Uitspraken

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

(i) [de opdrachtgever], die een agrarisch bedrijf in Marknesse heeft, heeft in het voorjaar van 2009 aan Bouwkundig Ontwerpbureau [bouwkundig ontwerpbureau] (hierna: [bouwkundig ontwerpbureau]) opdracht gegeven voor een bouwkundig ontwerp voor de bouw van een opslagloods op zijn bedrijfsterrein.

(ii) In december 2009 heeft [de opdrachtgever] opdracht gegeven aan [bouwkundig adviseur] om de statische berekeningen te maken ten behoeve van dit ontwerp. Deze berekeningen zijn onder meer nodig om een bouwvergunning te kunnen krijgen. [bouwkundig adviseur] heeft de berekeningen in februari 2010 aangeleverd.

(iii) [de opdrachtgever] heeft Bouwbedrijf [aannemer] (hierna: [aannemer]) in juni 2010 opdracht gegeven de loods te bouwen. [aannemer] is in juli 2010, nadat de bouwvergunning was verleend, met de bouw begonnen. De loods is in september 2010 opgeleverd.

(iv) Op enig moment, volgens [de opdrachtgever] vanaf 2011, zijn er problemen met de constructie van de loods ontstaan. Er ontstonden scheuren en verzakkingen.

(v) [de opdrachtgever] heeft onderzoeksbureau [onderzoeksbureau 1] (hierna: [onderzoeksbureau 1]) opdracht gegeven onderzoek te doen naar de problemen aan de loods. [onderzoeksbureau 1] heeft op 19 december 2014 schriftelijk gerapporteerd. Ten behoeve van het onderzoek van [onderzoeksbureau 1] heeft [bouwkundig adviseur] nieuwe statische berekeningen gemaakt.

(vi) [de opdrachtgever] heeft in 2017 bij de rechtbank Overijssel een procedure aanhangig gemaakt tegen [bouwkundig ontwerpbureau], waarin hij aanspraak maakte op vergoeding van de door hem geleden schade vanwege de verzakkingen van de loods. Volgens [de opdrachtgever] heeft [bouwkundig adviseur] in 2010 fouten gemaakt bij de statische berekeningen en is [bouwkundig ontwerpbureau] op grond van art. 6:76 BW voor de fouten van haar hulppersoon [bouwkundig adviseur] aansprakelijk. [bouwkundig ontwerpbureau] heeft [bouwkundig adviseur] in die procedure in vrijwaring opgeroepen. De rechtbank Overijssel heeft de vordering van [de opdrachtgever] op [bouwkundig ontwerpbureau] in haar vonnis van 29 augustus 2018 afgewezen, omdat [bouwkundig adviseur] geen hulppersoon van [bouwkundig ontwerpbureau] is. Op 27 maart 2019 heeft die rechtbank de vrijwaringsvordering ook afgewezen.

(vii) Bij brief van 28 januari 2019 heeft de advocaat van [de opdrachtgever] [bouwkundig adviseur] aansprakelijk gesteld voor de door hem geleden schade ten gevolge van door [bouwkundig adviseur] gemaakte fouten in de statische berekeningen uit 2010.

Het hof1 heeft het vonnis van de rechtbank bekrachtigd. Daartoe heeft het hof, voor zover in cassatie van belang, als volgt overwogen.

Uit de eigen stellingen en verklaring van [de opdrachtgever] blijkt dat hij in 2012, toen de vloer zakte en [bouwkundig ontwerpbureau] al had aangegeven dat [bouwkundig adviseur] verantwoordelijk was, met [bouwkundig adviseur] heeft gebeld. Op dat moment was [de opdrachtgever] dus bekend met een mogelijk gebrek aan de vloer en met de persoon die daarvoor (mede) verantwoordelijk was: [bouwkundig adviseur], degene die de sterkteberekeningen had gemaakt. De kern van de feitelijke grondslag van een eventuele vordering was [de opdrachtgever] toen bekend: hij had schade en die schade was het gevolg van een foute berekening door [bouwkundig adviseur]. (rov. 4.6)

Als [bouwkundig adviseur] in het telefoongesprek uit 2012 – zoals [de opdrachtgever] heeft gesteld maar [bouwkundig adviseur] heeft ontkend – het bestaan van schade heeft ontkend of gerelativeerd door te zeggen dat een zekere verzakking normaal was en dat [de opdrachtgever] zich geen zorgen hoefde te maken, is het goed verdedigbaar dat [de opdrachtgever] op dat moment op deze geruststellende mededeling mocht vertrouwen. [de opdrachtgever] kon echter aan de mededeling van [bouwkundig adviseur] niet (langer) het vertrouwen ontlenen dat geen sprake was van schade, toen de problemen met de loods toenamen doordat in 2013 ook de wanden bol gingen staan en lekkage ontstond. In de loop van 2013, uiterlijk op 1 januari 2014, beschikte [de opdrachtgever] over voldoende zekerheid dat sprake was van schade en – gelet op het feit dat hij zich, al dan niet op advies van [bouwkundig ontwerpbureau], voor deze schade al tot [bouwkundig adviseur] had gewend – dat [bouwkundig adviseur] de aansprakelijke persoon of één van de aansprakelijke personen voor deze schade was. (rov. 4.7)

Hieruit volgt dat de verjaringstermijn in elk geval in 2013, dus vóór 28 januari 2014 is gaan lopen, ook wanneer de stellingen van [de opdrachtgever] over de door [bouwkundig adviseur] gedane geruststellende mededeling juist zijn. Dat betekent dat de vordering van [de opdrachtgever] op [bouwkundig adviseur] is verjaard. (rov. 4.8)