Uitspraken

In de onderhavige procedure heeft [appellant] gevorderd dat de rechtbank

1. voor recht verklaart dat [persoon B] een onrechtmatige daad heeft gepleegd jegens [appellant] ;

2. voor recht verklaart dat [geïntimeerde] hiervoor als nabestaande en erfgenaam aansprakelijk is en uit dien hoofde gehouden is tot vergoeding van de schade van [appellant] ;

3. [geïntimeerde] in de kosten van deze procedure (inclusief de nakosten) veroordeelt en

4. de procedure verwijst naar de schadestaatprocedure.

Aan deze vorderingen heeft [appellant] , kort samengevat, ten grondslag gelegd dat [geïntimeerde] als erfgename van [persoon B] aansprakelijk is voor de letselschade die hij als gevolg van het onrechtmatig handelen van [persoon B] heeft opgelopen.

[geïntimeerde] heeft gemotiveerd verweer gevoerd.

Na een gehouden mondelinge behandeling heeft de rechtbank in het bestreden vonnis de vorderingen van [appellant] afgewezen omdat, aldus de rechtbank, niet is komen vast te staan dat [persoon B] het geweer heeft afgeschoten. [appellant] is in de proceskosten veroordeeld.

[appellant] heeft in hoger beroep drie grieven aangevoerd. [appellant] heeft geconcludeerd tot vernietiging van het bestreden vonnis en tot het alsnog toewijzen van zijn vorderingen.

[geïntimeerde] heeft geconcludeerd tot bekrachtiging van het bestreden vonnis, zo nodig met verbetering of aanvulling van gronden en met veroordeling van [appellant] in de kosten van het hoger beroep.

In grief I heeft [appellant] betoogd dat de rechtbank in rechtsoverwegingen 3.2. en 3.3. ten onrechte heeft geoordeeld dat niet als vaststaand kan worden aangenomen dat [persoon B] het geweer heeft afgeschoten. [appellant] stelt dat dit in rechte is komen vast te staan gelet op de overgelegde consistente verklaringen van hemzelf, de verklaringen van [persoon A] en twee verklaringen van [persoon B] .

Mede in het licht van wat [appellant] met grief I heeft betoogd, luidt de door [appellant] te bewijzen stelling dat [persoon B] hem in zijn arm heeft geschoten. Weliswaar heeft [appellant] het in grief I en de daarop gegeven toelichting er steeds over dat ‘ [persoon B] het geweer heeft afgeschoten’, maar het hof verstaat dat aldus dat [appellant] daarmee bedoelt te stellen dat [persoon B] hem met het geweer in zijn arm heeft geschoten, en zodoende zijn verwonding heeft veroorzaakt. Dat is ook de stelling die [appellant] in de procedure bij de rechtbank heeft betrokken (inleidende dagvaarding, punt 31), met als onderbouwing wat hij concluderend onder punt 28 van de inleidende dagvaarding heeft opgesomd, hetgeen in zijn visie is komen vast te staan, namelijk dat:

• -

  [persoon B] zijn voordeur met het jachtgeweer en een boksbeugel in zijn handen heeft geopend;

• -

  [persoon B] zijn wapen richtte op [appellant] en [persoon A] ;

• -

  tijdens de daaropvolgende worsteling het jachtgeweer is afgegaan,

• -

  de gestelde feiten zich hebben afgespeeld tussen 19:12:18 en 19:14:46; een tijdsbestek van maximaal 2 minuten en 28 seconden,

• -

  [appellant] en [persoon A] niet hebben kunnen schieten,

• -

  [persoon B] heeft verklaard geschoten te hebben tegenover zijn vrouw, vriend, kind en een undercover agent.

1. [appellant] heeft verklaard (productie 14 bij memorie van grieven: proces-verbaal van verhoor van 6 juni 2018) dat [persoon B] een bedrag van zo’n € 50 á € 60 aan hem verschuldigd was en dat hij om deze reden op de bewuste dag naar [persoon B] is gegaan. Hij werd daarbij vergezeld door een persoon waarvan nadien is komen vast te staan dat dit zijn schoonvader, [persoon A] , was. [appellant] heeft verder aangegeven dat, toen zij voor de deur stonden, [persoon B] de deur opende met een jachtgeweer en een boksbeugel in zijn handen. Het jachtgeweer was gericht op hem en [persoon A] . [appellant] heeft geprobeerd het geweer af te pakken waarbij een worsteling ontstond. Tijdens de worsteling in de woning is het geweer afgegaan en is [appellant] in zijn arm geraakt. Vervolgens heeft [persoon A] het geweer van [persoon B] afgepakt en hem met het geweer geslagen. Daarna zijn [appellant] en [persoon A] weer in de auto gestapt en naar het huis van [appellant] gereden.

Het hof stelt vast dat [appellant] in deze verklaring niet aangeeft wie er heeft geschoten: het geweer is tijdens een worsteling afgegaan.

2. [persoon A] heeft verklaard (productie 8 bij memorie van grieven: proces-verbaal van verhoor van 7 juni 2018) dat [appellant] en hij bij [persoon B] langs zijn gegaan omdat [persoon B] nog geld aan [appellant] schuldig was, dat [persoon B] de deur opende terwijl hij een jachtgeweer in zijn handen had, dat [persoon A] hem wilde vastpakken en dat [persoon B] op dat moment meteen schoot. Dit was in de gang, aldus [persoon A] . Vervolgens heeft [persoon A] verklaard dat er een gevecht ontstond waarbij [persoon A] [persoon B] naar achteren heeft geduwd. [appellant] is aanvankelijk in de gang blijven staan, zo heeft [persoon A] verklaard. Later zag hij [appellant] ook in de woonkamer staan. Uiteindelijk is [persoon B] gaan liggen. [persoon A] dacht dat dit het gevolg was van een klap die [persoon A] [persoon B] had gegeven. Daarna zijn zij uit de woning kunnen komen, aldus [persoon A] .

3. [persoon B] heeft bij de politie verklaard (producties 10 en 11 bij memorie van grieven: processen-verbaal van verhoor van 5 en 6 juni 2018) dat hij kort voor het incident [persoon A] aan de telefoon kreeg die hem vertelde “dat ze eraan zouden komen”. Hij raakte in paniek, stuurde zijn vrouw en zoon het huis uit, en pakte het geweer en een boksbeugel. Het geweer maakte hij klaar voor gebruik en legde het op de tafel in de woonkamer. Toen ging de bel al. Hij opende de deur en werd meteen door [persoon A] in zijn gezicht geslagen en door [appellant] met een mes gestoken. [persoon A] pakte het geweer en sloeg [persoon B] daarmee op zijn rug. Op enig moment hadden [persoon A] en [persoon B] het geweer vast en toen ging het af. [persoon B] heeft aangegeven dat ofwel [persoon A] ofwel hijzelf de trekker heeft overgehaald of dat het is gekomen door het trekken aan het geweer, aldus zijn verklaring aan de politie op 19 juli 2018.

4. Het hof kan op grond van de voorliggende bewijsmiddelen, in onderling verband en samenhang bezien, niet met een redelijke mate van zekerheid vaststellen dat [persoon B] de trekker heeft overgehaald. Weliswaar heeft [persoon B] dit een tweetal malen gezegd, maar later heeft hij weer aangegeven dat hij twijfelde en dat het mogelijk was dat ofwel [persoon A] ofwel hijzelf de trekker heeft overgehaald of dat het gekomen is door het trekken aan het geweer. Daarbij acht het hof ook van belang dat de verklaring die [appellant] zelf bij de politie heeft afgelegd, kort na het ongeval, erop neerkomt dat het geweer is afgegaan tijdens een worsteling. Voorts staat vast dat [persoon A] op enig moment de macht over het geweer heeft gehad; hij heeft [persoon B] ermee verwond. Het hof verwijst naar het strafvonnis. Dat daarbij het geweer is afgegaan, is gelet op de verklaring van de buurvrouw over het tijdstip van de knal(len) en de aanwezige hoeveelheid bloed in de woonkamer, een reële mogelijkheid. Wie daarbij de vinger aan de trekker had en de trekker heeft overgehaald is niet voldoende overtuigend komen vast te staan. Het is ook mogelijk dat de trekker is overgehaald doordat aan het geweer werd getrokken.

Grief I slaagt dan ook niet.

Het hof verwerpt dit betoog. Niet is komen vast te staan dat [persoon B] met het jachtgeweer in de hand de voordeur heeft geopend. Deze stelling van [appellant] wordt enkel door de verklaring van [persoon A] onderbouwd. [persoon B] heeft verklaard dat het jachtgeweer binnen op de tafel lag, toen hij de deur opende. Zoals hiervoor al overwogen (rechtsoverweging 3.4.4 onder 2), acht het hof de verklaring van [persoon A] om de daar verwoorde redenen niet bruikbaar voor het bewijs. Zij kan daarom ook niet dienen als bewijs voor de stelling dat [persoon B] de voordeur opende met het jachtgeweer in handen.

Grief II slaagt dus evenmin.

In grief III heeft [appellant] betoogd dat rechtbank in rechtsoverweging 3.5. ten onrechte de vorderingen van [appellant] heeft afgewezen. Uit de toelichting bij deze grief blijkt dat de grief geen zelfstandige betekenis heeft. Zij behoeft daarom verder niet te worden behandeld.