Uitspraken

Het middel klaagt over de afwijzing van het verzoek van de verdediging om [betrokkene 1] en [betrokkene 2] als getuigen te horen.

Een terechtzitting in hoger beroep kan worden aangemerkt als een 'regiezitting' in de hiervoor in de wetsgeschiedenis aangeduide zin indien die zitting wordt benut om, vooruitlopend op de inhoudelijke behandeling van het hoger beroep, beslissingen te nemen die van belang zijn voor de omvang en inrichting van die inhoudelijke behandeling. Het voorbereidende karakter van een dergelijke zitting brengt mee dat zich gevallen kunnen voordoen waarin de rechter het weliswaar niet nodig acht de beslissing op een verzoek van een procespartij tot het horen van een getuige aan te houden (vgl. HR 19 juni 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ9346), doch hij in de motivering van zijn afwijzende beslissing van dat verzoek niettemin tot uitdrukking brengt dat pas bij de inhoudelijke behandeling van de zaak de voor de beoordeling van dat verzoek relevante belangen in hun volle omvang – en met toepassing van de ten tijde van de regiezitting geldende beoordelingsmaatstaf – gewogen kunnen worden. Indien die procespartij het in zo een geval wenselijk acht dat de desbetreffende getuige alsnog wordt gehoord, zal hij die wens voorafgaand aan of tijdens die inhoudelijke behandeling kenbaar moeten maken door een daartoe strekkend, gemotiveerd verzoek te doen.

In deze zaak moet de terechtzitting in hoger beroep van 21 december 2010 worden aangemerkt als een 'regiezitting' in voornoemde zin, bedoeld om – vooruitlopend op de inhoudelijke behandeling van de zaak, welke plaatsvond op 1 december 2011 – beslissingen te nemen die van belang waren voor de omvang en inrichting van de inhoudelijke behandeling. In een geval als het onderhavige waarin in de appelschriftuur als bedoeld in art. 410, eerste lid, Sv, een opgave van getuigen wordt gedaan, dient de rechter, gelet op art. 418, eerste lid, Sv – behoudens de zich hier niet voordoende uitzondering van art. 418, tweede lid, Sv – de in art. 288, eerste lid, Sv voorziene maatstaf te hanteren. De afwijzing door het Hof ter terechtzitting van 21 december 2010 van de verzoeken tot het horen van [betrokkene 1] en [betrokkene 2] als getuigen op de grond dat deze verzoeken 'onvoldoende onderbouwd' waren, moet tegen de achtergrond van hetgeen onder 3.4 is overwogen aldus worden verstaan dat het Hof deze verzoeken heeft afgewezen omdat het zich op basis van wat bij gelegenheid van de regiezitting ter tafel was, onvoldoende ingelicht achtte om – met toepassing van de daarvoor geldende beoordelingsmaatstaf – de verzoeken te kunnen toewijzen.

Nu de verdediging haar verzoek tot het horen van [betrokkene 1] en [betrokkene 2] als getuigen bij gelegenheid van de inhoudelijke behandeling van de zaak niet meer naar voren heeft gebracht, bestond voor het Hof bij die behandeling geen aanleiding zich ambtshalve te buigen over de vraag of dit eerder als onvoldoende onderbouwd afgewezen verzoek alsnog voor toewijzing in aanmerking kwam.

Het middel faalt.

Opmerking verdient nog dat wanneer gedurende een eerdere terechtzitting een verzoek van een procespartij is afgewezen en de rechter nadien constateert dat aan die afwijzing een gebrek kleeft ten aanzien van bijvoorbeeld de daarin gehanteerde beoordelingsmaatstaf, de rechter dit gebrek zal kunnen herstellen door op de latere terechtzitting het verzoek ambtshalve opnieuw aan de orde te stellen en – indien de desbetreffende procespartij het verzoek handhaaft – daarover opnieuw te beslissen aan de hand van de ten tijde van die eerdere terechtzitting geldende beoordelingsmaatstaf doch met inachtneming van alle gegevens die hem ten tijde van het nemen van zijn beslissing bekend zijn. Met deze herstelmogelijkheid wordt de kwaliteit van de gedingvoering bevorderd en wordt ook voorkomen dat een strafzaak wordt behandeld en afgerond terwijl ten tijde van die behandeling en afronding reeds vaststaat dat een eerder in die zaak gegeven beslissing lijdt aan een gebrek dat grond zou kunnen bieden aan bijvoorbeeld een cassatieklacht.

Het middel klaagt over de verwerping van het verweer dat het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk moet worden verklaard in de vervolging van de verdachte omdat tijdens het voorbereidend onderzoek niet is gehandeld conform de Aanwijzing opsporing en vervolging inzake seksueel misbruik (Stcrt. 2008, 253; hierna: de Aanwijzing).

Het in het middel bedoelde verweer, de verwerping daarvan door het Hof en de inhoud van de Aanwijzing zijn - voor zover in cassatie van belang - weergegeven in de conclusie van de Advocaat-Generaal onder 4.2 tot en met 4.5.

In de overwegingen van het Hof ligt als zijn oordeel besloten dat het in het middel bedoelde verweer moet worden verworpen, nu de niet-naleving van de Aanwijzing niet een zodanig ernstig vormverzuim oplevert dat dit moet leiden tot de niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie in de vervolging. Dat oordeel geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is in het licht van hetgeen is aangevoerd ook niet onbegrijpelijk.

Het middel faalt.

Het middel klaagt dat het Hof ten onrechte de in art. 36f Sr bedoelde schadevergoedingsmaatregel heeft opgelegd en de vordering van de beledigde partij heeft toegewezen voor zover die toewijzing het bedrag van € 680,67 te boven gaat.

Het Hof heeft de vordering van de beledigde partij toegewezen tot een bedrag van € 8.610,90, haar in haar vordering voor het overige niet-ontvankelijk verklaard, en voorts aan de verdachte de verplichting opgelegd tot betaling aan de Staat ten behoeve van de beledigde partij van een bedrag van € 8.610,90, subsidiair 78 dagen hechtenis.

De art. 51a en 51b Sv en art. 36f Sr zijn in onder meer het arrondissement Amsterdam, waar de zaak in eerste aanleg is berecht, in werking getreden op 1 april 1995 (Besluit van 30 maart 1995, Stb. 1995, 160). Deze artikelen zijn ingevolge art. IX, eerste lid, van de Wet van 23 december 1992 tot aanvulling van het Wetboek van Strafrecht, het Wetboek van Strafvordering, de Wet voorlopige regeling schadefonds geweldsmisdrijven en andere wetten met voorzieningen ten behoeve van slachtoffers van strafbare feiten (Stb. 1993, 29) niet van toepassing op strafbare feiten die zijn begaan vóór het tijdstip van de inwerkingtreding (vgl. HR 7 mei 2002, ECLI:NL:HR:2002:AE0537, NJ 2002/390). Uit de bewezenverklaring volgt dat het feit waarvoor de verdachte is veroordeeld, is begaan vóór 1 april 1995.

Nu hier het recht van vóór 1 april 1995 geldt, kan de bestreden uitspraak niet in stand blijven voor zover daarbij de vordering van de beledigde partij is toegewezen tot een bedrag van meer dan € 680,67 (ƒ 1.500,–) zijnde het toentertijd ingevolge art. 56 (oud) RO ten hoogste toegestane bedrag van de door de beledigde partij te vorderen schadevergoeding, en voor zover daarbij op de voet van art. 36f Sr aan de verdachte een betalingsverplichting, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door hechtenis, is opgelegd. Het middel slaagt in zoverre (vgl. HR 14 juni 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP8798).

Gelet op het vorenstaande zal de Hoge Raad de bestreden uitspraak vernietigen voor zover het toegewezen bedrag van de vordering van de beledigde partij het bedrag van € 680,67 te boven gaat. Voorts zal de Hoge Raad de beledigde partij voor het meerdere niet-ontvankelijk verklaren in haar vordering en de bestreden uitspraak vernietigen voor zover daarbij een schadevergoedingsmaatregel is opgelegd.