Uitspraken

“Vaststaat dat betrokkene niet is gehoord. In het hoorverslag is daarover opgenomen dat er drie pogingen zijn gedaan om betrokkene te horen. Bij de derde poging heeft de zus van betrokkene opgenomen en aangegeven dat betrokkene reeds is opgenomen.

De rechtbank is van oordeel dat het op dat moment op de weg van de hoorservice had gelegen om de zus te vragen in welke instelling betrokkene was opgenomen, vervolgens de instelling te bellen en te proberen daar alsnog in contact te komen met betrokkene om hem te horen. Dat horen had dan eventueel nog via een psychiater kunnen plaatsvinden, niet zijnde de psychiater die betrokkene kort daarvoor had onderzocht. (…)

Dat de hoorservice geen telefoonnummers van de instellingen heeft, bevreemdt de rechtbank. Er worden immers ook wel crisismaatregelen afgegeven voor personen die al op vrijwillige basis in een instelling verblijven. De instelling waar betrokkene naartoe was overgebracht is ook geen kleine instelling waarvan het telefoonnummer moeilijk te achterhalen zou zijn. Op grond hiervan is de rechtbank van oordeel dat de hoorplicht is geschonden doordat de inspanningsverplichting om betrokkene te horen onvoldoende is nageleefd.

Dat leidt er echter niet automatisch toe dat daarmee de rechtmatigheid van de crisismaatregel wordt aangetast.

Op grond van artikel 7:6 Wvggz kan een betrokkene beroep tegen een crisismaatregel instellen en de rechter om een oordeel vragen over de rechtmatigheid van de beslissing van de burgemeester. De rechterlijke toetsing die na afloop van de crisismaatregel plaatsvindt, nadat een verzoek is gedaan tot voortzetting van de crisismaatregel, biedt namelijk niet de beoogde rechtsbescherming van betrokkene.

Getoetst moet dus worden of de crisismaatregel rechtmatig is genomen.

Het telefonisch horen van een betrokkene dient er toe dat de beslissing zorgvuldig wordt genomen. Door de betrokkene voorafgaand aan die beslissing te horen, kan de betrokkene zijn visie geven en kan ook [de] burgemeester zelf zich een oordeel vormen over de noodzaak en de bereidheid van een betrokkene om opgenomen te worden.

Aangezien het om een crisismaatregel gaat en gelet op de criteria waaraan voldaan moet zijn voor zo’n maatregel, zal het niet steeds eenvoudig zijn om een betrokkene goed te horen. Daarom geldt er een inspanningsverplichting.

Uit het dossier van de voortzetting crisismaatregel, met name het zich daarin bevindende Informatierapport Wvggz, blijkt dat rapporteurs een melding kregen over betrokkene. Ter plaatse constateerden zij dat hij op hen ‘zeer nerveus en verward’ overkwam, ‘hij stond te trillen en had wijd opengesperde ogen met kleine pupillen’. Betrokkene wilde weg naar Amsterdam en vond dat degenen die hem daarvan weerhielden ‘gek’ geworden waren. Rapporteurs hebben vervolgens de crisisdienst gebeld. Daarop is de psychiater gekomen die betrokkene heeft onderzocht. Daarvan is een summiere medische verklaring opgemaakt. Daaruit blijkt dat betrokkene ‘met praten (…) niet goed uit zijn woorden’ kwam en dat hij ‘met dubbele tong’ praatte.

Op grond van het verweerschrift en de overige stukken is de rechtbank van oordeel dat de burgemeester op grond van alle feiten en omstandigheden redelijkerwijs tot de crisismaatregel heeft kunnen besluiten. Ook kan redelijkerwijs worden aangenomen dat het horen van betrokkene de burgemeester niet tot een ander oordeel zou hebben geleid. Dat betekent dat de crisismaatregel ook zou zijn verstrekt als betrokkene wel was gehoord.

Dat de inspanningsverplichting om betrokkene te horen daarbij onvoldoende is nageleefd, leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Daarmee moet worden geconcludeerd dat er sprake is geweest van een rechtmatig besluit.

De rechtbank verwerpt de beroepsgrond. De rechtbank zal derhalve het beroep tegen de crisismaatregel ongegrond verklaren.”