Uitspraken

De rechtbank zal eerst beoordelen of er op grond van het dossier en het verhandelde ter zitting aanleiding is om de verklaringen van aangeefster op voorhand als onbetrouwbaar aan te merken.

Uit het dossier volgt dat aangeefster op meerdere momenten, ten overstaan van de politie en de rechter-commissaris, een verklaring heeft afgelegd. De rechtbank constateert dat er inconsistenties zitten in deze verklaringen van aangeefster, in het bijzonder de door de verdediging in dit verband aangevoerde omstandigheid dat aangeefster zich bij de
rechter-commissaris niet meer weet te herinneren of zij op 21 mei 2021 ((on)vrijwillige) seks heeft gehad en dat zij betwijfelt of de aangetroffen seksfilmpjes daadwerkelijk in december 2021 zijn gemaakt. Dat maakt op zichzelf haar verklaringen echter nog niet onbetrouwbaar. Daarbij weegt mee dat uit zowel de verklaring van aangeefster als die van verdachte volgt dat de relatie tussen aangeefster en verdachte een complex, onvoorspelbaar en turbulent verloop kende, waarin goede en zware momenten zich afwisselden. Dat aangeefster (achteraf) niet steeds consistent verklaart over vermeende gebeurtenissen binnen de periode van die relatie is gegeven die omstandigheden begrijpelijk. Het WhatsApp-bericht van aangeefster naar een derde, waarin zij schrijft: “hij was soms een monster… maar we hadden het ook zo fijn op andere momenten… seks was geweldig (…) ik voel me echt verslaafd aan hem”, moet eveneens in dat licht worden bezien; het bericht illustreert dat binnen de relatie de goede en zware momenten zich afwisselden. Bovendien vindt de rechtbank dat aangeefster gedetailleerd en consistent heeft verklaard over de (vermeende) ontvoeringen van 16 en
27 december 2021, de verkrachting(en) op 27 december 2021 en mishandelingen in de periode van 21 mei tot en met 27 december 2021. Deze gebeurtenissen omvatten de kern van de verdenking en de verklaringen daarover komen in grote lijnen overeen. De verklaringen van aangeefster ten aanzien van de gebeurtenissen op 27 december 2021 en de mishandelingen worden bovendien op essentiële punten ondersteund door andere bewijsmiddelen.

Tot slot vindt de rechtbank dat de omstandigheid dat verdachte aangeefster ervan beschuldigt hem financieel te hebben uitgebuit niet maakt dat de verklaringen van aangeefster om die reden onbetrouwbaar zijn, laat staan dat daarmee een motief bij aangeefster om te liegen of om een valse aangifte te doen aannemelijk is geworden.

Naar het oordeel van de rechtbank kunnen de verklaringen van aangeefster als betrouwbaar worden aangemerkt en zijn deze bruikbaar voor het bewijs. Het betrouwbaarheidsverweer wordt dan ook verworpen.

Ten aanzien van feit 4: mishandeling in de periode 21 mei 2021-27 december 2021

De rechtbank stelt voorop dat volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad de bewijsminimumregel van artikel 342, tweede lid, Sv geldt voor de gehele tenlastelegging/bewezenverklaring en dat onderdelen daarvan mogen berusten op slechts één enkele getuigenverklaring.1

Aangeefster heeft bij de politie gedetailleerd verklaard dat zij gedurende een langere periode op verschillende momenten is mishandeld door verdachte. Verdachte ontkent dit. De verklaring van aangeefster wordt echter op meerdere punten en door een aantal voor het bewijs gebezigde bronnen ondersteund. Het is niet vereist dat exact kan worden vastgesteld op welke data aangeefster is mishandeld en dat uit ieder van de ondersteunende bewijsmiddelen kan worden afgeleid op welke data zij betrekking hebben. De rechtbank acht voldoende dat aangeefster heeft verklaard dat zij op 21 mei 2021 voor het eerst is mishandeld, dat zij nadien veelvuldig is mishandeld en dat aan deze periode van mishandelingen pas een einde is gekomen met de aanhouding van verdachte op 27 december 2021. De rechtbank is van oordeel dat op grond van de bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang bezien, kan worden bewezen dat verdachte zijn (ex)levensgezel op meerdere tijdstippen in de periode van 21 mei 2021 tot en met 27 december 2021 in Amsterdam heeft mishandeld door haar meermalen met kracht op haar hoofd en in het gezicht te slaan, te stoten of te stompen, haar telkens met kracht bij de keel vast te pakken en deze dicht te knijpen en haar hoofd met kracht tussen de autostoelen te duwen.

De rechtbank vindt dat de verklaring van aangeefster voor wat betreft de overige in de tenlastelegging opgenomen onderdelen niet wordt ondersteund door andere bewijsmiddelen en zal verdachte daarvan vrijspreken.

Ten aanzien van feit 2: wederrechtelijke vrijheidsberoving 27 december 2021

De rechtbank is van oordeel dat op grond van de verklaring die verdachte ter zitting heeft afgelegd en de overige bewijsmiddelen kan worden vastgesteld dat verdachte en aangeefster op 27 december 2021 samen op een parkeerplaats in Amsterdam in een auto hebben gezeten en vervolgens naar de woning van verdachte in Rotterdam zijn gereden.

Aangeefster heeft bij de politie – kort gezegd – verklaard dat verdachte ineens bij haar in de auto stapte, meerdere malen in de Engelse taal “move over!” zei, een rood stanleymes tegen haar hals hield en daarbij zei “I’ll cut you”. Verder heeft verdachte haar in het gezicht geslagen, haar hoofd hardhandig tussen twee stoelen gedrukt en haar bij de keel vastgepakt. Vervolgens is verdachte met haar naar Rotterdam gereden en hij heeft haar daar uren tegen haar zin in een voor haar onbekende woning opgehouden, aldus aangeefster. Verdachte ontkent dat hij aangeefster opzettelijk van haar vrijheid heeft beroofd en heeft ter zitting verklaard dat aangeefster vrijwillig met hem naar [plaats] is gereden en in zijn woning is gebleven. De rechtbank vindt deze verklaring van verdachte onaannemelijk en overweegt daartoe als volgt.

De aangifte wordt allereerst ondersteund door de melding van de moeder van aangeefster, waarin zij zich zorgen maakte over een mogelijke ontvoering van haar dochter, en het door haar ontvangen bericht van aangeefster waarin stond “ik ben ok, ik kom hier wel weg”. Daarnaast ziet de rechtbank belangrijk steunbewijs in de door het aanhoudingsteam waargenomen hevige emoties bij aangeefster, waarbij de verbalisant aangeefster hoorde zeggen dat ze bang was dat er nooit een einde zou komen aan de ontvoering. Ook vindt de rechtbank steunbewijs in het in de woning van verdachte aangetroffen stanleymes, waarover aangeefster heeft verklaard dat zij met dat mes is bedreigd. Uit de rapportages van het forensisch DNA-onderzoek volgt dat op het snijvlak van het lemmet een mengprofiel is aangetroffen dat overeenkomt met het DNA-profiel van aangeefster en verdachte. Dat op het heft van het stanleymes niet alleen een DNA-hoofdprofiel is aangetroffen dat overeenkomt met het DNA-profiel van verdachte, maar ook DNA-kenmerken van het minder prominent aanwezige DNA-profiel van aangeefster, vindt de rechtbank, anders dan de verdediging, geen contra-indicatie voor de verklaring van aangeefster. Tot slot biedt ook de hoeveelheid door verdachte naar aangeefster verstuurde dreigende berichten in een periode van ongeveer twee weken voorafgaand aan 27 december 2021 steun aan haar verklaring (i) dat verdachte boos was omdat zij de relatie had beëindigd en hem negeerde, hetgeen ook ter zitting door verdachte is bevestigd, en (ii) dat zij niet vrijwillig met verdachte is meegegaan.

De rechtbank is van oordeel dat bewezen is dat aangeefster door de handelingen van verdachte wederrechtelijk van haar vrijheid is beroofd en beroofd gehouden. Dat aangeefster wellicht vluchtmomenten onbenut heeft gelaten en toegang had tot haar telefoon, doet daar niet aan af. Aangeefster heeft namelijk verklaard dat zij uit angst voor geweld en pijn de bevelen van verdachte opvolgde. De rechtbank vindt deze angst reëel, gelet op het feit dat zij bewezen acht dat verdachte haar gedurende een lange periode voorafgaand aan 27 december 2021 heeft mishandeld, hij haar in de dagen voorafgaand aan 27 december 2021 zeer dreigende berichten heeft gestuurd en hij op 27 december 2021 een stanleymes op haar keel heeft gezet. Door het creëren van een situatie van (dreiging met) geweld heeft verdachte aangeefster dusdanig veel angst aangejaagd voor herhaling van agressie, dat hij haar heeft belemmerd in haar vrijheid om te gaan en staan waar zij wenste. De gevoerde bewijsverweren met betrekking tot de overige contra-indicaties worden weerlegd door de inhoud van de bewijsmiddelen en behoeven geen verdere bespreking.

De rechtbank is – anders dan de officier van justitie – van oordeel dat verdachte moet worden vrijgesproken van de onder 1 ten laste gelegde wederrechtelijke vrijheidsberoving, de onder 3 ten laste gelegde verkrachtingen en het onder 5 ten laste gelegde voorbereiden van opzettelijke brandstichting. De rechtbank overweegt daartoe het volgende.

Ten aanzien van feit 1: wederrechtelijke vrijheidsberoving 16 december 2021

De rechtbank stelt op grond van de aangifte en de verklaring die verdachte ter zitting heeft afgelegd vast dat verdachte en aangeefster op 16 december 2021 samen in een auto hebben gezeten op een parkeerplaats in Amsterdam. Aangeefster heeft onder meer verklaard dat zij door verdachte in de auto is getrokken, dat hij de veiligheidsgordel strak om haar nek heeft gedaan, dat hij tegen haar heeft gezegd dat hij haar heel veel pijn gaat doen als ze weg zou gaan en dat hij haar vervolgens ruim vier uur in de auto heeft vastgehouden. De rechtbank constateert dat het belastende bewijs afkomstig is van één bron en dat (steun)bewijs omtrent de dwang, het geweld en de dreiging met geweld, ontbreekt, zodat niet is voldaan aan het wettelijk bewijsminimum. De enkele melding van de moeder van aangeefster dat haar dochter niet reageerde op telefoontjes en dat ze zich zorgen maakte, biedt onvoldoende steunbewijs voor de beschuldigingen. Daarom is de rechtbank van oordeel dat verdachte moet worden vrijgesproken van de onder 1 ten laste gelegde wederrechtelijke vrijheidsberoving.

Ten aanzien van feit 3: verkrachtingen in de periode 1 juni 2021-27 december 2021

De rechtbank leidt uit de door aangeefster afgelegde verklaringen af dat zij van 6 op
7 augustus 2021 en op 27 december 2021 (meermaals) zou zijn verkracht. De geest van de tenlastelegging gaat ervan uit dat het verzet van aangeefster al vóór 27 december 2021 is gebroken en dat alle seks tussen verdachte en aangeefster nadien onvrijwillig is geweest. Anders dan de officier van justitie is de rechtbank echter van oordeel dat niet kan worden vastgesteld dat verdachte gedurende de periode voorafgaand aan 27 december 2021 een zodanige psychische druk heeft uitgeoefend dat aangeefster zich daardoor niet tegen de seksuele handelingen kon verzetten, mede gelet op het complexe en onvoorspelbare verloop van de relatie tussen verdachte en aangeefster.

6 op 7 augustus 2021

Ten aanzien van de vermeende verkrachting van 6 op 7 augustus 2021 constateert de rechtbank dat het belastende bewijs afkomstig is van één bron en dat (steun)bewijs omtrent de dwang, op de wijze zoals de geweldshandelingen in de tenlastelegging onder gedachtestreepjes drie en vier feitelijk zijn omschreven, ontbreekt, zodat niet is voldaan aan het wettelijk bewijsminimum en deze verkrachting niet kan worden bewezen. De door de officier van justitie aangevoerde omstandigheid dat aangeefster vanaf mei 2021 gedurende langere periode is mishandeld zodat alle seksuele handelingen die daarna hebben plaatsgevonden als verkrachting moeten worden beschouwd, ongeacht of kort daaraan voorafgaand geweld is toegepast, is daarvoor op zichzelf onvoldoende.

27 december 2021

De rechtbank stelt vast dat er op 27 december 2021 in de woning van verdachte in [plaats] seksuele handelingen hebben plaatsgevonden tussen verdachte en aangeefster, waaronder het (meermaals) seksueel binnendringen van haar lichaam. Om tot een bewezenverklaring van verkrachting te komen, moet worden vastgesteld dat verdachte door (bedreiging met) geweld of een andere feitelijkheid, op de wijze zoals dat in de tenlastelegging feitelijk is omschreven, aangeefster heeft gedwongen tot het ondergaan van deze seksuele handelingen.

Aangeefster heeft verklaard dat zij, nadat verdachte haar wederrechtelijk van haar vrijheid had beroofd, meerdere keren seks met hem heeft gehad en daarbij – kort gezegd – geen voor verdachte kenbaar verzet heeft getoond omdat zij door (de bedreiging met) het bij de vrijheidsberoving gebruikte geweld bang was dat verdachte meer geweld zou toepassen. Daartegenover staat de verklaring van verdachte, die ontkent dat hij aangeefster van haar vrijheid heeft beroofd en dat hij haar op enigerlei wijze heeft gedwongen om seksuele handelingen te verrichten.

De rechtbank stelt vast dat op 27 december 2021 voorafgaand aan de seksuele handelingen in de woning in [plaats] geen sprake is geweest van de geweldshandelingen zoals omschreven in de tenlastelegging onder gedachtestreepjes één tot en met vijf. Aangeefster heeft dit immers niet verklaard en het volgt ook niet uit andere bewijsmiddelen. Hoewel de rechtbank aannemelijk acht dat de seksuele handelingen op 27 december 2021 niet vrijwillig zijn geweest, omdat verdachte aangeefster wederrechtelijk van haar vrijheid had beroofd, kan de rechtbank gelet op de wijze waarop de tenlastelegging is vormgegeven niet tot een bewezenverklaring van verkrachting op 27 december 2021 komen.

Concluderend is de rechtbank van oordeel dat verdachte moet worden vrijgesproken van de onder 3 ten laste gelegde verkrachtingen.

Ten aanzien van feit 5: voorbereiden brandstichting

Met de officier van justitie en de verdediging is de rechtbank van oordeel dat feit 5 niet wettig en overtuigend is bewezen, zodat verdachte daarvan zonder nadere motivering zal worden vrijgesproken.