Uitspraken

“(…) 1.5. Arbeidsongeschiktheid

Van arbeidsongeschiktheid is uitsluitend sprake indien er in directe relatie tot ziekte of ongeval objectief medisch vast te stellen stoornissen bestaan, waardoor de verzekerde voor ten minste 25 procent ongeschikt is tot het verrichten van de op het polisblad vermelde werkzaamheden, zoals dat voor deze beroepswerkzaamheden in de regel en redelijkerwijs kan worden verlangd. Vanaf het tweede jaar van arbeidsongeschiktheid wordt daarbij tevens rekening gehouden met mogelijkheden voor aanpassing in werk en werkomstandigheden en de daarmee verband houdende taakverschuiving binnen het eigen beroep/bedrijf.

De Maatschappij stelt het bestaan van deze stoornissen vast aan de hand van door de Maatschappij aangewezen deskundigen.

(…)

Op 7 april 2017 heeft [appellant] ZLM aansprakelijk gesteld voor het feit dat er onvoldoende verzekeringsdekking tot stand is gekomen.

ZLM heeft aansprakelijkstelling van de hand gewezen.

Grief 2 faalt. Artikel 7:964 BW luidt:

“Sommenverzekering is de verzekering waarbij het onverschillig is of en in hoeverre met de uitkering schade wordt vergoed. Zij is slechts toegelaten bij persoonsverzekering en bij verzekeringen welke daartoe bij algemene maatregel van bestuur, zonodig binnen daarbij vast te stellen grenzen, zijn aangegeven.”

[appellant] heeft, naar de rechtbank heeft geoordeeld en waartegen geen grief is gericht, het recht op een uitkering indien is vastgesteld dat hij arbeidsongeschikt is. Uit artikel 22 van de algemene voorwaarden bij de AOV blijkt dat het, anders dan zoals opgenomen in artikel 7:964 BW, niet onverschillig is of en in hoeverre met de uitkering schade wordt vergoed.

Ingevolge artikel 22 van de algemene voorwaarden wordt inkomen dat “(…) wordt verkregen doordat buiten het eigen bedrijf een ander beroep dan het verzekerde beroep wordt uitgeoefend (…)” geheel of gedeeltelijk in mindering gebracht op de uitkering uit hoofde van de onderhavige AOV. Anders dan [appellant] betoogt is artikel 22 van de algemene voorwaarden niet in strijd met de aard en inhoud van de AOV, omdat, naar [appellant] betoogt, sprake zou zijn van een sommenverzekering, maar bepaalt artikel 22 van de algemene voorwaarden mede de aard van de AOV, in die zin dat deze niet als zuivere sommenverzekering kan worden gekwalificeerd (vgl. Hoge Raad 3 oktober 2008, ECLI:NL:HR:2008:BD5828). Dat de AOV ondanks het bepaalde in artikel 22 van de algemene voorwaarden toch een zuivere sommenverzekering zou zijn, of dat [appellant] dat, mede gelet op de algemene en/of bijzondere polisvoorwaarden (in onderling verband), in redelijkheid heeft mogen begrijpen, heeft [appellant] onvoldoende onderbouwd.

Voor het geval [appellant] beoogt te betogen dat artikel 22 van de algemene voorwaarden niet past bij de aard en inhoud van de beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering, omdat dat artikel ziet op de situatie waarin passende arbeid is verzekerd, gaat dat betoog niet op. Voor de beoordeling van de uitkeringsplicht dient gekeken te worden naar de arbeidsongeschiktheid van [appellant] voor het uitoefenen van zijn verzekerde beroep als vloerenlegger. Dat artikel 22 van de algemene voorwaarden bepaalt dat inkomsten verkregen uit een ander dan het verzekerde beroep in mindering op de uitkering kunnen worden gebracht, maakt niet dat geen sprake meer is van een beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering. De Zeeuwse heeft, onbetwist, betoogd dat het voordeel van een beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering daarin is gelegen dat [appellant] in beginsel een uitkering ontvangt zolang hij ongeschikt is voor het uitoefenen van het verzekerde beroep en dat [appellant] ingeval van een verzekering voor passende arbeid geen uitkering zou ontvangen indien hij geschikt zou zijn om een ander beroep uit te oefenen, dan het beroep waarin hij arbeidsongeschikt is geworden, maar hij daarin geen werk zou kunnen vinden.

Het voorgaande betekent dat [appellant] zich met een beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering in een betere uitkeringspositie bevindt, omdat [appellant] indien hij geen werk kan vinden in een beroep dat hij wel zou kunnen uitoefenen toch een uitkering krijgt. Zonder nadere toelichting die [appellant] niet heeft gegeven valt niet in te zien dat verzekering van beroepsarbeidsongeschiktheid er aan in de weg staat dat, indien [appellant] wel inkomsten kan genereren uit de exploitatie van een Bed & Breakfast, deze inkomsten in mindering op zijn uitkering zouden mogen worden gebracht. Het hof neemt daarbij in aanmerking dat naar hiervoor is geoordeeld geen sprake is van een zuivere sommenverzekering.

Bij het voorgaande komt dat [appellant] geen grief heeft gericht tegen het oordeel van de rechtbank dat niet kan worden geoordeeld dat artikel 22 van de algemene voorwaarden niet van toepassing is op de exploitatie van een Bed & Breakfast, omdat met de exploitatie van een Bed & Breakfast een beroep wordt uitgeoefend.

Gelet op het voorgaande heeft [appellant] , die geen nadere omstandigheden die tot een ander oordeel zouden moeten leiden heeft aangevoerd, onvoldoende onderbouwd dat het gevolg van toepassing van artikel 22 van de algemene voorwaarden onredelijk bezwarend is en dat dat artikel daarmee vernietigbaar is als bedoeld in artikel 6:233 onder a BW, dan wel dat het gevolg van artikel 22 van de algemene voorwaarden in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is en dat dat artikel daarom buiten toepassing dient te worden verklaard. Het hof merkt op dat [appellant] de betekenis van de door hem gebruikte afkorting AVBV in zijn vorderingen, niet heeft geduid. Naar het hof begrijpt heeft hij daarmee algemene voorwaarden en bijzondere voorwaarden bedoeld. Wat daar ook van zij, [appellant] heeft evenmin voldoende onderbouwd dat hij, mede gelet op de algemene voorwaarden en bijzondere voorwaarden (in onderling verband), in redelijkheid heeft mogen begrijpen dat de AOV meebracht dat zijn inkomsten uit Bed & Breakfast niet in mindering op zijn uitkering zouden kunnen worden gebracht. Gelet op de onvoldoende onderbouwing door [appellant] is bewijslevering niet aan de orde.

Het betoog van [appellant] dat, naar het hof begrijpt, inkomsten die hij uit een ander beroep genereert door De Zeeuwse niet in mindering op de uitkering van [appellant] voor zijn beroep van vloerenlegger mogen worden gebracht, omdat [appellant] voor zijn beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering een premie heeft betaald die hoger is dan een premie voor een verzekering die op passende arbeid ziet, gaat evenmin op. [appellant] heeft onvoldoende onderbouwd dat gelet op de premie die hij betaalde geen inkomsten uit een ander beroep op zijn uitkering uit beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering in mindering mochten worden gebracht. Het hof verwijst naar hetgeen hiervoor is geoordeeld over de betere uitkeringspositie waarin [appellant] met een beroepsarbeidsongeschiktheidsverzekering verkeert.

Met grief 1 betoogt [appellant] dat artikel 14.1 a en c en artikel 14.3 AVBV onredelijk bezwarend zijn en dat artikel 14 AVBV op grond van artikel 6:233 onder a BW dient te worden vernietigd. Artikel 14 AVBV ziet op herstel en de gevolgen van het niet nakomen van verstrekking van gegevens voor de beoordeling van herstel. [appellant] heeft zijn bedrijf per 12 april 2013 met goedkeuring van De Zeeuwse laten uitschrijven. [appellant] is gecontra-indiceerd, hij kan nu en in de toekomst geen werkzaamheden verrichten als vloerlegger. Daarmee hebben de bepalingen van genoemd artikel 14 AVBV hun werking verloren. Het is onredelijk bezwarend dat [appellant] , die naar Spanje wil verhuizen, zich te pas en te onpas door een Nederlandse arts moet laten onderzoeken, terwijl de uitkomst al vast staat en [appellant] daarvoor een zeer belastende vliegreis moet maken.

Voorts, zo betoogt [appellant] , is de rechtbank buiten de rechtsstrijd getreden door te oordelen, dat het voor [appellant] bezwaarlijk wordt om eens per drie jaar naar een arts te reizen die De Zeeuwse aanwijst, niet maakt dat het artikel onredelijk bezwarend is. In de AOV staat nergens dat [appellant] slechts eenmaal in de drie jaar zou mogen worden opgeroepen. [appellant] kan te allen tijde worden opgeroepen voor onderzoeken, waarbij de uitkomst al vast staat.

Subsidiair betoogt [appellant] dat de gevolgen van artikel 14 AVBV, op grond van artikel 6:248 BW, buiten toepassing moeten worden gesteld.

Het hof oordeelt als volgt. In het licht van het betoog van De Zeeuwse, dat zij belang blijft houden bij een onderzoek door een Nederlandse verzekeringsarts een maal per drie jaar, omdat de uitkomst van het onderzoek niet vast staat, daar er mogelijk nieuwe ontwikkelingen zijn op het gebied van medicijnen en/of behandelmethoden, heeft [appellant] onvoldoende onderbouwd dat artikel 14 van de algemene voorwaarden onredelijk bezwarend voor hem is. Dat [appellant] om een arts in Nederland te bezoeken een zeer belastende vliegreis - ter zitting in hoger beroep heeft [appellant] nader toegelicht dat het geen vliegreis maar een autoreis betreft, omdat hij niet vliegt - moet maken, maakt niet dat artikel 14 onredelijk bezwarende gevolgen voor hem heeft. Ook niet indien de autoreis zeer belastend zou zijn. Het betoog van [appellant] dat er in Spanje ook goede artsen zijn, maakt evenmin dat het gevolg van artikel 14 van de algemene voorwaarden, dat [appellant] een in Nederland gevestigde arts moet bezoeken, onredelijk bezwarend voor [appellant] is. Dat artikel 14 van de algemene voorwaarden mogelijk voor [appellant] het nadeel heeft dat hij een zeer belastende (auto)reis moet maken, maakt, zonder nadere toelichting die [appellant] niet heeft gegeven, niet dat de belangenverhouding tussen hem en De Zeeuwse onevenwichtig is. De rechtbank is niet buiten de rechtsstrijd van partijen getreden door te oordelen, dat de omstandigheid dat het voor [appellant] bezwaarlijk wordt om eens per drie jaar naar een arts te reizen die De Zeeuwse aanwijst, niet maakt dat het artikel onredelijk bezwarend is. Dat [appellant] op grond van artikel 14.1 onder c, naar [appellant] stelt, desgevraagd kan worden opgeroepen voor onderzoek doet daar niet aan af. Gesteld noch gebleken is dat artikel 14 van de algemene voorwaarden er toe leidt dat De Zeeuwse [appellant] met onredelijke frequentie aan een onderzoek heeft dan wel zal laten onderwerpen.

Aan zijn beroep op artikel 6:248 BW legt [appellant] geen nadere omstandigheden ten grondslag die maken dat een beroep op artikel 14 van de algemene voorwaarden door De Zeeuwse naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn. Dat in het onderhavige geval sprake zou zijn van vrije arts keuze is in het licht van de betwisting daarvan door De Zeeuwse door [appellant] niet voldoende onderbouwd.

Dat, mede gelet op de algemene en bijzondere voorwaarden (in onderling verband), anders zou moeten worden geoordeeld is door [appellant] niet onderbouwd. Bewijslevering is dan niet aan de orde. Grief 1 faalt.

Het hof oordeelt als volgt. Omdat ZLM in hoger beroep geen partij is kan de veroordeling van [appellant] in de eerste aanleg in de proceskosten van ZLM in hoger beroep niet worden beoordeeld. In zoverre faalt grief 3.

Het hof zal de veroordeling van [appellant] in de eerste aanleg in de proceskosten van De Zeeuwse, beoordelen na de vordering van [appellant] betreffende artikel 13 van de algemene voorwaarden te hebben beoordeeld.

Omdat de grieven 1 en 2 falen en de primaire vordering van [appellant] in hoger beroep wordt afgewezen, zodat deze geen vernietiging van het vonnis waarvan beroep kan betekenen, zal het hof het vonnis waarvan beroep bekrachtigen voor zover dit aan het oordeel van het hof is onderworpen. Dat betekent dat [appellant] in eerste aanleg terecht in de proceskosten van De Zeeuwse is veroordeeld en grief 3 in zoverre faalt.

Met het falen van de grieven dienen ook de subsidiaire vorderingen 2 en 3 van [appellant] te worden afgewezen. [appellant] zal in hoger beroep als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten van De Zeeuwse worden veroordeeld. De kosten voor de procedure in hoger beroep aan de zijde van De Zeeuwse zullen vastgesteld worden op:

Totaal € 3.389,-

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen zoals vermeld in de beslissing. Dat betekent dat ook de vorderingen van [appellant] betreffende de proceskostenveroordeling van De Zeeuwse in hoger beroep zullen worden afgewezen.