Uitspraken

[appellant] c.s. hebben in eerste aanleg – na eiswijziging - gevorderd:

Primair

I. voor recht te verklaren dat de finale kwijting, zoals overeengekomen in de vaststellingsovereenkomst van 2 april 2020, geen betrekking heeft op de door [appellant] c.s. geleden onvoorziene schade van € 1.441,66,

Subsidiair

II. voor recht te verklaren dat de vaststellingsovereenkomst wegens strijd met de goede zeden en openbare procesorde ex artikel 3:40 BW nietig is;

Meer subsidiair

III. vernietiging van de vaststellingsovereenkomst op grond van artikel 6:248 BW;

Meest subsidiair

IV. ontbinding van de vaststellingsovereenkomst op grond van artikel 6:258 BW;

Zowel primair, subsidiair, meer subsidiair en meest subsidiair

V. veroordeling van [stchting] tot betaling van € 1.441,66 aan onvoorziene schade vermeerderd met de wettelijke rente;

VI. veroordeling van [stchting] in de proceskosten.

[appellant] c.s. stellen in hun akte dat het bestreden vonnis wel appellabel is. De primaire, subsidiaire, meer subsidiaire en meest subsidiaire vorderingen betreffen vorderingen van onbepaalde waarde in de zin van artikel 332 lid 1 Rv. Volgens [appellant] c.s. wordt immers verzocht om een verklaring voor recht, dan wel vernietiging, althans ontbinding van de vaststellingsovereenkomst. [appellant] c.s. stellen dat zij niet enkel belang hebben bij betaling van de reeds gevorderde schade, doch ook bij de gevorderde verklaring voor recht, vernietiging of ontbinding (van een gedeelte) van de vaststellingsovereenkomst, vooral nu opnieuw sprake is van schade aan de keuken. [appellant] c.s. behouden zich het recht voor om later een nadere schadevergoeding te vorderen, De hoogte van de totale vordering tot schadevergoeding zal alsdan de appelgrens ruimschoots overschrijden. Tot slot stellen [appellant] c.s. dat zij een economisch belang hebben bij de uitkomst van de procedure in hoger beroep, omdat zij anders, indien zij niet-ontvankelijk worden verklaard, een nieuwe procedure in eerste aanleg moeten beginnen.

[stchting] heeft hierop bij antwoordakte gemotiveerd gereageerd.

Het hof overweegt als volgt.

Op grond van art. 332 lid 1 Rv is een in eerste aanleg gewezen vonnis niet appellabel indien de vordering, eventueel na wijziging van eis, waarover de rechter in eerste aanleg had te beslissen niet meer beloopt dan € 1.750,-, of, ingeval van een vordering van onbepaalde waarde, er duidelijke aanwijzingen bestaan dat de vordering geen hogere waarde vertegenwoordigt dan € 1.750,-, een en ander tenzij de wet anders bepaalt.

[appellant] c.s. hebben hun vorderingen in eerste aanleg bij akte van 3 juni 2020 gewijzigd en verminderd zoals hiervoor onder 3.1. genoemd. Naast schadevergoeding hebben zij ook een verklaring van recht, vernietiging dan wel ontbinding van de vaststellingsovereenkomst gevorderd. Hoewel dergelijke vorderingen in beginsel van onbepaalde waarde zijn, zijn er in het onderhavige geval aanwijzingen dat deze vorderingen geen hogere waarde vertegenwoordigen dan € 1.750,-. Immers, met vordering sub V worden de primaire, subsidiaire, meer subsidiaire en meest subsidiaire gekoppeld aan de gevorderde schadevergoeding van € 1.441,66.

Het hof wijst ten overvloede nog op de eigen mededeling van [appellant] c.s in eerste aanleg:

“Thans wordt deze vordering teruggebracht, in die zin dat enkel nog de daadwerkelijk gemaakte, door [stchting] nog niet vergoede kosten van € 1.441,66 gevorderd worden” (akte eiswijziging in eerste aanleg p. 2).

Op grond van het hiervoor overwogene komt het hof derhalve tot het oordeel dat de appelgrens niet is gehaald. Het hof komt daardoor niet toe aan een inhoudelijke behandeling van de zaak en zal [appellant] c.s. in het door hun ingestelde hoger beroep niet ontvankelijk verklaren. [appellant] c.s. kondigen aan dat zij eventueel hun eis in hoger beroep nog gaan vermeerderen, maar dat is voor de beoordeling van hun ontvankelijkheid van geen belang.

[appellant] c.s. zullen als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van het hoger beroep.