Uitspraken

15 december 2000

Eerste Kamer

Nr. C99/139HR

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

Verweerder in cassatie - verder te noemen: [verweerder] - heeft bij exploit van 11 april 1994 eiseres tot cassatie - verder te noemen: [eiseres] - gedagvaard voor de Kantonrechter te Deventer en gevorderd [eiseres] te veroordelen:

1. tot vergoeding aan [verweerder] van de schade welke hij lijdt, geleden heeft en nog zal

lijden uit hoofde van het in het lichaam van de dagvaarding vermelde bedrijfsongeval en voor zover te dezen niet sub 2 gevorderd, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet;

2. tot betaling aan [verweerder] van zijn redelijke kosten van buitengerechtelijke rechtshulp ten bedrage van ƒ 2.515,35.

[Eiseres] heeft de vorderingen bestreden.

De Kantonrechter heeft bij tussenvonnis van 15 augustus 1996 [verweerder] bewijs opgedragen. Na enquête heeft de Kantonrechter bij eindvonnis van 20 november 1997 de vorderingen afgewezen.

Tegen beide vonnissen heeft [verweerder] hoger beroep ingesteld bij de Rechtbank te Zwolle.

Bij vonnis van 3 maart 1999 heeft de Rechtbank beide vonnissen van de Kantonrechter vernietigd en opnieuw rechtdoende de vorderingen van [verweerder] alsnog toegewezen.

Het vonnis van de Rechtbank is aan dit arrest gehecht.

Tegen het vonnis van de Rechtbank heeft [eiseres] beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

[Verweerder] heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De zaak is voor partijen toegelicht door hun advocaten.

De conclusie van de Advocaat-Generaal Spier strekt tot verwerping van het beroep.

De advocaat van [eiseres] heeft bij brief van 18 september 2000 op die conclusie gereageerd.

3.2 De Kantonrechter heeft de op (thans) art. 7:658 lid 2 BW gebaseerde, onder 1 nader aangeduide vorderingen van [verweerder] afgewezen.

In hoger beroep heeft de Rechtbank de grieven van [verweerder] gegrond bevonden en diens vorderingen alsnog toegewezen. Nu een ongevalsrapportage door de Arbeidsinspectie ontbreekt, aldus - kort samengevat en voorzover in cassatie van belang - de Rechtbank, heeft [eiseres] noch met betrekking tot haar verweer dat zij de op haar rustende zorgplicht om de veiligheid van haar werknemers te waarborgen heeft nageleefd, noch met betrekking tot haar verweer dat sprake is geweest van opzet of bewuste roekeloosheid aan de zijde van [verweerder] aan haar stelplicht voldaan (rov. 4.2 en 4.3).

3.5 Onder de werking van art. 7A:1638x (oud) BW werden, teneinde de krachtens dit artikel in beginsel op de werknemer rustende bewijslast te verlichten, in de rechtspraak strenge eisen gesteld aan de stelplicht van de werkgever die ontkende dat hij in zijn voor hem uit genoemd artikel voortvloeiende zorgverplichting was tekortgeschoten (vgl. onder meer HR 1 juli 1993, nr. 15010, NJ 1993, 687). In dat verband werd weliswaar aangenomen dat de in art. 1638x besloten regels van stelplicht en bewijslast meebrachten dat de werkgever diende te zorgen voor het opmaken van een rapport waarin de toedracht van het ongeval zodanig werd vastgelegd dat daaruit met een redelijke mate van zekerheid kon worden opgemaakt of en in hoeverre het ongeval een gevolg was van het feit dat onvoldoende maatregelen waren getroffen ter voorkoming van ongevallen als waarom het in het gegeven geval gaat, maar het ontbreken van een dergelijk rapport dwong desondanks niet steeds en zonder meer tot het oordeel dat de werkgever niet aan zijn stelplicht ter zake had voldaan.

Nu art. 7:658 in zoverre een herziening van de voorheen krachtens art. 1638x geldende bewijslastverdeling inhoudt, dat thans de werkgever dient te bewijzen dat hij zijn zorgverplichting op het gebied van de veiligheid is nagekomen, bestaat onder de werking van eerstgenoemd artikel voor het handhaven van de hiervoor bedoelde strenge eisen met betrekking tot de stelplicht van de werkgever op dat punt geen grond meer. De Rechtbank heeft dit, door op de enkele grond dat [eiseres] geen ongevalsrapportage heeft doen opmaken te oordelen dat zij niet aan de in dit verband op haar rustende stelplicht heeft voldaan, miskend. Ook haar oordeel dat het ontbreken van een ongevalsrapportage zonder meer ertoe leidt dat [eiseres] met betrekking tot haar verweer dat het ongeval te wijten is aan opzet of bewuste roekeloosheid van [verweerder] evenmin aan haar stelplicht heeft voldaan, geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het middel is derhalve gegrond.

De Hoge Raad:

vernietigt het vonnis van de Rechtbank te Zwolle van 3 maart 1999;

verwijst het geding ter verdere behandeling en beslissing naar het Gerechtshof te Arnhem;

veroordeelt [verweerder] in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eiseres] begroot op ƒ 706,95 aan verschotten en ƒ 3.500,-- voor salaris.