Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de in feit 1 tenlastegelegde doodslag van [slachtoffer 1] kan worden bewezen. Niet is gebleken dat sprake was van voorbedachte raad, zodat verdachte van dat deel van de tenlastelegging dient te worden vrijgesproken. Verdachte heeft bekend dat hij heeft geschoten en [slachtoffer 1] is daarbij dodelijk geraakt. Door het schieten in de richting van een plek waar zich veel mensen bevinden, heeft verdachte bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat iemand dodelijk wordt geraakt.

Ook het tweede feit kan volgens de officier van justitie worden bewezen. Door te schieten in de richting van een plek waar zich veel mensen bevinden, heeft verdachte bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat iemand dodelijk wordt geraakt. Alle personen die zijn vermeld op de tenlastelegging bevonden zich op het plein ongeveer in de richting waarvan verdachte schoot. Uit onderzoek is gebleken dat zij dodelijk getroffen hadden kunnen worden, al dan niet door het afketsen van een projectiel.

Ook het derde feit kan volgens de officier van justitie bewezen worden.

De verdediging heeft over feit 1 gesteld dat niet bewezen kan worden dat verdachte vol opzet had op het doden van [slachtoffer 1] . Ook van voorbedachte raad was geen sprake. Wel kan bewezen worden dat sprake was van voorwaardelijk opzet.

Bij feit 2 ligt dat volgens de verdediging anders. Van dat feit dient verdachte volgens hen primair vrijgesproken te worden, nu niet bewezen kan worden dat verdachte van dichtbij, althans geringe afstand, geschoten heeft. Partiële vrijspraak van dat gedeelte van de tenlastelegging zou grondslagverlating betekenen. Daarbij heeft de verdediging zich op het standpunt gesteld dat vrijspraak dient te volgen van poging tot doodslag van de personen [slachtoffer 8] , [benadeelde partij 3] en [slachtoffer 9] , nu niet bewezen kan worden dat verdachte in hun richting heeft geschoten. Subsidiair heeft de verdediging bepleit dat geen sprake is van voorwaardelijke opzet bij de poging tot doodslag van alle in de tenlastelegging genoemde personen, omdat hun exacte positie ten tijde van het schieten niet kan worden vastgesteld.

De verdediging heeft zich ten aanzien van feit 3 gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

3.2.3.1 Inleiding

De rechtbank stelt op basis van het dossier en het verhandelde ter zitting het volgende vast.

Op woensdag 23 maart 2022 rond 19:00 uur fietst verdachte op de Uiterwaardenstraat komende uit de richting van de Rijnstraat en zet hij ter hoogte van nummer [nummer] zijn fiets neer. Hij loopt richting het plein dat is gelegen tussen de Winterdijkstraat, Kinderdijkstraat, Hunzestraat en Uiterwaardenstraat (ook wel genoemd het Winterdijkplein, hierna: het Winterdijkplein). Op het plein bevinden zich onder meer tennisbanen, een voetbalkooi, een speeltuin en een kantine. Verdachte loopt wat heen en weer op de Hunzestraat, langs het plein, en gaat daar op een bankje zitten. [slachtoffer 1] bevindt zich op dat moment op het plein, samen met anderen. De aanwezigheid van verdachte wordt opgemerkt door de groep waarin [slachtoffer 1] zich bevindt. Verdachte loopt vervolgens richting de Winterdijkstraat. Als [slachtoffer 1] na een paar minuten zijn kant oploopt, richting het hek tussen het plein en de Hunzestraat, draait verdachte om en loopt weer terug. Dan strekt hij zijn arm richting het plein en schiet, naar later blijkt ten minste vijf keer. [slachtoffer 1] wordt daarbij geraakt en overlijdt korte tijd later aan zijn verwondingen. In het metalen hek tussen het plein en de Hunzestraat bleken twee beschadigingen te zitten welke mogelijk veroorzaakt waren door een projectiel. De afstand tussen verdachte en het hek waarin de beschadigingen zijn aangetroffen betrof circa 25 meter. [slachtoffer 1] bevond zich, gezien vanaf de schutter, achter dat hek. De afstand tussen verdachte en [slachtoffer 1] op het moment van schieten bedroeg ongeveer 27 meter. In de voetbalkooi achter het hek op het plein bleek ook een beschadiging te zitten welke mogelijk afkomstig was van een projectiel. Met het wapen en de munitie waarmee verdachte heeft geschoten, kan iemand tot op 200 meter afstand dodelijk geraakt worden.

3.2.3.2 Feit 1 Doodslag [slachtoffer 1]

De rechtbank is, met de officier van justitie en de verdediging, op grond van de wettige bewijsmiddelen en de bekennende verklaring van verdachte dat hij heeft geschoten, van oordeel dat kan worden bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de doodslag van [slachtoffer 1] . Er kan niet worden vastgesteld dat hierbij sprake was van vol opzet bij verdachte om [slachtoffer 1] te doden, wel van voorwaardelijk opzet. Verdachte heeft verklaard niet te hebben gericht op [slachtoffer 1] en ook overigens kan op basis van het dossier niet vastgesteld worden dat hij gericht zou hebben op een specifiek persoon. Wel staat vast dat verdachte in de richting van het plein heeft geschoten waarbij verdachte wist dat zich daar personen bevonden. De rechtbank is van oordeel dat door te schieten in de richting van een plek waar zich veel mensen bevinden, verdachte bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat iemand dodelijk wordt geraakt, al dan niet door een projectiel dat wordt afgeketst.

De rechtbank is, met de officier van justitie en de verdediging, van oordeel dat er zich geen aanknopingspunten in het dossier bevinden waaruit blijkt dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld. De rechtbank zal verdachte van dat onderdeel van de tenlastelegging, de moord op [slachtoffer 1] , vrijspreken.

3.2.3.3 Feit 2 Poging doodslag [slachtoffer 2] , [slachtoffer 3] , [benadeelde partij 2] , [slachtoffer 4] , [slachtoffer 5] , [slachtoffer 6] , [slachtoffer 7] , [benadeelde partij 4] , [slachtoffer 8] , [benadeelde partij 3] , [slachtoffer 9] en (onbekend gebleven) andere personen

De rechtbank is, met de officier van justitie, op grond van de wettige bewijsmiddelen en de bekennende verklaring van verdachte dat hij heeft geschoten, van oordeel dat kan worden bewezen dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan de poging tot doodslag van [slachtoffer 2] , [slachtoffer 3] , [benadeelde partij 2] , [slachtoffer 4] , [slachtoffer 5] , [slachtoffer 6] , [slachtoffer 7] , [benadeelde partij 4] , [slachtoffer 8] , [benadeelde partij 3] , [slachtoffer 9] en (onbekend gebleven) andere personen.

Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat uit de bewijsmiddelen niet kan worden opgemaakt wat de exacte positie van deze slachtoffers op het plein was tijdens het schieten. Vast staat dat [slachtoffer 1] zich toen op ongeveer 27 meter van verdachte bevond. Uit de overzichtsfoto Winterdijkplein en de luchtfoto getuigen blijkt, dat de slachtoffers zich binnen het hekwerk op het plein bevonden, de één wat dichter bij [slachtoffer 1] dan de ander. Met de verdediging is de rechtbank van oordeel, dat niet kan worden vastgesteld dat verdachte van dichtbij, althans van geringe afstand, heeft geschoten. Zij zal verdachte van dat onderdeel van de tenlastelegging vrijspreken. De rechtbank is, anders dan de verdediging, van oordeel dat daarmee niet de grondslag van de tenlastelegging wordt verlaten. De kern van het verwijt is immers het schieten door verdachte, waarbij de vraag of dat van dichtbij of van geringe afstand is geweest, van ondergeschikt belang is, nu vaststaat dat in ieder geval is geschoten vanaf een afstand dat iemand dodelijk geraakt kan worden.

De verdediging heeft zich voorts op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van dit feit, nu er geen sprake is van opzet, ook niet in voorwaardelijke zin. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Op het Winterdijkplein bevindt zich een sportpark met daarop vier tennisbanen van tennisvereniging Rivierenbuurt, een openbare tennisbaan, een hockeyveld, een voetbalkooi, een pannakooi, een speeltuin en een kantine. Het plein ligt in een woonwijk. Op die vroege avond van 23 maart 2022 waren er veel mensen op het plein, waaronder kinderen. Verdachte bevond zich enige minuten in de straat naast het plein en heeft vervolgens (in elk geval) vijf keer in de richting van het plein geschoten. De afstand tussen verdachte en het buitenhek van het sportterrein was op dat moment ongeveer 25 meter. Een schot gelost uit dit pistool is tot op 200 meter afstand potentieel dodelijk. Daarbij komt dat ook personen die zich buiten de schootslijn bevonden gevaar liepen, nu een projectiel door het raken van een hard object kan ricocheren, daardoor van richting kan veranderen en evenzeer dodelijk kan zijn.

Hoewel het opzet van verdachte niet specifiek gericht was op het doden van [slachtoffer 2] , [slachtoffer 3] , [benadeelde partij 2] , [slachtoffer 4] , [slachtoffer 5] , [slachtoffer 6] , [slachtoffer 7] , [benadeelde partij 4] , [slachtoffer 8] , [benadeelde partij 3] , [slachtoffer 9] en (onbekend gebleven) andere personen, is de rechtbank, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, van oordeel dat verdachte bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat dit gevolg wel kon intreden. De rechtbank neemt hierbij ook in aanmerking dat verdachte (waarschijnlijk) een ongeoefend schutter is, waardoor mogelijk ongecontroleerd door verdachte is geschoten.

De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van de poging tot doodslag van de personen [slachtoffer 8] , [benadeelde partij 3] en [slachtoffer 9] nu niet bewezen kan worden dat verdachte in hun richting heeft geschoten. De rechtbank verwerpt dit verweer, nu vast staat dat ook zij zich op het plein bevonden toen verdachte schoot.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de poging tot doodslag van de in de tenlastelegging onder feit 2 genoemde personen.

3.2.3.4 Feit 3 Voorhanden hebben vuurwapen

De rechtbank is, met de officier van justitie en de verdediging, op grond van de wettige bewijsmiddelen en de bekennende verklaring van verdachte, van oordeel dat kan worden bewezen dat verdachte zich in de periode van 23 maart 2022 tot en met 20 juni 2022 in Amsterdam schuldig heeft gemaakt aan het voorhanden hebben van een pistool en bijbehorende munitie. Verdachte heeft bekend op 23 maart 2022 met het pistool te hebben geschoten en het wapen is op 20 juni 2022 in de meterkast naast de voordeur van de woning van verdachte aangetroffen.

De rechtbank is, met de officier van justitie en anders dan de verdediging, van oordeel dat bewezen is dat verdachte zich op 3 april 2022 in Amsterdam in de sportschool TrainMore schuldig heeft gemaakt aan poging tot doodslag van [slachtoffer 10] en onbekend gebleven personen.

Vaststaat dat verdachte van achter het raam vanuit TrainMore heeft geprobeerd om tweemaal naar buiten te schieten, waarbij één kogel het raam heeft geraakt. Uit forensisch onderzoek blijkt dat de beschadiging in het hout onder het raam vermoedelijk veroorzaakt is door een projectiel. Verdachte heeft verklaard dat hij, voordat hij schoot, vier tot zes jongens buiten voor de sportschool zag staan. Ook uit de camerabeelden blijkt dat er jongens voor de ingang van de sportschool stonden. Voorts liepen er ook voorbijgangers in de straat voor de sportschool.

Verdachte heeft verklaard dat hij door het raam naar buiten in de lucht heeft geschoten om de groep jongens, die hij buiten op straat zag staan, bang te maken. Dit wordt echter niet ondersteund door de bewijsmiddelen in het dossier. Op de still die is gemaakt van de camerabeelden is te zien dat verdachte het vuurwapen tijdens het schieten met beide armen gestrekt voor zich houdt en daarmee naar beneden richt, richting de voor de sportschool gelegen stoep/straat. Ook de positie van de inslagen van de kogels in het raam en (vermoedelijk) in het hout boven de uitgang duiden erop, dat verdachte richting de stoep heeft geschoten. Anders dan de verdediging heeft betoogd, is de rechtbank van oordeel dat verdachte door aldus te handelen bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat [slachtoffer 10] en andere personen die buiten op de stoep aanwezig waren, dodelijk zouden worden geraakt. De omstandigheid dat uit het dossier niet blijkt wie exact waar stond op het moment van schieten, maakt dit niet anders. De rechtbank neemt hierbij ook in aanmerking dat verdachte (waarschijnlijk) een ongeoefend schutter was, waardoor de kogels mogelijk in enige mate ongecontroleerd zijn afgevuurd.

Aan de hand van het dossier kan niet met voldoende zekerheid worden vastgesteld, anders dan de eigen verklaring van [benadeelde partij 5] , dat [benadeelde partij 5] zich tijdens het schieten voor de ingang van de sportschool bevond en daardoor de aanmerkelijke kans liep om door de kogels te worden geraakt. [benadeelde partij 5] is immers door de politie niet herkend als één van de personen die voor de uitgang van de sportschool stond. Voorts kan de rechtbank niet vaststellen of [benadeelde partij 5] zich, op het moment van schieten door verdachte vanuit TrainMore, op een plek bevond waarbij hij de aanmerkelijke kans liep om geraakt te worden. Verdachte zal in zoverre partieel worden vrijgesproken.

De rechtbank is het met de officier van justitie en de verdediging eens dat er onvoldoende bewijs is dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld. Verdachte zal van dat strafverzwarende bestanddeel ook worden vrijgesproken.

De Trouringhstraat

De rechtbank is van oordeel dat is bewezen dat verdachte zich op 3 april 2022 in de Trouringhstraat in Amsterdam schuldig heeft gemaakt aan poging tot doodslag van [benadeelde partij 5] en een onbekend gebleven persoon.

Nadat verdachte schoten had gelost in de sportschool en de sportschool via de achteruitgang had verlaten, is het in de Trouringhstraat tot een confrontatie gekomen tussen verdachte enerzijds en [benadeelde partij 5] en een onbekend gebleven persoon anderzijds. In het dossier bevindt zich een beschrijving van wat is waargenomen op de camerabeelden, gemaakt door een camera behorend bij de telefoonwinkel [naam telefoonwinkel] , gevestigd op de hoek van de Trouringhstraat met de Leeuwendalersweg. Deze beelden zijn op de zitting afgespeeld.

Te zien is dat twee personen, van wie één is herkend als [benadeelde partij 5] , rechts in beeld komen aanlopen richting een geparkeerd staande witte auto van het merk Daihatsu. Vrijwel meteen komt, links in beeld, verdachte in versnelde pas aanlopen en schiet direct richting de Daihatsu. Nadat een zijruit van de Daihatsu kapot wordt geschoten, duiken [benadeelde partij 5] en de andere persoon achter de Daihatsu. Verdachte schiet vanaf de andere zijde van de Daihatsu meerdere keren op de auto, wetende dat [benadeelde partij 5] en de andere persoon zich op dat moment achter de auto bevinden. In de directe omgeving van de Daihatsu zijn vier hulzen gevonden, afkomstig uit het wapen van verdachte. Uit forensisch onderzoek is gebleken dat meerdere kogels de auto hebben geperforeerd. [benadeelde partij 5] heeft een schotwond in zijn linkerschouder opgelopen. Er bestond een aanmerkelijke kans dat [benadeelde partij 5] en de andere onbekend gebleven persoon dodelijk zouden worden geraakt. Verdachte heeft deze kans bewust aanvaard. Verdachte heeft zich hiermee schuldig gemaakt aan een poging doodslag van [benadeelde partij 5] en de onbekend gebleven andere persoon.

Verdachte zal van het strafverzwarende bestanddeel met voorbedachte raad worden vrijgesproken, omdat hiervoor onvoldoende bewijs is.

De bakkerij

Na het schietincident bij de Daihatsu in de Trouringhstraat is verdachte weggerend, gevolgd door [benadeelde partij 5] . Verdachte is bakkerij [naam bakkerij] in gerend en [benadeelde partij 5] is buiten de bakkerij gebleven. Nadat [benadeelde partij 5] een voorwerp naar verdachte had gegooid, heeft verdachte een schot gelost. In het raam van de bakkerij is een schotsbeschadiging aangetroffen, waarbij er vanuit de bakkerij richting de straat is geschoten. Uit het dossier, waaronder de eigen verklaring van verdachte, komt naar voren dat er tijdens dit schietincident (veel) andere personen in de bakkerij aanwezig waren. Nergens blijkt echter uit hoeveel personen er aanwezig waren, waar zij zich tijdens het schieten bevonden en of er een aanmerkelijke kans bestond dat zij door het schieten van verdachte konden worden geraakt. Hetzelfde geldt over de personen die zich op straat voor de bakkerij zouden hebben bevonden. Ook niet duidelijk is geworden of [benadeelde partij 5] zich tijdens het schieten voor de bakkerij bevond, zodanig dat hij door de kogel geraakt had kunnen worden. De rechtbank vindt het opmerkelijk dat hierover geen getuigen zijn gehoord, bijvoorbeeld medewerker(s) van de bakkerij. Ook heeft er geen ballistisch onderzoek plaatsgevonden, waaruit onder andere zou kunnen blijken in welke richting de kogel is gegaan. De rechtbank komt, met de verdediging, tot de conclusie dat niet kan worden vastgesteld dat er een aanmerkelijke kans bestond dat [benadeelde partij 5] en/of (een) ander(e) perso(o)nen door het schieten door verdachte vanuit de bakkerij dodelijk zou(den) worden getroffen. De rechtbank zal verdachte daarom partieel vrijspreken van dit onderdeel van de tenlastelegging onder feit 1.

De rechtbank is, met de officier van justitie en de verdediging, op grond van de wettige bewijsmiddelen van oordeel dat kan worden bewezen dat verdachte zich op 3 april 2022 in Amsterdam heeft schuldig gemaakt aan bedreiging met geweld tegen [benadeelde partij 7] , teneinde hem te bewegen tot afgifte van zijn bromfiets. Verdachte zal worden vrijgesproken van de onder feit 3 alternatief/cumulatief tenlastegelegde diefstal met geweld/bedreiging met geweld.

Ter terechtzitting heeft de verdediging overeenkomstig haar pleitnota, aangevoerd dat verdachte bij het schieten vanuit de sportschool heeft gehandeld uit noodweerexces, als bedoeld in artikel 41, tweede lid, van het Wetboek van Strafrecht (Sr). De verdediging heeft gesteld dat verdachte zich voor het moment van schieten in de sportschool geconfronteerd zag met een onmiddellijk dreigend gevaar voor een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding, waartegen hij zich heeft mogen verdedigen. De verdediging heeft daartoe aangevoerd dat er naar aanleiding van een gestolen scooter sprake was van een langer lopend conflict tussen verdachte en [benadeelde partij 5] en dat er op een eerder moment een confrontatie is geweest tussen beiden. Ook waren er dreigingen richting verdachte vanuit een groep jongens die hem hadden opgezocht bij zijn huis.

Op 3 april 2022 is verdachte door [benadeelde partij 5] en een groep jongens opgezocht in de sportschool TrainMore en is hem gezegd dat hij naar buiten moest komen. Volgens de verdediging blijkt uit chatgesprekken die zich in het dossier bevinden, de verklaring van getuige [getuige] , de camerabeelden van [naam telefoonwinkel] en de verklaring van verdachte bij de politie en ter zitting dat zich in de groep van [benadeelde partij 5] en bij [benadeelde partij 5] zelf wapens bevonden. Op het moment dat verdachte achter [slachtoffer 10] aan richting de uitgang van de sportschool liep, zag verdachte buiten voor de sportschool de groep jongens staan. Hij herkende [slachtoffer 10] en zag vuurwapens bij de groep, althans hij zag de personen buiten met de handen in hun zakken staan. Hij voelde zich bedreigd. Volgens de verdediging bestond er bij verdachte toen een reële angst dat hij doodgeschoten zou worden indien hij naar buiten zou gaan en was er voor verdachte een situatie ontstaan waarin het noodzakelijk was om zich te verdedigen. Fysiek was het mogelijk voor verdachte om zich te onttrekken aan deze noodweersituatie, maar volgens de verdediging had dit in deze situatie niet van verdachte kunnen worden gevergd, gezien de persoon van verdachte zoals die uit de Pro Justitiarapportage blijkt. Door te gaan schieten heeft verdachte volgens de verdediging disproportioneel gehandeld, maar omdat deze reactie werd veroorzaakt door hevige angst en paniek, komt verdachte een beroep op noodweerexces toe.

Onder omstandigheden kan aan een verdachte, die heeft gehandeld ter verdediging, een beroep toekomen op de in artikel 41 Sr omschreven strafuitsluitingsgronden noodweer of noodweerexces.

Voor noodweer(exces) is vereist dat de verdediging is gericht tegen een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding. Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad (Hoge Raad 22 maart 2016, ECLI:NL:HR:2016:456) is van een ogenblikkelijke aanranding ook sprake bij een onmiddellijk dreigend gevaar voor een aanranding. Enkele vrees voor zo’n aanranding is daartoe echter niet voldoende. De gestelde aanranding moet in redelijkheid beschouwd zodanig bedreigend zijn voor de verdachte dat deze kan worden aangemerkt als een ogenblikkelijke aanranding in de zin van artikel 41 Sr. Een beroep op noodweer kan niet worden aanvaard ingeval de gedraging van degene die zich op deze exceptie beroept, noch op grond van diens bedoeling, noch op grond van de uiterlijke verschijningsvorm van zijn gedraging kan worden aangemerkt als verdedigend, maar - naar de kern bezien - als aanvallend moet worden gezien, bijvoorbeeld gericht op een confrontatie of deelneming aan een gevecht. Noodweerexces kan in beeld komen bij een overschrijding van de grenzen van de noodzakelijke verdediging, dus wanneer aan alle eisen voor noodweer is voldaan behalve aan de proportionaliteitseis. Voor een beroep op noodweerexces geldt dat er wel een noodzaak tot verdediging moet zijn of moet zijn geweest.

De rechtbank is, met de officier van justitie, van oordeel dat de er geen sprake was van een situatie die een beroep op noodweer of noodweerexces rechtvaardigt.

Op basis van het dossier kan worden vastgesteld dat sprake was van een langer lopend conflict met confrontaties tussen verdachte en [benadeelde partij 5] , waarbij zij elkaar ervan beschuldigden door de ander met een vuurwapen bedreigd te zijn geweest. Ook aannemelijk is dat [benadeelde partij 5] zich op 3 april 2022 met een aantal anderen bij TrainMore heeft verzameld om verdachte op te zoeken en dat [slachtoffer 10] verdachte in de sportschool heeft aangesproken om naar buiten te komen. Nadat [slachtoffer 10] de sportschool had verlaten is verdachte ook richting de uitgang gelopen. Verdachte heeft verklaard dat hij toen vier tot zes jongens voor de sportschool zag staan, dat zij hun handen in hun zakken hadden en het leek alsof ze allemaal een vuurwapen hadden. Vrijwel direct daarna heeft verdachte zijn wapen doorgeladen en tweemaal geprobeerd om vanuit de sportschool door het raam naar buiten te schieten. Naar het oordeel van de rechtbank was er op dat moment geen sprake van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding of een onmiddellijk dreigend gevaar daarvoor. Anders dan de verdediging heeft betoogd, heeft verdachte zelf niet verklaard dat hij daadwerkelijk vuurwapens bij [benadeelde partij 5] en/of de andere jongens voor de sportschool heeft gezien. Er is ook geen ander bewijsmiddel waaruit blijkt dat er op dat moment vanuit [benadeelde partij 5] of andere personen een reële dreiging was dat zij vuurwapens zouden gaan gebruiken. Gelet op de voorgeschiedenis tussen verdachte en [benadeelde partij 5] en het feit dat verdachte werd gevraagd naar buiten te komen waar een groep jongens stond te wachten, is het voorstelbaar dat verdachte angstig was voor wat er zou kunnen gaan gebeuren als verdachte de sportschool via dezelfde uitgang zou verlaten. Maar van een onmiddellijk dreigend gevaar voor een confrontatie waarbij verdachte zou worden aangevallen of beschoten was op dat moment geen sprake. De enkele vrees voor zo’n aanranding is daartoe niet voldoende. Verdachte had weg kunnen en moeten gaan. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat verdachte nog op de eerste etage in de sportschool was en niet is gebleken dat de groep die buiten stond aanstalten maakte om verdachte te beschieten, aan te vallen of (op zijn minst) naar binnen te komen. Nu er geen sprake is geweest van een noodweersituatie, slaagt het beroep op noodweerexces niet. Het verweer wordt verworpen.

Ter terechtzitting heeft de verdediging, overeenkomstig haar pleitnota, aangevoerd dat verdachte bij het schietincident bij de Daihatsu in de Trouringhstraat heeft gehandeld uit noodweer, als bedoeld in artikel 41, eerste lid, Sr. De verdediging heeft daartoe aangevoerd dat verdachte na het schieten vanuit de sportschool is weggerend en heeft geprobeerd te ontkomen. In de Trouringhstraat werd hij evenwel al vluchtend opnieuw geconfronteerd met [benadeelde partij 5] , die rennend vanuit de tegenovergestelde richting kwam en een vuurwapen in zijn hand had. Verdachte heeft verklaard dat [benadeelde partij 5] toen een metalen voorwerp in zijn richting gooide, waarvan verdachte dacht dat het om een granaat ging. De verdediging heeft betoogd dat er op dat moment sprake was van een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding van verdachte, bestaande uit een acute dreiging van een beschieting van hem door [benadeelde partij 5] . Verdachte was genoodzaakt zich hiertegen te verdedigen en heeft vervolgens meermalen door de Daihatsu heen geschoten, waarachter [benadeelde partij 5] zich schuil hield. De verdediging is van mening dat verdachte gelet op de dreigende aanranding proportioneel heeft gehandeld. Subsidiair is betoogd dat verdachte een beroep op noodweerexces toekomt, omdat verdachte in grote paniek was, zodat gesproken kan worden van een hevige gemoedsbeweging die veroorzaakt is door de (dreigende) ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding.

De rechtbank is van oordeel dat de feiten en omstandigheden in dit geval geen beroep op noodweer of noodweerexces rechtvaardigen.

Op basis van het dossier, meer in het bijzonder het proces-verbaal van bevindingen waarin de camerabeelden van [naam telefoonwinkel] zijn beschreven, kan worden vastgesteld dat verdachte vanaf de Leeuwendalersweg de Trouringhstraat in loopt, wat heen en weer loopt over het trottoir, iets uit zijn tas haalt en terug loopt richting de Leeuwendalersweg en weer de Trouringhstraat in komt. Te zien is dat verdachte een wapen uit zijn jaszak haalt, weer richting de Leeuwendalersweg loopt en weer terug de Trouringhstraat in loopt richting de geparkeerde witte Daihatsu. Verdachte is korte tijd links uit beeld, als de onbekend gebleven persoon en daarachter [benadeelde partij 5] rechts in beeld vanuit de Leeuwendalersweg de Trouringhstraat in komen lopen richting de Daihatsu. Op het moment dat [benadeelde partij 5] bij de auto aankomt, is te zien dat hij een zwartkleurig voorwerp in zijn hand heeft. Volgens de beschrijving van de camerabeelden is het een op een handvuurwapen gelijkend voorwerp. Kort hierna klinkt een schot, waardoor de rechter achterruit van de auto kapot gaat. Verdachte heeft ter zitting verklaard dat hij dat schot heeft gelost. [benadeelde partij 5] en de onbekend gebleven persoon verdwijnen achter de witte auto, waarna verdachte zijn wapen op hen richt en nog vier keer op de auto schiet.

Het dossier biedt geen steun voor de lezing van de verdediging dat verdachte in de Trouringhstraat al vluchtend opnieuw werd geconfronteerd met [benadeelde partij 5] , die rennend vanuit de tegenovergestelde richting aan zou zijn gekomen. Uit de beschrijving van de beelden, zoals hierboven is weergegeven, loopt verdachte meerdere keren rustig heen en weer en heeft zijn vuurwapen uit zijn jaszak gepakt zo’n 45 seconden voordat [benadeelde partij 5] vanuit de Leeuwendalersweg de Trouringhstraat inloopt. Het dossier biedt voorts geen steun voor de verklaring van verdachte dat [benadeelde partij 5] een voorwerp naar verdachte gooide. Dit is niet waargenomen op de -duidelijke- camerabeelden. Nadat [benadeelde partij 5] en de onbekend gebleven persoon kwamen aanlopen, is verdachte vrijwel direct gaan schieten.

De rechtbank kan vaststellen noch uitsluiten dat [benadeelde partij 5] op dat moment een vuurwapen (in zijn hand) had. Er zijn wel aanwijzingen die daar op wijzen. Zo beschrijft de politie in het proces-verbaal van uitkijken camerabeelden dat [benadeelde partij 5] bij de Daihatsu in zijn handen een op een handvuurwapen gelijkend voorwerp heeft. Getuige [getuige] heeft verklaard dat zij vanaf haar balkon op de vierde etage zag dat een jongen – waarvan de rechtbank vermoedt dat dit [benadeelde partij 5] is – na het schietincident een zwart vuurwapen onder de Daihatsu vandaan pakte. In de telefoon van [benadeelde partij 5] wordt een groepschat aangetroffen van 2-3 april 2022 met 17 deelnemers. Daarin wordt door iemand gezegd: ‘niet veel praten, kom doen’ en door een ander: ‘neem pijp mee we gaan op elkaar schieten’ waarop [benadeelde partij 5] zegt dat hij eraan komt. Er zijn echter ook omstandigheden die erop wijzen dat [benadeelde partij 5] geen vuurwapen droeg. [benadeelde partij 5] verklaart dat hij een zaklamp bij zich had en die zou hij in de bakkerij naar verdachte hebben gegooid. Er is in de bakkerij inderdaad een zaklamp gevonden. Ook zijn er geen aanwijzingen dat [benadeelde partij 5] op enig moment heeft (terug)geschoten, er zijn bijvoorbeeld geen hulzen van een ander wapen op de plaatsen delict aangetroffen.

Zelfs als ervan wordt uitgegaan dat [benadeelde partij 5] op dat moment een vuurwapen in zijn hand had, is de rechtbank van oordeel dat de gedragingen van verdachte op grond van de uiterlijke verschijningsvorm niet kunnen worden aangemerkt als verdedigend, maar als aanvallend. Gelet op het hiervoor omschreven door de Hoge Raad geformuleerde toetsingskader, komt verdachte onder die omstandigheden geen beroep op noodweer(exces) toe. Het verweer wordt verworpen.

De bewezenverklaarde feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

De nabestaanden van het slachtoffer [slachtoffer 1] hebben een vordering ingediend die grotendeels is opgebouwd uit gelijksoortige posten. De rechtbank zal deze vorderingen, voor zover mogelijk, gezamenlijk bespreken.

Materiële schade

De benadeelde partijen [naam vader slachtoffer] (vader van het slachtoffer, hierna: de vader), [naam moeder slachtoffer] (moeder van het slachtoffer, hierna: de moeder), [naam broer slachtoffer] (broer van het slachtoffer, hierna: broer [slachtoffer 1] ), [naam broertje slachtoffer] (broertje van het slachtoffer, hierna: broertje [naam broertje slachtoffer] ) en [naam nichtje slachtoffer] (nichtje van het slachtoffer, hierna: het nichtje van het slachtoffer) vorderen allen € 1.400,- aan vergoeding van materiële schade. Dit bedrag bestaat uit € 1.000,- aan toekomstige medische kosten en € 400,- aan toekomstige reis- en parkeerkosten.

In aanvulling daarop vordert de moeder € 6.312 aan uitvaartkosten en vordert broer [naam broer slachtoffer] een bedrag van € 323,29 voor het huren van busjes ten behoeve van de uitvaart van het slachtoffer.

Immateriële schade

Daarnaast wordt door de moeder, vader en broertje [naam broertje slachtoffer] affectieschade gevorderd. De moeder vordert een bedrag van € 20.000,-. Door de vader wordt primair een bedrag van € 20.000,- gevorderd, omdat het slachtoffer dient te worden aangemerkt als ‘thuiswonend’. Subsidiair wordt een bedrag van € 17.500,- gevorderd.

Broertje [naam broertje slachtoffer] vordert € 17.500,-.

Tevens vorderen de vader, moeder en broertje [naam broertje slachtoffer] € 20.000,- aan schokschade. Door broer [naam broer slachtoffer] wordt een bedrag van € 22.000,- aan schokschade gevorderd.

Door het nichtje van het slachtoffer is een bedrag van € 15.000,- gevorderd op grond van aantasting in de persoon op andere wijze.

Tot slot is verzocht deze bedragen te vermeerderen met de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Materiële schade

Door alle nabestaanden is een bedrag van € 1.000,- voor toekomstige medische kosten en € 400,- voor toekomstige reis- en parkeerkosten gevorderd. De rechtbank zal de nabestaanden niet-ontvankelijk verklaren ten aanzien van deze posten die zien op toekomstige kosten.

De uitvaartkosten die door moeder zijn gevorderd en de huurkosten voor busjes die door broer [naam broer slachtoffer] zijn gevorderd zijn voldoende onderbouwd en de verdediging heeft de vordering op deze punten niet betwist. Deze schadeposten van de vordering zullen worden toegewezen.

Immateriële schade

Algemene overweging affectieschade

Affectieschade is immateriële schade die iemand lijdt door het verdriet van onder meer het overlijden van een naaste. Het vorderen van affectieschade voor naasten is sinds januari 2019 geregeld in artikel 6:108, derde en vierde lid, van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW). Als naasten worden, voor zover van belang, genoemd:

Het bedrag dat voor toekenning van vergoeding van affectieschade in aanmerking komt, is vastgelegd in het ‘Besluit vergoeding affectieschade’. Op grond van artikel 1 van dit besluit kunnen de ouders aanspraak maken op een bedrag van € 20.000,-.

Andere naasten kunnen een beroep doen op de hardheidsclausule. Als zij op het moment van het overlijden in een zodanige nauwe relatie tot de overledene stonden, kan uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeien dat zij als naaste aanspraak hebben op de vergoeding van affectieschade. Dat is een uitzondering die in de rechtspraak strikt wordt toegepast.

Beoordeling affectieschade

De vorderingen van de vader en moeder zijn voldoende onderbouwd en zijn niet door de verdediging betwist. De rechtbank zal deze schadeposten toewijzen.

Ook door het broertje [naam broertje slachtoffer] is affectieschade gevorderd. Door zijn advocaat is aangevoerd dat hij ten tijde van de gebeurtenis in een zodanige nauwe persoonlijke relatie tot het slachtoffer stond dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat hij als naaste dient te worden aangemerkt. De rechtbank overweegt hierover als volgt.

Broers en zussen zijn niet opgenomen in de opsomming van personen die aanspraak kunnen maken op vergoeding van affectieschade, omdat de wetgever er uitdrukkelijk voor heeft gekozen hen niet standaard een dergelijk recht toe te kennen. Dit sluit niet uit dat zij in bijzondere gevallen een beroep kunnen doen op de hardheidsclausule van artikel 6:108, lid 4 sub g BW (personen met een nauwe persoonlijke relatie). De rechtbank leidt hieruit af dat de wetgever heeft bedoeld dat slechts in uitzonderlijke gevallen door broers en zussen aanspraak kan worden gemaakt op vergoeding van affectieschade en dat daartoe niet volstaat dat zij een zeer goede en hechte band hadden.

Zonder ook maar iets af te willen doen aan de waardevolle band die broertje [naam broertje slachtoffer] met zijn broer heeft gehad en hoe invoelbaar zijn leed ook is, is de rechtbank van oordeel dat het broertje [naam broertje slachtoffer] geen aanspraak kan maken op affectieschade middels de wettelijke hardheidsclausule. Niet gebleken is dat de verhouding tussen broertje [naam broertje slachtoffer] en het slachtoffer sterk afweek van wat in het algemeen gebruikelijk is tussen broers die in gezinsverband samenleven. De rechtbank zal deze schadepost daarom afwijzen.

Algemene overweging schokschade

Schokschade betreft immateriële of materiële schade die ontstaat door het waarnemen van een gebeurtenis of door de directe confrontatie met de ernstige gevolgen ervan. Het gaat bij toekenning van schokschade dus niet zozeer om vergoeding van leed, maar degene die vergoeding vordert moet zelf geestelijk letsel hebben opgelopen als direct gevolg van die waarneming of confrontatie.

De aard van deze schade brengt mee dat deze schade in het algemeen slechts voor vergoeding in aanmerking komt indien (i) de betrokkene rechtstreeks wordt geconfronteerd met de omstandigheden waaronder het ongeval heeft plaatsgevonden, en (ii) deze confrontatie bij de betrokkene een hevige schok teweeggebracht heeft, hetgeen zich met name kan voordoen indien sprake is van een nauwe (affectieve) band met degene die door het ongeval is gedood of gewond geraakt.

Voor vergoeding van schokschade is op grond van art. 6:106, eerste lid onder b, BW vereist dat het bestaan van geestelijk letsel, waardoor iemand in zijn persoon is aangetast, in rechte kan worden vastgesteld. Dit zal in het algemeen slechts het geval zijn indien sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld. Hiermee is beoogd tot uitdrukking te brengen dat de emotionele schok moet hebben geleid tot geestelijk letsel dat gelet op aard, duur en/of gevolgen ernstig is, en in voldoende mate objectiveerbaar. De vaststelling door de rechter dat daarvan sprake is, kan op informatie van een deskundige worden gebaseerd (vgl. HR 4 oktober 2016, ECLI:NL:HR:2016:2241 en HR 27 september 2016, ECLI:NL:HR:2016:2201). Als de rechter op grond van een rapportage van een deskundige tot het oordeel komt dat sprake is van geestelijk letsel, kan hij tot toewijzing van schadevergoeding overgaan, ook als in die rapportage geen diagnose van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld wordt gesteld (vgl. HR 28 juni 2022, ECLI:NL:HR:2022:958).

Beoordeling gevorderde schokschade

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de gevorderde schokschade voor alle nabestaanden kan worden toegewezen. De verdediging heeft zich, ten aanzien van broer [naam broer slachtoffer] , op het standpunt gesteld dat de door hem gevorderde schokschade kan worden toegewezen. Ten aanzien van de overige vorderingen terzake schokschade heeft de verdediging aangevoerd dat deze schade dient te worden afgewezen, omdat uit de onderbouwing van de vorderingen niet is gebleken dat geestelijk letsel is ontstaan door een hevige schok die is ontstaan als gevolg van een directe confrontatie met het bewezenverklaarde.

De rechtbank wijst de door de broer [naam broer slachtoffer] gevorderde schokschade toe en de rechtbank overweegt daartoe als volgt. Hij was kort na het incident aanwezig op de plaats delict, heeft het slachtoffer op de grond zien liggen en hij heeft het letsel waargenomen. Hij heeft daarnaast gezien hoe het slachtoffer werd gereanimeerd. Voorts is met stukken onderbouwd dat bij hem een post traumatisch stressstoornis (hierna: PTSS) en een depressieve stoornis is vastgesteld en dat hij is begonnen met EMDR-therapie. Op basis van het voorgaande vindt de rechtbank dat de gevorderde schokschade voldoende is onderbouwd.

De rechtbank wijst de gevorderde schokschade van de vader, moeder en broertje [naam broertje slachtoffer] af en overweegt daartoe het volgende. Uit de stukken waarmee hun vorderingen zijn onderbouwd kan niet worden vastgesteld dat bij deze benadeelde partijen sprake is geweest van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld dat is ontstaan als gevolg van de confrontatie met (het letsel van) het slachtoffer. Deze benadeelden zijn niet fysiek aanwezig geweest bij het dodelijke incident en zij zijn evenmin direct daarna ter plaatse geweest. Door de advocaat van de benadeelden is aangevoerd dat voorafgaand aan de uitvaart een rituele wassing heeft plaatsgevonden en dat de benadeelden toen zijn geconfronteerd met het litteken dat door de sectie op het lichaam van het slachtoffer is ontstaan. Hoewel de rechtbank niets wil afdoen aan het leed dat onmiskenbaar door hen is geleden, overweegt zij dat de rituele wassing niet de confrontatie in de hiervoor bedoelde zin is. Zij verwijst hierbij ook naar het arrest van het gerechtshof Amsterdam van 26 mei 2023, ECLI:NL:GHAMS:2023:1188.

Door de vader en moeder is subsidiair gevorderd om € 20.000,- wegens aantasting in de persoon op andere wijze. De rechtbank zal dit onderdeel van de vordering hieronder bespreken, tezamen met de vordering van het nichtje van het slachtoffer, dat op dezelfde grond schadevergoeding heeft gevorderd.

Algemene overweging over aantasting in de persoon op andere wijze

Artikel 6:106 BW geeft een limitatieve opsomming van gevallen waarin deze bepaling recht geeft op vergoeding van immateriële schade als gevolg van onrechtmatig handelen, te weten in geval van:

1) door het oplopen van lichamelijk letsel,

2) door schade in zijn eer of goede naam of

3) op andere wijze;

Van de onder b.3) bedoelde aantasting in de persoon ‘op andere wijze’ is in ieder geval sprake indien de benadeelde partij als gevolg van het bewezenverklaarde geestelijk letsel heeft opgelopen. Degene die zich hierop beroept, zal voldoende concrete gegevens moeten aanvoeren waaruit kan volgen dat in verband met de omstandigheden van het geval psychische schade is ontstaan. Daartoe is vereist dat naar objectieve maatstaven het bestaan van geestelijk letsel kan worden vastgesteld. Ook als het bestaan van geestelijk letsel in voornoemde zin niet kan worden aangenomen, is niet uitgesloten dat de aard en de ernst van de normschending en van de gevolgen daarvan voor de benadeelde, meebrengen dat van de in artikel 6:106, aanhef en onder b, BW bedoelde aantasting in zijn persoon ‘op andere wijze’ sprake is. In zo een geval zal degene die zich hierop beroept de aantasting in zijn persoon met concrete gegevens moeten onderbouwen. Dat is slechts anders indien de aard en de ernst van de normschending meebrengen dat de in dit verband relevante nadelige gevolgen daarvan voor de benadeelde zo voor de hand liggen, dat een aantasting in de persoon kan worden aangenomen. Van een aantasting in de persoon ‘op andere wijze’ als bedoeld in artikel 6:106, aanhef en onder b, BW is niet reeds sprake bij de enkele schending van een fundamenteel recht.

Beoordeling gevorderde schade op grond van aantasting in de persoon op andere wijze

Zoals de rechtbank hierboven heeft genoemd, is door de vader en moeder subsidiair – in het geval dat schokschade niet wordt toegekend – € 20.000,- gevorderd wegens aantasting in de persoon op andere wijze. Ook het nichtje van het slachtoffer heeft op deze grond schade gevorderd, ter hoogte van € 15.000,-.

Door de verdediging is aangevoerd dat voor nabestaanden een wettelijke grondslag ontbreekt voor het vorderen van immateriële schade wegens aantasting in de persoon op andere wijze. Daarbij is verwezen naar de conclusie bij het arrest van de Hoge Raad van 9 maart 2021, ECLI:NL:PHR:2021:230 en het vonnis van de rechtbank Amsterdam van 5 maart 2021, ECLI:NL:RBAMS:2021:878. Met de verdediging is ook de rechtbank van oordeel dat voor nabestaanden een wettelijke grondslag voor immateriële schade op deze grond ontbreekt. De vorderingen van vader, moeder en het nichtje van het slachtoffer worden derhalve afgewezen.

Over de vordering van het nichtje van het slachtoffer merkt de rechtbank nog het volgende op. Het nichtje van het slachtoffer is niet fysiek aanwezig geweest bij het dodelijke incident en is evenmin direct daarna ter plaatse geweest. Voorts is niet gebleken dat zij op een later moment is geconfronteerd met het bewezenverklaarde, als gevolg waarvan bij haar geestelijk letsel is ontstaan. Ter onderbouwing van de gevorderde schade is een verslag van de huisarts overgelegd, waaruit volgt dat zij verdriet heeft naar aanleiding van het verlies van haar oom, het slachtoffer. De rechtbank overweegt dat deze onderbouwing in essentie ziet op de vergoeding van affectieschade. Daarvoor komt zij niet in aanmerking. Ook de vordering van het nichtje van het slachtoffer wordt op dit punt afgewezen.

[benadeelde partij 1]

De benadeelde partij [benadeelde partij 1] vordert € 7.500,- aan vergoeding van immateriële schade te vermeerderen met de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat weliswaar geen strafbaar feit met betrekking tot de benadeelde is bewezen verklaard, maar dat sprake is van aantasting in de persoon op andere wijze. De verdediging heeft zich primair op het standpunt gesteld de benadeelde niet-ontvankelijk is, nu jegens hem geen strafbaar feit is bewezen verklaard. Subsidiair is verzocht de vordering te matigen.

De rechtbank is van oordeel dat de benadeelde zich op het plein bevond op het moment van het in zaak A onder 1 en 2 bewezenverklaarde. Voorts heeft de benadeelde partij het slachtoffer op de grond zien liggen. Dat de naam van de benadeelde niet in de tenlastelegging is opgenomen, doet daaraan niet af. De rechtbank is voorts van oordeel dat sprake is van immateriële schade zoals bedoeld in de zin van artikel 6:106 BW, te weten aantasting in de persoon op andere wijze. De rechtbank is van oordeel dat de vordering dient te worden gematigd tot een bedrag van € 2.500,-.

[benadeelde partij 2]

De benadeelde partij [benadeelde partij 2] vordert € 7.500,- aan vergoeding van immateriële schade te vermeerderen met de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering dient te worden toegewezen. De verdediging heeft de vordering niet betwist. De vordering zal worden toegewezen.

[benadeelde partij 3]

De benadeelde partij [benadeelde partij 3] vordert € 886,- aan vergoeding van materiële schade. Dit bedrag bestaat uit € 250,- aan eigen bijdrage van de ouders van de benadeelde voor de rechtsbijstandverzekering en € 636,- voor het opnemen van verlof door de ouders van de benadeelde ten behoeve van het verlenen van zorg en huishoudelijke hulp aan de benadeelde. Daarnaast is € 7.500,- aan immateriële schade gevorderd, primair op grond van schokschade en subsidiair op grond van aantasting in de persoon op andere wijze. Ook is de oplegging van een contactverbod gevorderd. Tot slot is verzocht deze bedragen te vermeerderen met de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Materiële schade

Met de officier van justitie en de verdediging is de rechtbank van oordeel dat de gevorderde eigen bijdrage ad € 250 dient te worden toegewezen.

Ten aanzien van de kosten voor het opnemen van verlof is door de officier van justitie als standpunt ingenomen dat geen sprake is van werkzaamheden waarvan gebruikelijk is dat deze normaal gesproken door een professional tegen betaling worden uitgevoerd. Dit geldt ook voor het bijwonen van de zitting. Deze posten komen niet voor vergoeding in aanmerking. De kosten die de ouders van de benadeelde hebben gemaakt voor het begeleiden van de benadeelde naar de kinderpraktijk dienen te worden toegewezen, aldus de officier van justitie. Ten aanzien van deze post heeft de verdediging aangevoerd dat in de vordering wordt verwezen naar jurisprudentie; dit betreft echter een andersoortige zaak waar het gaat om een slachtoffer met ernstig lichamelijk letsel. Deze post komt daarom niet voor vergoeding in aanmerking.

Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat het begeleiden van de benadeelde naar zijn afspraak met de kinderpraktijk schade betreft die voor vergoeding in aanmerking komt. De rechtbank waardeert die schade op € 63,60 en de rechtbank zal dat bedrag aan materiële schade toekennen. Voor het overige wordt deze post afgewezen.

Immateriële schade

Met de officier van justitie en de verdediging is de rechtbank van oordeel dat niet is onderbouwd op welke wijze de benadeelde een nauwe (affectieve) band heeft gehad met het slachtoffer, zodat benadeelde geen recht heeft op vergoeding van schokschade.

Ten aanzien van vergoeding van immateriële schade op grond van aantasting in de persoon op andere wijze heeft de verdediging zich gerefereerd indien verdachte niet wordt vrijgesproken. De rechtbank zal, mede gelet op het standpunt van de verdediging, en ook omdat de rechtbank van oordeel is dat sprake is van schade veroorzaakt door aantasting in de persoon op andere wijze de gevorderde immateriële schade toewijzen.

De hierboven genoemde toewezen schadebedragen worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de datum waarop de schade is ontstaan (23 maart 2022).

[benadeelde partij 4]

De benadeelde partij [benadeelde partij 4] vordert € 7.500,- aan vergoeding van immateriële schade te vermeerderen met de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De officier van justitie heeft gesteld dat deze schade voor vergoeding in aanmerking komt. Door de verdediging is aangevoerd dat uit het overgelegde behandelplan volgt dat de benadeelde zich heeft gemeld met trauma gerelateerde klachten die zijn ontstaan na twee losstaande geweldsdelicten die kort achter elkaar hebben plaatsgevonden. Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden vastgesteld als gevolg van welk van deze geweldsdelicten de bij de benadeelde ontstane klachten zijn ontstaan. Daarmee kan een rechtstreeks verband met het bewezenverklaarde niet worden vastgesteld. Nader onderzoek hiernaar levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. De benadeelde partij dient daarom niet-ontvankelijk te worden verklaard in zijn vordering.