Uitspraken

De vaste rechtspraak van de Afdeling3 vereist voor het bewijsvermoeden dat het afval door de betrokkene op onjuiste wijze ter inzameling is aangeboden een rapportage van de toezichthouder die het onjuist aangeboden afval heeft aangeboden met een voldoende duidelijke foto. De rechtbank stelt vast dat aan beide vereisten niet is voldaan. Verweerder heeft uiteengezet dat er geen aparte verklaring van de toezichthouder is, maar dat de constatering van de toezichthouder tezamen met de gemaakte foto’s vervat in het primaire besluit de verklaring vormt. De rechtbank overweegt echter dat uit een mededeling in het primaire besluit blijkt dat het besluit in een automatisch proces is aangemaakt en daarom niet ondertekend. Verweerder heeft ter zitting toegelicht dat door de toezichthouder ingevoerde informatie inderdaad via een automatisch proces in het besluit wordt opgenomen; in zoverre bevat het besluit dus wel informatie die afkomstig is van de toezichthouder. De rechtbank overweegt echter dat een dergelijke werkwijze, waarbij de toezichthouder kennelijk het automatisch aangemaakte document niet terugleest, op onjuistheden controleert en ondertekent, aanzienlijk meer ruimte openlaat voor vergissingen en onjuistheden en daarom niet voldoet aan het vereiste van een rapportage van de toezichthouder. De rechtbank acht het van belang dit te bespreken, aangezien verweerder dezelfde werkwijze is andere gevallen kennelijk ook volgt. Daarnaast is, zoals de bezwaaradviescommissie ook constateert, uit de twee overgelegde foto’s niet op te maken dat de sticker op de detailfoto hoort bij de grote doos die op het afval ligt. In de onderhavige zaak leidt dit echter niet tot problemen, nu eiseres op de zitting heeft gezegd dat zij de doos op de foto van de afvalhoop herkent als een doos die zij periodiek thuis geleverd krijgt. De rechtbank stelt dan ook op grond van de in het primaire besluit weergegeven informatie en de verklaring van eiseres op de zitting vast, dat de doos met de adressticker met de gegevens van eiseres is aangetroffen op de afvalhoop door de toezichthouder zoals in het besluit weergegeven.

Door het bewijsvermoeden uit de vaste rechtspraak van de Afdeling wordt de bewijslast omgedraaid: eiseres moet aannemelijk maken dat zij niet degene was die het afval onjuist heeft aangeboden. Op de zitting is besproken of de drempel van aannemelijkheid is gehaald met de verklaringen van eiseres, die onder meer inhouden dat zij voorafgaand aan het aantreffen van de doos drie dagen niet in [woonplaats] was en dat de plek waar de doos is aangetroffen 2,5 km verwijderd is van haar huis. Verweerder heeft desgevraagd op de zitting gezegd dat het niet zozeer aannemelijk is dat eiseres de doos bij de [flat] heeft neergezet, maar dat het erom gaat of eiseres aannemelijk heeft gemaakt dat zij het niet heeft gedaan. Verweerder heeft gezegd dat hij twijfelt of eiseres de doos heeft neergezet, ook omdat zij een papiercontainer heeft in haar voortuin. Maar volgens verweerder is wat eiseres naar voren heeft gebracht in het licht van de vaste rechtspraak onvoldoende om aannemelijk te maken dat zij het niet heeft gedaan.

De rechtbank vindt dat eiseres voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zij niet degene is geweest die de doos bij de [flat] heeft neergezet. De afstand tot het huis van eiseres en het feit dat zij drie dagen weg is geweest spelen daarbij een rol. Daarnaast heeft de rechtbank ook gelet op de verklaringen van eiseres (in haar bezwaarschrift, op de hoorzitting bij de bezwaarcommissie en ter zitting) dat zij de doos op de foto wel herkent, maar dat zij hem daar niet heeft neergezet en de verdere uitleg die zij daarbij heeft gegeven.

Daarbij merkt de rechtbank nog op, dat de hierboven genoemde rechtspraak van de Afdeling over het omkeren van de bewijslast niet zo moet worden begrepen dat burgers in geval van serieuze twijfel over de vraag of zij terecht als overtreder worden aangemerkt, toch als overtreder moeten worden aangemerkt. Het in die rechtspraak genoemde bewijsvermoeden waar verweerder vanuit mag (!) gaan, neemt niet weg dat verweerder er vanaf kan zien iemand als overtreder aan te merken als hij aanleiding ziet tot twijfel over het overtrederschap. Een ondergrens bij de besluitvorming moet hoe dan ook zijn, dat verweerder er in ieder geval zelf een flinke mate van vertrouwen in heeft dat hij goed zit. Een andere opvatting zal al gauw tot onevenredige resultaten leiden.
Conclusie en gevolgen

5. Het beroep is daarom gegrond. Dat betekent dat eiseres gelijk krijgt. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit van 18 februari 2021 en herroept dat het primaire besluit van 10 augustus 2020. Dat betekent dat eiseres de kosten niet hoeft te betalen aan verweerder en voor zover zij al betaald heeft verweerder deze terug moet betalen aan eiseres.

6. Omdat het beroep gegrond is moet verweerder het griffierecht aan eiseres vergoeden. Eiseres heeft geen proceskosten gemaakt die vergoed kunnen worden.