Uitspraken

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het onder 1 subsidiair, 2 en 3 ten laste gelegde.

Ten aanzien van het onder 1 ten laste gelegde heeft de officier van justitie zich op het standpunt gesteld dat verdachte moet worden vrijgesproken van de onder 1 primair ten laste gelegde poging doodslag omdat hiervoor te weinig concrete informatie over de toedracht beschikbaar is. Wel kan worden bewezen dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan een poging zware mishandeling zoals subsidiair ten laste is gelegd.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte moet worden vrijgesproken van het onder 1 primair ten laste gelegde feit. Verdachte heeft geen (voorwaardelijk) opzet gehad op de dood van het slachtoffer.

Ten aanzien van het onder 3 ten laste gelegde heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat verdachte hiervan moet worden vrijgesproken omdat hij geen bewuste schuld had op verboden wapenbezit.

Bewezenverklaring van het onder 1 primair ten laste gelegde

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen bewezen dat verdachte het onder 1 primair ten laste gelegde heeft begaan en overweegt daartoe als volgt.

Op basis van het dossier en wat op de zitting is besproken ziet de rechtbank geen aanknopingspunten om te oordelen dat verdachte doelbewust heeft geprobeerd om aangever van het leven te beroven of zwaar lichamelijk letsel toe te brengen. Van ‘vol’ opzet is dus in elk geval geen sprake.

Vervolgens is aan de orde of sprake was van opzet in voorwaardelijke zin op de dood of het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Daarvan is sprake als verdachte welbewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat het slachtoffer door zijn handelen om het leven zou komen of zwaar lichamelijk letsel zou oplopen. Onder aanmerkelijke kans wordt verstaan de in de gegeven omstandigheden reële, niet onwaarschijnlijke mogelijkheid op een bepaald gevolg. Of er sprake is van een aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg is afhankelijk van de omstandigheden van geval, waarbij betekenis toekomst aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht.

De rechtbank stelt vast dat verdachte met zowel een mes als een samoerai zwaard, met veel intensiteit, meerdere keren een zwaaiende en stekende beweging in de richting van het lichaam van aangever heeft gemaakt, terwijl verdachte op korte afstand van aangever stond. Uit de camerabeelden, weergegeven in het opgemaakte proces-verbaal bevindingen, blijkt dat NN1 (de rechtbank begrijpt: verdachte) met vermoedelijk een steekvoorwerp en een samoerai zwaard van nabije afstand meerdere ongecontroleerde zwaai- en steekbewegingen richting het lichaam van NN3 (de rechtbank begrijpt: aangever) heeft gemaakt. Dit handelen van verdachte is naar zijn uiterlijke verschijningsvorm zeer gericht geweest op – en geschikt tot – het toebrengen van dodelijk letsel bij aangever.

Dit handelen had namelijk eenvoudigweg ertoe kunnen lijden dat aangever door het mes of zwaard was geraakt en fataal letsel zou hebben opgelopen. De kans op overlijden is bij het zwaaien en maken van stekende bewegingen met een mes en zwaard in de richting van een lichaam, naar de ervaring leert, aanmerkelijk. Uit de gedragingen van verdachte blijkt dat hij deze aanmerkelijke kans op zijn minst genomen willens en wetens heeft aanvaard. Aldus is sprake van opzet, tenminste in voorwaardelijke zin, op het van het leven beroven van aangever. De rechtbank acht daarom bewezen dat verdachte zin schuldig heeft gemaakt aan een poging tot doodslag.

De rechtbank acht niet bewezen dat verdachte dit tezamen met een ander heeft begaan zodat verdachte van dit onderdeel zal worden vrijgesproken.

Bewezenverklaring van het onder 2 ten laste gelegde

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen bewezen dat verdachte het onder 2 ten laste gelegde feit heeft begaan.

Bewezenverklaring van het onder 3 ten laste gelegde

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen en de bekennende verklaring van verdachte tijdens zijn verhoor en op zitting bewezen dat verdachte het onder 3 ten laste gelegde feit heeft begaan en overweegt daartoe als volgt.

Verdachte heeft verklaard dat hij, toen hij bij het Piet Mondriaanplein was, een zwaard van een ander heeft gekregen en hij hiermee zwaaiende en stekende bewegingen heeft gemaakt. Daarmee heeft verdachte op een voor het publiek toegankelijke plaats een wapen bij zich gehad en was er sprake van het dragen van een wapen als bedoeld in artikel 27 van de Wet wapens en munitie.

De raadsman van verdachte heeft bepleit dat verdachte een beroep op noodweer toekomt. De raadsman stelt zich op het standpunt dat de aanval is begonnen voordat het incident op de beelden plaatsvindt. Daarvoor is namelijk al sprake van een ogenblikkelijke en wederrechtelijke aanranding waar verdachte zich tegen heeft geweerd. Indien de rechtbank dit niet aannemelijk acht, stelt de raadsman zich op het standpunt dat op de camerabeelden te zien is dat pas nadat aangever verdachte een harde duw geeft, verdachte zich afweert. Ook is te zien dat verdachte eerder het zwaard krijgt aangeboden maar dat niet aanneemt. Pas nadat verdachte een harde stoot bij zijn oog/slaap krijgt, heeft hij het zwaard in zijn handen. Er was aldus sprake van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding toen verdachte door de twee broers met een vlindermes werd bedreigd/aangevallen en met een boksbeugel hard is geslagen tegen zijn oog/slaap. Tegen deze aanval was zelfverdediging noodzakelijk en geboden.

De officier van justitie heeft in haar requisitoir aangevoerd dat zij de verklaring van verdachte ter terechtzitting ongeloofwaardig acht. Ter terechtzitting heeft verdachte op bepaalde punten – die niet op de camerabeelden zijn te zien – anders verklaard dan tijdens zijn verhoor bij de politie. De verklaring komt daardoor ingevuld en niet authentiek over. Op de camerabeelden is een vechtpartij zichtbaar waarbij verdachte de agressor is en de camerabeelden passen bij de verklaring van aangever. Weliswaar wordt verdachte door aangever uitgedaagd en heeft aangever ook een mes, maar aangever heeft geen stekende/zwaaiende bewegingen met het mes gemaakt en hij heeft het mes vervolgens weggestopt. Er was dan ook geen sprake van een noodweersituatie.

De rechtbank verwerpt het noodweerverweer, zoals aangevoerd door de raadsman. Met betrekking tot het standpunt van de raadsman dat de aanval op een eerder moment dan waarneembaar is op de beelden heeft plaatsgevonden, stelt de rechtbank vast dat dit geen steun vindt in het dossier. De rechtbank stelt op basis van de beschrijving van de camerabeelden vast dat de aanranding – de duw van aangever tegen het hoofd van verdachte – direct daarna stopt. Het is verdachte die vervolgens zelf opnieuw de confrontatie opzoekt door – terwijl een omstander hem probeert tegen te houden – weer in de richting van aangever te lopen en met het mes zwaaiende en stekende bewegingen te maken. Naar het oordeel van de rechtbank was er op dat moment geen sprake meer van een ogenblikkelijke en wederrechtelijke aanranding waartegen verdediging noodzakelijk en geboden was. Het verweer wordt verworpen.

Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden. De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar.