Uitspraken

Overwegingen

1. Eiseres huurt sinds 2003 een woning op het adres [adres] en is een alleenstaande moeder met twee inwonende kinderen. Ten tijde van het bestreden besluit stond eiseres 17 jaar ingeschreven in WoningNet. Zij ontvangt een bijstandsuitkering. Eiseres heeft een urgentieverklaring aangevraagd omdat de woning waar zij nu in woont bij haar angstige gevoelens oproept.

2. Verweerder heeft bij het primaire besluit, gehandhaafd in het bestreden besluit, de aanvraag van eiseres afgewezen. Eiseres kan haar huisvestingsprobleem volgens verweerder zelf oplossen. Verweerder heeft hierbij verwezen naar de lange inschrijfduur bij WoningNet.

3. Eiseres heeft aangevoerd dat zij haar huisvestingsprobleem niet zelf kan oplossen. Ondanks haar inschrijfduur, slaagt ze er niet in een andere woning te vinden. Bovendien kan de algemene weigeringsgrond van artikel 2.6.5, eerste lid, van de Huisvestingsverordening niet aan eiseres worden tegengeworpen omdat haar huisvestingsprobleem voortvloeit uit de woning zelf. Verweerder heeft ten onrechte geen medische beoordeling gemaakt. tot slot voert eiseres aan dat haar beroep op de hardheidsclausule ten onrechte is afgewezen.

4. De rechtbank moet beoordelen of verweerder de urgentieverklaring terecht heeft afgewezen. Dit wordt gedaan aan de hand van de beroepsgronden.

5. De rechtbank stelt voorop dat het grote aantal aanvragen voor een urgentieverklaring in relatie tot het geringe aantal beschikbare woningen maakt dat lang niet alle aanvragen kunnen worden ingewilligd. Een urgentieverklaring wordt alleen verleend in geval van een noodsituatie op woongebied, wanneer de woningzoekende niet in staat is het woningprobleem zelf op te lossen. Er is een hardheidsclausule, maar die wordt alleen toegepast in gevallen waarin het niet toekennen van urgentie leidt tot een schrijnende situatie.1

6. Volgens eiseres mocht verweerder de algemene weigeringsgrond dat zij haar huisvestingsprobleem zelf kan oplossen niet aan haar tegenwerpen. Ter zitting heeft eiseres gesteld dat zij elke week reageert op woningen en ondanks haar lange inschrijfduur op een lage plaats eindigt.

7. Op grond van de Huisvestingsverordening weigert verweerder de urgentieverklaring als de aanvrager naar zijn oordeel het huisvestingsprobleem redelijkerwijs op een andere wijze kan oplossen.2 Volgens de toelichting bij de Huisvestingsverordening is het huisvestingsprobleem in elk geval redelijkerwijs op te lossen als de aanvrager een huishouden van drie of meer personen en ook een inschrijfduur bij Woningnet van twaalf jaar of meer heeft, waarmee zonder urgentie ook een passende woning verkrijgbaar is.

8. Vast staat dat eiseres ten tijde van het bestreden besluit een inschrijfduur van 17 jaar bij Woningnet had. Uit de reactie van verweerder van 16 november 2022 is verder gebleken dat eiseres in aanmerking had kunnen komen voor een woning aan de [adres] . Eiseres had deze woning voorlopig geaccepteerd. Omdat eiseres de benodigde documenten niet op tijd heeft aangeleverd, is de woning uiteindelijk naar iemand anders gegaan. Eiseres heeft dit niet bestreden maar heeft aangevoerd dat zij moeite heeft met het aanleveren van de juiste documenten en stelt dat verweerder haar daarbij moet helpen.

9. Gelet op het bovenstaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat eiseres haar huisvestingsprobleem anders kan oplossen. Eiseres kan immers, en zo is ook gebleken, door haar lange inschrijfduur in aanmerking komen voor een huurwoning. Dat er dan vervolgens geen huurovereenkomst tot stand komt omdat eiseres niet de benodigde documenten aanlevert, brengt niet mee dat eiseres in aanmerking moet komen voor een urgentieverklaring. Ook met een urgentieverklaring zal eiseres de juiste documenten aan moeten leveren. Een urgentieverklaring ontslaat haar niet van die verplichting. Een urgentieverklaring maakt ook niet dat eiseres dan wel hulp krijgt bij het aanleveren van de juiste documenten. In de reactie van 16 november 2022 heeft verweerder ook aangegeven dat eiseres bij Stichting Woon om hulp kan vragen. De rechtbank raadt eiseres dan ook aan om dit te doen.

10. De slotsom is dat eiseres het huisvestingsprobleem redelijkerwijs op een andere wijze kan oplossen. Verweerder was daarom gelet op het dwingendrechtelijke karakter van artikel 2.6.5 van de Verordening gehouden de aanvraag af te wijzen. De stelling van eiseres dat zij vanwege haar medische redenen toch voor een urgentieverklaring in aanmerking moet komen, kan daarom alleen worden opgevat als een beroep op de hardheidsclausule. Verweerder kon immers niet anders dan de aanvraag afwijzen en komt niet toe aan de vraag of eiseres onder een van de urgentiecategorieën van artikel 2.6.8 valt.

11. In het geval een algemene weigeringsgrond aan de orde is, is verweerder bevoegd om alsnog met toepassing van de hardheidsclausule een urgentieverklaring toe te kennen. Dat kan als weigering van een urgentieverklaring leidt tot een schrijnende situatie en sprake is van bijzondere, bij het vaststellen van de Verordening onvoorziene, omstandigheden die gelet op het doel van de Verordening redelijkerwijs toch een grond voor verlening zouden kunnen zijn. Eiseres voert aan dat haar medische redenen maken dat zij voor een urgentieverklaring in aanmerking moet komen. Haar huisvestingsprobleem wordt veroorzaakt door haar huidige woning. In die woning heeft zij namelijk met haar ex-partner geleefd waarbij sprake is geweest van huiselijk geweld.

12. Omdat eiseres - al dan niet met hulp van Stichting Woon - het huisvestingsprobleem redelijkerwijs op andere wijze kan oplossen, is de rechtbank van oordeel dat verweerder in het door eiseres gestelde geen aanleiding hoefde te zien om de hardheidsclausule toe te passen.

13. Het beroep is ongegrond.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Rechtsmiddel