Uitspraken

[eiseres] , uit [woonplaats] , eiseres

(gemachtigde: mr. A.R. van Tilborg),

het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam, het college

(gemachtigde: mr. V. Hooghiemstra).

Inleiding

Overwegingen

2. Eiseres woont op het adres [adres 2] . Zij is de buurvrouw van vergunninghoudster.

3. Het vergunde bouwplan bestaat uit het realiseren van een dakterras op de recent gerealiseerde vergunningvrije uitbouw van de onderburen van vergunninghoudster aan de achterzijde van de woning. De omgevingsvergunning is verleend voor de activiteiten ‘bouwen’ en ‘afwijken van het bestemmingsplan’ zoals bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a en c van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: de Wabo).

4. Voor de realisatie van het dakterras moet worden afgeweken van het ter plaatste geldende bestemmingsplan 'Indische Buurt en Flevopark'. Het college heeft met toepassing van een zogenoemde kruimelbepaling1 afwijking van het bestemmingsplan toegestaan. Er kan alleen met toepassing van deze bepaling worden afgeweken van het bestemmingsplan indien er geen sprake is van strijd met een goede ruimtelijke ordening. Voor die beoordeling heeft het college de beleidsregels ‘afwijkingen omgevingsvergunning stadsdeel Oost’2 toegepast.

5. Eiseres woont in de naastgelegen woning op de begane grond. Zij kan zich met de vergunningverlening niet verenigen. Zij vreest een inbreuk op haar privacy omdat vanaf het dakterras vrij uitzicht is op haar tuin op de begane grond.

6. Eiseres heeft tegen het onderdeel ‘bouwen’ geen beroepsgronden aangevoerd. De rechtbank beoordeelt dit onderdeel daarom niet.

7. De rechtbank beoordeelt voor het onderdeel ‘planafwijking’ of het college de vergunning in redelijkheid heeft kunnen verlenen. Het afwijken van het bestemmingsplan is een discretionaire bevoegdheid van het college. Bij het uitoefenen van deze bevoegdheid heeft het college beleidsruimte. De rechtbank oordeelt niet zelf of het bouwplan in overeenstemming is met een goede ruimtelijke ordening. De rechtbank beoordeelt aan de hand van de beroepsgronden of het besluit tot het verlenen van de omgevingsvergunning in overeenstemming is met het recht.

8. Eiseres stelt dat het college ten onrechte de omgevingsvergunning heeft verleend. Er is sprake van een evident privaatrechtelijke belemmering, omdat het dakterras zich binnen de tweemeter-grens van de erfafscheiding bevindt en er sprake is van rechtstreeks zicht vanaf het dakterras op haar tuin. Daarmee is het bouwplan in strijd met artikel 5:50, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW). Eiseres heeft haar standpunt onderbouwd met een verwijzing naar een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) van 22 april 20203.

9. Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling is voor het oordeel van de bestuursrechter dat een privaatrechtelijke belemmering aan de verlening in de weg staat, slechts aanleiding wanneer deze een evident karakter heeft. De burgerlijk rechter is immers de eerst aangewezene om de vraag te beantwoorden of een privaatrechtelijke belemmering in de weg staat aan de uitvoering van een activiteit. De bestuursrechter dient derhalve te toetsen of op grond van artikel 5:50 van het BW een evidente privaatrechtelijke belemmering moet worden aangenomen.4

10. Artikel 5:50 van het BW luidt als volgt (voor zover van belang):

1. Tenzij de eigenaar van het naburige erf daartoe toestemming heeft gegeven, is het niet geoorloofd binnen twee meter van de grenslijn van dit erf vensters of andere muuropeningen, dan wel balkons of soortgelijke werken te hebben, voor zover deze op dit erf uitzicht geven.

(…)

3. De in dit artikel bedoelde afstand wordt gemeten rechthoekig uit de buitenkant van de muur daar, waar de opening is gemaakt, of uit de buitenste naar het naburige erf gekeerde rand van het vooruitspringende werk tot aan de grenslijn der erven of de muur.

11. Uit het meetvoorschrift van het derde lid van artikel 5:50 BW vloeit voort dat die afstand rechthoekig gemeten wordt vanaf de buitenste naar het naburige erf gekeerde rand van het vooruitspringende werk tot aan de grenslijn der erven of de muur.

12. In onderstaande afbeelding (bouwtekeningen) zijn de uitbouw en het dakterras weergegeven. Het dakterras bevindt zich binnen twee meter van de grenslijn en eiseres heeft daarvoor geen toestemming gegeven. Op basis van de bouwtekeningen en de door partijen overgelegde en ter zitting getoonde foto’s, stelt de rechtbank vast dat er vanaf de korte zijde van het vergunde dakterras vanaf het open hekwerk met een hoogte van 1,20 meter zicht is op het naburige erf van eiseres.

13. De korte zijde van het dakterras is 2,5 meter lang. Over de eerste meter staat een ondoorzichtig scherm van 1,80 meter hoog, gevolgd door een open hekwerk van 1,20 meter hoog over de laatste 1,5 meter. De rechtbank overweegt dat vergunninghoudster heeft aangegeven bereid te zijn een ondoorzichtig scherm van 1,80 meter hoog te plaatsen over de gehele korte zijde van het dakterras aan de kant van de tuin van eiseres. Daarmee zou het zicht op de tuin van eiseres worden weggenomen. Het college heeft op de zitting aangegeven hier niet aan te willen meewerken vanwege stedenbouwkundige bezwaren. De rechtbank volgt het college niet in zijn standpunt dat de privacy inbreuk voldoende wordt weggenomen door het hoge scherm over het eerste deel van de korte zijde van het dakterras. Dit scherm biedt immers geen bescherming tegen zicht vanaf het lager (1,20 meter) vergunde hekwerk naar het perceel van eiseres.

14. Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat er geen sprake is van een voorziening die de evident privaatrechtelijke belemmering wegneemt.

Conclusie en gevolgen

15. Het beroep is gegrond omdat het bestreden besluit in strijd is met artikel 7:12 van de Awb. De rechtbank vernietigt daarom het bestreden besluit. Omdat niet is uitgesloten dat er alsnog voorzieningen kunnen worden getroffen om de evident privaatrechtelijke belemmering op te heffen, ziet de rechtbank geen aanleiding om zelf in de zaak te voorzien. Dit betekent dat het college een nieuw besluit moet nemen op het door eiseres tegen het bestreden besluit gemaakte bezwaar, met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen.

16. Omdat het beroep gegrond is moet het college het griffierecht aan eiseres vergoeden en krijgt eiseres ook een vergoeding van haar proceskosten.

Het college moet deze vergoeding betalen. Deze vergoeding bedraagt € 1.674,- omdat de gemachtigde van eiseres een beroepschrift heeft ingediend en aan de zitting heeft deelgenomen. Verder zijn er geen kosten gemaakt die vergoed kunnen worden.

Informatie over hoger beroep

Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.