Uitspraken

Bij de beoordeling kan, naast de hiervoor genoemde vaststaande feiten, als vaststaand tot uitgangspunt dienen dat TCC begin juni 2014, nadat zij kennis had genomen van de rapporten van TÜV, TÜV Hong Kong en Eudico, aan haar vaste expediteur Vos opdracht heeft gegeven om alle snijplanken te vernietigen. De rechtbank gaat niet mee in de suggestie van GSP dat TCC zou hebben opgedragen om (een deel van) de snijplanken onder de tafel te verhandelen, nu daarvoor geen enkele aanwijzing te vinden is (en evenmin door GSP is aangedragen). Verder kan als vaststaand worden aangenomen dat Vos vervolgens in haar zoektocht naar een vernietigingsbedrijf via haar zakelijke kennis [naam 1] op het spoor van [bedrijf 1] is gekomen, waarna [naam 1] met [bedrijf 1] is overeengekomen dat [bedrijf 1] de planken met behulp van de shredders zou versnipperen, onder de afspraak dat [bedrijf 1] hiervoor geen kosten in rekening zou brengen, maar wel de houtsnippers mocht behouden en verhandelen.

Tussen partijen is thans in geschil of en zo ja, in hoeverre het aan TCC te wijten is dat GSP aldus snijplanken in handen heeft gekregen die niet in het verkeer mochten worden gebracht. De kernvraag die partijen daarbij verdeeld houdt, is of TCC voldoende heeft gedaan om te voorkomen dat (een deel van) de snijplanken (alsnog) in het handelsverkeer zou(den) belanden. Meer concreet komt het erop aan of TCC, zoals GSP betoogt, onvoldoende zorgvuldig is geweest door niet zelf erop toe te zien dat de snijplanken door een daartoe gecertificeerd destructiebedrijf werden vernietigd, maar het vernietigen aan Vos over te laten, zonder er vervolgens voldoende adequaat op toe te zien dat de planken ook daadwerkelijk alle waren vernietigd.

Het antwoord op die vraag hangt af van alle omstandigheden van het geval. Een van de gezichtspunten die daarbij een rol speelt, is de aard en ernst van de mogelijke (gezondheids)schade die zich zou kunnen voordoen indien een paar of meerdere snijplanken alsnog onverhoopt in het handelsverkeer zouden belanden. Indien die schade immers groter is, neemt ook de zorgplicht van TCC toe om te voorkomen dat de snijplanken de consument niet kunnen bereiken. Anderzijds moet ook meewegen hoe groot de kans was dat die schade daadwerkelijk zou optreden oftewel, meer toegespitst op deze zaak, hoe groot de kans was dat een deel van de snijplanken buiten het zicht van TCC zou worden verhandeld of weggesluisd.

GSP heeft in dit verband onder meer aangevoerd dat TCC in dit geval een vergaande zorgplicht had, omdat uit de rapporten van TÜV, TÜV Hong Kong en Eudico naar voren was gekomen dat de snijplanken in strijd waren met artikel 3 lid 1 sub a van de Verordening (EG) nr. 1935/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 27 oktober 2004 (hierna: de Verordening) en een gevaar voor de volksgezondheid vormen.

Artikel 3 lid 1 van de Verordening luidt, voor zover van belang:

a. a) voor de gezondheid van de mens gevaar kunnen opleveren;

c) tot een aantasting van de organoleptische eigenschappen van de levensmiddelen kunnen leiden.’

TCC heeft in dit verband aangevoerd dat uit het rapport van TÜV Hong Kong blijkt dat de snijplanken alleen de toets aan sub c (kort gezegd: aantasting van de geur en smaak van het voedsel) niet konden doorstaan. Dit is juist. Anderzijds kwamen uit de rapporten van TÜV en Eudico weldegelijk aanwijzingen naar voren dat de snijplanken eveneens in strijd waren met artikel 3 lid 1 sub a van de Vordening. Eudico had dit laatste ook met zoveel woorden in haar rapport opgenomen. Daar staat tegenover dat GSP onvoldoende heeft onderbouwd dat en zo ja waar, uit die beide rapporten naar voren kwam dat de snijplanken bij gebruik ernstige gezondheidsschade zouden kunnen berokkenen. Weliswaar staat in het rapport van TÜV dat de snijplanken een ontoelaatbare hoeveelheid Beta-Endosulfaan bevatten, maar in de toelichting staat vervolgens dat het gebruik van deze stof voorlopig is toegestaan indien het desbetreffende artikel al voor 1 september 2013 op de markt is gebracht en er voor 1 september 2016 een verzoek tot goedkeuring voor het gebruik daarvan is gedaan (zie 2.4). Met andere woorden, uit dit testresultaat blijkt niet onmiddellijk dat de snijplanken stoffen bevatten die een groot en ernstig gevaar voor de volksgezondheid vormen. Evenmin heeft GSP, op wie in dit verband de stelplicht en bewijslast rusten, met concrete feiten en omstandigheden onderbouwd dat uit het rapport van Eudico bleek dat er een ernstig gevaar van de snijplanken uitging. GSP heeft er alleen op gewezen dat in het rapport staat ‘A health risk has to be assessed with a toxilogical evaluation’, maar die mededeling zegt op zichzelf nog niets over de aard, ernst en omvang van de aanwezige schadelijke stoffen. Bovendien zou het evengoed kunnen, zoals TCC heeft aangevoerd, dat de gezondheidsschade bij dit nadere toxicologisch onderzoek zou worden genuanceerd.

GSP heeft in dit verband nog als aanvullende productie 3 een rapport d.d. 16 september 2014 van een in opdracht van [bedrijf 2] door TNO Triskelion B.V. (hierna: TNO) uitgevoerd onderzoek ingebracht, waaruit volgens GSP blijkt dat de in snijplanken een onacceptabele hoeveelheid van de kankerverwekkende stof dichloorethaan was aangetroffen, maar dit rapport speelt bij de afweging of TCC aan de op haar rustende zorgplicht heeft voldaan geen rol, aangezien gesteld noch gebleken is dat TCC ten tijde van de opdracht tot vernietiging van de planken met dit onderzoek of de uitkomsten daarvan bekend was of had kunnen zijn. GSP heeft ook niet gesteld en/of toegelicht dat in de rapporten van TÜV, TÜV Hong Kong en Eudico aanwijzingen te vinden waren dat de snijplanken ontoelaatbare concentraties van deze stof bevatten.

Evenmin is de rechtbank van oordeel dat TCC onvoldoende zorgvuldig heeft gehandeld toen zij vernam dat er mogelijk snijplanken op het internet te koop werden aangeboden. Vast staat namelijk dat TCC toen onmiddellijk via Vos contact heeft laten opnemen met [bedrijf 1] . TCC kreeg vervolgens als antwoord [naam 2] dat hij 50 KTon had vermalen, dat het restant in de opslag stond en dat het vermalen na het repareren van de shredder zou worden hervat. Die mededeling bleek onjuist. Gebleken is dat [bedrijf 1] de snijplanken aan een derde partij heeft verkocht. Het heeft er ook alle schijn van dat dit toen al lang en breed was gebeurd, aangezien er een factuur van 4 juli 2014 van RH Trading aan Northstocks is opgedoken, waarin RH Trading 150.500 snijplanken voor een prijs van € 1,13 per stuk aan Northstocks verkoopt (productie 8 bij Conclusie van Antwoord). Wat daar ook van zij, TCC hoefde er in elk geval geen rekening mee te houden dat zij op dit moment door [bedrijf 1] onjuist werd voorgelicht. De rechtbank gaat niet mee in de stelling van GSP dat TCC zich er persoonlijk van had moeten vergewissen dat [bedrijf 1] de opdracht daadwerkelijk had uitgevoerd. Onder de gegeven omstandigheden hoefde niet van TCC te worden verwacht dat zij er persoonlijk ter plaatse op toezag dat de snijplanken door [bedrijf 1] door de shredder werden gehaald; zij mocht er in beginsel vanuit gaan met een professionele en betrouwbare wederpartij te maken te hebben en dat de door [bedrijf 1] verstrekte informatie juist was. Om diezelfde reden treft ook het verwijt van GSP dat TCC om een certificaat van vernietiging had moeten vragen geen doel. Daarbij kan tevens worden opgemerkt dat voorshands niet valt in te zien welke meerwaarde een dergelijk bewijsstuk zou hebben gehad, in het licht van het feit dat de door [bedrijf 1] verstrekte informatie kennelijk niet altijd even betrouwbaar was. Bovendien is geenszins ondenkbaar dat TCC er ook in dat geval pas achter zou zijn gekomen dat de snijplanken eigenlijk waren verkocht, nadat de snijplanken al door GSP waren gekocht en doorverkocht, in welk geval GSP evengoed de schade zou hebben geleden die zij thans stelt te hebben geleden.

Nu de vorderingen reeds op grond van het bovenstaande moeten worden afgewezen, behoeven de overige stellingen van partijen (waaronder het causaal verband tussen daad en schade) geen bespreking. Als de in het ongelijk gestelde partij wordt GSP veroordeeld in de proceskosten, aan de zijde van TCC begroot op € 608,- aan griffierecht en € 908,- aan salaris advocaat (2 punten x liquidatietarief € 452,-), aldus in totaal: € 1.516,-. Voorts zal GSP worden veroordeeld in de nakosten, begroot zoals hierna weergegeven.