Uitspraken

Het gaat in deze zaak over het volgende. Op 9 februari 2023 reed de verdachte samen met een (onbekend gebleven) passagier in een blauwe Suzuki Swift, over de A10 komend vanuit de richting van de Coentunnel in de richting van Amsterdam-Noord. [slachtoffer] (het slachtoffer) en diens collega [naam 1] reden daar toen ook, het slachtoffer reed in een witte Opel Combo en [naam 1] in een witte Renault Clio. Tussen de verdachte en zijn passagier aan de ene kant en het slachtoffer en [naam 1] aan de andere kant ontstond een verkeersruzie. [naam 2] , een verkeersdeelnemer die op dat moment ook daar reed, heeft verklaard dat hij zag dat er voor hem drie auto’s aan het ‘bakkeleien waren’ en dat zij ‘het duidelijk niet eens met elkaar waren’. Hij zag dat zij ‘vervelend tegen elkaar deden’; ‘bijna tegen elkaar aanrijden en elkaar afsnijden dat soort dingetjes’. Hij vond dat ‘het er best gevaarlijk aan toe ging’. Hij zag dat uit de Suzuki Swift richting de auto van het slachtoffer gebaard werd te stoppen en dat er gebalde vuisten werden getoond. En dat de passagier van de verdachte met een bokshandschoen zwaaide. [naam 1] heeft ook verklaard dat hij heeft gezien dat er met een bokshandschoen werd gezwaaid en dat de bestuurder van de Suzuki Swift en diens passagier meermalen hun middelvingers opstaken. Op de vraag aan [naam 2] of hij heeft waargenomen dat er agressiviteit uit de auto van het slachtoffer kwam, heeft hij geantwoord dat dit niet het geval is, alleen dat ‘ze bijna tegen elkaar aangingen en dat dit over en weer ging’. Volgens [naam 1] is de verdachte op een gegeven moment normaal gaan rijden.

De verdachte heeft bij afslag S117 (afrit Kadoelen) de snelweg verlaten. Het slachtoffer en zijn collega zijn achter hem aangereden. Volgens [naam 1] gebaarde het slachtoffer richting hem dat er schade was en dat hij met de verdachte in gesprek wilde. Toen de verdachte op de kruising van de IJdoornlaan met de Vorticellaweg voor een rood verkeerslicht stilstond, is het slachtoffer hem links door de berm gepasseerd. Het slachtoffer heeft vervolgens zijn auto schuin voor die van de verdachte neergezet. Zowel de verdachte als het slachtoffer is toen uitgestapt. De verdachte is naar het slachtoffer toegelopen en heeft hem vervolgens knock-out geslagen. Het slachtoffer is een kwartier buiten westen geweest. Hij is naar het ziekenhuis gebracht en daar is geconstateerd dat hij traumatisch schedelhersenletsel heeft opgelopen; hij had volgens zijn partner een zware hersenschudding. Op een scan was te zien dat er bloed tussen de hersenen en het schedeldak zat. Hij had ook een snee in het hoofd en ziet nog altijd dubbel.

De verdachte heeft ter zitting verklaard dat er sprake van een verkeersconflict waarbij hij aangereden is. Het slachtoffer reed agressief; hij trapte op zijn rem en wilde hem van de weg rijden. De verdachte heeft de afslag genomen en was in de veronderstelling dat hij en het slachtoffer een schadeformulier zouden invullen. Het slachtoffer haalde hem door de berm in, reed daarbij over een hoge trottoirband, en heeft hem vervolgens klemgereden. Het slachtoffer was volgens hem erg agressief. De verdachte wist niet wat de man van plan. Hij zegt uit zelfverdediging te hebben gehandeld. Hij heeft geen spijt en vindt dat hij zelf slachtoffer is van de situatie.

Buiten kijf staat dat de verdachte het slachtoffer knock-out heeft geslagen. De vraag is of het (meermalen) slaan door de verdachte een poging doodslag oplevert zoals primair is ten laste gelegd dan wel zware mishandeling zoals subsidiair is ten laste gelegd en als dat niet kan worden bewezen mishandeling met zwaar lichamelijk letsel als gevolg.

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het primair tenlastegelegde (poging doodslag). Zij heeft (samengevat) het volgende aangevoerd. De verdachte heeft het slachtoffer meermalen met gebalde vuist en met forse kracht tegen het hoofd geslagen. Kort na het incident is geconstateerd dat de knokkels op de hand van de verdachte rood en dik waren. Het kan niet anders dan dat verdachte heel hard heeft geslagen. De zijkant van het hoofd is bij uitstek een kwetsbaar en vitaal deel van het lichaam. Naar algemene ervaringsregel is een kans op een dodelijke afloop in gevallen waarin met harde vuistslagen van korte afstand in een gezicht wordt geslagen aanmerkelijk. De wijze waarop en de mate waarin de verdachte op het hoofd/in het gezicht van het slachtoffer heeft geslagen en is blijven slaan, had kunnen leiden tot de dood van het slachtoffer. De gedragingen van verdachte moeten naar de uiterlijke verschijningsvorm aangemerkt worden als zozeer gericht op de dood van het slachtoffer, dat het niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op dat gevolg bewust heeft aanvaard.

De raadsman heeft verzocht de verdachte vrij te spreken van het primair en subsidiair ten laste gelegde en zich wat betreft de meer subsidiair ten laste gelegde mishandeling met zwaar lichamelijk letsel als gevolg gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Poging doodslag?

De rechtbank acht de primair ten laste gelegde poging tot doodslag niet bewezen en zal de verdachte daarvan vrijspreken. Zij zal uitleggen waarom. Om tot een bewezenverklaring van een poging doodslag te komen, moet kunnen worden bewezen dat de verdachte (voorwaardelijk) opzet op de dood van het slachtoffer had. Er is geen bewijs dat de verdachte het slachtoffer wilde doodslaan. De officier van justitie heeft betoogd dat de verdachte voorwaardelijk opzet op de dood van het slachtoffer had. Voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg is aanwezig indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dat gevolg zal intreden. Voor de vaststelling dat de verdachte zich bewust heeft blootgesteld aan zo’n kans is niet alleen vereist dat de verdachte wetenschap heeft gehad van de aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, maar ook dat hij die kans ten tijde van de gedraging bewust heeft aanvaard. De beantwoording van de vraag of een gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, waarbij betekenis toekomt aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Bepaalde gedragingen kunnen naar hun uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht op een bepaald gevolg dat het – behoudens contra-indicaties – niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg bewust heeft aanvaard.1

De rechtbank gaat er op grond van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting vanuit dat de verdachte het slachtoffer twee harde vuistslagen tegen zijn hoofd heeft gegeven waarvan één tegen de slaap. Het hoofd is weliswaar een vitaal onderdeel van het lichaam en de slaap de plek waar de schedel wat dunner is, maar niet is bewezen dat de omstandigheden zodanig waren dat een aanmerkelijke kans bestond dat het slachtoffer door het handelen van de verdachte zou komen te overlijden.

Zware mishandeling

Subsidiair wordt de verdachte verweten dat hij door het slachtoffer (meermalen) tegen zijn hoofd te slaan/stompen zich heeft schuldig gemaakt aan zware mishandeling dat wil zeggen mishandeling waarbij opzettelijk zwaar lichamelijk letsel wordt toegebracht. De vraag is of het trauma dat het slachtoffer heeft opgelopen kan worden gekwalificeerd als zwaar lichamelijk letsel en als dat zo is of het opzet van de verdachte daarop gericht was.

Zwaar lichamelijk letsel

De rechtbank stelt voorop dat onder zwaar lichamelijk letsel op grond van artikel 82 van het Wetboek van Strafrecht wordt begrepen: ziekte die geen uitzicht op volkomen genezing overlaat, voortdurende ongeschiktheid tot uitoefening van ambts- of beroepsbezigheden, afdrijving of dood van de vrucht van een vrouw alsmede storing van de verstandelijke vermogens die langer dan vier weken heeft geduurd. Ook buiten deze gevallen kan lichamelijk letsel als zwaar worden beschouwd indien dat voldoende belangrijk is om naar gewoon spraakgebruik als zodanig te worden aangeduid. Bij de beantwoording van de vraag of zeker letsel als zwaar lichamelijk letsel moet worden aangemerkt, is van belang of iets gezegd kan worden over de aard van het letsel, de eventuele noodzaak en aard van medisch ingrijpen en/of het uitzicht op (volledig) herstel.2

De Hoge Raad is in zijn overzichtsarrest zwaar lichamelijk letsel van 3 juli 2018, ECLI:NL:HR:2018:1051, NJ 2020/200 m.nt. Wolswijk ingegaan op de vraag wanneer sprake is van zwaar lichamelijk letsel als bedoeld in artikel 82 van het Wetboek van Strafrecht. In dit arrest wordt onder meer het volgende overwogen:

“2.7. Een ander mogelijk gezichtspunt betreft het uitzicht op herstel. Daarbij geldt – ook buiten de situatie waarin operatief ingrijpen heeft plaatsgevonden – dat van zwaar lichamelijk letsel niet alleen sprake kan zijn indien het uitzicht op herstel in belangrijke mate ontbreekt, doch ook indien het letsel gepaard gaat met een langere periode van herstel of van onzekerheid over de mogelijkheid en de mate van herstel. Voorts kan van belang zijn in hoeverre tijdens de periode van herstel sprake is van pijn en/of fysieke beperkingen. Daarom is bijvoorbeeld de enkele vaststelling dat sprake is van een (al dan niet zware) hersenschudding, niet toereikend voor de kwalificatie “zwaar lichamelijk letsel”; daarvoor zijn nadere vaststellingen noodzakelijk (vgl. HR 23 januari 2018, ECLI:NL:HR:2018:89).”

Uit de bewijsmiddelen volgt dat het slachtoffer het volgende letsel heeft opgelopen: traumatisch schedelhersenletsel (een zware hersenschudding), een snee in het hoofd, bloed tussen de hersenen en het schedeldak en dat hij last heeft van diplopie (dubbelzien). Het slachtoffer is een kwartier buiten westen geweest en moest naar het ziekenhuis worden gebracht waar hij een week heeft verbleven. Het slachtoffer is door het letsel maandenlang arbeidsongeschikt geweest en heeft zelfs niet zijn normale bezigheden kunnen verrichten Hij heeft een lange weg van revalidatie moeten gaan en is nog altijd niet (volledig) hersteld en er is thans nog geen uitzicht wanneer dat wel het geval zal zijn.

De rechtbank is gelet op het voorgaande van oordeel dat het door de verdachte aan het slachtoffer toegebrachte letsel, gelet op de aard en de gevolgen daarvan zoals uit de bewijsmiddelen naar voren komt, naar gewoon spraakgebruik als zwaar lichamelijk letsel moet worden aangemerkt.3

Opzet

De volgende vraag die de rechtbank vervolgens moet beantwoorden is of de verdachte het opzet had het slachtoffer zwaar lichamelijk letsel toe brengen. Hierbij geldt dat het voldoende is als de verdachte voorwaardelijk opzet had.

De raadsman heeft aangevoerd dat uit het handelen van de verdachte niet blijkt van opzet op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, in het bijzonder niet omdat niet gebleken is dat hij het slachtoffer heel hard heeft geslagen. De verdachte ontkent het, hij heeft geen vechtsportachtergrond en het letsel op zichzelf bewijst niet dat hij het slachtoffer heel hard heeft geslagen; in ieder geval kan niet blijken dat hij het slachtoffer zodanig heeft geslagen dat er een aanmerkelijke kans was dat hij zwaar lichamelijk letsel zou oplopen, aldus de raadsman.

Zoals de rechtbank hiervoor heeft overwogen is het hoofd een vitaal onderdeel van het lichaam is. Als daar geweld op wordt uitgeoefend kan dat ernstige gevolgen hebben zoals beschadiging van de hersenen, het zicht of het gehoor. Naar de algemene ervaring leert, kan niet van iedere klap, stoot of slag met een hand of vuist tegen het hoofd of in het gezicht, worden gezegd dat sprake is van een gedraging die naar de uiterlijke verschijningsvorm kan worden aangemerkt als zo zeer gericht op het veroorzaken van zwaar lichamelijk letsel, dat – bij het ontbreken van contra-indicaties – kan worden aangenomen dat het niet anders kan zijn dan dat de dader de aanmerkelijke kans op het intreden van zwaar lichamelijk letsel heeft aanvaard.

De omstandigheden waaronder het geweld is aangewend (zoals de gerichtheid en de kracht van de betreffende klap(pen)) kunnen echter maken dat toch kan worden aangenomen dat het niet anders kan zijn dan dat de dader de aanmerkelijke kans op het intreden van zwaar lichamelijk letsel heeft aanvaard.

De verdachte heeft de verdachte tweemaal tegen zijn hoofd geslagen waarvan eenmaal tegen zijn slaap; de plaats waar de schedel wat dunner is. Het slachtoffer heeft hierdoor traumatisch hersenschedelletsel opgelopen en is een kwartier buiten bewustzijn geweest. De verbalisant die het slachtoffer direct na het incident heeft gezien, heeft geconstateerd dat het gezicht van het slachtoffer ter hoogte van zijn linkerslaap en linkerkaak zeer dik en opgezet was. [naam 3] , die naar eigen zeggen aan kickboksen doet, heeft op de vraag of hij iets kon zeggen over de intensiteit waarmee de verdachte heeft geslagen, geantwoord: “Heel hard. Ik zag het (…) aan hoe hard de vuisten heen en weer gingen.”

De rechtbank is van oordeel dat de twee vuistslagen die de verdachte het slachtoffer heeft gegeven, gelet op de gerichtheid (tegen de slaap) en de kracht (het slachtoffer had schedelhersenletsel en raakte buiten westen), van dien aard waren dat er een aanmerkelijk kans bestond dat het slachtoffer daardoor zwaar lichamelijk letsel zou bekomen. De gedragingen van de verdachte kunnen naar hun uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zozeer op zwaar lichamelijk letsel gericht te zijn dat het niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het betreffende gevolg bewust heeft aanvaard. Van tegenaanwijzingen is niet gebleken. Het subsidiair tenlastegelegde is dan ook bewezen.

De officier van justitie heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld ter zake van een poging tot doodslag tot een gevangenisstraf van twee jaren met aftrek van voorarrest.

De raadsman heeft verzocht bij een bewezenverklaring waarbij de verdachte strafbaar wordt geacht hem een straf op te leggen die gelijk is aan het voorarrest en, indien dat onvoldoende recht doet aan de ernst van het bewezenverklaarde, daarnaast een taakstraf op te leggen zodat hij niet meer terug hoeft naar de gevangenis. De raadsman heeft verzocht geen rekening te houden met het strafblad van de verdachte omdat dat zeer gedateerd is en het zeer gemankeerde onderzoek in strafmatigende zin te betrekken bij de strafoplegging.

De hierna te noemen strafoplegging is in overeenstemming met de ernst van het bewezen geachte, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van de verdachte, zoals daarvan ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder het volgende laten meewegen.

De verdachte heeft na een verkeersruzie de man met wie hij het aan de stok had knock-out geslagen. Hij heeft met zijn handelen een ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van het slachtoffer. Het slachtoffer is een kwartier buiten bewustzijn geweest, heeft een week in het ziekenhuis gelegen en daarna maandenlang moeten revalideren. Hij heeft nog altijd last van de fysieke en psychische gevolgen. De verklaring van het slachtoffer spreekt wat dit betreft boekdelen. Het slachtoffer zegt zichzelf niet meer te herkennen. Naast de psychische klachten kampt hij ook met veel lichamelijke problemen die zo ernstig zijn dat hij momenteel afhankelijk is geen zelfstandig leven kan leiden. Hij kan nu niets meer plannen, niet met werk en niet privé. De partner van het slachtoffer heeft bij de aanvullende aangifte die zij namens het slachtoffer heeft gedaan, laten weten dat zij ziet dat hij niet meer van het leven kan genieten; hij kan nergens meer om lachen. Hun relatie is ook veranderd. Het slachtoffer is afhankelijk geworden van zijn partner. De zware mishandeling heeft op de openbare weg plaatsgevonden. De verdachte heeft door zijn handelen ook gevoelens van onrust en onveiligheid in de samenleving veroorzaakt.

De rechtbank is van oordeel dat, gelet op wat in soortgelijke zaken voor straffen worden opgelegd, een gevangenisstraf van zes maanden een passende en geboden reactie is. Een straf zoals door de raadsman is voorgesteld, zou onvoldoende recht doen aan de ernst van de zaak. De straf is aanzienlijk lager dan de officier van justitie heeft gevorderd en dat komt mede omdat de officier van justitie van de primair tenlastegelegde poging doodslag is uitgegaan.

De verdachte heeft ruim drie maanden in voorarrest gezeten. Dit betekent dat de verdachte terug moet naar de gevangenisstraf. De rechtbank ziet echter geen aanleiding om het bevel tot schorsing van de voorlopige hechtenis op te heffen zoals door de officier van justitie is gevorderd.

De rechtbank ziet geen reden om de verdachte een contactverbod met het slachtoffer op te leggen zoals door het slachtoffer is gevraagd. Er is niet gebleken dat de verdachte moeite doet om het slachtoffer in persoon op te zoeken of direct of indirect contact met hem te leggen. De verdachte heeft zelf te kennen gegeven geen contact met het slachtoffer te (willen) zoeken en er is geen aanleiding om daaraan te twijfelen.

Tenuitvoerlegging van de op te leggen gevangenisstraf zal volledig plaatsvinden binnen de penitentiaire inrichting, tot het moment dat de verdachte in aanmerking komt voor deelname aan een penitentiair programma als bedoeld in artikel 4 van de Penitentiaire beginselenwet.

De officier van justitie heeft zicht op het standpunt gesteld dat de vordering integraal kan worden toegewezen en gevorderd dat de schadevergoedingsmaatregel wordt opgelegd.

De raadsman heeft verzocht de vordering wat betreft de materiële schade met uitzondering van de daggeldvergoeding ziekenhuis niet-ontvankelijk te verklaren dan wel deze af te wijzen. Hij heeft samengevat het volgende aangevoerd. De vordering voor eventueel toekomstige schade is op geen enkele wijze onderbouwd. Er heeft kennelijk een betaling voor het eigen risico plaatsgevonden maar er kan niet worden vastgesteld dat de werkgever dit bedrag niet aan de benadeelde partij heeft vergoed. Het is de vraag of de werkgever vindt dat dat voor eigen rekening komt van de benadeelde partij ondanks dat het onder werktijd gebeurde. Ten aanzien van andere opgevoerde kosten rollator, bril en ooglapje en Sedariston kan niet op voorhand worden vastgesteld dat deze niet door de zorgverzekeraar of de werkgever worden vergoed. De reiskosten van de partner van de benadeelde partij zijn niet door de benadeelde partij gemaakt en dus niet zijn schade. De kosten voor het bezoek van zijn partner aan hem in Duitsland houden bovendien geen rechtstreeks verband houden met het delict en van de benadeelde partij mag bovendien gevergd worden de schade zoveel mogelijk te beperken. Er is niet gebleken dat hij in Duitsland moest revalideren. De gemaakte proceskosten zijn de kosten van de partner en niet van de benadeelde partij. Er had in het kader van de schadebeperking bovendien voor gekozen dienen te worden om dat verhoor te plannen op een moment dat de partner in [plaats] verbleef. Het verhoor had dat ook via beeldbellen kunnen plaatsvinden.

De raadsman heeft verzocht de immateriële-schadevergoeding te matigen. Er worden in de regel lagere vergoedingen toegewezen met vergelijkbaar letsel. De raadsman heeft nog opgemerkt dat, indien er enig bedrag wordt toegewezen, er een matiging dient plaats te vinden op grond van eigen schuld van de benadeelde partij. Niet kan worden gesteld dat de benadeelde partij het geheel van de gebeurtenissen niet een gelijkwaardige rol heeft gehad. Op de snelweg was over en weer sprake van agressief rijgedrag en de benadeelde partij is achter de verdachte aangereden en is door de berm gereden om hem te kunnen passeren.

Materiële-schadevergoeding

De rechtbank stelt vast dat de benadeelde partij als gevolg van het bewezenverklaarde handelen van de verdachte rechtstreeks schade heeft geleden bestaande uit de kosten van ‘eigen risico’, ‘daggeldvergoeding ziekenhuis’, ‘rollator’, ‘bril en ooglapje’, ‘kosten Sedariston en ‘reiskosten’, mede gelet op de onderbouwde stellingen van de benadeelde partij die van de zijde van de verdachte niet (voldoende) zijn betwist. Aangezien dit deel van de vordering de rechtbank voorts niet onrechtmatig of ongegrond voorkomt, ligt dit deel van de vordering voor toewijzing gereed. Ten aanzien van de post ‘toekomstige schade’ ligt dit evenwel anders. De benadeelde partij zal in dat gedeelte niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De behandeling van dat gedeelte van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. Deze post is onvoldoende onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De benadeelde partij kan het resterende deel van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Immateriële-schadevergoeding

De rechtbank is van oordeel dat is komen vast te staan dat de benadeelde partij ten gevolge van het bewezenverklaarde handelen van de verdachte rechtstreeks immateriële schade heeft geleden. Het begroten (vaststellen) van de omvang van de immateriële schade is voorbehouden aan de rechter, die daarbij niet is gebonden aan de gewone regels omtrent stelplicht en bewijslast. De rechtbank zal de omvang van de immateriële schade op de voet van het bepaalde in artikel 6:106 van het Burgerlijk Wetboek naar billijkheid vaststellen op € 6.500,00. Zij heeft daarbij in het bijzonder gelet op:

Eigen schuld?

Bij een beroep op eigen schuld moet eerst worden beoordeeld in welke mate enerzijds het gedrag van het slachtoffer en anderzijds het gedrag van de verdachte tot de schade van het slachtoffer heeft bijgedragen.5 De rechtbank overweegt dat het slachtoffer de verdachte weliswaar heeft klemgereden, maar dat dit geenszins was gericht op zijn letsel en dan ook niet gezien kan worden als een bijdrage daaraan. Het handelen van de verdachte – het (knock-out) slaan van het slachtoffer – heeft geleid tot het letsel met alle gevolgen van dien. De rechtbank is daarom van oordeel dat er geen sprake is van culpa in causa en dat geen billijkheidscorrectie dient plaats te vinden.

Wettelijke rente

Het toe te wijzen bedrag aan schadevergoeding zal, zoals gevorderd, worden vermeerderd met de wettelijke rente. Wat betreft de materiële schade merkt de rechtbank op dat de kosten op verschillende tijdstippen in de periode van februari tot en met april 2023 zijn gemaakt. De rechtbank zal derhalve bij wijze van moderatie bepalen dat de wettelijke rente ter zake van de materiële schade aanvangt op 15 maart 2023 tot aan de dag der algehele voldoening. Het toe te wijzen bedrag ter zake van immateriële schade zal worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 9 februari 2023, zijnde het moment waarop de schade is ontstaan, tot aan de dag der algehele voldoening.

Schadevergoedingsmaatregel

In het belang van de benadeelde partij wordt, als extra waarborg voor betaling, de schadevergoedingsmaatregel aan de verdachte opgelegd, zodat de benadeelde partij de opgelopen schade niet zelf hoeft te innen en de schade ook vergoed krijgt als de verdachte die niet (direct) kan betalen. De rechtbank bepaalt dat het te vergoeden schadebedrag wordt vermeerderd met de wettelijke rente.

Proceskosten

De rechtbank zal de vordering wat betreft de gevorderde vergoeding van de ‘proceskosten’ afwijzen.

De rechtbank stelt voorop dat een redelijke uitleg van artikel 532 van het Wetboek van Strafvordering meebrengt dat bij de bepaling van de daar bedoelde kosten dezelfde maatstaf wordt gehanteerd als in civiele procedures.6

Op grond van artikel 238, eerste en tweede lid, in verbinding met artikel 239 Rechtsvordering komen alleen als kosten voor vergoeding in aanmerking: reis-, verlet- en verblijfkosten voor het bijwonen van de zitting van de partij die aanspraak heeft op proceskostenvergoeding indien in persoon mag worden geprocedeerd en ook daadwerkelijk in persoon is geprocedeerd. Voor andere reis-, verblijfs- of verletkosten – zoals voor het bezoeken van leden van het Openbaar Ministerie, de advocaat, Slachtofferhulp Nederland of de politie voor het doen van (aanvullende) aangifte– kent de proceskostenregeling geen vergoeding.

De reiskosten naar het politiebureau voor het doen van aangifte of het afleggen van een aanvullende verklaring zijn dus geen toewijsbare proceskosten, beoordeeld naar dezelfde maatstaf als wordt gehanteerd in civiele procedures. Evenmin betreffen deze kosten materiële schade die ten laste van de verdachte voor vergoeding in aanmerking komt. Van reiskosten naar het politiebureau als hier bedoeld kan immers niet worden gezegd dat zij gemaakt zijn ‘ter vaststelling van aansprakelijkheid of schade’, zoals bedoeld in artikel 6:96, lid 2, onder b, van het Burgerlijk Wetboek. De (aanvullende) aangifte strekt ertoe strafrechtelijke opsporing en vervolging van de dader te bewerkstelligen. De enkele omstandigheid dat een eventuele daarop volgende strafrechtelijke veroordeling de grondslag kan bieden voor schadevergoeding (en dit vaak mededoelstelling van het slachtoffer is), maakt niet dat gezegd kan worden dat die reiskosten met dat doel zijn gemaakt.7 Deze reiskosten kunnen daarom niet als schade ten laste van verdachte worden gebracht.8