Uitspraken

Hiertoe betoogt het middel allereerst dat het Hof kennelijk, buiten de grenzen van de fiscale procedure, de onteigening van de aandelen heeft aangemerkt als een inbreuk op artikel 1 EP.

Dit betoog slaagt niet. Voor zover in het bestreden oordeel tot uitgangspunt is genomen dat de onteigening van de aandelen SNS Reaal van belanghebbende op zichzelf beschouwd een inbreuk op artikel 1 EP oplevert, is dat uitgangspunt juist (vgl. ABRvS 25 februari 2013, ECLI:NL:RVS:2013:BZ2265, r.o. 13.2). Daarmee heeft het Hof geen oordeel gegeven over de vraag of die inbreuk gerechtvaardigd was en is het dan ook niet “buiten de grenzen van de fiscale procedure” getreden.

Het middel betoogt voorts dat het Hof de onteigening ten onrechte heeft laten meewegen in zijn oordeel omtrent de schending van artikel 1 EP.

Dit betoog slaagt evenmin. Gelet op de laatste volzin van hetgeen hiervoor in 3.2 is overwogen, behoort de onteigening tot de omstandigheden van het geval aan de hand waarvan moet worden beoordeeld of sprake is van een individuele en buitensporige last die ingevolge artikel 1 EP achterwege behoort te blijven.

Met het eerste punt komt het middel op tegen de overweging van het Hof dat belanghebbende in 2013 door de heffing over het belastbaar inkomen uit box 3 niet meer in aanmerking komt voor huurtoeslag.

Dit betoog berust op een onjuiste lezing van de bestreden uitspraak. Met deze overweging heeft het Hof kennelijk - en niet onbegrijpelijk in het licht van zijn (in cassatie onbestreden) oordeel dat het inkomen van belanghebbende in 2013 onder de armoedegrens ligt - tot uitdrukking gebracht dat de koppeling van de huurtoeslag aan artikel 5.2 Wet IB 2001 tot gevolg heeft dat belanghebbende voor 2013 geen aanspraak kan maken op huurtoeslag doordat niet zijn vermogenstoestand op 1 februari 2013 na de onteigening, maar zijn vermogenstoestand op 1 januari 2013 uitgangspunt is bij de bepaling van zijn aanspraak op huurtoeslag.

Met het tweede punt betoogt het middel dat het Hof had moeten ingaan op de vraag of belanghebbende in een armlastige positie is geraakt door zijn eigen keuze om aandelen SNS Reaal te kopen.

Dit betoog faalt, aangezien de Inspecteur hieromtrent in feitelijke aanleg niets heeft gesteld.

Met het derde punt betoogt het middel dat het Hof had moeten ingaan op de omstandigheid dat tot de gedingstukken een afschrift behoort van een "Zelf Beleggen Depot rekening" van belanghebbende van 1 februari 2013 inzake de transactie aandelen SNS Reaal en dat daarop een saldo van € 9006,37 is vermeld.

Ook dit betoog faalt, aangezien de Inspecteur voor het Hof op dat bankafschrift geen beroep heeft gedaan ter onderbouwing van zijn standpunt inzake de heffing over het belastbaar inkomen uit box 3.

Verder wijst het middel op de omstandigheid dat in artikel 26, lid 1, Invorderingswet 1990 en Hoofdstuk II van de Uitvoeringsregeling Invorderingswet 1990 is voorzien in de mogelijkheid van gehele of gedeeltelijke kwijtschelding wegens het ontbreken van vermogen en betalingscapaciteit.

Aan deze voor de invordering van belastingen getroffen voorziening zou voor de beslissing of de heffing een onevenredig zware last op belanghebbende heeft gelegd, slechts dan belang kunnen worden toegekend, indien de in feitelijke aanleg overgelegde gedingstukken voldoende aanknopingspunten zouden bieden om vast te stellen dat bij het ontbreken van vermogen en betalingscapaciteit kwijtschelding van de onderhavige aanslag is gewaarborgd. Uit de gedingstukken volgt evenwel niet dat de Inspecteur, op wiens weg het had gelegen dienaangaande iets te stellen, dat ook heeft gedaan. Ook voor zover het middel steunt op de gedachte dat het Hof in de op artikel 26, lid 1,Invorderingswet 1990 berustende kwijtscheldingsregeling een verhindering had moeten zien om ten aanzien van belanghebbende een individuele en buitensporige last aan te nemen, is het daarom vruchteloos voorgesteld.