Uitspraken

Het middel klaagt dat het hof heeft miskend dat de door de Gemeente gevolgde privaatrechtelijke weg, bestaande in het vragen van (aanvullende) informatie en het vorderen van medewerking aan verscherpte interne controle op grond van art. 3.7 lid 2 van de Wmo-overeenkomst, het in art. 6.1 Wmo geregelde publiekrechtelijke toezicht op onaanvaardbare wijze doorkruist.

Een gemeente mag voor de behartiging van publieke belangen gebruikmaken van privaatrechtelijke bevoegdheden.3 Dat is anders als de wet het gebruik van die bevoegdheden uitsluit of als dat gebruik een onaanvaardbare doorkruising vormt van de betrokken publiekrechtelijke regeling.4

De Wmo regelt de verantwoordelijkheid van de gemeente voor de maatschappelijke ondersteuning van haar inwoners, meer in het bijzonder van personen met een beperking en van personen met chronische psychische of psychosociale problemen.5 De gemeente kan deze ondersteuning bieden door middel van particuliere aanbieders (zie onder andere de art. 2.6.3-2.6.5 Wmo). De wetgever is ervan uitgegaan dat de gemeente in dat geval gewoonlijk met de aanbieder een overeenkomst zal sluiten, of met deze een subsidieverhouding zal aangaan.6

Als onderdeel van haar wettelijke taak uit hoofde van de Wmo draagt de gemeente zorg voor de kwaliteit en de continuïteit van de voorzieningen (art. 2.1.1 lid 2 Wmo) en houdt zij toezicht op de naleving van hetgeen bij of krachtens de Wmo is bepaald.7 De wetsgeschiedenis houdt in dat de gemeente bij het sluiten van overeenkomsten met aanbieders zorgvuldig moet toetsen of deze aan de gemeentelijke en wettelijke kwaliteitseisen (zullen kunnen blijven) voldoen en in overeenkomsten of anderszins eventueel nadere afspraken moet vastleggen om dit te waarborgen, en (onder verwijzing naar hoofdstuk 5 van het wetsvoorstel, thans hoofdstuk 6) dat de wet met zich brengt dat de gemeente ervoor zorgt dat toezicht op het functioneren van de aanbieders wordt uitgeoefend en dat passende reacties volgen op geconstateerd tekortschieten.8

Art. 6.1 lid 1 Wmo bepaalt dat de gemeente personen aanwijst die belast zijn met het houden van toezicht op de naleving van het bepaalde bij of krachtens de Wmo. Blijkens de wetsgeschiedenis omvat deze formulering ook voorwaarden die de gemeente ter voldoening aan de wettelijke regels en verordeningen mogelijk in overeenkomsten met aanbieders heeft opgenomen.9 De tekst, de strekking en de wetsgeschiedenis van de Wmo bieden geen grond voor de conclusie dat de wetgever hiermee de mogelijkheid heeft willen uitsluiten dat een gemeente langs privaatrechtelijke weg nakoming vordert van uit overeenkomsten met aanbieders voortvloeiende verplichtingen zoals vervat in art. 3.7 lid 2 van de Wmo-overeenkomst. Ook overigens valt niet in te zien dat art. 6.1 Wmo op onaanvaardbare wijze wordt doorkruist als een gemeente langs privaatrechtelijke weg nakoming vordert van dergelijke verplichtingen.

In cassatie is terecht niet bestreden dat de Gemeente in de Wmo-overeenkomst met SRZ afspraken kon maken zoals vervat in art. 3.7 lid 2 van die overeenkomst, die erop neerkomen dat SRZ, als daartoe aanleiding bestaat, medewerking verleent aan administratieve controle door de Gemeente. Uit hetgeen hiervoor in 3.2-3.5 is overwogen volgt dat de Gemeente bevoegd is om passende maatregelen te nemen als SRZ in de nakoming van de uit die afspraken voortvloeiende verplichtingen tekortschiet. Daarin ligt besloten dat de Gemeente in een civiele procedure mag vorderen dat SRZ die verplichtingen nakomt door medewerking te verlenen aan een verscherpte interne controle op haar administratie ten behoeve van een onderzoek naar de financiële rechtmatigheid van haar bestedingen. Het middel faalt dus.

Het incidentele beroep, dat is ingesteld onder de voorwaarde dat een klacht in het principale beroep slaagt, behoeft gelet op hetgeen hiervoor is overwogen geen behandeling.