt gelaten dat inmiddels niet meer valt te achterhalen of wellicht nog meer verleende zorg als kwalitatief verantwoorde AWBZ-zorg zou kunnen worden aangemerkt. Het hof volgt VGZ daarbij in haar stelling dat van de overige geleverde zorg dit in onvoldoende mate kan worden vastgesteld.

Het beroep op eigen schuld van VGZ en/of de budgethouders verwerpt het hof. De budgethouders betroffen kwetsbare personen die in hoge mate afhankelijk waren van Jedidja, terwijl Jedidja feitelijk de verantwoording naar VGZ verrichte van de besteding van het pgb voor de budgethouders. Aan de omstandigheid dat de budgethouders formeel wel zelf verantwoordelijk zijn gebleven komt in dit verband dan ook geen betekenis toe.

Enige eigen schuld van VGZ is niet aan de orde, omdat de aan de orde zijnde vorderingen de ter incasso gecedeerde vorderingen van de budgethouders betreffen.

De wettelijke rente zal het hof – anders dan de rechtbank – toewijzen vanaf 8 november 2019 (zoals subsidiair gevorderd door VGZ). Deze datum betreft 14 dagen na de aansprakelijkstellingsbrief van 24 oktober 2019.

De grieven VIII en IX slagen.

Met grief X voeren Jedidja c.s. aan dat verder ook naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de schade (volledig) voor rekening van Jedidja c.s. wordt gelaten. Jedidja c.s. mochten ervan uitgaan dat zij maandbedragen in rekening mochten brengen omdat zij een wooninitiatief waren.

Het hof verwerpt het beroep van Jedidja c.s. op matiging op gronden van redelijkheid en billijkheid omdat hetgeen - gelet op hetgeen reeds is overwogen – Jedidja c.s. daarvoor aanvoeren onvoldoende is.

Grief X faalt.

Grief VII klaagt dat de rechtbank [appellante] en [appellant] ten onrechte als (feitelijke) bestuurder ook persoonlijk aansprakelijk heeft gehouden voor de door VGZ geleden schade.

Deze grief slaagt niet. De rechtbank heeft (in de rechtsoverwegingen 4.27 tot en met 4.38 van het bestreden vonnis) gemotiveerd en onderbouwd toegelicht waarom zij van oordeel is dat zowel [appellante] als [appellant] ook persoonlijk aansprakelijk zijn omdat beiden persoonlijk een ernstig verwijt valt te maken.

Naar het oordeel van het rechtbank geldt voor [appellant] hetzelfde als voor [appellante]. Van Jedidja , en dus van haar feitelijk leidinggevende(n), mocht verwacht worden dat zij op de hoogte waren van de geldende regels met betrekking tot de besteding van de pgb’s en dat zij alle redelijke inspanningen zouden leveren om ervoor te zorgen dat de budgethouders die zorg inkochten bij Jedidja de besteding van hun pgb richting het zorgkantoor konden verantwoorden. Nu de budgethouders kwetsbare personen waren, die in hoge mate van Jedidja c.s. afhankelijk waren, is het handelen van [appellant] zoals hiervoor omschreven zodanig onzorgvuldig dat hem daarvan persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt.”

De conclusie is dat het hoger beroep van Jedidja c.s. in zoverre slaagt dat het subsidiair door VGZ gevorderde bedrag zal worden toegewezen. Het hof zal Jedidja c.s. als de hoofdzakelijk (ook in hoger beroep) in het ongelijk gestelde partij veroordelen in de proceskosten van het hoger beroep. Anders dan Jedidja c.s. aanvoeren is het hof van oordeel dat het tijdsverloop voor het moment van dagvaarding in deze zaak niet meebrengt dat de proceskosten zouden dienen te worden gecompenseerd in de zin dat iedere partij zijn eigen kosten draagt. Het gevolg is dat ook grief XI faalt.