Uitspraken

I Ten onrechte heeft de rechtbank overwogen dat de intercominstallatie niet tot het privégedeelte van het appartement van [appellant] behoort.

II Ten onrechte heeft de rechtbank overwogen dat de ALV mocht beslissen tot vervanging van de intercom door een videofoon.

III Ten onrechte heeft de rechtbank overwogen dat het besluit tot vervanging van de intercom door een videofoon niet in strijd is met de redelijkheid en billijkheid.

De VvE heeft zich, kort weergegeven, als volgt verweerd. [appellant] gaat voorbij aan het feit dat de rechtbank expliciet heeft aangegeven dat de verbinding naar het appartement van [appellant] en het antwoordkastje in zijn appartement moeten worden gezien als een onderdeel van de videofooninstallatie. Bovendien worden in artikel 9 lid 1 van het splitsingsreglement de systemen voor oproep en deuropeners expliciet als gemeenschappelijk aangewezen.

In tegenstelling tot [appellant] is de VvE wel van mening dat er sprake is van vervanging van de intercom waarbij de VvE ook niet in kan zien waarom een en ander zou leiden tot een nietig dan wel vernietigbaar besluit.

Voorts benadrukt de VvE dat in artikel 18 van het splitsingsreglement is opgenomen dat eventuele schade die voortvloeit uit handelingen aan gemeenschappelijke delen door de VvE wordt vergoed. De ALV hoeft hierover dus niet nogmaals een besluit te nemen.

Tot slot stelt de VvE dat [appellant] geen enkel belang heeft bij een vernietiging van de bestreden beschikking nu [appellant] op 5 januari 2022 de VvE heeft gesommeerd om de videofooninstallatie in zijn appartement zo spoedig mogelijk te vervangen. Één dag later dient [appellant] het beroepschrift in met het verzoek het besluit van de videofooninstallatie alsnog te vernietigen. Het is de VvE derhalve niet duidelijk of [appellant] de videofooninstallatie nu wel of niet wenst.

Bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep is door en namens [appellant] nog het navolgende aangevoerd. De betreffende intercom(aansluiting) is aangebracht in het appartement. Dit betekent dat de intercom niet gemeenschappelijk kan zijn, en dus privé is. De VvE gaat dus niet over deze

intercom, en de vervanging ervan. Dat de intercom privé moet zijn volgt ook uit het feit

dat de grondplaat, waarop deze intercom bevestigd is, bij vervanging van de intercom

door de eigenaren zelf betaald moet worden.

Verder is er in al die jaren nooit enig onderhoud aan de intercominstallatie geweest en heeft de VvE/ALV niet onderbouwd waarom vervanging noodzakelijk is. Van een audio intercom naar een video intercom gaan is ook vernieuwing en geen beheerkwestie.

De ALV gaat dus niet over vervanging van de intercom, al dan niet door een videofoon, en het besluit van de ALV is daarom onbevoegdelijk genomen en dus nietig, dan wel vernietigbaar.

Naast dit alles heeft de ALV de schade die onherroepelijk ontstaat als de intercom vervangen wordt door een videofoon, niet meegenomen bij de totstandkoming van het besluit. Ook hierom kan dit besluit niet in stand blijven. [appellant] is van mening dat niet van hem gevergd kan worden dat hij met deze schade blijft zitten en voor het verhaal van deze schade mogelijk een procedure moet voeren.

Desgevraagd geeft [appellant] aan dat hij, ondanks een sommatie daartoe, nog geen videofoon heeft laten plaatsen. Deze nieuwe voorziening is namelijk een stuk groter dan de huidige. Indien het formaat identiek zou zijn zou [appellant] geen bezwaar tegen de vervanging hebben. Nu zou een groter formaat problemen op kunnen leveren omdat de huidige voorziening vlak naast de thermostaat zit. Hij heeft dit ook bij de VvE kenbaar gemaakt.

Voorts maakt [appellant] kenbaar dat hij open staat voor een bezoek van een installateur die de situatie bij hem ter plekke kan komen bekijken. Wellicht is er een praktische oplossing mogelijk en kan de kwestie alsnog in der minne worden geregeld.

Bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep is door en namens de VvE nog het navolgende aangevoerd. De VvE heeft zich bij het uitroepen en houden van de ALV aan alle daarvoor geldende regels gehouden. Ook is het evident dat de intercominstallatie niet privé is, maar gemeenschappelijk, zo staat het ook in artikel 9 lid 1 van het splitsingsreglement. Bovendien staat het fysieke kastje van de intercom dat binnen hangt in verbinding met het hele gebouw.

Het feit dat er bij de nieuwe installatie ook videobeeld zit brengt nog niet met zich mee dat sprake is van vernieuwing. Het blijft vervanging. De meerderheid van de ALV heeft dit besluit genomen. Dat de schade niet expliciet zou zijn meegenomen is ook niet noodzakelijk. Dit is al in zijn algemeenheid geregeld in artikel 18 van het splitsingsreglement; schade aan gemeenschappelijke delen moet vergoed worden.

Daarbij heeft de VvE ook al aan [appellant] aangeboden om de situatie in zijn appartement te komen bekijken, maar hier heeft [appellant] niet op gereageerd.

De VvE is bereid om een installateur te benaderen die de situatie in het appartement van [appellant] kan gaan bekijken. De hiertoe benaderde installateur zou daartoe zelf met [appellant] een afspraak kunnen plannen.

In zijn eerste grief stelt [appellant] dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de intercominstallatie niet tot het privégedeelte van het appartement van [appellant] behoort. [appellant] stelt dat zulks wel het geval is nu de intercominstallatie zich (deels) in zijn appartement bevindt en dus nooit (volledig) gemeenschappelijk bezit kan zijn.

Artikel 9 lid 1 onder b van het van toepassing zijnde splitsingsreglement bepaalt evenwel onder andere het navolgende:

“Tot de gemeenschappelijke gedeelten en gemeenschappelijke zaken worden onder meer gerekend, voor zover aanwezig: (…) de systemen voor oproep en deuropeners (…).”

Het hof is van oordeel dat in dit artikel expliciet bepaald is dat de intercominstallatie, immers een systeem van oproep en deuropening, dient te worden beschouwd als een gemeenschappelijke voorziening. Hieruit volgt dat de VvE, anders dan door [appellant] gesteld is, geen besluit genomen heeft dat een privévoorziening, in dit geval toebehorende aan [appellant] , betreft. Deze grief faalt derhalve.

Voorts stelt [appellant] in zijn tweede grief dat de rechtbank ten onrechte heeft

overwogen dat de VvE mocht beslissen tot vervanging van de intercom door een videofoon.

[appellant] voert aan, zo begrijpt het hof, dat er geen sprake is van een vervanging van de

bestaande intercominstallatie, maar van een vernieuwing nu de nieuwe installatie, in

tegenstelling tot de vorige dan wel huidige installatie, ook beschikt over een

videocomponent. Tevens voert [appellant] aan dat de huidige installatie, kortgezegd, nog prima

voldoet althans dat hieraan nog nooit enig onderhoud heeft hoeven plaats te vinden en dat de

VvE ook niet heeft onderbouwd waarom de huidige installatie vervangen zou moeten

worden.

Indien [appellant] heeft willen betogen dat een vervanging door middel van een item met meer dan

wel modernere mogelijkheden geen vervanging is maar een vernieuwing kan het hof hem

daarin niet volgen. Het hof is hierbij van oordeel dat bij het vervangen van enig elektronisch

apparaat van enkele jaren oud het ook welhaast onontkoombaar is dat het nieuwe(re)

apparaat over meer en/of betere (technische) mogelijkheden en voorzieningen beschikt. Nu

naar het oordeel van het hof derhalve niet valt in te zien waarom in onderhavige zaak geen

sprake van vervanging zou zijn faalt ook de tweede grief van [appellant] . De VvE/ALV mocht

wel degelijk beslissen zoals zij gedaan heeft. Het enkele feit dat in de vervangende

apparatuur beeld (niet van de bewoner) wordt toegevoegd maakt dit niet anders. Naar het

oordeel van het hof heeft de VvE - na deugdelijke besluitvorming - het recht om alle

intercoms gelijktijdig te willen vervangen los van de vraag naar de staat van die voorziening.

“Indien voor het verrichten van een handeling met betrekking tot de gemeenschappelijke gedeelten of gemeenschappelijke zaken de toegang tot of het gebruik van een privé gedeelte naar het oordeel van het bestuur noodzakelijk is, is iedere desbetreffend eigenaar en gebruiker hiertoe verplicht zijn toestemming en medewerking te verlenen. Eventuele schade die hieruit voortvloeit, wordt door de vereniging vergoed.”

Het hof is van oordeel dat dit artikel niet louter ziet op schade aan gemeenschappelijke onderdelen, maar op alle schade die ontstaat als gevolg van werkzaamheden aan gemeenschappelijke onderdelen, dus schade aan zowel privé als gemeenschappelijke goederen en/of voorzieningen. Hieruit volgt dat het besluit van de VvE/ALV niet in strijd is met de redelijkheid en billijkheid nu de gehoudenheid tot vergoeding van de door [appellant] bedoelde mogelijke schade reeds afdoende volgt uitartikel 18 lid 3 van het van toepassing zijnde splitsingsreglement. Dat de VvE niet bereid zou zijn daadwerkelijke schade te vergoeden aan [appellant] is niet gebleken. Ook deze grief faalt.