Uitspraken

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

in de zaak van:

Jan TOLSMA,

wonende te Bussum,

EISER tot cassatie,

advocaat: Mr. E. Korthals Altes,

PD – HR 17/12/1981,

t e g e n

Magdalena RENS,

wonende te Naarden,

VERWEERSTER in cassatie,

advocaat: Mr. K.G.W. van Oven.

Rens heeft bij exploot van 29 mei 1981 Tolsma gedagvaard voor de President van de Rechtbank te Amsterdam en gevorderd dat de President Tolsma veroordeelt het door hem bewoonde bovengedeelte van het winkel-woonhuis, gelegen te Bussum, Brinklaan 21a, te ontruimen.

Nadat Tolsma tegen die vordering verweer had gevoerd, heeft de President bij vonnis van 11 juni 1981 de gevraagde voorziening geweigerd.

Tegen dit vonnis heeft Rens hoger beroep ingesteld bij het Gerechtshof Amsterdam.

Bij arrest van 16 oktober 1981 heeft het Hof het vonnis van de President vernietigd en de vordering alsnog toegewezen.

Het arrest van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Tegen het arrest van het Hof heeft Tolsma beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Rens heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De zaak is voor partijen bepleit door hun advocaten.

De conclusie van de Advocaat-Generaal Franx strekt tot vernietiging van het bestreden arrest en tot verwijzing van de zaak naar een ander hof.

Op grond van artikel 1623k van het Burgerlijk Wetboek wordt ''in geval van beëindiging van de huurovereenkomst tussen huurder en verhuurder'' de onderhuurovereenkomst die betrekking heeft op een zelfstandige woning waar de onderhuurder zijn hoofdverblijf heeft, door de verhuurder voortgezet.

Wil er plaats zijn voor toepassing van dit artikel, dan zal eerst moeten worden vastgesteld dat er sprake is van ‘’beëindiging van de huurovereenkomst tussen huurder en verhuurder’’ in de zin van deze wetsbepaling. Dit doet dan de vraag rijzen, of artikel 1623k toepassing kan vinden bij beëindiging van ieder soort huurovereenkomst, dan wel of de wetgever slechts het oog heeft gehad op beëindiging van die huurovereenkomsten, die -althans voor wat betreft het onderverhuurde gedeelte van het gehuurde — zijn te beschouwen als overeenkomsten van huur en verhuur van woonruimte, waarop van toepassing zijn de bepalingen van de afdeling waarin artikel 1623k is opgenomen. Anders dan in het middel kennelijk wordt aangenomen, moet deze vraag in laatstbedoelde zin worden beantwoord. Waar noch de tekst van de wet, noch de wetgevingsgeschiedenis daartoe noopt, mag de toepassingssfeer van een zo ingrijpend wetsvoorschrift als artikel 1623k, niet worden uitgebreid tot gevallen van beëindiging van (hoofd)huurovereenkomsten die zelf niet beheerst worden door de artikel 1623a en volgende. Dit laatste zou tot gevolg hebben dat de verhuurder niet alleen — zonder dat daartoe zijn toestemming is vereist — partij wordt bij een tussen anderen tot stand gekomen huurovereenkomst, maar ook dat deze hem bindende (onder)huurovereenkomst door andere wettelijke regels — ook voor wat de vaststelling van de huurprijs betreft — geregeerd kan worden dan die welke de overeenkomst beheersen, op grond waarvan hij het verhuurde aan de (hoofd)huurder in huur had afgestaan.

Waar het Hof — in cassatie onbestreden — heeft vastgesteld dat de door Tolsma bewoonde bovenwoning door Rens niet aan Eichholtz is verhuurd als een zelfstandige woning naast de verhuur van de bedrijfsruimte, maar dat de overeenkomst in zijn geheel moet worden aangemerkt als betrekking hebbende op bedrijfsruimte, heeft het Hof terecht aangenomen dat aan Tolsma geen beroep op artikel 1623k toekomt. Het middel is derhalve tevergeefs voorgesteld.

De Hoge Raad:

verwerpt het beroep;

veroordeelt Tolsma in de kosten van het geding in cassatie, welke tot aan deze uitspraak aan de zijde van Rens worden begroot op ƒ 305,45 aan verschotten en ƒ 1.700,-- voor salaris.

Dit arrest is gewezen door de vice-president Drion als voorzitter en de raadsheren Snijders, Royer, Van den Blink en Verburgh, en in het openbaar uitgesproken door de vice-president Ras op 29 oktober 1982.