Uitspraken

[naam 1] en [gedaagde] waren goede vriendinnen. Zo kwam het dat [naam 1] aan beginnend website bouwer [gedaagde] de opdracht gaf om een website voor haar kantoor te maken. Volgens de offerte zou het gaan om 20 uur à
€ 30,00 per uur, ofwel € 600,00 (een ‘vriendenprijs’) voor een website van 6 pagina’s. De werkzaamheden duurden langer dan verwacht, enerzijds door familie- omstandigheden aan de kant van [gedaagde] , die bovendien nog niet veel ervaring had als webbouwer, anderzijds doordat [naam 1] de teksten niet op tijd wist in te leveren en tussentijds nieuwe ideeën naar voren bracht. De eerste maanden was daar over en weer alle begrip voor, maar begin juli 2021 kregen partijen ruzie en besloten zij uit elkaar te gaan. Wildeman Legal heeft vervolgens door een derde een website van 13 pagina’s laten maken voor een bedrag van NAF 3.950,01 en [gedaagde] heeft een rekening van € 1.087,50 gestuurd voor extra werkzaamheden.

Wie zoals Wildeman Legal bij wijze van vriendendienst een onervaren websitebouwer – [gedaagde] – tegen een vriendenprijs de website van het kantoor laat bouwen, zal het een en ander door de vingers moeten zien als het gaat om tijdigheid en kwaliteit. In ieder geval is er dan geen grondslag om, wanneer het mis gaat, de kosten van een twee keer zo lange website, kennelijk gemaakt door een professionele website bouwer, bij deze ‘amateur’ in rekening te brengen. Het is dan ook niet waarschijnlijk dat de bodemrechter het bedrag van NAF 3.950,01 zal toewijzen. Voor toewijzing in kort geding is dus al helemaal geen plaats.

Voor de rest ligt de waarheid ergens in het midden. [gedaagde] lijkt veel meer uren te hebben gemaakt dan aanvankelijk begroot en er zijn opnames van telefoongesprekken waarin [naam 1] zegt dat [gedaagde] niet moet aarzelen om meer uren te rekenen. Daar staat tegenover dat een aantal van die extra uren nodig was om [gedaagde] het een en ander te leren en dat haar uiteindelijke product niet af was en onbruikbaar bleek. Ter zitting is geprobeerd om dit te regelen voor een bedrag in de orde van grootte van € 500,00, maar dat is mislukt. Voor terugbetaling van het bedrag van € 600,00 is onder deze omstandigheden in ieder geval geen aanleiding. Incassokosten komen dus ook niet voor vergoeding in aanmerking.

Toewijzing van de overige vorderingen van Wildeman Legal zou een beperking vormen van het in artikel 10 lid 1 van het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM) neergelegde grondrecht van [gedaagde] op vrijheid van meningsuiting. Een dergelijk recht kan slechts worden beperkt indien dit bij de wet is voorzien en noodzakelijk is in een democratische samenleving, bijvoorbeeld ter bescherming van de goede naam en de rechten van anderen (artikel 10 lid 2 EVRM). Zo’n beperking is bij de wet voorzien wanneer de uitlatingen van [gedaagde] onrechtmatig zijn in de zin van artikel 6:162 van het Burgerlijk Wetboek (BW). Voor het antwoord op de vraag welk recht – het recht op vrije meningsuiting of het recht ter bescherming van eer of goede naam – in dit geval zwaarder weegt, moeten de wederzijdse belangen worden afgewogen.

Het belang van [gedaagde] is dat zij in beginsel moet kunnen zeggen wat ze vindt. Het belang van Wildeman Legal is dat zij niet lichtvaardig wordt blootgesteld aan ongerechtvaardigde beschuldigingen die haar goede naam aantasten. Welk van deze belangen, die in beginsel gelijkwaardig zijn, de doorslag moet geven, hangt af van de omstandigheden van het geval.

[gedaagde] mag gefrustreerd zijn geraakt doordat ze niet werd betaald en uiteindelijk ook geen reactie meer kreeg, maar zelfs als ze gelijk zou hebben maakt dat [naam 1] niet tot een oplichter. Het is dan ook onrechtmatig om haar op Facebook als oplichter neer te zetten - een ernstige beschuldiging aan het adres van een advocaat - en al helemaal met screenshots van haar kantoor erbij. Wildeman Legal heeft in dit verband onweersproken gesteld dat [naam 1] en [gedaagde] veel gemeenschappelijke vrienden hebben op Facebook, dat dit soort berichten razendsnel rondgaat binnen de Curaçaosche en Surinaamse gemeenschappen waarvan zij beiden deel uit maken en dat zij op deze onterechte beschuldiging al snel werd aangesproken, onder meer door zakenrelaties.

De vordering om [gedaagde] te bevelen ‘alle desbetreffende zoekmachines’ te verzoeken ‘alle zoekresultaten’ op het internet te verwijderen ‘op welke manier dan ook, zodat het bericht niet meer traceerbaar is’ enzovoorts, zal worden toegewezen, met dien verstande dat de veroordeling wordt beperkt tot het hierna in de beslissing omschreven bevel tot het aanschrijven van de zoekmachine Google. Een verdergaand gebod is te algemeen en te vaag, en bovendien niet nader toegelicht, zodat dat wordt afgewezen.

Er is geen aanleiding om aan te nemen dat [gedaagde] zich nog eens onrechtmatig over Wildeman Legal zal uitlaten, zodat een verbod voor de toekomst niet nodig is.

Als op hoofdpunten in het ongelijk gestelde partij zal [gedaagde] worden verwezen in de proceskosten, aan de zijde van Wildeman Legal tot aan deze uitspraak begroot op € 1.692,00.