Uitspraken

Een bezwaar tegen een aanslag moet, tenzij bijzondere omstandigheden wijzen op het tegendeel, tevens worden opgevat als een bezwaar tegen de verliesvaststellingsbeschikking van het jaar waarop de aanslag betrekking heeft. Aangezien in het bezwaarschrift is gevraagd om het inkomen uit werk en woning op € 4.098 negatief vast te stellen is buiten twijfel dat met het bezwaar tegen de aanslag IB/PVV tevens bezwaar is gemaakt tegen de vaststelling van het verlies op nihil. Aangezien de Inspecteur op dat laatstbedoelde bezwaar niet afzonderlijk uitspraak heeft gedaan, moet worden geoordeeld dat in de uitspraak op bezwaar ook de uitspraak ligt besloten de verliesvaststellingsbeschikking te handhaven (zie Hoge Raad 16 december 2005, ECLI:NL:HR:2005:AU8171). Het (hoger) beroep richt zich mede tegen de weigering van de Inspecteur om het verlies uit werk en woning op € 4.098 vast te stellen.

Ten gevolge van het ongeval op 7 augustus 2012 zijn belanghebbende en [E NV] , de verzekeraar van [D] , op 25 september 2014 overeengekomen dat aan belanghebbende in totaal een lumpsum schade-uitkering van € 132.500 toekomt. Van dit bedrag is aan belanghebbende in het jaar 2013 als voorschotbetaling reeds € 19.000 uitgekeerd. In geschil is of de lumpsum schade-uitkering, waaronder voormelde voorschotbetaling van € 19.000, geheel of gedeeltelijk onbelast is.

Belanghebbende stelt dat de lumpsum schade-uitkering als volgt is te specificeren:

De Rechtbank heeft geoordeeld dat van het in 2013 ontvangen bedrag € 4.302 onbelast is en dat het restant groot € 14.698 tot het belastbaar inkomen uit werk en woning (en het bijdrage inkomen) behoort. Partijen hebben afgesproken dat het oordeel met betrekking tot het jaar 2013, althans voor de verhouding belast/onbelast, ook zal gaan gelden voor het in 2014 ontvangen bedrag van de lumpsum schade-uitkering.

Samengevat is de Rechtbank van oordeel dat de onbelaste vergoeding voor immateriële schade, overeenkomstig het standpunt van belanghebbende, € 15.000 bedraagt. Alhoewel de Rechtbank wel aannemelijk acht dat belanghebbende ten gevolge van het ongeval vermogensschade heeft geleden is zij van oordeel dat belanghebbende de omvang er van niet aannemelijk heeft gemaakt. Een bedrag van € 5.000 acht zij in dat verband redelijk. Met betrekking tot de onbelaste vergoeding voor huishoudelijke hulp en de onbelaste vergoeding voor zelfwerkzaamheid heeft de Rechtbank overwogen dat belanghebbende dergelijke kosten niet aannemelijk heeft gemaakt. Ten aanzien van de onbelaste vergoeding voor schade vanwege het verlies van arbeidsvermogen is zij van oordeel dat gelet op het arrest van de Hoge Raad van 6 oktober 2006, ECLI:NL:HR:2006:AY9498 belanghebbendes primaire standpunt dat de vergoeding geen causaal verband met zijn onderneming heeft en reeds daarom onbelast is, dient te worden verworpen. Voorts is de Rechtbank van oordeel dat belanghebbende, mede gebaseerd op zijn geloofwaardige verklaring ter zitting, aannemelijk heeft gemaakt dat er als gevolg van het ongeval sprake is van enige blijvende arbeidsongeschiktheid. Van volledige arbeidsongeschiktheid is geen sprake omdat belanghebbende in 2013 voor zijn onderneming werkzaamheden heeft verricht. Alles afwegende bepaalt de Rechtbank de onbelaste vergoeding voor blijvend verlies van arbeidskracht in goede justitie op € 10.000.

De Inspecteur stelt dat het oordeel van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

Met betrekking tot belanghebbendes standpunt inzake de bewijslastverdeling (zie 4.6.1) is het Hof van oordeel dat in het geval als het onderhavige waarin een vaststellingsovereenkomst is gesloten en waarbij een lumpsum schade-uitkering wordt bedongen ten gevolge van een bedrijfsongeval het aan belanghebbende is om feiten en omstandigheden aan te dragen die tot de conclusie kunnen leiden dat de schade-uitkering (in zoverre) onbelast dient te blijven. Belanghebbende is namelijk de meest gerede partij aangezien hij met zijn advocaat de onderhandelingen met [E NV] heeft gevoerd en derhalve – in tegenstelling tot de Inspecteur – inzicht heeft gehad in de opbouw en omvang van eventuele componenten die hebben geleid tot de uiteindelijke schade-uitkering. Ter zitting is immers onweersproken verklaard dat bij dergelijke onderhandelingen ook gesproken wordt over de onderverdeling (op hoofdlijnen) van schadecomponenten om tot een finaal bedrag te komen. Belanghebbendes stelling dat de lumpsum schade-uitkering de resultante is van een onderhandelingsproces en dat ook achteraf niet precies is te onderbouwen wat de omvang is van de afzonderlijke schadecomponenten, wordt verworpen. Belanghebbende is namelijk wel in staat geweest, zoals ter zitting van het Hof is vastgesteld, om nadat de vaststellingsovereenkomst was gesloten en de Inspecteur om informatie had verzocht de in 4.3 opgenomen verdeling te overleggen. In alle redelijkheid mag dan van hem worden verwacht deze specificatie, na weerspreking door de Inspecteur, nader te onderbouwen, vooral nu belanghebbende stelt dat deze onderverdeling is gebaseerd op (herleidbare) ervaringsregels en richtlijnen uit de praktijk. Dat een dergelijke bewijslastverdeling het ongewenste gevolg heeft dat een verzekeraar, in het geval van een door haar afgegeven belastinggarantie, minder snel geneigd zal zijn om met de gelaedeerde tot een snelle afwikkeling te komen, doet, voor zover deze stelling van belanghebbende juist zou zijn, daar niet aan af.

Met betrekking tot de schadecomponenten immateriële schade, vermogensschade, huishoudelijke hulp en verlies aan zelfwerkzaamheid heeft belanghebbende in hoger beroep niets nieuws aangedragen. Naar het oordeel van het Hof heeft de Rechtbank op goede gronden de juiste beslissing genomen en het maakt deze beslissing tot de zijne.

In het geval waarin een ondernemer, zoals belanghebbende, bij een (bedrijfs)ongeval ernstig wordt gelaedeerd, waardoor hij (blijvend) arbeidsongeschikt wordt, kan hij - wanneer de schuld bij derden ligt - hiervoor een schadevergoeding claimen. Wanneer die schadevergoeding door de verzekeraar van degene die de schade heeft veroorzaakt in het algemeen voor het blijvend verlies van arbeidskracht wordt toegekend, ligt deze buiten de inkomenssfeer en is deze derhalve onbelast. Wordt de schadevergoeding echter toegekend ter (tijdelijke) vervanging van gederfde of te derven winst uit onderneming dan is deze belast.

Met de Rechtbank is het Hof van oordeel dat belanghebbende aannemelijk heeft gemaakt dat als gevolg van het ongeval er sprake is van enige blijvende arbeidsongeschiktheid. Het Hof acht daarbij van belang hetgeen belanghebbende ter zitting van het Hof heeft verklaard, alsmede de in hoger beroep overgelegde arbeidsdeskundige rapportage (zie 2.11), waaruit in retrospectief aannemelijk is geworden dat het ongeval tot gedeeltelijke blijvende arbeidsongeschiktheid heeft geleid.

Alhoewel het Hof aannemelijk acht dat er sprake is van enige blijvende arbeidsongeschiktheid heeft belanghebbende, na betwisting door de Inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat € 90.000 van de per saldo ontvangen € 132.500 als een onbelaste schade-uitkering dient te worden gekwalificeerd. Uit de tot het dossier behorende medische informatie is namelijk geen eenduidig beeld over de mate van blijvende arbeidsongeschiktheid op te maken en daarnaast heeft belanghebbende er voor gekozen om het verslag van het arbeidskundig onderzoek door [K] , register arbeidsdeskundige, opgemaakt op 7 december 2015, waar naar wordt verwezen in de in 2.11 opgenomen rapportage, niet te overleggen. Ook ter zitting heeft belanghebbende, na daartoe door het Hof te zijn bevraagd, geen duidelijkheid kunnen scheppen over de conclusies van deze rapportage. Het Hof zal derhalve het onbelaste bedrag in goede justitie vaststellen en meewegen dat enerzijds de in 2.11 vermelde rapportage uitgaat van een arbeidsongeschiktheidspercentage van 33,33% - waarbij overigens niet is aangegeven of er sprake is van blijvende gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid - en anderzijds het verslag van een mogelijk lagere inschatting van de mate van blijvende arbeidsongeschiktheid door [K] niet is overgelegd. Alles afwegende stelt het Hof, in afwijking van het oordeel van de Rechtbank, de onbelaste vergoeding vanwege een blijvend verlies van arbeidsvermogen vast op € 20.000. In zoverre is het gelijk aan belanghebbende.

In deze procedure staat niet de gehele lumpsum schade-uitkering van € 132.500 maar de voorschotbetaling van € 19.000 ter discussie. Aangezien het Hof van oordeel is dat van de totale vergoeding € 40.000 (immateriële schade van € 15.000, vermogensschade van € 5.000 en blijvend verlies van arbeidsvermogen van € 20.000) als onbelast kan worden aangemerkt behoort 30,18% (40.000 / 132.500 * 100%) van € 19.000 = € 5.734 niet tot het belastbaar inkomen uit werk en woning. Met inachtneming van het voorgaande wordt het belastbaar inkomen uit werk en woning dan als volgt bepaald:

De slotsom is dat de hoger beroepen gegrond zijn.

Alhoewel de hoger beroepen van belanghebbende gegrond zijn, is het Hof van oordeel dat er desondanks geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het betaalde griffierecht dan wel de proceskosten geheel of gedeeltelijk vergoedt. Uit de door [E NV] afgegeven belastinggarantie (zie 2.12) blijkt namelijk dat kosten van onderhavige (hoger) beroepsprocedure voor rekening van [E NV] zullen komen. Het Hof acht aannemelijk dat daaronder proceskosten zoals bedoeld in artikel 8:75 Awb alsmede het Besluit proceskosten bestuursrecht en betaalde griffierechten worden begrepen op grond waarvan belanghebbende derhalve geen kosten heeft.