Uitspraken

Het betreft hier een executiegeschil van een vonnis dat uitvoerbaar bij voorraad is verklaard. Dat betekent dat het direct ten uitvoer kan worden gelegd en de uitkomst van hoger beroep niet hoeft te worden afgewacht. De beslissing om het vonnis uitvoerbaar bij voorraad te verklaren is niet gemotiveerd. Bij de beoordeling van de vordering tot schorsing van de tenuitvoerlegging van het vonnis moet om die reden alsnog een belangenafweging plaatsvinden. Bij deze belangenafweging moet worden uitgegaan van de inhoud van de bestreden beslissing en van de daaraan ten grondslag liggende vaststellingen en oordelen. De kans van slagen van het hoger beroep moet buiten beschouwing worden gelaten. Wel kan de voorzieningenrechter in zijn oordeelsvorming betrekken of het ten uitvoer te leggen vonnis berust op een kennelijke (feitelijke of juridische) misslag (een overduidelijke vergissing) (zie Hoge Raad 20 december 2019, ECLI:NL:HR:2019:2026).

Gesteld noch gebleken is dat het vonnis berust op een kennelijke misslag.

Een belangenafweging kan in het voordeel van [eiseres] uitvallen in het geval zij evident duidelijk kan maken aan de hand van nieuwe, in hoger beroep in te brengen stukken die ten tijde van de procedure in eerste aanleg nog niet beschikbaar waren, dat het voor haar inderdaad onmogelijk was in 2020 wegens ziekte en in 2021 tot september vanwege corona terug naar Nederland te reizen. Wat [eiseres] in dit kader heeft aangevoerd is onvoldoende om de belangenafweging in haar voordeel te doen uitvallen. Hiervoor is het volgende redengevend.

[eiseres] heeft de uit te brengen dagvaarding in hoger beroep met producties in het geding gebracht. Ter zitting is gebleken dat zij in hoger beroep nieuwe stukken in het geding zal brengen. Die zien echter, zo is ter zitting besproken, niet op de onmogelijkheid voor [eiseres] om vanwege ziekte dan wel corona terug te vliegen van Suriname naar Nederland.

Op zichzelf heeft [eiseres] niet betwist dat het voor haar mogelijk was om terug te keren naar Nederland. Er gingen repatriëringsvluchten van Suriname naar Nederland en [eiseres] heeft erkend dat zij niet heeft geprobeerd om op zo’n vlucht te komen, omdat zij zich in Suriname veiliger voelde. [eiseres] stelt weliswaar dat zij meerdere keren een ticket heeft geboekt voor een vliegreis terug naar Nederland en dat deze door de vliegmaatschappij steeds zijn geannuleerd dan wel omgeboekt, maar hiervan heeft zij geen bewijs overgelegd. Van een daadwerkelijke poging van [eiseres] om terug te keren naar Nederland is simpelweg niet gebleken.

Het niet kunnen bewijzen dat het voor [eiseres] onmogelijk was om vanwege corona van Suriname terug te vliegen naar Nederland is niet de enige grondslag geweest waarop de kantonrechter de gevorderde ontruiming heeft toegewezen. Uit rechtsoverweging 7 van het vonnis volgt immers dat [eiseres] in de bodemprocedure heeft aangevoerd dat zij het hele jaar 2020 niet kon reizen wegens ziekte en dat zij ook dit volgens de kantonrechter niet heeft kunnen aantonen. In het kader van dit executiegeschil heeft [eiseres] hier niets nieuws tegenin gebracht.

Verder heeft [eiseres] nog gesteld dat het voor haar bijzonder ingrijpend is dat zij haar woning kwijtraakt, maar dat is in een zaak als deze helaas onvermijdelijk en er mag in het algemeen ook vanuit worden gegaan dat die belangen reeds zijn meegewogen (en afgewogen tegen het belang van Eigen Haard bij een eerlijke verdeling van de zeer schaarse sociale woningvoorraad) door de kantonrechter in haar beslissing tot ontruiming.

Bovenstaande betekent dat de vordering van [eiseres] zal worden afgewezen en dat de ontruiming op 17 augustus 2022 doorgang mag vinden.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal [eiseres] in de proceskosten worden veroordeeld, tot op heden aan de zijde van Eigen Haard begroot op € 676,00 aan griffierecht en € 1.016,00 aan salaris advocaat.

De nakosten worden toegewezen op de wijze als in de beslissing vermeld.