Uitspraken

Aangezien reeds onder 1.1 is vermeld dat in de koptekst van het vonnis van 16 maart 2020 abusievelijk als datum 20 april 2020 is vermeld worden Rivana en JPS geacht geen belang meer te hebben bij het in dat kader gedane herstelverzoek.

Beoordeeld dient te worden of Rivana en/of JPS is/zijn gehouden tot betaling aan Bluemarine van de commissie met betrekking tot de verhuur van de David Prvi door Rivana aan PDV over de maanden augustus en september 2014.

De omstandigheid dat de vordering mede aan de orde is in een door Bluemarine jegens Rivana en/of JPS – na het entameren van de onderhavige procedure – aangespannen procedure in Venezuela staat aan de ontvankelijkheid van Bluemarine in de onderhavige procedure niet in de weg. Omdat een executieverdrag met Venezuela ontbreekt, heeft Bluemarine belang bij het verkrijgen van een lokale titel om zich op de door Rivana en JPS gestelde bankgarantie te kunnen verhalen. Bluemarine is dan ook in zoverre ontvankelijk in haar vordering.

Allereerst zal beoordeeld worden of Tampa aanspraak had op commissie. Dat Tampa en Bluemarine nog niet bestonden toen de BBC-overeenkomst tussen Rivana en JPS in 2011 tot stand kwam is niet relevant. Het gaat hier immers om de commission agreement met betrekking tot betalingen in het kader van de SBBC-overeenkomst van 27 maart 2014 tussen Rivana en PDV. Rivana en JPS erkennen dat de David Prvi in augustus en september 2014 aan PDV werd verhuurd, dat PDV daarvoor huur aan Rivana heeft betaald en dat daarover commissie aan de broker was verschuldigd.

Het verweer van Rivana en JPS dat Tampa niet gerechtigd was om deze commissie te innen, maar dat Vensa als broker heeft opgetreden bij de SBBC-overeenkomst wordt verworpen. Vensa is weliswaar in de SBBC-overeenkomst als broker vermeld. Daar staat echter het volgende tegenover:

• -

  JPS en Rivana hebben de toelichting van Bluemarine dat Vensa slechts werd gebruikt omdat schepen alleen door tussenkomst van een bij PDV ingeschreven broker konden worden verhuurd niet weersproken. Die uitleg vindt bovendien steun in de als productie 44 bij conclusie van repliek overgelegde verklaring van [naam1].

• -

  In de commission agreement tussen Rivana en PDV staat duidelijk dat de overeengekomen commissie van US$ 570 per dag over de door PDV aan Rivana betaalde huur met betrekking tot de SBBC-overeenkomst, aan Tampa moest worden betaald.

• -

  Bij (de als productie 20 bij verzoekschrift overgelegde) brief van 9 januari 2014 met als onderwerp: “confirmation commission agreement m/t “David Pvri” heeft [naam 4] van Rivana aan Tampa bevestigd dat zij tot het einde van de “BB Agreement” aan haar verplichtingen zou voldoen. Daaruit, en uit de e-mail van 24 september 2014 (2.1 onder e) kan worden afgeleid dat de betaling van de commissie over een eerdere huurperiode ook daadwerkelijk via Tampa liep. Dat dit ook gold voor de betalingen aangaande de huurperiode waarop de onderhavige vordering betrekking heeft kan worden afgeleid uit de e-mail van 25 maart 2015 (2.1 onder f) waarbij JPS aan Tampa vroeg om de facturen naar haar te sturen.

• -

  JPS en Rivana hebben in hun pleitaantekeningen van 4 april 2019 zelf verwezen naar de facturen die Tampa op 8 en 17 april 2015 heeft gestuurd aangaande de commissie over de betreffende periode.

• -

  Bij e-mail van 19 juli 2017 (2.1 onder r) met als onderwerp “Tampa issue” heeft Rivana de vordering niet betwist, maar om aanvullende documenten gevraagd.

• -

  In de (bij productie 6b bij CvA overgelegde) e-mail van 28 september 2018 van JPS aan haar gemachtigde staat: “Tampa was entitled to collect commissions only for the period while tugs were on hire.”

Gelet daarop hebben Rivana en JPS onvoldoende gemotiveerd betwist dat de verschuldigde commissie aan Tampa moest worden betaald. In het licht van de genoemde omstandigheden en documenten kon immers niet worden volstaan met de blote stelling dat de rol van Tampa een geheel andere was en dat sprake was van een expliciet in tijd gelimiteerd contract. Aan bewijslevering op dit punt wordt dan ook niet toegekomen.

De stelling dat de commissie al aan Vensa of aan Riverlake is betaald, die Rivana en JPS hebben ingenomen ondanks dat zij tevens aanvoeren dat Tampa de inning van de commissie over de betreffende periode had laten zitten nadat zij in de Panama papers werd genoemd, wordt verworpen. Dat aan Vensa zou zijn betaald is geheel niet onderbouwd. De ter onderbouwing van de gestelde betaling aan Riverlake overgelegde stukken hebben betrekking op eerdere jaren. Aldus is onvoldoende gemotiveerd betwist dat Rivana de verschuldigde commissie over de door PDV betaalde huurpenningen aangaande augustus en september 2014 onbetaald heeft gelaten.

De conclusie van het voorgaande is dat sprake was van een openstaande vordering die aan Tampa moest worden voldaan.

Ten aanzien van het beroep op verjaring wordt het volgende overwogen. Dat de commissie verschuldigd werd op het moment dat PDV de huurpenningen had voldaan is niet in geschil. Dat PDV, zoals Rivana en JPS stellen, de huur over de maanden augustus en september 2014 reeds op 9 september 2014 en op 15 oktober 2014 heeft voldaan heeft Bluemarine niet weersproken. De daarover verschuldigde commissie was weliswaar vanaf die datum opeisbaar. Het gaat er echter om vanaf welk moment Tampa en/of Bluemarine van die betaling op de hoogte is/zijn geraakt. Bij een rechtsvordering als de onderhavige begint de termijn van verjaring immers met de aanvang van de dag, volgende op die waarop de onmiddellijke nakoming kan worden gevorderd. Er is geen aanleiding om te veronderstellen dat naar het op de commission agreement toepasselijke recht uitgegaan moet worden van een ander aanvangsmoment.

Volgens Bluemarine heeft Rivana de ontvangst van de betalingen van PDV verzwegen en kwam dat uit toen Rivana op 23 januari 2017 abusievelijk het betaalbewijs aan Bluemarine stuurde. Dat de uit dat document blijkende betaling van PDV betrekking had huurpenningen aan Rivana aangaande de David Pvri over de maanden augustus en september 2014 kan weliswaar – mede gelet op de gemotiveerde betwisting daarvan door Rivana en JPS – niet worden vastgesteld. Echter, volgens Bluemarine heeft zij pas in de op die toezending volgende discussie vernomen dat de betreffende huurpenningen door PDV aan Tampa waren voldaan. Dat Bluemarine en/of Tampa en/of [naam1] als directeur van Vensa eerder van deze betalingen op de hoogte waren hebben Rivana en JPS niet voldoende nader onderbouwd. Het bij pleidooi van 9 oktober 2020 gedane bewijsaanbod van Rivana en JPS wordt dan ook gepasseerd. Aldus moet ervan worden uitgegaan dat de verjaringstermijn op 24 januari 2017 is aangevangen.

Partijen twisten over de vraag welke recht van toepassing is, Venezolaans of Panamees. Gelet op het hiernavolgende kan, in het kader van de beoordeling van het beroep op verjaring, het antwoord op die vraag echter in het midden blijven. Rivana en JPS stellen immers dat op de vordering zowel op grond van Venezolaans als Panamees recht een verjaringstermijn van een jaar van toepassing is. Bluemarine heeft JPS en Rivana bij brief van 4 augustus 2017, dus binnen een jaar na aanvang van de verjaringstermijn op 24 januari 2017, tot betaling gesommeerd. Het beroep op verjaring wordt dan ook verworpen. Aan de vraag of Rivana en JPS hun recht om zich op verjaring te beroepen hebben verwerkt of dat zij daarop naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid geen beroep konden doen wordt dan ook niet meer toegekomen.

Vervolgens komt de vraag aan de orde of de cessie van de vordering door Tampa aan Bluemarine rechtsgeldig is.

Zoals hiervoor reeds is overwogen was sprake van een openstaande vordering die aan Tampa moest worden voldaan (zie 4.7) en gaat het beroep op verjaring niet op (zie 4.10). De verweren dat Tampa de vordering niet kon cederen omdat zij niet de broker was en dat de vordering geen bestaande “credit” meer betrof die kon worden overgedragen worden dan ook verworpen.

Voor de vraag of de vordering naar Panamees recht – indien dat van toepassing zou zijn – voldoende bepaalbaar is geldt dat uit de cessie overeenkomst specifiek volgt dat de kredietrechten aangaande de brokerswerkzaamheden ter zake de David Pvri voor de periode van de rompbevrachtingsovereenkomst werden overgedragen. Deze periode is gelijk aan de geldingsduur van de commission agreement. Rivana en JPS hebben niet (nader) toegelicht welke concrete informatie ontbreekt om te kunnen vaststellen op welke vorderingen de cessie betrekking heeft. Uit de overgelegde e-mailwisseling tussen partijen in de periode van 4 tot en met 16 maart 2017 (2.1 onder l, m en n) blijkt bovendien dat Bluemarine de cessie vooraf met Rivana heeft besproken en dat Rivana wist op welke vorderingen deze betrekking had. Rivana heeft immers op 16 maart 2017 zelf nog een correctie gemaakt op de periode waarover commissie aangaande de David Pvri verschuldigd was. Ook dit onderdeel van het verweer wordt dan ook verworpen. De vraag welk recht van toepassing is kan daarom ook op dit punt in het midden blijven.

Uit de omstandigheid dat de door Bluemarine aan Rivana gerichte facturen dateren van voor de cessie volgt hooguit dat Bluemarine op het moment van factureren nog niet vorderingsgerechtigd was. Aan de geldigheid van de cessie doet dat niet af. Te meer nu Rivana gelet op de hierboven aangehaalde correspondentie in de periode van 4 tot en met 16 maart 2017 op de hoogte was van de (voorbereiding van) de cessie is van misbruik van recht dan ook geen sprake. Hierbij wordt, ten overvloede, nog opgemerkt dat de lezing van Bluemarine dat zij materieel de belanghebbende was bij de commissie en dat de andere entiteiten slechts vehikels waren steun vindt in de omstandigheid dat de directeur van JPS de SBBC-overeenkomst van 27 maart 2014 diezelfde dag nog heeft doorgestuurd naar Bluemarine (zie productie 22 bij verzoekschrift).

Vast staat dat slechts commissie was verschuldigd over de periode dat de David Prvi “onhire” was. Partijen twisten echter over het aantal dagen dat het schip in september 2014 “onhire” was. In de e-mail van 25 maart 2015 van [naam 5] van JPS (2.1 onder f) staat dat de David Pri “onhire” was tot 18 september 2014. In de factuur van Tampa van 17 april 2015 (2.1 onder i) is voor de maand september 2014 ook maar 17 dagen commissie in rekening gebracht. Volgens Bluemarine berust dat op een fout. Dit terwijl zij in de bijlage bij haar e-mail van 4 maart 2017 (2.1 onder l), gezien de reactie daarop van Rivana van 16 maart 2017 (2.1 onder n), kennelijk zelf ook uitging van lager aantal dagen. Volgens Rivana en JPS berust juist die e-mail van 16 maart 2015 – waarin Rivana zegt dat de factuur onjuist was omdat voor de David Pvri moest worden uitgegaan van 27 september 2014 als einddatum – op een fout.

Bluemarine heeft ter onderbouwing van haar standpunt verwezen naar de (door haar als productie 44 overlegde) verklaring van 9 augustus 2019 van [naam1]. Als reactie daarop hebben Rivana en JPS een dagrapport van PDV (productie 26 bij dupliek) en een e-mailbericht van 19 september 2014 van het hoofd van het technische management van Puerto La Cruz (productie 27 bij dupliek) overgelegd waarin aan JPS werd medegedeeld dat de David Pvri vanaf 18 september 2014 “offhire” was. Bluemarine heeft, tegenover deze gemotiveerde betwisting, niet voldoende nader onderbouwd dat over de periode van 18 tot en met 27 september 2014 commissie is verschuldigd. Aldus dient er vanuit te worden gegaan dat voor de maand september 2014 commissie over 17 dagen is verschuldigd. Aan de rechtsgeldigheid van de cessie staat dat echter niet in de weg.

De conclusie van het voorgaande is dat de vordering jegens Rivana toewijsbaar is tot een bedrag van US$ 27.360 (48 (31 + 17) dagen x 570 dollar)). Gelet op de datum van de cessie en de sommatiebrief van Bluemarine van 4 augustus 2017, zal de gevorderde wettelijke rente worden toegewezen vanaf 8 augustus 2017.

Bluemarine baseert de gestelde hoofdelijke aansprakelijkheid van JPS primair op artikel 8:360 lid 1 BW. Daarin is bepaald dat de reder naast een rompbevrachter met deze hoofdelijk aansprakelijk is uit een deze laatste bindende rechtshandeling, die rechtstreeks strekt tot het in bedrijf brengen of houden van het schip. Dat het bemiddelen bij een rompbevrachtingsovereenkomst ook volgens Venezolaans recht moet worden aangemerkt als een rechtshandeling die rechtstreeks strekt tot het in bedrijf brengen van het schip mag zo zijn. Dat is echter, zoals hierna in reconventie nog nader zal worden besproken, alleen van belang voor de vraag of verhaal op het schip mogelijk is. Voor de aansprakelijkheid van JPS is dat niet relevant aangezien – zoals JPS terecht heeft aangevoerd – artikel 8:360 lid 1 BW op grond van het derde lid van dat artikel niet van toepassing is op (onder meer) overeenkomsten als bedoeld in afdeling 4 van titel 5.

In artikel 8:530 BW (afdeling 4, titel 5) is bepaald dat onder de overeenkomst (rompbevrachting), waarbij de ene partij (de rompvervrachter) zich verbindt een schip uitsluitend ter zee terbeschikking te stellen van haar wederpartij (de rompbevrachter) zonder daarover nog enige zeggenschap te houden, de exploitatie van het schip in handen ligt van de rompbevrachter en voor diens rekening geschiedt. Dat de BBC-overeenkomst tussen JPS en Rivana in deze categorie valt heeft Bluemarine niet (voldoende gemotiveerd) weersproken. Voor zover het standpunt van Bluemarine dat JPS, blijkens de door Bluemarine als productie 34 en 35 overgelegde producties, in 2017 naar buiten toe (ook) als rechthebbende op het schip heeft opgetreden als een betwisting hiervan moet worden opgevat is dat niet voldoende. Immers is niet gesteld of gebleken dat dat voorafgaand of tijdens de looptijd van de BBC-overeenkomst van 27 maart 2014 ook reeds het geval was.

De conclusie van het voorgaande is dat de uitzondering van artikel 8:360 lid 3 aan de hoofdelijke aansprakelijkheid van JPS op grond van artikel 8:360 BW lid 1 in de weg staat. De – mede gelet op artikel 8:181 BW op voorhand niet erg aannemelijke – stelling van Rivana en JPS dat de omstandigheid dat JPS maar voor 99% eigenaar is van het schip aan haar aansprakelijkheid als reder in de weg zou staan kan dan ook onbesproken blijven.

De stelling van Bluemarine dat JPS en Rivana fungeren als één entiteit zal – zoals ook Rivana en JPS dat hebben gedaan – worden begrepen als een subsidiair beroep op vereenzelviging. Vooropgesteld wordt dat in beginsel Rivana uitsluitend zelf aansprakelijk is voor haar eigen schulden. Slechts onder uitzonderlijke omstandigheden kan er aanleiding bestaan om met haar verbonden andere (rechts)personen aansprakelijk te houden voor haar schulden. Daarvan kan sprake zijn indien degene die (volledige of overheersende) zeggenschap heeft over Rivana en met haar verbonden (rechts)personen, misbruik maakt van het identiteitsverschil tussen deze (rechts)personen; hetgeen met zodanig misbruik wordt beoogd, behoort in rechte niet te worden gehonoreerd. Het maken van zodanig misbruik zal in de regel moeten worden aangemerkt als een onrechtmatige daad, die verplicht tot het vergoeden van de schade die door het misbruik aan derden wordt toegebracht. Van vereenzelviging en daarmee het volledig wegdenken van het identiteitsverschil kan slechts sprake zijn onder omstandigheden die zo uitzonderlijk van aard zijn dat vereenzelviging de meest aangewezen vorm van redres is (HR 13 oktober 2000, NJ 2000, 698 (Rainbow)). De Hoge Raad is zeer terughoudende met de toepassing van deze doorbraak van aansprakelijkheid.

Bluemarine heeft in dit kader aangevoerd dat JPS de schepen en de administratie beheert, dat zij zelf de schepen ter beschikking stelt en wordt aangemerkt als de manager, en dat uit de correspondentie blijkt dat zij het voor het zeggen had en alles regelde. Ten aanzien van de onder 4.19 reeds genoemde (als productie 34 en 35 bij verzoekschrift overgelegde) documenten is al opgemerkt dat deze geen betrekking hebben op de periode waarop de onderhavige vordering betrekking heeft.

Uit de overgelegde correspondentie blijkt weliswaar dat JPS zich actief heeft bemoeid met de totstandkoming van de SBBC-overeenkomst en de commissie-overeenkomst. Zo blijkt uit productie 22 bij verzoekschrift dat JPS in maart 2014 de offerte aangaande de David Pvri naar PDV stuurde, dat PDV daarop JPS bedankte voor haar efforts en dat JPS die e-mail vervolgens op 27 maart 2014 doorstuurde naar Bluemarine. Op 24 september 2014 heeft JPS een e-mail naar Bluemarine en Tampa (2.1 onder e) gestuurd om te zeggen dat alle facturen aangaande beide sleepboten voor 2013 waren betaald. En op 25 maart 2015 is het ook JPS die Bluemarine en Tampa verzoekt om een commissie overeenkomst te sturen (2.1 onder f). Als Tampa deze daarop naar JPS stuurt, stuurt JPS deze echter door nar Rivana, waarna Rivana deze ondertekend terugstuurt naar Tampa en JPS (2.1 onder g). De verdere communicatie over de onderhavige vordering en de cessie is bovendien slechts met Rivana gevoerd.

Te meer nu niet is weersproken dat JPS op grond van een overeenkomst technische en commerciële bijstand aan Rivana verleent, is de hiervoor beschreven bemoeienis van JPS echter onvoldoende om een beroep op vereenzelviging met Rivana te rechtvaardigen. Deze is immers niet zo uitzonderlijk van aard dat voorbijgegaan moet worden aan het identiteitsverschil tussen beide rechtspersonen in die zin dat het handelen of nalaten van Rivana aan JPS als eigen handelen of nalaten mag worden toegerekend. Daarbij is van belang dat niet is gesteld of gebleken is dat misbruik van rechtspersoonlijkheid is gemaakt, dan wel dat de aanspraken van Bluemarine worden gefrustreerd.

Het voorgaande dient tot afwijzing van de vordering jegens JPS te leiden.

Alvorens te kunnen beslissen op de door JPS en Rivana (onder 1 en 2) gevorderde vergoeding van juridische kosten en gemiste charter inkomsten, en de (onder 3 en 4) gevorderde bevelen tot staking van laster op straffe van de (onder 5) gevorderde dwangsom, zal allereerst de (onder 6) gevorderde verklaring voor recht omtrent de rechtmatigheid van het beslag worden beoordeeld.

In conventie is vastgesteld dat Bluemarine een toewijsbare vordering heeft op Rivana. De vordering waarvoor beslag is gelegd is dus gegrond. Aldus komt de vraag aan de orde of op grond van de alhier vigerende wetgeving en verdragen geoorloofd was om beslag te leggen op een schip dat mede in eigendom toebehoorde aan JPS voor het verhaal van die vordering.

Dat de David Prvi de vlag voerde van een staat die geen verdragsluitende staat is in de zin van het Beslagverdrag 1952 (hierna: het Beslagverdrag) is niet in geschil. Op grond van artikel 8 lid 2 van het Beslagverdrag kan in een dergelijk geval beslag worden gelegd in een verdragsluitende staat ter zake van zeerechtelijke vorderingen als bedoeld in artikel 1 van het verdrag of terzake van iedere andere vordering, waarvoor de wet van die verdragsluitende staat beslag toestaat.

Daargelaten de vraag of in het onderhavige geval sprake is van een zeerechtelijke vordering wordt het volgende overwogen. Naar het oordeel van het Gerecht is sprake van een vordering die voortvloeit uit een rechtshandeling die de reder of een rompbevrachter bindt en die rechtstreeks strekt tot het in bedrijf houden van het schip als bedoeld in artikel 8:217 lid 1 onder a BW. Het betreft immers kosten die Tampa in opdracht van Rivana heeft gemaakt in het kader van de bemiddeling bij de totstandkoming van de rompbevrachtingsovereenkomst.

Voor de toepasselijkheid van artikel 8:217 lid onderdeel a BW doet niet ter zake hoe de onderliggende verhouding tussen reder en rompbevrachter in een voorliggend geval beoordeeld moet worden; bepalend voor de werking van het voorrecht blijft alleen het vereiste dat (één van) beiden gebonden is/zijn door de rechtshandeling die rechtstreeks tot het in bedrijf houden van het schip strekt (zie Asser 8-II nummer 226). Dat de reder niet aansprakelijk is, staat aan de verhaalbaarheid van de vordering op het schip niet in de weg (zie “Van haven en handel: hoofdzaken van het handelsverkeersrecht” van K.F. Haak/R. Zwitser, 7.2.5, blz 206/207 en vgl. HR 2-4-1993, NJ 1994,650). De conclusie is dat de vordering van Bluemarine (bij voorrang) verhaalbaar is op het schip. Aldus is sprake van een vordering waarvoor op grond van de Curaçaose wet beslag is toegestaan, zodat op grond van artikel 8 lid 2 van het Beslagverdrag beslag kon worden gelegd.

De vraag of Bluemarine desondanks aansprakelijk is voor de gevolgen van een beslag omdat het beslag is gelegd voor een te hoog bedrag, lichtvaardig is gelegd of onnodig is gehandhaafd, moet worden beantwoord aan de hand van criteria die gelden voor misbruik van recht. De omstandigheid dat het overgrote deel van de vordering is ingetrokken heeft immers niet tot gevolg dat het beslag ten onrechte is gelegd (vgl. HR 11-04-2003, ECLI:NL:PHR:2003:AF2841 (Hoda International/Mondi Foods)).

Van misbruik van recht is (onder meer) sprake indien een bevoegdheid wordt uitgeoefend met geen ander doel dan een ander te schaden of met een ander doel waarvoor zij is verleend of in geval men, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening en het belang dat daardoor wordt geschaad, in redelijkheid niet tot die uitoefening had kunnen komen. De vraag of een gelegd conservatoir beslag misbruik van recht oplevert moet in beginsel beantwoord te worden aan de hand van de concrete omstandigheden ten tijde van de beslaglegging, waaronder de hoogte van de te verhalen vordering, de waarde van de beslagen goederen en de eventueel onevenredig zware wijze waarop de schuldenaar door het beslag op een van die goederen in zijn belangen wordt getroffen (HR 24-11-1995, ECLI:NL:HR: ZC1894).

Voor de vraag of Bluemarine, door de gestelde onevenredige zware wijze waarop Rivana en JPS door het beslag op het schip in hun belangen werden getroffen, in redelijkheid tot de uitoefening van haar bevoegdheid had kunnen komen is van belang dat de wet vereist dat degene die de bevoegdheid uitoefent, de bedoelde onevenredigheid kent of behoort te kennen (HR 21 mei 1999, NJ 1999/507).

Bluemarine heeft oorspronkelijk beslag gelegd voor een bedrag van US$ 522.000 en stelde zich op het standpunt dat beide vorderingen op het schip verhaalbaar waren. Of zij daarvan ten onrechte uitging kan gelet op het hiernavolgende in het midden blijven. Dat het schip naar Curaçao was gekomen voor reparaties en dat Bluemarine na het beslag de uitvoering daarvan niet heeft belet is niet in geschil. In het licht daarvan hebben Rivana en JPS onvoldoende gemotiveerd gesteld dat Bluemarine wist of moest weten dat Rivana en JPS onevenredig in hun belangen werden getroffen. Immers is niet gesteld of gebleken dat Rivana en JPS op enig moment kenbaar hebben gemaakt dat zij (hoge) inkomsten misliepen. Bovendien dient het voor risico van Rivana en JPS te komen dat Rivana de vordering van Bluemarine zoals die bij dit vonnis wordt toegewezen onbetaald heeft gelaten. De bij pleidooi voor het eerst aangevoerde, niet onderbouwde, stelling van Rivana en JPS dat Bluemarine een aanbod voor een bankgarantie voor een lager bedrag dan het beslag heeft geweigerd, wordt als zijnde tardief gepasseerd.

Gelet op het voorgaande, in combinatie met de omstandigheden dat Bluemarine onweersproken heeft gesteld dat zij ten tijde van de beslaglegging geen andere reële verhaalsmogelijkheden had en dat het feit dat Rivana maar voor 1% eigenaar was van het schip niet aan de verhaalbaarheid van de vordering op het schip in de weg stond (zie overweging 4.30), is van misbruik van recht geen sprake.

De conclusie van het voorgaande is dat het beslag niet onrechtmatig is gelegd. De onder 6 gevorderde verklaring voor recht wordt dan ook afgewezen.

Nu geen sprake is van onrechtmatigheid van het beslag, is er reeds daarom geen grond voor toewijzing van de in reconventie onder 1 gevorderde vergoeding van de (volledige) kosten van juridische bijstand van Rivana en JPS.

Hetgeen hiervoor is overwogen omtrent de rechtmatigheid van het beslag dient eveneens tot afwijzing van de in reconventie onder 2 gevorderde vergoeding van schade wegens gederfde inkomsten te leiden.

Aan de beoordeling van de hoogte van deze schade wordt dan ook niet toegekomen. Het bezwaar van Rivana en JPS tegen de door Bluemarine voorafgaand aan het pleidooi van 29 oktober 2020 overgelegde producties kan daarom onbesproken blijven.

Dat sprake is van dezelfde rechtsverhouding is bij een vordering in reconventie geen vereiste. Van onbevoegdheid van het Gerecht, dan wel niet-ontvankelijkheid van Rivana en JPS in dit onderdeel van hun vordering, is dan ook geen sprake.

Voor het oordeel over het al dan niet onrechtmatig zijn van de gedane uitlatingen is onder meer relevant in welke bewoordingen de uitlatingen zijn gedaan en in welke context dat is geschied. Rivana en JPS hebben ter onderbouwing van hun vordering een groot aantal documenten overgelegd (productie 31 bij repliek in reconventie). Daarin komt een tweetal e-mails van 19 april 2018 van Bluemarine aan de Axion Swiss Bank verschillende keren voor, steeds met allerlei voorafgaande en daaropvolgende correspondentie en (kennelijk) bijlagen. Een van deze twee e-mails is kennelijk naar meerdere instanties doorgestuurd. Hier tussendoor is onderlinge correspondentie tussen partijen gevoegd. De betreffende e-mail van 19 april 2018 is een reactie van Bluemarine op een e-mail waarin de Axion Swiss Bank onregelmatigheden aan de orde stelde. Daarop heeft Bluemarine – al dan niet om zichzelf te verdedigen – verschillende bedrijven, waaronder kennelijk JPS, beschuldigd van belastingontduiking, fraude en omkoping.

In de e-mail van 19 april 2018 die aan meerdere e-mailadressen is gestuurd staat slechts een opmerking waarin wordt betwijfeld JPS en/of Rivana, die niet bij naam worden genoemd, netjes alles aangeven. De mail met de zwaardere beschuldigingen is alleen naar Axion Swiss Bank gegaan. Deze verdachtmakingen kunnen niet los worden gezien van de tussen partijen gerezen geschillen. Uit het dossier en hetgeen partijen over en weer naar voren hebben gebracht volgt dat deze geschillen vele malen omvangrijker zijn dan hetgeen in de onderhavige procedure aan het Gerecht voorligt. Het gaat hier om een waardeoordeel van Bluemarine over de wijze van zaken doen door Rivana en JPS waaromtrent – het relatief kleine aantal – lezers van de e-mail zich een eigen oordeel konden vormen en waartegenover Rivana en JPS als professionele, zakelijke partijen hun eigen zienswijze konden stellen. Daar komt bij dat Rivana en JPS hebben nagelaten om te onderbouwen dat de uitlatingen opzettelijk valselijk zijn gedaan en geen of onvoldoende steun vinden in de feiten. Dat zij door de uitlatingen van Bluemarine in hun eer en goede naam zijn aangetast, althans dat Bluemarine met die uitlatingen de grenzen van het toelaatbare heeft overschreden, hebben Rivana en JPS evenmin voldoende onderbouwd. Daar komt bij dat Rivana en JPS, tegenover het standpunt van Bluemarine dat zij zich sinds de sommatiebrief van 7 mei 2018 heeft onthouden van dergelijke correspondentie, niet voldoende nader hebben toegelicht dat sprake is van een reële dreiging van onrechtmatig handelen die de toewijzing van het gevorderde bevel rechtvaardigt.

Het voorgaande leidt tot afwijzing van hetgeen in reconventie onder 3, 4 en 5 is gevorderd. Dit nog afgezien van de vraag of hetgeen onder 3 en 4 is gevorderd niet te ruim is geformuleerd om voor toewijzing in aanmerking te kunnen komen.

Rivana zal als de grotendeels in het ongelijk te stellen partij in de proceskosten worden veroordeeld aan de zijde van Bluemarine. Aangezien, zoals in 4.33 is overwogen, geen sprake is van onrechtmatigheid van het beslag komen ook de beslagkosten voor toewijzing in aanmerking, behoudens de kosten die verband houden met het bij kort geding vonnis van 27 september 2017 opgeheven beslag op de bunkers van de David Prvi. Bij de bepaling van het gemachtigdensalaris zal, mede gelet op het beslag en het incident, worden uitgegaan van 5 punten tarief 5. De kosten aan de zijde van Bluemarine in conventie worden tot op heden begroot op:

Het debat tussen JPS en Bluemarine zag goeddeels op de verhaalbaarheid van de vordering op (JPS’deel van) het schip. Dit geeft aanleiding om Bluemarine en JPS in conventie over en weer als de deels in het ongelijk te stellen partijen te beschouwen. Daarin wordt aanleiding gezien om de proceskosten tussen hen te compenseren.

Rivana en JPS zullen als de in het ongelijk te stellen partij in de proceskosten in reconventie worden veroordeeld aan de zijde van Bluemarine. Bij de bepaling van het gemachtigdensalaris zal, gelet op de gedeeltelijke overlapping met de procedure in conventie, worden uitgegaan van 3 punten tarief 9. De kosten aan de zijde van Bluemarine in reconventie worden daarom tot op heden begroot op NAf 12.000,- aan gemachtigdensalaris.