Uitspraken

Tussen partijen staat vast dat de overeenkomst op 9 augustus 2012 is geëindigd. De vraag die voor ligt is of [gedaagde] gehouden is uit hoofde van de overeenkomst bedragen aan [eisers gezamenlijk] te voldoen over de periode tot 9 augustus 2012. Het primaire verweer van [gedaagde] dat niet hij maar 8Ball zou moeten worden aangesproken, ziet in feite op de vordering van [eisers gezamenlijk] voor zover die is gegrond op artikel 4 van de overeenkomst. Nu ter gelegenheid van de zitting door [eisers gezamenlijk] is erkend dat er geen inkomsten worden gevorderd die vallen onder artikel 4, kan het antwoord op de vraag op wie de betalingsverplichting uit hoofde van dat artikel rust, verder in het midden blijven.

Voor zover de vordering van [eisers gezamenlijk] haar grondslag vindt in artikel 5 van de overeenkomst, volgt de rechtbank [gedaagde] niet in zijn stelling dat het slechts zou gaan om inkomsten voortvloeiend uit contacten die tijdens de duur van de overeenkomst zijn gelegd, zoals in artikel 7 is bepaald. De bepaling uit artikel 7 ziet op de nawerking na einde van de overeenkomst en ziet niet op de situatie zoals beschreven in artikel 5. De rechtbank gaat in navolging van partijen ervan uit dat tot uitgangspunt strekt dat op artikel 5 de verdeling zoals die staat beschreven in artikel 4 van toepassing is. In de situatie waarin [gedaagde] zelfstandig bedragen van derden heeft ontvangen, is hij derhalve in beginsel gehouden een/derde daarvan aan [eisers gezamenlijk] af te dragen. Dat niet jaarlijks een evaluatie heeft plaatsgevonden, zoals beschreven in artikel 4, doet aan het voorgaande niet af, nu vast staat dat geen inkomsten worden gevorderd die vallen onder artikel 4. Ook overigens zijn de rechtbank geen feiten of omstandigheden gebleken die maken dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is [gedaagde] aan de overeengekomen verdeling te houden. Zijn beroep op artikel 6:248 van het Burgerlijk Wetboek (BW) faalt derhalve.

Dan blijft over de vraag of, en zo ja hoeveel [gedaagde] aan inkomsten heeft ontvangen uit hoofde waarvan hij bedragen dient af te dragen aan [eisers gezamenlijk]

[eisers gezamenlijk] stellen dat [gedaagde] in elk geval 96 optredens heeft gegeven. Uit het op verzoek van [eisers gezamenlijk] uitgevoerde boekenonderzoek is een twaalftal ontvangsten van – veelal – [café] op te maken. Voor zover [gedaagde] stelt dat die uitkomst ertoe leidt dat hij in elk geval niet meer dan twaalf optredens heeft gegeven, kan hij daarin niet worden gevolgd. De Lijst op zichzelf is door [gedaagde] niet nader betwist. Het daarin genoemde aantal van 96 valt niet te rijmen met het uit het boekenonderzoek afkomstige aantal van twaalf. Bovendien heeft [gedaagde] onvoldoende betwist dat hij zijn administratie niet op orde had, zodat niet is uit te sluiten dat niet alle optredens in zijn administratie waren terug te vinden. [gedaagde] heeft onvoldoende weerlegd dat artiesten via diverse boekingskantoren of zelf rechtstreeks aan optredens kunnen komen; het overleggen van een bericht van een enkel boekingskantoor is tegen de achtergrond van de door [eisers gezamenlijk] geproduceerde Lijst onvoldoende.

[gedaagde] heeft aangevoerd dat hij voor zijn optredens geen geld heeft ontvangen. De rechtbank stelt voorop dat op grond van geldend bewijsrecht in beginsel op [eisers gezamenlijk] de bewijslast rust van hun stelling dat [gedaagde] betaalde optredens heeft gegeven, nu zij zich beroepen op het rechtsgevolg van die stelling, te weten afdracht van een percentage van de inkomsten uit die optredens. De rechtbank is echter van oordeel dat in de onderhavige situatie de eisen van redelijkheid en billijkheid tot een andere bewijslastverdeling nopen. Daartoe is het volgende redengevend. Ofschoon uit de overeenkomst geen expliciete administratieplicht volgt, vloeit uit het bepaalde in artikel 5 voort dat partijen inzichtelijk moeten kunnen maken wat zij aan inkomsten genereren. Evident is dat [eisers gezamenlijk] er belang bij heeft te weten welke optredens [gedaagde] heeft gegeven en wat hij daarmee heeft verdiend. [gedaagde] heeft onvoldoende betwist dat hij zijn administratie niet op orde had. Het voorgaande heeft reeds tot gevolg dat het risico van de omstandigheid dat uit de administratie van [gedaagde] niet zonder meer is af te leiden of, en zo ja hoeveel inkomsten hij met optredens heeft gegenereerd, voor rekening van [gedaagde] dient te komen. [gedaagde] is ook steeds degene geweest die de wederpartij was in de relatie tussen hem en de derde van wie hij gelden ontving en zal uit dien hoofde over onderliggende contracten en betalingsbewijzen beschikken. [eiser sub 1] stond hier volledig buiten. Ook dat noopt tot een andere risicoverdeling. Aldus vloeit uit de eisen van redelijkheid en billijkheid een andere verdeling van de bewijslast voort.

[eisers gezamenlijk] zijn uitgegaan van een bedrag van € 1.250,00 bij de door hen opgestelde facturen (zie hiervoor 2.7), hetgeen lager is dan het bedrag van € 1.295,00 dat volgens het door [gedaagde] gehanteerde boekingskantoor voor een boeking van [gedaagde] moet worden betaald (zie hiervoor 2.9). [gedaagde] wordt opgedragen te bewijzen dat hij per optreden van de 87 over de periode tot 9 augustus 2012 op de Lijst voorkomende optredens geen, dan wel een lagere vergoeding heeft ontvangen en hoe hoog die vergoeding was. De rechtbank realiseert zich dat bewijslevering kan uitwijzen dat bepaalde van de 87 optredens in het geheel niet hebben plaatsgevonden. Daarmee is echter (tevens) bewezen dat [gedaagde] voor deze “optredens” geen vergoeding heeft ontvangen. Dit noopt dan ook niet tot heroverweging van het oordeel onder 4.5, bij gebrek aan belang.

De rechtbank overweegt reeds nu dat indien [gedaagde] niet – volledig – slaagt voornoemd bewijs te leveren, de gevorderde verklaring voor recht zal worden toegewezen. Datzelfde geldt voor het ten onrechte niet betaalde deel van de gevorderde hoofdsom, gebaseerd op het in artikel 4 van de Overeenkomst genoemde percentage. Ook de wettelijke rente daarover is toewijsbaar, nu daartegen geen zelfstandig verweer is gevoerd.

De gevorderde veroordeling, op straffe van een dwangsom, tot nakoming van de overeenkomst waaronder het (doen) produceren van de lijst met optredens zal worden afgewezen, nu de in dit vonnis gegeven beslissingen het voldoen aan een dergelijke verplichting, voor zover die al uit de overeenkomst als zodanig is af te leiden, overbodig maakt.

Ten aanzien van de buitengerechtelijke incassokosten overweegt de rechtbank dat, indien en voor zover [gedaagde] niet slaagt in zijn bewijsopdracht, het verzuim geacht moet worden te zijn ingetreden na 1 juli 2012, zodat het Besluit Vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit) van toepassing is. De rechtbank stelt vast dat [eisers gezamenlijk] voldoende hebben gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassokosten zijn verricht, zodat het bedrag conform het in het Besluit bepaalde tarief toewijsbaar is. Het afzonderlijk gevorderde bedrag van € 605,00 aan deurwaarderskosten zal evenwel worden afgewezen, nu zonder nadere toelichting, die ontbreekt, niet valt in te zien waarom voornoemd forfaitair bedrag niet tevens deze kosten betreft.

Tot slot wordt reeds nu overwogen dat de gevorderde kosten van de accountant met betrekking tot het boekenonderzoek op grond van artikel 5 van de overeenkomst in principe voor toewijzing in aanmerking komen, nu [gedaagde] onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat dit redelijke kosten van de accountantscontrole betreffen. Anders dan [gedaagde] betoogt kunnen deze kosten ook zien op het opvragen van stukken en contact met de opdrachtgever. Het gevorderde bedrag van € 1.391,50 inclusief btw zal dan ook in het geval dat [gedaagde] niet – volledig – slaagt in zijn bewijsopdracht en sprake is van een discrepantie van meer dan 5%, worden toegewezen.

In afwachting van de bewijslevering zal iedere verdere beslissing worden aangehouden.