Uitspraken

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

in de zaak van:

t e g e n

Partijen zullen hierna ook worden aangeduid als [eiseres] en in enkelvoud [verweerder].

1. Het geding in feitelijke instanties

2. Het geding in cassatie

3. Beoordeling van het middel

3.1 Het gaat in deze zaak in cassatie om een aantal vragen met betrekking tot kunsttransacties, tot stand gekomen tussen [eiseres] aan de ene kant, en de erflater van [verweerder] aan de andere kant. De rechtbank heeft [verweerder] grotendeels in het gelijk gesteld. Tegen haar vonnis heeft [eiseres] principaal beroep ingesteld; [verweerder] heeft incidenteel tegen dat vonnis geappelleerd. Het hof heeft, na een aantal tussenarresten te hebben gewezen, in zijn eindarrest [eiseres] in beide beroepen in het ongelijk gesteld.

3.2 In het hiertegen door [eiseres] ingestelde cassatieberoep voert middel XVI aan dat het hof van een onjuiste rechtsopvatting heeft blijk gegeven door te overwegen dat de voeging door [verweerder] als benadeelde partij in een strafzaak die in België tegen [eiseres] is gevoerd (mede) met betrekking tot de onderhavige kunsttransacties, is aan te merken als het instellen van een eis in de hoofdzaak in de zin van art. 700 lid 3 Rv.

3.3 Zoals ligt besloten in HR 26 februari 1999, LJN ZC2861, NJ 1999/717 moeten de in art. 700 lid 3 Rv. gebruikte woorden 'eis in de hoofdzaak', ruim worden uitgelegd. Uit de wetsgeschiedenis van deze bepaling, zoals onder meer vermeld in HR 3 oktober 2003, LJN AI0347, NJ 2004/557, volgt dat de eis in de hoofdzaak niet noodzakelijk in Nederland hoeft te zijn ingesteld. Uit genoemd arrest volgt voorts dat het wél moet gaan om een met voldoende waarborgen omgeven procedure, en dat de datum waarop deze eis wordt ingesteld, voldoende vaststaat. In HR 15 september 2006, LJN AV2654, NJ 2007/484 ligt besloten dat een voeging als benadeelde partij in een strafproces teneinde de verdachte te doen veroordelen tot vergoeding van de schade die rechtstreeks is geleden door een strafbaar feit, in beginsel leidt tot een met voldoende waarborgen omgeven procedure in vorenbedoelde zin.

3.4 Het hof heeft, in cassatie onbestreden, geoordeeld dat de Belgische 'plainte avec constitution de partie civile' moet worden gelijkgesteld met het zich voegen als benadeelde partij in een Nederlandse strafprocedure (rov. 16.8 van het eindarrest). In het licht van hetgeen hiervoor in 3.3 is overwogen, brengt dit mee dat middel XVI faalt. In dit verband verdient nog opmerking dat niet is aangevoerd dat [eiseres] in deze Belgische strafprocedure in onvoldoende mate in de gelegenheid is geweest naar voren te brengen hetgeen zij ter staving van haar verweer tegen de vordering kon aanvoeren en, voor zover nodig en mogelijk, daarvan bewijs te leveren (zie rov. 3.3.2 (slot) van het arrest van de Hoge Raad van 15 september 2006).

3.5 De overige middelen kunnen evenmin tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu de middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

4. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.B. Fleers als voorzitter en de raadsheren W.A.M. van Schendel, F.B. Bakels, C.A. Streefkerk en W.D.H. Asser, en in het openbaar uitgesproken door de raadsheer J.C. van Oven op 21 oktober 2011.