Uitspraken

Spoedeisend belang in hoger beroep?

In artikel 254 lid 1 Rv is bepaald dat in alle spoedeisende zaken waarin, gelet op de belangen van partijen, een onmiddellijke voorziening bij voorraad wordt vereist, de voorzieningenrechter bevoegd is deze te geven.

Bij de beantwoording van de vraag of een eisende partij voldoende spoedeisend belang bij de gevraagde voorzieningen heeft, dienen de belangen van beide partijen tegen elkaar te worden afgewogen, beoordeeld naar de toestand ten tijde van de uitspraak (HR 29 november 2002, ECLI:NL:HR:2002:AE4553).

In beginsel dient elke afzonderlijke vordering getoetst te worden aan het criterium van spoedeisendheid (HR 23 april 1999, ECLI:NL:HR:1999:ZC0034).

De rechter beoordeelt, zo nodig ambtshalve, of er sprake is van een spoedeisend belang (HR 2 februari 1968, ECLI:NL:HR:1968:AB3472).

Het hof wijst er op dat bij de beantwoording van de vraag of een in kort geding gevorderde voorziening in hoger beroep voor toewijzing in aanmerking komt, zo nodig ambtshalve, mede dient te worden beoordeeld of de eisende partij ten tijde van het arrest van het hof bij die voorziening een spoedeisend belang heeft (Hoge Raad 31 mei 2002, ECLI:NL: HR: 2002:AE3437).

Gelet op het voorgaande zal het hof allereerst het spoedeisend belang in hoger beroep van [appellante] bij haar vorderingen ambtshalve beoordelen.

In haar memorie van grieven heeft [appellante] niet gesteld dat zij ook in hoger beroep een spoedeisend belang heeft bij haar vordering om [geïntimeerde] te verbieden nadelige berichten te verspreiden met betrekking tot haar, [appellante] , en haar gezin.

Wel heeft [appellante] gesteld dat de stelselmatigheid in de berichtgeving, het in herhaling vallen zowel na de belofte van [geïntimeerde] zich niet meer onrechtmatig uit te laten ter zitting van 14 juli 2016, als na het eerste kort geding, aanwijzingen zijn dat [geïntimeerde] in herhaling zal vallen (memorie van grieven, blz. 8, eerste volledige alinea). Indien [appellante] hiermee bedoeld heeft haar spoedeisend belang in hoger beroep te onderbouwen, acht het hof die onderbouwing onvoldoende. Immers, [appellante] heeft niet gesteld dat na 11 augustus 2017, het bericht op facebook van [geïntimeerde] naar aanleiding waarvan [appellante] haar vordering in kort geding heeft ingesteld, [geïntimeerde] onrechtmatig over [appellante] en haar gezin heeft bericht. Gelet hierop is het hof van oordeel dat de gestelde onrechtmatige uitlatingen van

11 augustus 2017 en daarvóór, in hoger beroep onvoldoende aanwijzingen opleveren om thans het gevorderde verbod toe te wijzen. De grieven hoeven daarom geen behandeling omdat, ook al zouden zij slagen, dit niet tot vernietiging van het bestreden vonnis zou kunnen leiden. Aangezien partijen gewezen echtgenoten zijn, zullen de proceskosten in hoger beroep worden gecompenseerd zoals in de beslissing bepaald.

Proceskosten eerste aanleg.

Het hof overweegt dat de regel, dat in hoger beroep in kort geding moet worden beoordeeld of de eisende partij ten tijde van de uitspraak in hoger beroep (nog) een spoedeisend belang heeft, is toegespitst op de in kort geding verlangde voorzieningen, maar niet ziet op de proceskostenveroordeling. Het hof als appelrechter dient dan ook in het geval dat geen spoedeisend belang in hoger beroep wordt aangenomen, te beslissen over de in eerste aanleg uitgesproken proceskostenveroordeling. Daartoe moet het hof onderzoeken of de vorderingen die in eerste aanleg ter beoordeling voorlagen terecht zijn afgewezen, met inachtneming van het in appel gevoerde debat en naar de toestand zoals die zich voordoet ten tijde van zijn beslissing in hoger beroep en afgezien van de omstandigheid dat het spoedeisend belang inmiddels is komen te vervallen (HR 15 april 2016, ECLI:NL:HR:2016:661).

Het hof dient derhalve in verband met de proceskosten te onderzoeken of terecht in eerste aanleg de proceskosten zijn gecompenseerd.

Het hof merkt op dat [appellante] geen grief heeft gericht tegen de door de voorzieningenrechter uitgesproken compensatie van de proceskosten.

Hier komt bij dat het hof van oordeel is dat, ook in het geval dat de grieven van [appellante] terecht zouden zijn voorgedragen, de proceskosten in eerste aanleg behoren te worden gecompenseerd omdat, zoals de voorzieningenrechter terecht heeft overwogen, het geschil tussen partijen zijn oorsprong vindt in het door echtscheiding ontbonden huwelijk van partijen. Het hof zal daarom onbesproken laten of de grieven terecht zijn ingesteld. De compensatie van de proceskosten zal dus worden gehandhaafd.

Slotsom.