Uitspraken

Tegen de vermeerderingen van eis is bezwaar gemaakt, maar A-Brands c.s. onderbouwt niet waarom de eisvermeerderingen in strijd zouden zijn met een goede procesorde. A-Brands c.s. heeft de gelegenheid gehad om zich bij akte en ter gelegenheid van het pleidooinhoudelijk uit te laten over de vermeerderde eis en heeft van die mogelijkheden gebruik gemaakt. Van benadeling in haar proces-positie is daarbij niet gebleken. De rechtbank ziet ook onvoldoende grondslag om de eisvermeerdering ambtshalve buiten beschouwing te laten, zodat de rechtbank op de vermeerderde eis zal beslissen.

Tussen partijen is niet in geschil dat A-Brands als aanduidingen/merken voor kleding heeft gevoerd:

• -

  S&D Le Chic

• -

  S&D Le Chic by Salty Dog

• -

  Salty Dog Le Chic

• -

  Le chic

• -

  LCEE

Waalwear c.s. stelt dat het van tweeën één is: ofwel de aanduidingen/merken vallen binnen het bereik van de Licentieovereenkomst, ofwel de aanduidingen/merken vallen daar niet onder en heeft A-Brands door het introduceren ervan de bepalingen in de Licentieovereenkomst geschonden die haar verbieden om het merk Salty Dog en daaraan verbonden goodwill te schaden.

De rechtbank overweegt als volgt. De kleding die is verkocht met de aanduiding “S&D Le Chic by Salty Dog” en “Salty Dog Le Chic” is steeds ter goedkeuring aan [naam 1] voorgelegd, die namens Waalwear c.s. in ieder geval beoordeelde of het merk Salty Dog correct werd gebruikt. Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, valt niet in te zien dat A-Brands door het gebruik van de aanduiding “by Salty Dog” of “Salty Dog Le Chic”, terwijl de licentiegever op de hoogte was of kon zijn van deze wijze van gebruik van het merk, afbreuk heeft gedaan aan de reputatie van het merk Salty Dog.

Vervolgens heeft A-Brands onder haar eigen merken “Le chic” en “LCEE” kleding op de markt gebracht. Het was haar onder de termen van de Licentieovereenkomst niet verboden om een eigen – aan het merk Salty Dog concurrerend merk – op de markt te brengen. Dat A-Brands hiermee afbreuk heeft gedaan aan het merk “Salty Dog” of dat de collectie merkinbreuk oplevert, is onvoldoende onderbouwd. Waalwear c.s. heeft in deze procedure onvoldoende onderbouwd dat A-Brands onvoldoende afstand heeft gehouden van de auteursrechtelijk en merkenrechtelijk beschermde elementen van Salty Dog kleding.

De rechtbank is van oordeel dat deze gang van zaken: het introduceren van een merk onder de aanduiding “Le Chic by Salty Dog” of “Salty Dog Le Chic” en in daarop volgende jaren het merk “Le Chic” als zelfstandig merk voeren, niet in strijd is met de overeenkomst. Dat A-Brands c.s. geprofiteerd heeft van de bekendheid van het merk Salty Dog bij de introductie, acht de rechtbank aannemelijk, maar de rechtbank acht dat op zichzelf nog niet onrechtmatig tegenover Waalwear c.s. of in strijd met de Licentieovereenkomst. Uit deze handelswijze volgt niet dat de zo geïntroduceerde merken onder de in de overeenkomst gedefinieerde “Trade Mark” gerekend moeten worden. Het “Trade Mark” is in de overeenkomst expliciet en uitputtend gedefinieerd en het merkenrecht op de merken zoals LCEE en Le Chic komt Waalwear c.s. niet toe.

Tussen partijen is niet in geschil dat ook na het jaar 2009, toen A-Brands volgens haar eigen stellingen niet langer de aanduiding “by Salty Dog” als aanduiding voor S&D Le Chic gebruikte, nog steeds kleding met de aanduiding “S&D Le Chic by Salty Dog” werd verkocht en dat op verschillende websites een verband tussen Salty Dog en S&D Le Chic werd gelegd. Door Waalwear c.s. is echter niet onderbouwd dat het hier gaat om iets anders dan de verkoop van de oude collectie en niet langer juiste gevolgtrekkingen van derden, zodat er geen grond is voor aansprakelijkheid van A-Brands c.s.

Voorts voert Waalwear c.s. aan dat A-Brands c.s. bewust de Licentieovereenkomst schendt door onvoldoende marketing inspanningen te verrichten. A-Brands verricht(te) niet, aldus Waalwear c.s. “all reasonable commercial efforts to ensure the profitable exploitation of the Trade Mark”. Het is aan Waalwear c.s. om in deze procedure te stellen – en bij voldoende betwisting te bewijzen – dat A-Brands niet voldoet aan haar verplichtingen. De enkele mededeling van A-Brands dat zij marketinginvesteringen voor merken waarvoor zij slechts een licentie bezit tot het minimum heeft teruggebracht, is onvoldoende. Daarbij overweegt de rechtbank dat in die periode de financiële situatie van A-Brands precair was (zie hierna onder r.o. 5.10) en door Waalwear c.s. niet gesteld is welke marketinginvesteringen op dat moment van A-Brands tenminste gevergd kon worden als “reasonable commercial efforts”.

Dit leidt tot afwijzing van vorderingen zoals weergegeven onder 3.1.1, 3.1.3, 3.1.4 en 3.1.5.

Tussen partijen is op 13 december 2010 een amendement gesloten. Waalwear c.s. heeft een vernietigingsverklaring uitgebracht, en stelt dat zij – over de financiële situatie van A-Brands – heeft gedwaald dan wel is bedrogen.

Dat de financiële situatie van A-Brands destijds precair was, is door A-Brands met stukken onderbouwd en door Waalwear c.s. niet voldoende weersproken. Waalwear c.s. verwijst naar een artikel in de media ten tijde van de overname van A-Brands door – kort gezegd – [gedaagde 4] , maar met A-Brands c.s. acht de rechtbank begrijpelijk dat een commerciële partij liever niet in de openbaarheid brengt dat zij in financiële problemen zit en de rechtbank acht dit enkele artikel daarom niet voldoende om te concluderen dat A-Brands geen financiële problemen had. Zodoende is niet komen vast te staan over welk feit Waalwear c.s. exact gedwaald heeft: Als voor het beroep op dwaling al relevant zou kunnen zijn wat de oorzaak van die financiële situatie is geweest, dan geldt nog dat Waalwear c.s. niet voldoende heeft onderbouwd dat de daling van de met het merk Salty Dog behaalde omzet te wijten is geweest aan handelen van A-Brands c.s. Voor het beroep op bedrog geldt dat ook niet is gesteld door welke mededeling of verzwijging van A-Brands Waalwear c.s. bedrogen zou zijn.

De buitengerechtelijke vernietiging van het Amendement stuit op het voorgaande af.

A-Brands heeft een gedeelte van haar activiteiten, waaronder haar licenties voor de merken LCEE en Le Chic afgesplitst naar de nieuwe besloten vennootschap LC Kidswear BV. Waalwear c.s. voert aan dat de splitsing jegens haar onrechtmatig is, omdat zij als schuldeiser van A-Brands wordt benadeeld.

De rechtbank overweegt als volgt. Omdat de rechtbank van oordeel is dat de (licenties voor de) kledinglijnen LCEE en Le Chic niet onder de Licentieovereenkomst vallen, is de splitsing niet in strijd met de bepalingen van de Licentieovereenkomst. De wettelijke splitsingsregeling geeft bijzondere aandacht aan de bescherming van schuldeisers die bij splitsing immers worden geconfronteerd met, in dit geval, dezelfde debiteur maar met minder voor verhaal vatbaar vermogen. De enkele omstandigheid dat na splitsing A-Brands minder vermogen heeft dat vatbaar zou zijn voor verhaal door Waalwear c.s. maakt een splitsing daarom ook nog niet onrechtmatig jegens Waalwear c.s. als schuldeisers. Dat [gedaagde 4] augustus 2013 zou hebben gezegd dat hij A-Brands “zou laten klappen”, mogelijk al per 1 januari 2014 indien onderhandelingen met Waalwear c.s. niet tot een gewenst resultaat zouden leiden, is onvoldoende om te oordelen dat de op 17 november 2014 verleden splitsingsakte als doel heeft om Waalwear c.s. op onrechtmatige wijze te benadelen. De vorderingen van Waalwear c.s. op deze grondslag liggen derhalve voor afwijzing gereed.

A-Brands vordert ontbinding van de overeenkomst, hetzij wijziging van de overeenkomst. Tussen Waalwear c.s. en A-Brands c.s. is een geschil ontstaan en het staat partijen vrij elkaar in rechte te betrekken en wel of niet te onderhandelen over een minnelijke regeling. Een en ander levert geen toerekenbare tekortkoming in de nakoming van de verbintenissen die voortvloeien uit de Licentieovereenkomst: aan A-Brands komt derhalve geen ontbindingsrecht toe.

Dat met de licentie geen winst gemaakt wordt is geen onvoorziene omstandigheid, maar een omstandigheid waarvan A-Brands contractueel – ook na het sluiten van het Amendement – het risico draagt. Ook samen met het tussen partijen ontstane geschil levert dat geen grond voor wijziging van de overeenkomst op.

Op grond van het hiervoor overwogene liggen de vorderingen in reconventie voor afwijzing gereed. Daaruit volgt dat A-Brands zich ten onrechte beroept op een opschortingsrecht als verweer tegen de te betalen licentievergoedingen over 2014.

De vordering onder 3.1.6 is derhalve toewijsbaar. In deze procedure is niet gesteld dat de omzet van Waalwear over het jaar 2014 zo hoog is geweest dat het bedrag ter hoogte van 6% daarover het minimumbedrag van € 200.000,00 overstijgt, zodat er in deze procedure onvoldoende feitelijke grondslag is aangevoerd om A-Brands te veroordelen tot betalen van een hoger bedrag. Dat laat onverlet dat tussen partijen onverkort geldt dat A-Brands – uit hoofde van het Amendement – een royalty percentage van 6% verschuldigd is en gehouden is inzage te verschaffen over in haar omzetten, gerealiseerd met de kleding die onder de Licentieovereenkomst valt.

Tegen de (ingangsdatum van de) gevorderde wettelijke handelsrente is geen verweer gevoerd, zodat dat deel van de vordering toewijsbaar is vanaf de in het Amendement genoemde fatale termijn van 30 dagen na einde van het fiscale jaar op 31 januari 2015.

Nu in conventie de vorderingen jegens Brand Holding, Patline, [gedaagde 4] , Mondrago en [gedaagde 6] worden afgewezen en de vorderingen jegens A-Brands slechts worden toegewezen voor zover die zien op betaling van de royalty’s conform het Amendement, zijn partijen over en weer gedeeltelijk in het gelijk en gedeeltelijk in het ongelijk gesteld. De rechtbank zal daarom de proceskosten in conventie tussen partijen compenseren, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.