Uitspraken

“Je krijgt vanaf de dag dat je arbeidsovereenkomst is geëindigd wachtgeld toegekend als je voldoet aan de voorwaarden genoemd onder a t/m c:

a. Je arbeidsovereenkomst niet op je eigen verzoek eindigt, maar vanwege:

- opzegging door je werkgever na toestemming van het UWV op basis van het Buitengewoon besluit Arbeidsverhoudingen òf

- ontslag na toestemming van de kantonrechter òf

- een uitspraak van het Scheidsgerecht òf

- een uitspraak van de gewone rechter.

b. En deze beëindiging plaatsvindt vanwege:

- gehele of gedeeltelijke opheffing van je functie òf

- een reorganisatie waardoor je werkzaamheden geheel of gedeeltelijk overbodig zijn geworden òf

- een fusie, liquidatie of gehele of gedeeltelijke sluiting van de instelling òf

- onbekwaamheid die niet aan jou is toe te rekenen en je 50 jaar of ouder bent en minimaal 15 jaar bij je werkgever of zijn rechtsvoorganger(s) in dienst bent.

c. En je door de beëindiging van je arbeidsovereenkomst een WW-uitkering is toegekend en je alles doet wat noodzakelijk is voor het verkrijgen van uitkeringen zoals in lid 3 sub a. weergegeven.”

Het principale middel bestaat uit twee onderdelen (in de procesinleiding aangeduid met A en B), die elk uiteenvallen in twee (genummerde) subonderdelen (A.1 en A.2 respectievelijk B.3 en B.4). De onderdelen zijn in de procesinleiding voorzien van een inleiding, die geen klachten bevat, en een toelichting. Onder de afsluiting (nr. 4) wordt nog aangevoerd dat het dictum van het arrest niet in stand kan blijven als een of meerdere klachten zoals daarvoor genoemd zouden slagen.

Onderdeel A: “Onjuiste toepassing overgangsrecht WWZ en BOT”

“Artikel 2 Geen transitievergoeding bij lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers

1. Indien de werknemer op grond van tussen de werkgever of verenigingen van werkgevers en verenigingen van werknemers gemaakte afspraken recht heeft op vergoedingen of voorzieningen als bedoeld in artikel XXII, zevende lid, van de Wet werk en zekerheid, is de transitievergoeding niet verschuldigd, tenzij overeengekomen is dat de werknemer recht heeft op die vergoeding of voorziening, in aanvulling op de transitievergoeding.

(…)

• • collectieve afspraken tussen de werkgever of verenigingen van werkgevers en verenigingen van werknemers (vakbonden) over vergoedingen of voorzieningen in een cao of sociaal plan (in het vervolg van deze toelichting «lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers» genoemd), en

• • overige afspraken over vergoedingen of voorzieningen, bijvoorbeeld individuele afspraken tussen een werkgever en een werknemer of afspraken in een sociaal plan dat is gesloten tussen de werkgever en een ondernemingsraad (in het vervolg van deze toelichting «overige lopende afspraken» genoemd).

Partijen hebben bij het aangaan van deze lopende afspraken veelal nog geen rekening kunnen houden met de introductie van het recht op een transitievergoeding per 1 juli 2015. Om te voorkomen dat de werkgever de werknemer zowel een transitievergoeding moet betalen als vergoedingen of voorzieningen moet bieden op grond van lopende afspraken, wordt in dit besluit geregeld onder welke voorwaarden in deze situatie de transitievergoeding verschuldigd is.

(…)”20

[vetgedrukt in origineel, A-G]

In de nota van toelichting wordt verder opgemerkt, onder meer en voor zover hier relevant:21

Dat geldt ook voor nawerkende cao-bepalingen en bij stilzwijgende verlenging van een cao. Op grond van artikel XXII, zevende lid, van de Wwz en het onderhavige Besluit is beslissend hoe de betreffende collectieve afspraken tot stand zijn gekomen (namelijk met verenigingen van werknemers), niet of de werknemer er direct of bijvoorbeeld via nawerking rechten aan kan ontlenen. Wanneer een cao nawerking heeft of stilzwijgend wordt verlengd valt deze dus onder het overgangsrecht van het onderhavige Besluit. Dat geldt zowel wanneer de betreffende cao voor 1 juli 2015 is geëxpireerd als wanneer deze tijdens de looptijd van dit Besluit expireert. Zolang de werkgever aan deze cao is gebonden is hij geen transitievergoeding verschuldigd.

De transitievergoeding is niet verschuldigd wanneer de werknemer per 1 juli 2015 rechten kan ontlenen aan de hier bedoelde lopende collectieve afspraken. Dat is bij cao-afspraken zowel het geval voor gebonden als voor ongebonden werknemers. Wanneer een sociaal plan is overeengekomen dat geen cao is kunnen alle werknemers die met ontslag worden bedreigd daar aanspraak op maken. Het is kortom niet van belang of een werknemer aan een sociaal plan gebonden is, maar of hij hier rechten aan kan ontlenen.

In diverse recent overeengekomen collectieve regelingen is wel al rekening gehouden met de introductie van de transitievergoeding per 1 juli 2015. Daarom wordt in dit Besluit geregeld dat het voorgaande niet geldt wanneer is overeengekomen dat de werknemer recht heeft op de vergoedingen of voorzieningen uit lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers naast het recht op de transitievergoeding.24
(…)

Artikel 2
In dit artikel is geregeld dat de transitievergoeding niet verschuldigd is als de werknemer recht heeft op vergoedingen of voorzieningen op grond van een collectieve arbeidsovereenkomst of andere afspraken die tussen een werkgever of verenigingen van werkgevers en verenigingen van werknemers zijn gemaakt in bijvoorbeeld een sociaal plan. In die situatie gaan de collectieve afspraken voor, en is de transitievergoeding niet verschuldigd. Dit is alleen anders als nadrukkelijk in de lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers is opgenomen dat het recht op de vergoeding of voorziening bestaat, naast het recht op een (eventuele) transitievergoeding. In dergelijke lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers is al rekening gehouden met de transitievergoeding. In die situatie heeft de werknemer uiteraard naast de vergoeding of voorziening op grond van de cao of het sociaal plan recht op de transitievergoeding; partijen zijn dat overeengekomen.
Werknemers met een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd zullen meestal geen recht hebben op een vergoeding of voorziening op grond van lopende collectieve afspraken. In dat geval heeft de werknemer recht op de transitievergoeding. Het eerste lid is immers alleen van toepassing als er recht op een vergoeding of voorziening op grond van lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers bestaat.
(…)”

[vetgedrukt en gecursiveerd in origineel, A-G]

Ik keer nu terug naar het onderdeel.
Startpunt bij de beoordeling van het onderdeel is dat, naar tussen partijen niet in geschil is,28 [werkneemster] ten tijde van de beëindiging van haar arbeidsovereenkomst een Zw-uitkering ontving en daarmee niet voldeed aan de in de toepasselijke cao-bepaling29 gestelde voorwaarde voor uitkering van wachtgeld onder de desbetreffende wachtgeldregeling dat door de beëindiging van de arbeidsovereenkomst een WW-uitkering aan haar was toegekend. Zoals het hof in rov. 3.3 oordeelt, redenerend vanuit genoemde wachtgeldregeling, heeft [werkneemster] in beginsel recht op wachtgeld, maar komt dat in haar geval “zolang zij een volledige Zw-uitkering heeft en niet een - gedeeltelijke - WW-uitkering” niet tot uitkering, zoals dat ook het geval is bij werknemers die aansluitend ander werk vinden zonder salarisverlies (daarbij verwijzend naar art. 9.7 lid 2 van de cao VVT 2014-2016). Toen [werkneemster] arbeidsovereenkomst eindigde, was dus ook niet duidelijk of, en zo ja voor welk bedrag, het wachtgeld onder de desbetreffende wachtgeldregeling tot uitkering zou komen. Evenzo staat vast dat een wachtgeldregeling, zoals dus is opgenomen in de onderhavige cao VVT, een “voorziening” wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst in de zin van de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit is.30
Subonderdeel A.1 werpt (toegespitst op rov. 3.3 van het arrest) in de kern de (rechts)vraag op of deze wachtgeldregeling, gelet op de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit, het recht van [werkneemster] op een transitievergoeding ook blokkeert als weliswaar deze wachtgeldregeling voor 1 juli 2015 in de onderhavige cao VVT is opgenomen en [werkneemster] daaraan per 1 juli 2015 rechten kan ontlenen wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst, maar het hier niet komt tot een (geldelijke) uitkering onder deze bestaande wachtgeldregeling aan [werkneemster] , omdat niet wordt voldaan aan een in deze wachtgeldregeling vervatte voorwaarde ter zake, te weten dat door de beëindiging van de arbeidsovereenkomst een WW-uitkering aan [werkneemster] is toegekend (zie art. 9.7 lid 1 onder c van de cao VVT 2014-2016). Ik meen dat deze vraag bevestigend moet worden beantwoord.31
Daarop wijst vooreerst de kenbare bedoeling die de wetgever32 met de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit had om, bij wege van uitgangspunt, de daarin genoemde “afspraken” (voor 1 juli 2015 gemaakte collectieve afspraken tussen de werkgever of verenigingen van werkgevers en verenigingen van werknemers (vakbonden) over vergoedingen of voorzieningen in een cao of sociaal plan waaraan de werknemer per 1 juli 2015 rechten kan ontlenen wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst, in de toelichting op het Besluit kortweg geduid als “lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers”, waarop ik hierna ook doel met zulke lopende collectieve afspraken),33 voor een bepaalde periode te respecteren, in de zin van niet te laten opzijzetten door het regime van de transitievergoeding.
Zoals het voorgaande inzake de toelichting op het Besluit laat zien, is de wetgever daarbij nadrukkelijk ervan uitgegaan, onder meer en bezien tegen de achtergrond van het genoemde doel “dubbele betalingen” te voorkomen:

- dat met betrekking tot zulke lopende collectieve afspraken in het Besluit “[is] geregeld dat deze voorgaan op de transitievergoeding”;34

- dat wanneer in het concrete geval de werknemer op grond van zulke lopende collectieve afspraken recht heeft op vergoedingen of voorzieningen wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst, de transitievergoeding “dus” niet is verschuldigd;

- dat alleen met betrekking tot “overige lopende afspraken”, dus andere dan zulke lopende collectieve afspraken, in het Besluit een andere regeling wordt getroffen: “Daarvoor wordt een «keuzemodel» geïntroduceerd, waardoor de werknemer kan kiezen voor ofwel de overige lopende afspraken ofwel zijn transitievergoeding”;

- dat, daar dit keuzemodel niet mogelijk is als het gaat om zulke lopende collectieve afspraken (in verband met art. 12 van de Wet op de cao, wat bepaalt dat elk beding tussen werkgever en werknemer dat strijdig is met een cao waar zij beiden aan gebonden zijn, nietig is), en weliswaar collectieve afspraken over vergoedingen of voorzieningen bij dreigend ontslag ook opgenomen kunnen zijn in een sociaal plan dat niet de vorm van een cao heeft, waarvan werknemers wel afstand zouden kunnen doen, maar het voorkomt dat werknemers zowel aanspraak hebben op vergoedingen en voorzieningen uit een cao als uit een sociaal plan, “ervoor [is] gekozen om voor lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers te regelen dat deze voorgaan op de transitievergoeding”;

- dat dit ook geldt voor nawerkende cao-bepalingen en bij stilzwijgende verlenging van een cao: op grond van art. XXII, lid 7 Wwz en het Besluit is beslissend hoe de desbetreffende collectieve afspraken tot stand zijn gekomen (namelijk met verenigingen van werknemers), niet of de werknemer er direct of bijvoorbeeld via nawerking rechten aan kan ontlenen; wanneer een cao nawerking heeft of stilzwijgend wordt verlengd, valt deze dus onder het overgangsrecht van het Besluit; dat geldt zowel wanneer de betreffende cao voor 1 juli 2015 is geëxpireerd, als wanneer deze tijdens de looptijd van het Besluit expireert;

- dat “[z]olang de werkgever aan deze cao is gebonden hij geen transitievergoeding [is] verschuldigd”;

- dat “[d]e transitievergoeding niet [is] verschuldigd wanneer de werknemer per 1 juli 2015 rechten kan ontlenen aan de hier bedoelde lopende collectieve afspraken”, wat bij cao-afspraken het geval is zowel voor gebonden als voor ongebonden werknemers; wanneer een sociaal plan is overeengekomen dat geen cao is, kunnen alle werknemers die met ontslag worden bedreigd daar aanspraak op maken; het is kortom niet van belang of een werknemer aan een sociaal plan gebonden is, maar of hij hier rechten aan kan ontlenen;

- dat, daar in diverse recent overeengekomen collectieve regelingen wel al rekening is gehouden met de introductie van de transitievergoeding per 1 juli 2015, in het Besluit wordt geregeld “dat het voorgaande niet geldt”35 als “is overeengekomen dat de werknemer recht heeft op de vergoedingen of voorzieningen uit lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers naast het recht op de transitievergoeding”.

Deze laatste uitzondering doet zich in de onderhavige zaak niet voor, zoals ook blijkt uit rov. 2.2 van het arrest ( [werkneemster] voert in cassatie het tegendeel ook niet aan). Hetzelfde geldt voor de in noot 24 hiervoor bedoelde uitzonderingen.
Het gaat er, in de door de wetgever gekozen systematiek van de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit, en met inachtneming van de temporele reikwijdte ervan, ten aanzien van dit uitgangspunt dus om of er, kort gezegd, in het concrete geval zulke lopende collectieve afspraken zijn; is dat zo, dan wordt bij toepassing van genoemde overgangsregeling dit uitgangspunt aangehouden en derhalve niet toegekomen aan een (ten tijde van het maken van die afspraken nog niet voorzien) recht op een transitievergoeding.36 Dat de wetgever, wat betreft zulke lopende collectieve afspraken, niet in algemene zin als inherent daaraan heeft aangemerkt dat de werknemer ter zake onvoorwaardelijk aanspraak (“recht”) dient te hebben op uitkering van een bepaald bedrag (laat staan een bepaald bedrag ontvangt, dus aan de voorwaarde(n) daarvoor is voldaan, of de hoogte van dat bedrag) waar relevant,37 bij gebreke waarvan het regime van de transitievergoeding toepassing vindt, blijkt niet alleen daaruit dat zo’n beperking op het aanhouden van dat uitgangspunt nergens te lezen valt in genoemde overgangsregeling of de toelichting daarop,38 maar bijvoorbeeld ook daaruit:

- dat de wetgever in het kader van genoemde overgangsregeling consequent rept van een afgesproken “wachtgeldregeling” als voorbeeld van een “voorziening” waarop de werknemer op grond van lopende afspraken (inclusief zulke lopende collectieve afspraken) “recht heeft wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst”, niet van (uit te keren) “wachtgeld” (laat staan een onvoorwaardelijk recht daarop),39

- daarbij aantekenend dat van “een afgesproken wachtgeldregeling bij het einde van de arbeidsovereenkomst niet duidelijk [is] of deze tot uitkering komt en als deze tot uitkering komt”, dus áls aan de voorwaarde(n) ter zake is voldaan en wachtgeld wordt uitgekeerd, “niet altijd op voorhand duidelijk [is] voor hoe lang en dus ook niet het uiteindelijke bedrag wat hiermee gemoeid zou zijn”,40

- hetgeen bevestigt dat in de zienswijze van de wetgever ten aanzien van genoemde overgangsregeling ook sprake is van zo’n (afgesproken) wachtgeldregeling, zijnde zo’n “voorziening” waarop de werknemer op grond van lopende afspraken (inclusief zulke lopende collectieve afspraken) “recht heeft wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst”, als de werknemer ter zake niet onvoorwaardelijk aanspraak heeft op uitkering van een bepaald bedrag en geen wachtgeld ontvangt bij het onvervuld zijn van die voorwaarde(n).41

Doet dit laatste zich voor een in concreet geval waarbij het gaat om zulke lopende collectieve afspraken, dan staat dat, in de zienswijze van de wetgever ten aanzien van genoemde overgangsregeling, dus niet eraan in de weg in dit geval aan te nemen dat op grond van die afspraken de werknemer recht heeft op vergoedingen of voorzieningen wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst in de zin van genoemde overgangsregeling, zodat bij toepassing daarvan dat uitgangspunt wordt gehanteerd (die afspraken voorrang hebben op het regime van de transitievergoeding) en aan een recht op een transitievergoeding derhalve niet wordt toegekomen. Bepalend is dan dát er in het concrete geval zulke lopende collectieve afspraken zijn, met inbegrip dus van wat het hof in rov. 3.3 noemt “afspraken over bijvoorbeeld wachtgeld”.42

Dit een en ander strookt ook daarmee dat, waar de wetgever wijst op het voorkomen van “dubbele betalingen” als doel van genoemde overgangsregeling, het gaat over het voorkomen niet zozeer dat de werkgever de werknemer tweemaal een vergoeding betaalt (het tweemaal daadwerkelijk tot een (geldelijke) uitkering komt) wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst (eenmaal een transitievergoeding, en eenmaal ook op grond van lopende afspraken (inclusief zulke lopende collectieve afspraken)), als wel “dat de werkgever de werknemer zowel een transitievergoeding moet betalen als vergoedingen of voorzieningen moet bieden op grond van lopende afspraken” (inclusief zulke lopende collectieve afspraken) wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst,43 wat te onderscheiden valt (ik wijs mede op de “of” in “vergoedingen of voorzieningen” en op het bereik van “voorzieningen”, dat dus niet per se verband houdt met uitkering aan de werknemer (en ontvangst door de werknemer) van enig bedrag)44 en ook duidelijk maakt dat het voor toepassing van genoemde overgangsregeling niet slechts erop hangt of anders de werkgever aan de werknemer tweemaal zo’n vergoeding moet betalen wegens het beëindigen van de arbeidsovereenkomst.45 Ik wijs verder bijvoorbeeld op hetgeen de wetgever heeft opgemerkt in het kader:

- van samenloop tussen “lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers”46 en “overige lopende afspraken”,47 in het bijzonder dat “[d]it Besluit regelt dat de bedoelde lopende collectieve afspraken voorgaan op de transitievergoeding, en de transitievergoeding dan niet verschuldigd is”,48 en

- van nalevingskosten in verband met het Besluit, in het bijzonder dat die kosten er alleen zijn als sprake is van “overige lopende afspraken”, want “[w]anneer sprake is van lopende collectieve afspraken met verenigingen van werknemers zijn er geen nalevingskosten voor werkgevers”,49

wat te meer bevestigt dat in die zienswijze van de wetgever ten aanzien van genoemde overgangsregeling, specifiek het aanhouden van dat uitgangspunt, het erom draait of er zulke lopende collectieve afspraken zijn. Daarbij breng ik in herinnering dat, blijkens de parlementaire geschiedenis, in dit verband is overwogen te regelen dat de transitievergoeding (niet geheel onverschuldigd is, maar) wordt verminderd met (de waarde van) de vergoedingen en voorzieningen waar de werknemer recht op heeft op grond van zulke lopende collectieve afspraken, zoals de Raad van State had geopperd, maar de wetgever met genoemde overgangsregeling een andere afweging heeft gemaakt, ook betrekkend het geval waarin bij het einde van de arbeidsovereenkomst nog niet duidelijk is of, en zo ja voor welke bedragen, een wachtgeldregeling tot uitkering komt.50
De wetgever heeft, gegeven het voorgaande en kortom, dus voorzien dat het in sommige gevallen niet tot een (gelijkwaardige) uitkering komt op grond van een in de lopende collectieve afspraken opgenomen voorziening, maar niettemin ervoor gekozen via genoemde overgangsregeling en toepassing daarvan een recht op een transitievergoeding (ook) in dat concrete geval uit te sluiten door niettemin voorrang te geven aan zulke lopende collectieve afspraken (dus boven het regime van de transitievergoeding), en aldus op de koop toegenomen dat de betrokken individuele werknemer aldus slechter af kan zijn.51,52
Daarbij valt nog aan te tekenen dat bij de hier voorgestane (en in essentie ook door het hof gevolgde) uitleg van genoemde overgangsregeling bijvoorbeeld wordt voorkomen, dat een werknemer bij wie het niet komt tot een (geldelijke) uitkering onder de wachtgeldregeling zoals opgenomen in de lopende collectieve afspraken omdat aan de daarvoor blijkens die regeling geldende voorwaarde(n) niet wordt voldaan om die reden toch wel recht zou hebben op een transitievergoeding, terwijl een andere werknemer, bij wie het wel tot een uitkering komt onder die wachtgeldregeling zoals opgenomen in die lopende collectieve afspraken conform die daarvoor geldende voorwaarde(n), maar slechts beperkt in omvang door de werking van die regeling zoals afgesproken, vanwege die uitkering (hoe laag ook, mits niet nihil) geen recht zou hebben op zo’n (hogere) transitievergoeding, hetgeen niet, althans niet per se, voorkomt als een bijster evenwichtige, ‘gerijmde’ benadering en uitkomst.53 Op dergelijke complicaties is ook gewezen in de literatuur:54

Het aldus verstaan van de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit laat overigens onverlet de in de rechtspraak (inzake een bedrijfseconomisch ontslag)55 onderkende, en mede op een redelijke en met de gewenste bescherming van de werknemer strokende uitleg van deze overgangsregeling gebaseerde, mogelijkheid de bij toepassing van deze overgangsregeling op zichzelf prevalerende lopende collectieve afspraken niet onverkort aan te houden, maar daarop (dus op die lopende collectieve afspraken zelf, niet op genoemde overgangsregeling) een correctie aan te brengen en aldus tot een aangepaste uitkomst ten gunste van de werknemer te komen (met nog steeds die afspraken, zij het niet-onverkort toegepast, als basis, niet een recht op een transitievergoeding) indien dat, kort gezegd, in het concrete geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid is aangewezen en daarop door de betrokken werknemer een gemotiveerd beroep wordt gedaan. Daarmee is maatwerk in een concreet geval nog steeds mogelijk. Ook dát verdient hier aantekening. Zie nader onder 3.5 hierna.

Ik kom tot een afronding. Het door het onderdeel aangevallen oordeel van het hof in rov. 3.3 (bezien in het licht van rov. 3.2 en de feiten onder rov. 2.1-2.7, in cassatie onbestreden), dat draait om de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit en toepassing daarvan, komt erop neer dat in het onderhavige geval niet wordt toegekomen aan een recht op een transitievergoeding nu sprake is van zulke lopende collectieve afspraken, waaraan niet afdoet dat de wachtgeldregeling die als voorziening onderdeel uitmaakt van die lopende collectieve afspraken niet tot uitkering komt zolang [werkneemster] niet voldoet aan een voorwaarde ter zake (toekenning van een WW-uitkering door de beëindiging van de arbeidsovereenkomst, zie art. 9.7 lid 1 onder c van de cao VVT 2014-2016; ik wijs er nog op dat, naar het hof vaststelt in rov. 3.6, in cassatie onbestreden, [werkneemster] (ook) in hoger beroep niet heeft aangevoerd “dat zij inmiddels wèl een (gedeeltelijke) WW-uitkering heeft waardoor zij recht heeft op wachtgeld”). Uit het voorgaande volgt dat wat subonderdeel A.1 aanvoert56 m.i. niet de conclusie rechtvaardigt dat het hof in rov. 3.3 blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting. Ik zie daarvoor onvoldoende aanknopingspunten in, wat de toelichting op het subonderdeel concluderend noemt,57 “de tekst van de regelgeving, de toelichting daarop en de ratio ervan”. Naar hieruit volgt, valt evenmin in te zien, anders dan subonderdeel A.2 nog aanvoert (in essentie voortbouwend op subonderdeel A.1),58 dat gelet op art. XXII lid 7 Wwz, art. 2 lid 1 Besluit en de daarbij behorende toelichting ’s hofs motivering in rov. 3.3 (te lezen ook in het licht van rov. 3.2 en de feiten onder rov. 2.1-2.7, in cassatie dus onbestreden), welk oordeel dus in lijn ligt met genoemde overgangsregeling, onvoldoende inzichtelijk en onbegrijpelijk zou zijn.59 Dit behoeft geen verdere toelichting.
Hierop stuit het onderdeel af.

Onderdeel B: “Beroep op de redelijkheid”

“(…)

Hierdoor [kort gezegd: de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit in verbinding met de cao VVT, A-G] zou de in de cao VVT opgenomen wachtgeldregeling voor [werkneemster] van toepassing zijn. Hierover is geen discussie. Ook bestaat er geen discussie over de toepassing van artikel 4 van het Besluit overgangsrecht transitievergoeding, nu Vérian de ontslagaanvraag voor [werkneemster] voor 1 mei 2016 heeft ingediend.
De discussie ziet echter op het daadwerkelijk “recht hebben” op een vergoeding of voorziening als bedoeld in art. XXII, zevende lid, van de Wet werk en zekerheid. [werkneemster] meende aanspraak op de wachtgeldregeling uit de CAO VVT te maken nu de collectieve afspraken voorgaan en de transitievergoeding op grond van het overgangsrecht in het hiervoor geschetste geval niet verschuldigd is.
(…)

Vérian hield en houdt echter vast aan de uitspraak van de rechtbank Gelderland van 17 juni 2015 [waarbij, in de woorden van mr. Bouwknegt, “overwogen is dat in een situatie dat geen WW-uitkering is toegekend geen aanspraak bestaat op wachtgeld”, A-G]. Van deze uitspraak was Vérian al ruim een jaar op de hoogte omdat zij zelf partij was, toen zij in juni 2016, maar zelfs tot eind oktober 2016, aan [werkneemster] telkens signalen gaf dat zij ook bij een ziektewet uitkering aanspraak zou hebben op wachtgeld. Vérian heeft [werkneemster] niet volledig maar zelfs onjuist geïnformeerd. Hierdoor is [werkneemster] - wellicht zelfs doelbewust - door Vérian op het verkeerde been gezet.
Ik herhaal dat het als goed werkgever op de weg van Vérian had gelegen om [werkneemster] te wijzen op het risico dat zij niet in aanmerking zou komen voor de wachtgeldregeling. [werkneemster] is teleurgesteld, verdrietig, maar bovenal hoogst verbaasd dat dit niet gebeurd is.

Het kan niet de bedoeling zijn dat [werkneemster] , door haar arbeidsongeschiktheid, geen enkele vergoeding of compensatie voor het ontslag krijgt, nu zij geen recht heeft op de wachtgeldregeling en ook geen recht heeft op de transitievergoeding. Vérian heeft haar zorgplicht op grond van goed werkgeverschap geschonden, Vérian heeft onzorgvuldig en onrechtmatig gehandeld.

Hierbij merk ik nog op dat onder het vóór 1 juli 2015 geldende recht de rechter bij ontbinding van een arbeidsovereenkomst wegens bedrijfseconomische redenen als uitgangspunt een door de werkgever met voldoende representatieve vakorganisaties afgesloten Sociaal Plan toepaste voor wat betreft een aan de werknemer in verband met de ontbinding toe te kennen vergoeding op grond van artikel 7:685 lid 8 (oud) BW. Afwijking van een dergelijk Sociaal Plan werd mogelijk geacht indien toepassing ervan tot een evident onbillijke uitkomst zou leiden. In dat geval hanteerde de rechter veelal de zogeheten kantonrechtersformule bij de bepaling van een alsdan toe te kennen vergoeding ex artikel 7:685 lid 8 BW, dan wel kende de rechter een vergoeding toe aan de werknemer indien en voor zover dit hem met het oog op de omstandigheden van het geval billijk voorkwam. Bij de beantwoording van de vraag of een in het kader van een reorganisatie gegeven ontslag kennelijk onredelijk was, vormde het feit dat de voor de werknemer getroffen voorziening in overeenstemming was met het Sociaal Plan, een aanwijzing dat die voorziening toereikend is, zij het dat de rechter zich niet kon onttrekken aan een beoordeling van de redelijkheid van de voorziening als die werd betwist (HR 14 juni 2001, ECLI:NL:HR:2002:AE1533, NJ 2003, 324[ […] / […] ]).

Noch uit de tekst, noch uit de strekking van artikel XXII lid 7 WWZ of van het Besluit Overgangsrecht Transitievergoeding blijkt dat de wetgever heeft beoogd de hiervoor bedoelde mogelijkheid tot afwijking van een Sociaal Plan of collectieve regeling te ter zijde te leggen. [verschrijving in origineel, A-G] Het doel van de overgangsregeling was het voorkomen van dubbele betalingen. De wetgever is er daarbij van uitgegaan dat het geval dat de transitievergoeding hoger is dan een eerder afgesloten collectieve voorziening, zich niet vaak zal voordoen en dat de transitievergoeding doorgaans lager zal zijn dan een vóór 1 juli 2015 bestaande regeling. Slechts wegens praktische bezwaren heeft de wetgever - ondanks andersluidend advies van de Raad van State - geen regeling willen treffen voor gevallen waarin dat anders is. De wetgever heeft dus “op de koop toegenomen” dat zich gevallen zouden kunnen voordoen waarin de werknemer in een ongunstiger positie zou komen te verkeren als gevolg van het Besluit Overgangsrecht Transitievergoeding, maar hij heeft deze situaties zeker niet beoogd. Een redelijke en met de gewenste bescherming van de werknemer strokende uitleg van deze regeling brengt dan ook mee dat indien een werknemer op grond daarvan geen recht heeft op een transitievergoeding maar op een vergoeding uit hoofde van een Sociaal Plan (of collectieve regeling), de bedoelde afwijkingsmogelijkheid (nog steeds) bestaat wanneer sprake is van een evident onbillijke uitkomst (Gerechtshof Den Haag, 22 november 2016, ECLI:NL:GHDHA:2016:3879).
In dit geval is er sprake van een evident onbillijke situatie bij onverkorte toepassing van de collectieve regeling van de cao VVT, nu [werkneemster] een zeer langdurig dienstverband gehad heeft bij Vérian (ruim 42 jaar), altijd goed heeft gefunctioneerd, haar kansen op de arbeidsmarkt beperkt zijn vanwege haar leeftijd (60+) en eenzijdige werkervaring, en zij geen enkele vorm van vergoeding ontvangt naar aanleiding van haar ontslag.

Nu er geen recht bestaat op een vergoeding of voorziening als bedoeld in artikel XXII, zevende lid, van de Wet werk en zekerheid, is de transitievergoeding verschuldigd door Vérian . Een andere uitkomst is onbillijk.

[werkneemster] heeft geen recht op wachtgeld zoals dat is vastgelegd in een afspraak tussen werkgevers en werknemerspartijen (de CAO VVT die tussen vakbonden is gesloten). Dat de ontslagaanvraag voor 1 mei 2016 bij het UWV is ingediend is niet relevant. Het overgangsrecht vindt immers geen toepassing nu [werkneemster] geen recht heeft op een vergoeding of voorziening welke tussen verenigen van werkgevers en verenigingen van werknemers overeengekomen is. [verschrijving in origineel. A-G]

Gemachtigde van Vérian geeft aan dat het enkele feit dat de wachtgeldregeling niet tot uitkering is gekomen vanwege het feit dat [werkneemster] niet voldeed aan de voorwaarden, niet maakt dat [werkneemster] alsnog recht krijgt op de transitievergoeding. Dit is onjuist. Hierbij verwijs ik graag naar de toelichting bij het Besluit overgangsrecht transitievergoeding.

Zoals gezegd heeft artikel XXII lid 7 WWZ als doel te voorkomen dat er een onbedoelde samenloop is van enerzijds een onder het oude recht afgesproken vergoeding of voorziening en anderzijds de onder het nieuwe recht verschuldigde transitievergoeding. Het uitgangspunt is dat de vergoedingen of voorzieningen op basis van de collectieve afspraken verschuldigd zijn en niet de transitievergoeding, tenzij dit laatste uitdrukkelijk is afgesproken. Het gaat dus om het “verschuldigd zijn”. Nu de wachtgeldregeling geen toepassing vindt, en er dus geen vergoeding op die grond verschuldigd is, is Vérian de transitievergoeding aan [werkneemster] verschuldigd.

Door het handelen van Vérian zoals beschreven in de dagvaarding, heeft [werkneemster] deze transitievergoeding echter niet binnen de gestelde wettelijke (verval)termijn bij Vérian of in rechte kunnen verzoeken, waarvoor Vérian aansprakelijk is.

(…).”

[onderstreept in origineel, cursivering toegevoegd, A-G]

Deze gecursiveerd weergegeven passages omtrent, kort gezegd, (on)billijkheid vinden geen basis in de inleidende dagvaarding zijdens [werkneemster] , anders dan de enkele zin in nr. 31 (de slotparagraaf van de weerlegging zijdens [werkneemster] van het verweer van Vérian , die draait om de termijn waarop die dagvaarding is betekend op het kantooradres van Vérian , en de vervaltermijn die zou gelden voor het indienen van een verzoekschrift ten aanzien van de wettelijke transitievergoeding) dat “[h]et in strijd [is] met de redelijkheid en billijkheid, dat [werkneemster] nu zij arbeidsongeschikt is, geen enkele tegemoetkoming in de nadelige gevolgen van haar ontslag ontvangt.” Dit volgt ook daaruit dat zijdens Vérian , blijkens haar conclusie van antwoord, de spreekaantekeningen ter comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017 zijdens [werkneemster] (mr. Bouwknegt) (waarin wordt gereageerd op die conclusie van antwoord) en de zittingsaantekeningen gehecht aan het proces-verbaal van de comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017,65 eerst bij die comparitie is gereageerd op hetgeen zijdens [werkneemster] in die passages is opgemerkt op basis van het daarin genoemde arrest van het gerechtshof Den Haag.66 Ik wijs in het bijzonder op p. 4-5 van de zittingsaantekeningen gehecht aan het proces-verbaal van de comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017, waar mede te lezen valt:

- dat de gemachtigde van [werkneemster] opmerkt (p. 4): “Gezien de hele gang van zaken van haar juni tot oktober aan het lijntje houden vonden wij merkwaardig. Dat is geen goed werkgeverschap. Het Gerechtshof Den Haag heeft ook vonnis gewezen dat indien een dergelijke situatie dusdanig onbillijk is, een rechter dit kan passeren en een billijke oplossing kan bieden. Onze vordering zou 66 zoveel moeten zijn als wat Verian aanhaalt, door het percentage dat gewijzigd is”;67

- dat daarop de gemachtigde van Vérian opmerkt (p. 5): “Het Hof Den Haag zegt in ieder geval niet dat de transitievergoeding dan geldt. Verder vindt ik het bedenkelijk dat u een grote rol aan Verian toekent terwijl het een grootschalig ontslag is geweest. Stel dat u mevrouw zou volgen in haar stelling dan zou dat pertinent onbillijk zijn voor de mensen die wel wachtgeld krijgen” [verschrijving in origineel, A-G];

- dat daarop de gemachtigde van [werkneemster] opmerkt (p. 5): “De uitspraak van 22 november 2016 ECLI:NL:GDHA:2016:377968 daarin wordt heel duidelijk overwogen dat ook het voor 1 juli geldende recht bestond om in een specifieke situatie waarin het onbillijk is een andere vergoeding toe te kennen. Er werd nog wel gezegd dat als er een sociaal plan ligt dan wordt een voorziening niet als onredelijk aangemerkt. Het doel van de overgangsregeling was het voorkomen van dubbele betalingen. Slechts wegens praktische bezwaren heeft de wetgever geen regeling willen treffen die anders is. De afwijkingsmogelijkheid bestaat nog steeds indien er sprake is va neen evident onbillijke uitkomst. Hiervan is naar mijn mening sprake wanneer de regeling onverkort wordt toegepast” [verschrijving in origineel, A-G];

- dat daarop de gemachtigde van Vérian onder meer opmerkt (p. 6): “Gerechtshof Arnhem Leeuwarden betreffende zorggroep waarbij het besluit overgangsrecht buiten beschouwing moest worden gelaten in vergelijking met de transitievergoeding, waarbij het Hof dit niet volgde. Ik kan niet achterhalen wanneer iets evident onbillijk is in dit geval.”69

In het vonnis van 11 oktober 2017 gaat de rechtbank niet in op hetgeen zijdens [werkneemster] in genoemde passages is betoogd.70
In rov. 3.2, slotzin van het arrest stelt het hof voorop dat, naar de kern nemend, de stelling van [werkneemster] is “dat zij toch recht heeft op de transitievergoeding” (dus niettegenstaande het daaraan voorafgaande in rov. 3.2 inzake de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit), “omdat zij geen wachtgeld krijgt”. In rov. 3.4 concludeert het hof, op basis van de analyse in rov. 3.3, dat [werkneemster] dus “hoe dan ook” geen recht had op de transitievergoeding (waaraan het hof daar vervolgens de conclusies verbindt dat dan ook niet opgaat [werkneemster] stelling dat zij geen aanspraak kan maken op de transitievergoeding omdat de vervaltermijn daarvoor is verstreken als gevolg van slecht werkgeverschap (de trage besluitvorming) van Vérian , alsmede dat haar primaire vordering ten onrechte is toegewezen).71 Met die vooropstelling in rov. 3.2 (dus: “De stelling van [werkneemster] is dat zij toch recht heeft op de transitievergoeding omdat zij geen wachtgeld krijgt”) dekt het hof niet alleen de stellingname zijdens [werkneemster] dat zij toch recht heeft op de transitievergoeding omdat er geen recht bestaat op een vergoeding of voorziening zoals bedoeld in de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit (nu [werkneemster] geen aanspraak heeft op wachtgeld, gelet op art. 9.7 lid 1 onder c van de cao VVT 2014-2016),72 maar ook de nauw verwante stellingname zijdens [werkneemster] ter comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017 (zoals ook hiervoor geciteerd, daar gecursiveerd weergegeven) dat zij toch recht heeft op de transitievergoeding omdat een andere uitkomst onbillijk is, oftewel een evident onbillijke situatie oplevert (nu [werkneemster]73 onder de cao VVT 2014-2016 dus geen vergoeding ontvangt naar aanleiding van haar ontslag, gelet op art. 9.7 lid 1 onder c daarvan),74 door het onderdeel dus geduid als “het beroep op de redelijkheid” zijdens [werkneemster] (zie ook hierna). Dit sluit niet alleen aan op de brede formulering van deze vooropstelling, die het hof niet specifiek betrekt (toespitst) op alleen de eerstgenoemde stellingname zijdens [werkneemster] ,75 en op de presentatie zijdens [werkneemster] van laatstgenoemde (verwante) stellingname ter comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017, die mede gelet op de hiervoor geciteerde spreekaantekeningen ter comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017 zijdens [werkneemster] (mr. Bouwknegt) is ingekapseld in het door [werkneemster] bepleite recht van haar op de transitievergoeding (gelet ook op het “[h]ierbij” waarmee de hierboven gecursiveerde passages openen, wat inhaakt op dat pleidooi zoals daarvoor al tot uitdrukking gebracht, alsmede op de slotsom van die passages, dat “een andere uitkomst” dan het verschuldigd zijn door Vérian van de transitievergoeding “onbillijk” is), maar ook op de wijze waarop laatstgenoemde (verwante) stellingname door Vérian is verstaan: zoals de zittingsaantekeningen gehecht aan het proces-verbaal van de comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017 laten zien (waarover hiervoor), is de gemachtigde van Vérian ervan uitgegaan dat zijdens [werkneemster] ook laatstgenoemde (verwante) stellingname is geplaatst in de sleutel van het recht van [werkneemster] op de transitievergoeding, bij gebreke aan een aanspraak van haar op wachtgeld onder de onderhavige cao VVT.76 Dat dit destijds ook de strekking was van laatstgenoemde (verwante) stellingname zijdens [werkneemster] vindt bevestiging in (de toelichting op) het onderdeel, waar wordt benadrukt dat de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid (art. 6:2 BW) “geacht moet worden de werking van een bepaling van overgangsrecht te kunnen aantasten, als die bepaling tot evident onbillijke gevolgen zou leiden”. Het gaat dan niet om een op die redelijkheid en billijkheid gebaseerde aangepaste toepassing van deze cao VVT zelf (in het bijzonder de daarin vervatte wachtgeldregeling, die dan niet-onverkort wordt toegepast, maar op aangepaste wijze), naar welke lopende collectieve regeling de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit verwijst, maar om het op basis van die redelijkheid en billijkheid aldus corrigeren (opzij zetten) van deze wettelijke overgangsregeling zelf dat [werkneemster] recht heeft op de transitievergoeding (dus dat dáár wordt uitgekomen), dit ter vermijding van “evident onbillijke gevolgen” van deze wettelijke overgangsregeling (het niet ontvangen door [werkneemster] van wachtgeld onder de cao VVT 2014-2016 gelet op art. 9.7 lid 1 onder c daarvan, aan welke lopende collectieve regeling bij zulk corrigeren (opzij zetten) van deze wettelijke overgangsregeling dus niet wordt toegekomen).77 Ik wijs erop dat de curator het onderdeel ook in die zin verstaat, mede gelet op zijn reactie dat anders dan [werkneemster] meent, de rechter niet de (algemene) bevoegdheid heeft “om op een wettelijke regeling een billijkheidscorrectie toe te passen”.78 De basis voor ’s hofs oordeel in rov. 3.4 dat [werkneemster] dus “hoe dan ook” geen recht had op de transitievergoeding is te vinden in rov. 3.3 (te lezen in het licht ook van rov. 3.2, waaronder de voorlaatste zin daarvan), waar het hof oordeelt dat gelet op de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit het bestaan van de wachtgeldregeling (in de onderhavige cao VVT) het recht van [werkneemster] op de transitievergoeding blokkeert, daarbij nadrukkelijk ook betrekkend dat zijdens de wetgever onder ogen is gezien dat een individuele werknemer als gevolg van genoemde overgangsregeling slechter af kan zijn dan met de transitievergoeding, maar “bewust [ervoor is] gekozen geen overbruggingsmaatregel op te nemen”, oftewel “bewust geen regeling [is] getroffen voor het geval de cao-voorziening tot een beperkte uitkering leidt of niet tot uitkering komt.”
Uit het voorgaande volgt niet alleen dat het hof in rov. 3.2-3.4, op basis van een niet-onbegrijpelijke uitleg van de gedingstukken, wel ook (en afdoende kenbaar) betrekt wat het onderdeel noemt “het beroep op de redelijkheid” zijdens [werkneemster] , anders dan de in subonderdeel B.3 vervatte rechtsklacht tot uitgangspunt neemt, waarop ook vastloopt de vervolgredenering in subonderdeel B.3 dat het hof “aldus” (dus door dat beroep niet (voldoende kenbaar) te betrekken) een te strikte, althans onjuiste maatstaf aan zijn oordeel ten grondslag zou hebben gelegd (overigens geeft ‘s hofs verwerping van dat beroep m.i. geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, gelet ook op het navolgende). Uit het voorgaande volgt tevens dat, anders dan subonderdeel B.4 aanvoert, het hof wel motiveert en afdoende inzichtelijk maakt waarom naar zijn oordeel dat “beroep op de redelijkheid” zijdens [werkneemster] niet kan slagen. Daarbij valt in het bijzonder te wijzen op die bij herhaling door het hof in rov. 3.3 benadrukte, bewust gemaakte keuzes zijdens de wetgever, wat het hof nadrukkelijk betrekt bij zijn oordeel dat gelet op de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit het bestaan van de wachtgeldregeling (in de onderhavige cao VVT) het recht van [werkneemster] op de transitievergoeding blokkeert, uitmondend in de conclusie in rov. 3.4 dat [werkneemster] dus “hoe dan ook” geen recht had op de transitievergoeding. Ik merk nog op dat deze benadering van het hof, waarin (dus) niet wordt gezegd dat op basis van de maatstaven van redelijkheid en billijkheid in het onderhavige geval geen correctie mogelijk zou zijn geweest op de onderhavige cao VVT (in het bijzonder de daarin vervatte wachtgeldregeling, waaronder art. 9.7 lid 1 onder c van de cao VVT 2014-2016) zelf, als daarop zijdens [werkneemster] een gemotiveerd beroep was gedaan, strookt met die van het gerechtshof Den Haag in het arrest bedoeld op p. 4 van de spreekaantekeningen ter comparitie van partijen d.d. 18 mei 2017 zijdens [werkneemster] (mr. Bouwknegt),79 waarover hiervoor. In laatstgenoemde arrest (inzake een bedrijfseconomisch ontslag) lagen twee grieven voor:

- met grief 1 werd in die zaak door de betrokken werknemer bepleit dat toepassing van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar was en deze regeling buiten toepassing gelaten moest worden, zodat aan haar de transitievergoeding moest worden toegekend;

- met grief 2 betoogde zij dat toepassing van het voorliggende sociaal plan in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar was en dat aan haar een aanvullende of billijke vergoeding ter hoogte van de transitievergoeding, althans een door het hof in goede justitie te bepalen bedrag, moest worden toegekend.

In die zaak kwam het hof, mede op basis van de daar gegeven feiten en omstandigheden en kort gezegd, tot de slotsom dat de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid een afwijking van dat sociaal plan vergde ten gunste van die werknemer (het hof was van oordeel “dat zich in dit geval een evident onbillijke situatie voordoet bij onverkorte toepassing van het Sociaal Plan”, reden waarom “de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid een afwijking van het Sociaal Plan vergt”), aldus dat aan die werknemer “bovenop” dat sociaal plan een bepaald bedrag in verband met de beëindiging van het dienstverband diende te worden betaald en dat onverkorte toepassing van dat sociaal plan in zoverre naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar was; grief 2 slaagde in zoverre, in lijn met het gemotiveerde beroep dáárop van die werknemer.80 Grief 1 slaagde volgens het hof in die zaak niet: toepassing van “de bedoelde regel van overgangsrecht” (aldus dat daardoor werd uitgekomen bij dat sociaal plan, niet bij het recht op de transitievergoeding) werd in de gegeven omstandigheden niet naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar geacht, waarbij kort gezegd doorslaggevend was dat, zoals daarvoor door het hof was geoordeeld, op onverkorte toepassing van een sociaal plan zelf, evenals onder het voor 1 juli 2015 geldende recht, een uitzondering mogelijk blijft wanneer die toepassing, dus van dat sociaal plan, zou leiden tot een evident onbillijke uitkomst, welk geval zich hier (waarin daarop door die werknemer een gemotiveerd beroep was gedaan) dus voordeed.81,82Noch uit de tekst, noch uit de strekking van art. XXII lid 7 Wwz of van het Besluit blijkt dat de wetgever heeft beoogd deze mogelijkheid tot afwijking van een sociaal plan te ecarteren, aldus het hof.83 Zie ook onder 3.3 hiervoor. Wat, voor zover hier relevant, die zaak onderscheidt van het onderhavige geval (ook inzake een bedrijfseconomisch ontslag, zie onder 1.1 hiervoor), is dat daarin - naar ’s hofs niet-onbegrijpelijke uitleg van de gedingstukken, zie ook hiervoor - zijdens [werkneemster] wat betreft de maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet (ook) een gemotiveerd beroep is gedaan op afwijking van de onderhavige cao VVT (in het bijzonder de daarin vervatte wachtgeldregeling,84 waaronder art. 9.7 lid 1 onder c van de cao VVT 2014-2016) zelf op basis van (de beperkende werking van) die redelijkheid en billijkheid, maar (alleen) is aangevoerd dat in dit geval op basis van (de beperkende werking van) die redelijkheid en billijkheid een correctie diende plaats te vinden op de overgangsregeling van art. XXII lid 7 Wwz jo. art. 2 lid 1 Besluit zelf, aldus dat hier niet werd uitgekomen bij (de wachtgeldregeling onder) deze cao VVT, maar bij het recht van [werkneemster] op de transitievergoeding (en daarmee het desbetreffende regime);85 dat is iets anders dan voornoemd beroep.86
Hierop stuit het onderdeel af.

Afsluitende voortbouwklacht