Uitspraken

De Korte Weg heeft aan haar vorderingen ten grondslag gelegd dat zij de samenwerkingsovereenkomst heeft ontbonden, met name omdat DVSA c.s. andere, niet van DVS afkomstige vleesvervangende producten verkoopt, hetgeen volgens de Korte Weg in strijd is met de samenwerkingsovereenkomst. Volgens DVSA c.s. verbiedt de samenwerkingsovereenkomst haar niet andere, niet van DVS afkomstige vleesvervangende producten te verkopen. Partijen verschillen aldus van mening over de uitleg van de tussen hen in de samenwerkingsovereenkomst gemaakte afspraken. Bij de beoordeling van de vraag welke uitleg aan de samenwerkingsovereenkomst moet worden gegeven, dient niet alleen acht te worden geslagen op de letterlijke tekst van de samenwerkingsovereenkomst, maar ook op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze overeenkomst mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.

Bij de uitleg van de samenwerkingsovereenkomst hecht de voorzieningenrechter, behalve aan de tekst daarvan, onder meer waarde aan de omstandigheid dat de samenwerkingsovereenkomst vastgelegde afspraken een nadere uitwerking zijn van de in de intentieverklaring (zie 2.2) opgenomen bepalingen, welke door [gedaagde sub 2] is opgesteld.

De tekst van de samenwerkingsovereenkomst biedt steun aan de opvatting van de Korte Weg dat het DVSA niet is toegestaan om zonder toestemming van de Korte Weg andere, niet van DVS afkomstige vleesvervangende producten te verkopen. Zo is in artikel 1.1 onder k een maatregel getroffen voor het geval de Korte Weg niet in staat is voldoende producten aan DVSA te leveren. In dat geval heeft DVSA de mogelijkheid om, na schriftelijke melding daarvan aan de Korte Weg, elders producten af te nemen. Deze mogelijkheid, zo volgt uit voornoemd artikel, moet worden gezien als een noodmaatregel die geldt zolang de Korte Weg niet in staat is voldoende producten aan DVSA te leveren. Aan de klanten van DVSA zal in dat geval ook duidelijk moeten worden gemaakt dat de alternatieve producten niet van DVS afkomstig zijn. Deze bepaling duidt erop dat partijen voor ogen heeft gestaan dat in beginsel alleen vleesvervangende producten van DVS in de winkel van DVSA zouden worden verkocht. Overigens schrijft [gedaagde sub 2] dit ook in een door de Korte Weg als productie 7 overgelegde brief van 20 februari 2013: “Ik vind het prima om vast te leggen dat jullie de enige leverancier zijn voor vegetarische vleesvervangers dat in de winkels wordt verkocht.” In artikel 1.1 onder o is verder een voorziening opgenomen ingeval de exploitatie tegenvalt. Uitbreiding van het productassortiment is dan, zo volgt uit dit artikel, een uitdrukkelijke optie en ingeval deze uitbreiding niet de instemming van de Korte Weg heeft, vervalt de exclusiviteit en het recht op het gebruik van de naam en het logo. DVSA c.s. heeft voorts niet weersproken dat de samenwerking tussen partijen ten doel had het openen van een vegetarische slagerij in Amsterdam onder de vlag van DVS, waar vleesvervangende producten van DVS zouden worden verkocht. Dit volgt ook met zoveel woorden uit artikel 1.1 onder a van de samenwerkingsovereenkomst, waarin onder meer staat: “Ik (althans een vennootschap waarover ik controle heb) start een vegetarische slager in Amsterdam (…). Daarbij gebruik ik jullie logo en naam. Naar buiten toe moet het zo lijken dat De Vegetarische Slagerij deze winkel heeft.” In het licht van de tekst en doel en strekking van de samenwerking tussen partijen – het openen van een vegetarische slagerij in Amsterdam onder de vlag van DVS – is naar het oordeel van de voorzieningenrechter voorshands voldoende aannemelijk dat het DVSA op grond van de samenwerkingsovereenkomst niet is toegestaan om zonder toestemming van de Korte Weg andere, niet van DVS afkomstige vleesvervangende producten, waaronder tevens wordt begrepen veganistische producten, in haar winkel te verkopen. Dit geldt eveneens voor het gebruik van deze producten voor de traiteuractiviteiten van DVSA. DVSA c.s. heeft nagelaten te stellen op grond van welke feiten en omstandigheden zij in weerwil van de tekst en doel en strekking van de samenwerking van een andere opvatting heeft mogen uitgaan. Daarbij overweegt de voorzieningenrechter dat het niet goed denkbaar is dat de Korte Weg, behoudens in noodgevallen, met de verkoop van andere, niet van haar afkomstige vleesvervangende producten akkoord zou zijn gegaan, aangezien zij daarmee zou toestaan dat in ‘haar’ winkel concurrerende producten zouden worden verkocht en/of gebruikt. Dit alles maakt dat de stelling van DVSA c.s. dat het DVSA contractueel vrij staat om ook andere vleesvervangende producten in haar winkel te verkopen vooralsnog niet aannemelijk is.

Tussen partijen is niet in geschil dat DVSA ook andere, niet van DVS afkomstige vleesvervangende producten verkoopt. De stelling van DVSA c.s. dat de Korte Weg van meet af aan wist dat DVSA deze producten verkocht en dat zij hiervoor ook impliciet toestemming heeft gegeven, is, gelet op de gemotiveerde betwisting daarvan door de Korte Weg, voorshands onvoldoende aannemelijk. De voorzieningenrechter gaat er in dit kort geding dan ook vanuit dat de Korte Weg DVSA geen toestemming heeft gegeven voor de verkoop van deze producten. Evenmin is tussen partijen in geschil dat DVSA, ondanks meerdere verzoeken daartoe van de zijde van de Korte Weg, de verkoop van deze producten niet heeft gestaakt. DVSA c.s. heeft dan ook, gelet op hetgeen hiervoor onder 5.3. is overwogen, in strijd gehandeld met de samenwerkingsovereenkomst. Door zonder toestemming van de Korte Weg tot verkoop van andere, niet van DVS afkomstige vleesvervangende producten over te gaan, is aan de zijde van DVSA sprake van blijvende onmogelijkheid tot deugdelijke nakoming van de samenwerkingsovereenkomst. Deze tekortkoming uit het verleden kan immers niet meer ongedaan worden gemaakt, nog daargelaten dat DVSA c.s. heeft verklaard niet bereid te zijn (omdat zij naar eigen zeggen dan geen rendabele onderneming kan exploiteren) haar productassortiment te beperken tot de producten van DVS. Overigens geldt dat de Korte Weg ook op grond van de houding van DVSA c.s. kon aannemen dat aanmaning nutteloos zou zijn, zodat zij met de onder 2.10 aangehaalde aansprakelijkstelling kon volstaan. Het verweer van DVSA c.s. dat de Korte Weg haar ten onrechte niet, althans niet op de juiste wijze, in gebreke heeft gesteld wordt dan ook gepasseerd. Ook het verweer van DVSA c.s. dat de tekortkoming de ontbinding niet rechtvaardigt wordt verworpen, nu de (voortdurende) tekortkoming, anders dan DVSA c.s. stelt, een kernbeding van de samenwerkingsovereenkomst betreft.

De conclusie van het voorgaande is dat voorshands moet worden aangenomen dat de Korte Weg de samenwerkingsovereenkomst rechtsgeldig heeft ontbonden. Dit brengt met zich dat het DVSA c.s. niet langer is toegestaan gebruik te maken van de handelsnaam, de merkrechten en de domeinnaam van de Korte Weg. DVSA c.s. heeft dit in zoverre ook niet betwist. Nu de Korte Weg een voldoende spoedeisend belang heeft bij de door haar gevraagde voorzieningen zullen deze worden toegewezen als volgt. De gevorderde dwangsom zal worden gematigd en gemaximeerd als na te melden. De voorzieningenrechter ziet in hetgeen DVSA c.s. heeft aangevoerd geen aanleiding het vonnis niet uitvoerbaar bij voorraad te verklaren. Het niet uitvoerbaar bij voorraad verklaren is bovendien niet te verenigen met het spoedeisende karakter van een voorziening in kort geding.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal DVSA c.s. hoofdelijk worden veroordeeld in de proceskosten in conventie. Omdat het een IE-geschil betreft, kan de Korte Weg zich hierbij beroepen op artikel 1019h Rv. De voorzieningenrechter zal echter, gezien het verweer van DVSA c.s. tegen de hoogte van de kosten, de kosten matigen tot het indicatietarief in IE-zaken. Voor een eenvoudig kort geding bedraagt het tarief € 6.000,00.

DVSA vordert in reconventie de Korte Weg te veroordelen tot betaling aan haar van een bedrag van € 1.624,91. Deze vordering ziet op de factuur van 14 maart 2014 (zie hiervoor onder 2.12), welke volgens DVSA c.s. tot op heden onbetaald is gebleven.

De Korte Weg betwist dat zij de factuur van 14 maart 2014 heeft ontvangen. De factuur is niet juist geadresseerd. DVS is immers gevestigd aan het Spui te Den Haag en niet, zoals op de factuur staat vermeld, aan het Spui te Utrecht. Zij heeft de factuur pas ontvangen in de aanloop naar dit kort geding. Indien de stelling van DVSA c.s. dat de betreffende factuur nog voldaan moet worden juist blijkt te zijn, dan zal zij hiertoe vanzelfsprekend overgaan, althans dan zal zij dit bedrag verrekenen met de voor DVSA c.s. nog openstaande bedragen, aldus de Korte Weg.

De voorzieningenrechter overweegt als volgt. DVSA c.s. heeft ter zitting niet betwist dat de factuur van 14 maart 2014 onjuist is geadresseerd. De Korte Weg heeft ter zitting toegezegd dat zij de factuur, indien blijkt dat deze inderdaad nog betaald moet worden, binnen de op de factuur vermelde betalingstermijn van acht dagen na ontvangst van de factuur zal voldoen, althans dat zij deze betaling zal verrekenen met haar vordering(en) op DVSA c.s. De voorzieningenrechter heeft geen aanleiding te veronderstellen dat de Korte Weg deze toezegging geen gestand zal doen. In het licht hiervan is de voorzieningenrechter van oordeel dat DVSA c.s. onvoldoende (spoedeisend) belang heeft bij haar vordering. Deze zal dan ook worden afgewezen.

Nu de conventionele vorderingen zijn toegewezen, komt de voorzieningenrechter niet toe aan de voorwaardelijke eis in reconventie zoals hiervoor onder 4.1 onder II is vermeld. Wel zal zij de reconventionele vordering onder 4.1 III beoordelen.

De gevorderde voorziening strekt tot betaling van een geldsom. Voor toewijzing van een dergelijke vordering is in kort geding slechts plaats, als het bestaan en de omvang van de vordering voldoende aannemelijk zijn en uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening vereist is.

DVSA c.s. stelt dat de Korte Weg in ernstige mate is tekortgeschoten in de nakoming van de samenwerkingsovereenkomst. Er is derhalve sprake van schuldeisersverzuim, waardoor DVSA niet in verzuim kan zijn. Nu de Korte Weg in grote mate tekort is geschoten in de nakoming van de samenwerkingsovereenkomst, ziet DVSA c.s. zich geconfronteerd met grote investeringskosten die zij niet meer kan terugverdienen. Zij vordert dan ook een schadevergoeding voor de gemaakte kosten.

De Korte Weg voert allereerst aan dat in kort geding alleen een voorschot op geleden schade kan worden gevorderd, terwijl DVSA c.s. een volledige schadevergoeding vordert. De Korte Weg betwist voorts dat DVSA c.s. schade zal lijden, dit is ook in het geheel niet door haar gespecificeerd. Het staat DVSA c.s. vrij om een vegetarische slagerij te blijven exploiteren, alleen niet meer onder de vlag van DVS. De liquiditeitspositie van de Korte Weg is bovendien, in tegenstelling tot die van DVSA, zeer goed, zodat er geen enkel restitutierisico bestaat, aldus de Korte Weg.

De voorzieningenrechter overweegt als volgt. Hiervoor onder 5.5. is reeds geoordeeld dat voorshands aannemelijk is dat de Korte Weg de samenwerkingsovereenkomst rechtsgeldig heeft ontbonden. Zonder nadere toelichting valt niet in te zien dat de Korte Weg desalniettemin aansprakelijk is voor door DVSA c.s. als gevolg hiervan te lijden schade. Daar komt bij dat DVSA c.s. onvoldoende concreet heeft onderbouwd op welke wijze de Korte Weg tekort zou zijn geschoten in de nakoming van de samenwerkingsovereenkomst. De Korte Weg betwist overigens dat zij op enigerlei wijze tekort is geschoten in de nakoming van de samenwerkingsovereenkomst. DVSA c.s. heeft bovendien de door haar gevorderde schade onvoldoende onderbouwd. Dit geldt temeer nu het DVSA c.s. vrij staat een vegetarische slagerij te blijven exploiteren, alleen niet meer onder de vlag van DVS. Het had op de weg van DVSA c.s. gelegen om nader toe te lichten en met stukken te onderbouwen waarom zij desondanks toch een vergoeding voor onder meer de resterende huurtermijn voor haar winkel aan de Rozengracht en de inrichting en inventaris van die winkel vordert. Nu het bestaan en de omvang van de vordering in dit kort geding onvoldoende aannemelijk zijn, is niet voldaan aan het criterium zoals vermeld in 6.5. Ook deze vordering van DVSA c.s. zal derhalve worden afgewezen.

DVSA c.s. zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden in reconventie veroordeeld. Gelet op de samenhang met de vorderingen in conventie worden deze kosten tot op heden begroot op nihil.