Uitspraken

In het vonnis waarvan beroep heeft de voorzieningenrechter [Vastgoed 1] Vastgoed en Profile veroordeeld om het perceelsdeel uiterlijk op 1 oktober 2016 volledig te ontruimen en volledig ontruimd te houden en ter vrije beschikking van de gemeente te stellen. Voorts heeft de voorzieningenrechter de gemeente gemachtigd om, indien en voor zover [Vastgoed 1] Vastgoed en Profile in gebreke blijven om aan voornoemde veroordeling te voldoen, de tenuitvoerlegging van het vonnis te bewerkstellingen met behulp van een gerechtsdeurwaarder en de kosten daarvan te verhalen op [Vastgoed 1] Vastgoed en Profile.

De voorzieningenrechter gaat er voorlopig vanuit dat het perceelsdeel is gelegen op het perceel dat toebehoort aan de gemeente, nu dit uit de door de gemeente overgelegde luchtfoto blijkt, de gemeente onderhoud heeft gepleegd aan een boom op het perceelsdeel die door de gemeente is gepland en er een lantaarnpaal op het perceelsdeel staat die daar door de gemeente is geplaatst en door haar wordt onderhouden. [Vastgoed 1] Vastgoed heeft volgens de voorzieningenrechter niet aangetoond dat zij het perceelsdeel heeft gekocht, dan wel dat sprake is van bezit op grond waarvan sprake zou zijn van verkrijgende en bevrijdende verjaring.

[Vastgoed 1] Vastgoed komt met haar eerste grief op tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat het geschil zich leent voor behandeling in kort geding.

Ingevolge vaste jurisprudentie dient terughoudend gebruik te worden gemaakt van de bevoegdheid om te oordelen dat een geschil (ingevolge artikel 256 Rv) niet geschikt is om te worden behandeld in kort geding. Alleen indien de gevraagde voorziening niet in kort geding kan worden gegeven, het geschil feitelijk onhelder is of de zaak in kort geding niet toereikend beoordeeld kan worden , is een zaak ongeschikt voor behandeling in kort geding. Daarvan is naar het oordeel van het hof geen sprake. Weliswaar leent het kort geding zich niet voor nadere bewijsvoering, echter op grond van de door partijen aangeleverde stukken kan het hof zich wel een voorlopig oordeel vormen over het eigendom en bezit van het perceelsdeel.

Grief 1 faalt.

Voorop wordt gesteld dat in hoger beroep niet beslissend is of in eerste aanleg al dan niet terecht een spoedeisend belang is aangenomen. Het gaat erom of ten tijde van de uitspraak in hoger beroep een spoedeisend belang aanwezig is.

De vraag of een eisende partij in kort geding voldoende spoedeisend belang heeft bij de gevraagde voorziening, dient beantwoord te worden aan de hand van een afweging van de belangen van partijen, beoordeeld naar de toestand ten tijde van de uitspraak.

Naar het oordeel van het hof is ook in hoger beroep nog steeds sprake van een spoedeisend belang. Dit spoedeisend belang volgt reeds uit de aard van de vordering van de gemeente. Deze vordering strekt er immers toe aan een voortdurende inbreuk op een eigendomsrecht of aan een voortdurende onrechtmatige situatie waardoor de gemeente schade lijdt, een einde te maken.

Dat de gestelde inbreuk op het eigendomsrecht van de gemeente c.q. de gestelde onrechtmatige situatie reeds langer duurde doet aan het voorgaande niet af. Deze gestelde inbreuk c.q. onrechtmatige situatie is immers actueel geworden doordat de gemeente een fietspad in de [straat 1] wilde aanleggen. Zij heeft daarbij onbetwist aangevoerd dat het subsidiebesluit van de provincie Noord-Brabant dat hierop zag, inhield dat de werkzaamheden uiterlijk 1 december 2016 dienden te worden gerealiseerd. Dat [Vastgoed 1] Vastgoed niet zou zijn geïnformeerd over de aanleg van het fietspad is door de gemeente betwist met verwijzing naar de publiekrechtelijke besluiten die via de geëigende kanalen bekend zijn gemaakt.

Grief 2 – gericht tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat sprake is van een spoedeisend belang – faalt.

Met grief 3 komt [Vastgoed 1] Vastgoed op tegen het voorlopige oordeel van de voorzieningenrechter dat de gemeente eigenaar is van het perceelsdeel. De grief faalt.

De gemeente heeft in eerste aanleg een luchtfoto overgelegd (gegenereerd met softwareprogramma Infogis) met daarop de kadastrale perceelgrenzen geprojecteerd (productie 2 bij de inleidende dagvaarding). Uit die projectie blijkt dat het perceelsdeel is gelegen op het perceel van de gemeente. De gemeente heeft – met verwijzing naar de overgelegde (interne) e-mail van de gemeente (productie 15 bij de memorie van antwoord) waarin uitleg wordt gegeven over de wijze waarop Infogis functioneert – onbetwist gesteld dat Infogis gebruik maakt van data die rechtstreeks afkomstig zijn uit het kadaster en dat de gemeente de metadata die ten grondslag liggen aan de projectie van de kadastrale grenzen op de kaart niet kan manipuleren.

In hoger beroep heeft de gemeente als productie 14 bij de memorie van antwoord daarnaast een recente kadastrale (in)meting door het Kadaster overgelegd, waaruit eveneens volgt dat het perceelsdeel is gelegen op het perceel van de gemeente. Ook uit de door de gemeente als productie 16 bij de memorie van antwoord overgelegde overzichtskaart via de website pdokviewer volgt dat het perceelsdeel is gelegen op het perceel van de gemeente.

Gelet op het voorgaande is het hof voorlopig van oordeel dat voldoende aannemelijk is dat het perceelsdeel eigendom is van de gemeente.

De vierde grief richt zich tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat [Vastgoed 1] Vastgoed niet heeft aangetoond dat zij het perceelsdeel in 1996 heeft gekocht en dat [Vastgoed 1] Vastgoed naar objectieve maatstaven in onvoldoende mate heeft aangetoond dat zij eigendom van het perceelsdeel heeft verkregen.

Ter toelichting op de grief stelt [Vastgoed 1] Vastgoed dat het aan de gemeente is om voldoende aannemelijk te maken dat de kadastrale grens ligt waar de gemeente stelt dat deze ligt.

Zoals het hof hiervoor in rov. 3.7 reeds heeft overwogen, is het hof voorlopig van oordeel dat het perceelsdeel eigendom is van de gemeente. Ook in hoger beroep heeft [Vastgoed 1] Vastgoed haar stelling dat zij het perceelsdeel in 1996 heeft gekocht dan wel in eigendom heeft verkregen niet nader onderbouwd, terwijl dat wel op haar weg lag. De grief faalt.

Met de vijfde grief komt [Vastgoed 1] Vastgoed op tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat [Vastgoed 1] Vastgoed er niet in is geslaagd om aan te tonen dat zij het perceelsdeel exclusief, dat wil zeggen met uitsluiting van de eigenaar, jarenlang in bezit heeft gehad.

Voor de beantwoording van de vraag of iemand een zaak in bezit heeft genomen, is bepalend of hij de feitelijke macht over die zaak is gaan uitoefenen (art. 3:113 lid 1 BW). Indien de zaak in het bezit van een ander is, zijn enkele op zichzelf staande machtsuitoefeningen voor inbezitneming onvoldoende (art. 3:113 lid 2 BW). De machtsuitoefening moet derhalve zodanig zijn dat deze naar verkeersopvatting het bezit van de oorspronkelijke bezitter teniet doet (Parl. Gesch. Boek 3, p. 434). Het antwoord op de vraag of iemand de voor bezit vereiste feitelijke macht uitoefent wordt, evenals de vraag of hij voor zichzelf of voor een ander houdt, bepaald naar verkeersopvatting en overigens op grond van uiterlijke feiten (art. 3:108 BW).

[Vastgoed 1] Vastgoed heeft aangevoerd dat door haar (althans haar rechtsvoorganger) op het perceelsdeel een afsluitbaar hek en enkele reclamebanieren en reclameborden zijn geplaatst en dat het perceelsdeel met dezelfde klinkers is bestraat als (de rest van) het perceelsdeel van [Vastgoed 1] Vastgoed.

Van ondubbelzinnig bezit van het perceelsdeel door [Vastgoed 1] Vastgoed is naar het oordeel van het hof geen sprake. Het hekwerk is zodanig laag (ongeveer 50 cm), dat een gemiddeld persoon hier eenvoudig overheen kan stappen. Het perceelsdeel is derhalve ondanks het hek eenvoudig zonder toestemming van [Vastgoed 1] Vastgoed door anderen dan [Vastgoed 1] Vastgoed te betreden. Daarbij komt dat het hekwerk op twee plaatsen wordt onderbroken. Eerder heeft op een van deze twee onderbrekingen een boom gestaan. Op de plaats waar de boom is verwijderd, is niets in de plaats gekomen. Van het kunnen afsluiten van het perceelsdeel door [Vastgoed 1] Vastgoed is – anders dan zij stelt – dan ook geen sprake.

Het hof acht verder aannemelijk en relevant dat bedoelde boomdoor de gemeente is onderhouden en uiteindelijk gekapt. [Vastgoed 1] Vastgoed heeft niet geprotesteerd tegen het kappen van de boom, hetgeen voor de hand had gelegen als zij de eigendom dan wel het bezit van het perceelsdeel pretendeerde. Bovendien heeft de gemeente als productie 17 bij de memorie van antwoord een e-mail van de gebiedsbeheerder van de openbare ruimte van 15 november 2016 overgelegd waarin deze verklaart dat de gemeente het onderhoud van de boom heeft verzorgd en dat deze door de gemeente is gekapt.

Op het perceelsdeel bevindt zich verder een lantaarnpaal die in eigendom en in onderhoud is van de gemeente. Weliswaar heeft [Vastgoed 1] Vastgoed betwist dat de gemeente onderhoud pleegt aan de lantaarnpaal, echter het is een feit van algemene bekendheid dat straatverlichting door de (lokale) overheid wordt onderhouden.

Grief 5 faalt.

Nu het bezit van het perceelsdeel door [Vastgoed 1] Vastgoed niet aannemelijk is geworden, komt het hof niet toe aan de vraag of de huidige situatie zich gedurende langere tijd heeft voorgedaan en of sprake is van verkrijgende, althans bevrijdende verjaring.

De voorzieningenrechter heeft geoordeeld dat, indien [Vastgoed 1] Vastgoed in gebreke blijft om aan de veroordeling het perceelsdeel uiterlijk op 1 oktober 2016 te ontruimen, de kosten van tenuitvoerlegging van ontruiming op [Vastgoed 1] Vastgoed kunnen worden verhaald. Tegen dat oordeel is grief 6 gericht. [Vastgoed 1] Vastgoed stelt dat een dergelijke vordering niet toewijsbaar is, omdat de met de ontruiming gemoeide kosten slechts toewijsbaar zijn als zij in redelijkheid zijn gemaakt, hetgeen niet op voorhand kan worden beoordeeld.

De grief faalt. Uit het op dit punt onbetwiste verweer van de gemeente maakt het hof op dat de kosten van de ontruiming zich beperken tot de deurwaarderskosten. De tarieven en verschotten die de deurwaarder voor zijn ambtshandelingen in rekening kan brengen zijn gereguleerd in het Besluit tarieven ambtshandelingen gerechtsdeurwaarders. De tarieven en verschotten dienen derhalve als redelijk te worden beschouwd.