Uitspraken

BEOORDELING

5. Tussen partijen is in geschil of [gedaagde] uit hoofde van zijn direct of indirect bestuurderschap aansprakelijk is voor de niet betaalde schuld van de vennootschap die door hem is ontbonden.

6. De kantonrechter stelt voorop dat gelet op het vonnis van 13 augustus 2018, waartegen geen hoger beroep is ingesteld, vast staat dat [bedrijf 1] een bedrag van € 2.728,55 plus

€ 397,86 wegens buitengerechtelijke incassokosten plus proceskosten dient te betalen aan [eiseres] . Het verweer van [gedaagde] dat gericht is op de (inhoudelijke) betwisting van dit bedrag kan hem daarom niet baten.

7. Hetzelfde geldt voor het verweer van [gedaagde] dat opheffing van de vennootschappen in het kader van zijn persoonlijke schuldsaneringstraject noodzakelijk was en dat hij daarom niet hoeft te betalen.

8. Volgens artikel 2:19 lid 1 sub a BW kan een besluit tot ontbinding van de rechtspersoon door de algemene vergadering worden genomen, in dit geval de vergadering van aandeelhouders. Lid 4 van hetzelfde artikel zegt dat de rechtspersoon ophoudt te bestaan wanneer zij op het tijdstip van ontbinding geen baten meer heeft. Vervolgens zegt lid 5 dat ook na ontbinding een rechtspersoon blijft voortbestaan voor zover dit ter vereffening van zijn vermogen nodig is. Artikel 2:23c BW bepaalt dat ook na het tijdstip waarop de rechtspersoon is opgehouden te bestaan en zich een schuldeiser aandient, de vereffening heropend kan worden. Het voorgaande betekent dat [eiseres] via de weg van indienen van een verzoek tot (heropening van de) vereffening alsnog had kunnen proberen verhaal te halen op de inmiddels ontbonden vennootschappen van [gedaagde] .

9. [eiseres] heeft echter deze weg niet gevolgd maar [gedaagde] gedagvaard omdat hij als bestuurder willens en wetens [bedrijf 1] heeft opgeheven, terwijl hij wist of kon weten dat er nog een vordering open stond. De kantonrechter is van oordeel dat het [eiseres] vrij staat een keuze te maken voor een vordering op deze grondslag.

10. In de rechtspraak is aanvaard dat persoonlijke aansprakelijkheid van de bestuurder van de vennootschap kan worden aangenomen in de situatie dat, kort samengevat, deze bestuurder een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Dat is onder meer aan de orde wanneer komt vast te staan dat de bestuurder wist of redelijkerwijs had behoren te begrijpen dat de door hem bewerkstelligde of toegelaten handelwijze van de vennootschap tot gevolg zou hebben dat deze haar verplichtingen niet zou nakomen en ook geen verhaal zou bieden voor de als gevolg daarvan optredende schade.

11. Deze situatie doet zich naar het oordeel van de kantonrechter in het onderhavige geval voor.

12. Tussen [eiseres] en [bedrijf 1] bestond blijkens de overgelegde stukken al langere tijd een verschil van mening over het niet betalen van de hierboven bedoelde factuur. Ten tijde van het besluit van opheffing van de vennootschap op 30 juni 2018 wist [gedaagde] dat er nog een onbetaalde factuur van deze vennootschap was en dat hij, alleen al gelet op de dagvaarding van 9 februari 2018 in de eerdere procedure bij de kantonrechter, er rekening mee moest houden dat [bedrijf 1] gehouden zou worden tot betaling over te gaan, hetgeen ook het uiteindelijke oordeel van de kantonrechter was. Door in het zicht van de finish van deze procedure op 30 juni 2018 [bedrijf 1] op te heffen terwijl [gedaagde] wist dat er nog een factuur moest worden betaald, kan [gedaagde] als direct en middellijk bestuurder een ernstig verwijt worden gemaakt en daarvoor is hij persoonlijk aansprakelijk.

13. Gelet op het rechtstreekse verband tussen het ontbindingsbesluit en het niet meer verhaal bieden van [bedrijf 1] staat het oorzakelijk verband ook voldoende vast. Tegen de hoogte van de schade is geen ander verweer gevoerd dan hiervoor besproken en het komt de kantonrechter voor dat de schade moet worden gesteld op het bedrag dat bij het vonnis van 13 augustus 2018 vonnis is toegewezen plus de daarbij komende kosten.

14. De vordering is gebaseerd op, kort gezegd, bestuurdersaansprakelijkheid en [gedaagde] is in verzuim. Hij is daarom de gevorderde rente eveneens verschuldigd. Nu het een overeenkomst betreft die is aangegaan in het kader van de uitoefening van een bedrijf of beroep of als rechtspersoon, betekent dit dat de wettelijke handelsrente over de hoofdsom is verschuldigd. De rente die gevorderd wordt over de incassokosten en proceskosten, zal als wettelijke rente in de zin van artikel 6:119 BW worden toegewezen. Dat betekent dat [gedaagde] dient te voldoen:

• -

  € 2.728,55 aan hoofdsom, te vermeerderen met de wettelijke handelsrente vanaf 4 december 2016 (vervaldag factuur);

• -

  € 397,86 aan “oude” buitengerechtelijke incassokosten, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 13 augustus 2018;

• -

  € 657,00 in verband met de proceskosten van de eerder gevoerde procedure bij de kantonrechter, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 13 augustus 2018;

• -

  De nakosten van € 50,00 van het vonnis van 13 augustus 2018. Gesteld noch gebleken is dat het vonnis is betekend.

15. De gevorderde buitengerechtelijke incassokosten die zien op werkzaamheden voorafgaande aan de onderhavige procedure zullen worden afgewezen, nu behalve de enkele brief van 25 september 2018 (waarvoor eerder de hiervoor bedoelde nakosten zijn bedoeld), onvoldoende van nieuwe buitengerechtelijke incassowerkzaamheden is gebleken.

16. Nu [gedaagde] in het ongelijk wordt gesteld, dient hij de kosten van de procedure te betalen.

17. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de vordering als na te melden zal worden toegewezen.