Uitspraken

Aan haar vordering onder I legde [appellant 1] c.s. kort samengevat ten grondslag dat zij op grond van artikel 17 van de AVG het recht heeft om van HPM te verlangen dat HPM haar persoonsgegevens vernietigd. Ten aanzien van de vordering onder II stelde [appellant 1] zich op het standpunt dat HPM toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van haar verplichtingen uit de overeenkomst, omdat de opgeleverde werken niet voldoen aan de in de markt geldende kwaliteitseisen en onbruikbaar zijn voor [appellant 1] . Verder heeft zij gesteld dat [appellant 1] c.s. er van uit mocht gaan dat HPM nieuwe werken zou creëren en dat het recht van vrij gebruik van die werken op [appellant 1] c.s. zou worden overgedragen, zonder dat daarop enig intellectueel eigendomsrecht van HPM zou rusten.

De kantonrechter heeft HPM veroordeeld om binnen veertien dagen na betekening van het vonnis alle persoonsgegevens die zij van [appellant 1] bezit te verwijderen en/of te vernietigen en daarvan bewijs over te leggen aan [appellant 1] c.s. , op straffe van een dwangsom van € 1.000,- per dag en met een maximum van € 10.000,-. Ook is HPM veroordeeld in de kosten van de procedure. De kantonrechter heeft de overige vorderingen van [appellant 1] c.s. afgewezen.

[appellant 1] c.s. is in hoger beroep gekomen omdat zij het niet eens is met het bestreden vonnis. Zij heeft verschillende bezwaren tegen het vonnis aangevoerd. [appellant 1] c.s. heeft haar eis gewijzigd en vordert nu alleen nog dat HPM wordt veroordeeld tot betaling van € 13.500,- en met veroordeling van HPM in de kosten van de procedure in beide instanties.

Uit de memorie van grieven en de door [appellant 1] c.s. nog ingediende akte na memorie leidt het hof af dat [appellant 1] c.s. haar vordering tot betaling van € 13.500,- in hoger beroep alleen nog baseert op de weigering van HPM om concreet aan te geven waarop de door haar geclaimde intellectuele eigendomsrechten rusten terwijl zij een claim daarover in de lucht liet hangen. De kwaliteit van het door HPM geleverde werk is dus niet langer aan de orde. [appellant 1] c.s. heeft in hoger beroep aangevoerd dat de dreiging met een kostbare inbreukprocedure van intellectuele eigendomsrechten ervoor heeft gezorgd dat zij het door HPM geleverde werk niet kon gebruiken. HPM liet namelijk in de brief van 23 oktober 2020 (zie 3.7) weten dat deze rechten rusten op (een deel van) het voor [appellant 1] c.s. op grond van de overeenkomst gemaakte werk waarvoor [appellant 1] c.s. een licentievergoeding moet betalen. Dit heeft tot nadeel dan wel schade geleid. Volgens [appellant 1] c.s. moet HPM deze schade vergoeden op grond van dwaling, wanprestatie en/of onrechtmatig handelen. Het hof zal deze grondslagen hieronder behandelen.

Het hof stelt daarbij voorop dat anders dan de brief van HPM van 23 oktober 2020, gestuurd één week na het bericht van de advocaat van [appellant 1] c.s. (zie 3.6), [appellant 1] c.s. geen stukken heeft overgelegd waaruit blijkt dat HPM daadwerkelijk aanspraak heeft gemaakt op intellectuele eigendomsrechten en/of op een licentievergoeding. In haar memorie van antwoord heeft HPM aangevoerd dat zij heeft afgezien van een claim uit hoofde van intellectuele eigendom en daarom ook geen vordering in reconventie bij de kantonrechter heeft ingediend. Het gaat [appellant 1] c.s. dus naar het hof aanneemt alleen om de dreiging die uitging van de brief van 23 oktober 2020.

De kantonrechter oordeelde ten aanzien van het beroep op dwaling dat artikel 4 a t/m c van de overeenkomst meebrengt dat alle licenties aan [appellant 1] c.s. na beëindiging van de overeenkomst worden ingetrokken en dat partijen afspraken moeten maken in het geval dat [appellant 1] c.s. de producten wil blijven gebruiken. Het had dus voor [appellant 1] c.s. duidelijk moeten zijn dat zij na afloop van de overeenkomst een royaltyvergoeding verschuldigd is als zij de producten zou blijven gebruiken, aldus de kantonrechter.

[appellant 1] c.s. voert aan dat de kantonrechter er met dit oordeel aan voorbijziet dat op de producten die HMP voor [appellant 1] c.s. heeft gemaakt helemaal geen royalty’s rusten. Alle producten die HMP voor [appellant 1] c.s. zou produceren zouden immers eigendom blijven of eigendom worden van [appellant 1] c.s. Voor zover het gaat om foto’s van [appellant 1] zelf, rust daarop haar portretrecht.

Het hof stelt voorop dat dwaling als bedoeld in artikel 6:228 BW aan de orde is als een contractspartij voor of bij het aangaan van de overeenkomst een verkeerde voorstelling van zaken heeft gekregen over het voorwerp van de overeenkomst of over de persoon waarmee men handelt. Een beroep op dwaling is mogelijk als die verkeerde voorstelling is te wijten aan een onjuiste inlichting van de wederpartij, aan het verzaken van een mededelingsplicht van de wederpartij of aan wederzijdse dwaling.

[appellant 1] c.s. heeft in de memorie van grieven gesteld dat zij op grond van de overeenkomst nieuw gemaakt werk mocht verwachten en als dat niet het geval was (en zij dus op grond van de overeenkomst een vergoeding verschuldigd was) zij daarover heeft gedwaald. Zij had dan namelijk een verkeerde voorstelling van zaken, waar HMP haar niet voor, tijdens en ook niet bij de beëindiging van de overeenkomst op heeft gewezen. Dat [appellant 1] c.s. alleen nieuw gemaakt werk mocht verwachten is door HPM uitdrukkelijk betwist. [appellant 1] c.s. heeft dat, hoewel zij daartoe nog in de gelegenheid is geweest, niet weersproken. Van een verkeerde voorstelling van zaken voor of bij het aangaan van de overeenkomst en daarmee van dwaling kan dan geen sprake zijn. [appellant 1] c.s. heeft vervolgens alleen nog betoogd dat HPM helemaal geen IE-rechten had of heeft, HPM haar dat onterecht heeft voorgehouden en de overeenkomst verkeerd uitlegt. Het gaat er, aldus [appellant 1] c.s. , alleen nog om dat HPM weigert aan te geven waarop haar IE-rechten rusten, zodat [appellant 1] c.s. de door HPM gemaakte website niet kon gebruiken. De stellingen van [appellant 1] c.s. komen er dus op neer dat zij met HMP van mening verschilt over de inhoud van de overeenkomst: onder welke omstandigheden heeft HMP na het einde van de overeenkomst recht op een licentievergoeding? De inhoud van een overeenkomst wordt echter vastgesteld door middel van uitleg aan de hand van de Haviltexcriteria. In deze procedure hoeft de vraag of HMP recht heeft op een licentievergoeding echter niet te worden beantwoord, omdat er geen daarop gerichte vordering is ingesteld.

Het feit dat HMP in een brief aanspraak heeft gemaakt op een licentievergoeding, terwijl [appellant 1] c.s. meent dat HMP daar geen recht op heeft, leidt ook niet tot een toerekenbare tekortkoming in de nakoming van de overeenkomst of onrechtmatige daad. In het geval HMP géén recht heeft op een licentievergoeding, zoals [appellant 1] c.s. stelt, valt niet in te zien dat de mededelingen in de brief van 23 oktober 2020 bij [appellant 1] c.s. tot enige vorm van schade kon lijden. In het geval er wel degelijk discussie mogelijk is over de vraag of [appellant 1] c.s. voor bepaalde onderdelen van het werk van HMP na het einde van de overeenkomst een licentievergoeding verschuldigd was, valt niet in te zien dat HMP tekortschoot of onrechtmatig handelde door er in de genoemde brief op aan te dringen dat partijen daarover overeenstemming zouden bereiken. Het enkele feit dat HMP op de bepaling in de overeenkomst over de IE-rechten heeft gewezen zonder dit (ook niet na een verzoek daartoe) nader te concretiseren levert dan ook nog geen tekortkoming of onrechtmatige daad op.

Als [appellant 1] c.s. – bij gebreke van een nadere substantiering door HMP over het door haar geclaimde intellectuele eigendomsrecht – duidelijkheid had willen krijgen over een mogelijke vordering van HPM op grond van intellectueel eigendom, had [appellant 1] c.s. dit namelijk onderwerp van deze procedure kunnen maken door (bijvoorbeeld) een verklaring voor recht te vorderen dat HPM van haar niets meer te vorderen heeft op grond van de overeenkomst. Dit heeft [appellant 1] c.s. echter nagelaten.

Gelet op het voorgaande is er geen grond om de door [appellant 1] c.s. gevorderde schadevergoeding toe te wijzen. Deze vordering wordt daarom afgewezen. Wat partijen voor het overige hebben aangevoerd, kan onbesproken blijven gelet op wat hiervoor is overwogen.

De conclusie is dat het hoger beroep van [appellant 1] c.s. niet slaagt. Daarom zal het hof het vonnis bekrachtigen. Het hof zal [appellant 1] c.s. als de in het ongelijk gestelde partij veroordelen in de proceskosten van het hoger beroep.

7. Beslissing

Het hof:

• -

  bekrachtigt het vonnis van de kantonrechter in de rechtbank Den Haag van 1 juni 2022;

• -

  veroordeelt [appellant 1] c.s. in de kosten van het geding in hoger beroep, aan de zijde van HPM bepaald op € 783,- aan griffierecht, € 3.035,- aan salaris voor de advocaat (2,5 punten, tarief II à € 1.214,-) en € 178,- aan nasalaris, te verhogen met € 92,- en explootkosten indien niet binnen veertien dagen na aanschrijving aan dit arrest is voldaan en vervolgens betekening van dit arrest heeft plaatsgevonden;

- verklaart dit arrest ten aanzien van de kostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad.

Dit arrest is gewezen door mrs. T.A.B. Mentink. D.A. Schreuder en M. Verkerk en in het openbaar uitgesproken op 27 februari 2024 in aanwezigheid van de griffier.