Uitspraken

Op grond van artikel 6:203 Burgerlijk Wetboek (BW) is degene die een ander zonder rechtsgrond een goed heeft gegeven, gerechtigd om dit van de ontvanger als onverschuldigd betaald terug te vorderen. Betreft de onverschuldigde betaling een geldsom, dan strekt de vordering tot teruggave van een gelijk bedrag (artikel 6:203 lid 2 BW).

Vaststaat dat [eiser] zonder rechtsgrond € 30.000,00 naar de bankrekening van [gedaagde] heeft overgemaakt. Partijen zijn het erover eens dat daarmee sprake is van onverschuldigde betaling in de zin van artikel 6:203 lid 1 BW. Verder staat vast dat [eiser] een bedrag van € 20.000,00 heeft teruggekregen van de bankrekening van [gedaagde] . De rest, het gevorderde bedrag van € 10.000,00, heeft [gedaagde] niet meer.

Dat [gedaagde] de € 10.000,00 niet meer heeft, maakt nog niet dat [eiser] geen recht heeft op de terugbetaling ervan door [gedaagde] . [gedaagde] hoeft alleen niet terug te betalen als hij voldoet aan de uitzondering van artikel 6:204 lid 2 BW1. Die regeling houdt in dat voor zover de ontvanger ( [gedaagde] ) de geldsom aan een ander (de door [naam 1] genoemde derden) heeft doorbetaald in een periode waarin hij redelijkerwijze met zijn verplichting tot teruggave geen rekening behoefde te houden, hij van zijn teruggaveplicht (jegens [eiser] ) is bevrijd.

Volgens [gedaagde] hoefde hij er inderdaad geen rekening mee te houden dat hij verplicht was dat bedrag aan [eiser] terug te betalen, toen hij de twee keer € 5.000 overmaakte naar de door [naam 1] opgegeven rekeningnummers.

Dit verweer slaagt niet. [gedaagde] had er wel degelijk rekening mee moeten houden dat hij verplicht zou kunnen zijn tot terugbetaling van het volledige bedrag dat op zijn bankrekening was betaald door [eiser] . De reden daarvoor is dat iederéén die op zijn bankrekening geld ontvangt waarvan hij weet dat hij er zelf geen recht op heeft, eerst moet uitzoeken of de betaler het geld niet per ongeluk naar zijn rekening heeft overgemaakt. Dat heeft [gedaagde] niet gedaan en daarom had hij de € 10.000,00 niet mogen doorbetalen. Volgens [gedaagde] had hij dat ook niet hoeven uitzoeken omdat hij wist voor wie de € 30.000,00 wel was bestemd. Dat is geen excuus. Bovendien blijkt uit zijn aangifte dat [naam 1] aan [gedaagde] heeft gevraagd het geld naar ánderen over te maken. Dat [gedaagde] die andere personen ook kende, heeft hij niet aangevoerd en is ook niet gebleken. Hij wist dus niet voor wie het geld was bestemd.

[gedaagde] had zijn bankrekening sowieso niet mogen laten gebruiken door [naam 1] of anderen. Het is algemeen bekend dat als iemand die je kennelijk een paar keer bent tegen gekomen in een bar aan jou vraagt of hij jouw bankrekening ergens voor mag gebruiken, je er niet vanuit kunt gaan dat diegene rechtmatige bedoelingen heeft, ook niet als die persoon behoort tot dezelfde stam in Nigeria.

[gedaagde] voert aan dat hij heeft meegewerkt aan het terugstorten naar de bankrekening van [eiser] van € 20.000,00 en dat hij nu geen € 10.000,00 heeft. Hij is dus niet verrijkt met dat bedrag. Bovendien heeft hij al genoeg problemen door dit alles ondervonden, zoals blokkade van zijn zakelijke bankrekening. Volgens [gedaagde] moet [eiser] [naam 1] maar aanspreken op betaling van de € 10.000,00.

Voor zover [gedaagde] bedoelt een beroep te doen op de redelijkheid en billijkheid artikel 6:248 lid 2 BW heeft hij onvoldoende gesteld en onderbouwd. Ook als daarbij wordt betrokken dat [gedaagde] zelf al veel last heeft gehad van de daden van [naam 1] doordat zijn rekening een tijd was geblokkeerd. Bovendien gaat [gedaagde] voorbij aan zijn eigen rol in deze kwestie, namelijk dat híj degene is die ervoor heeft gezorgd dat [naam 1] – dan wel anderen want de bankrekeningen waarop [gedaagde] het geld heeft gestort stonden op naam van andere personen – over het geld van [eiser] is komen te beschikken. [gedaagde] heeft [naam 1] geholpen bij het ontvreemden van het geld van [eiser] en [eiser] had en heeft met [naam 1] niets te maken.

[gedaagde] moet de € 10.000,00 dus terugbetalen aan [eiser] , zoals [eiser] in de dagvaarding heeft gevorderd. De wettelijke rente over dat bedrag vanaf 1 december 2022 kan als onbetwist worden toegewezen

[eiser] vordert verder vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. Aan de eisen voor een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is voldaan omdat de gemachtigden van partijen uitvoerig over dit geschil hebben gecorrespondeerd. In de brief van 25 januari 2023 van de gemachtigde van [eiser] is aanspraak gemaakt op vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. [eiser] heeft daarom recht op een vergoeding van de door haar gemaakte buitengerechtelijke incassokosten. Uit het Rapport BGK Integraal2 volgt dat in geval van een onverschuldigde betaling de toe te wijzen buitengerechtelijke incassokosten niet hoger mogen zijn dan het bedrag dat volgt uit het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit). De gevorderde vergoeding € 1.058,75 aan buitengerechtelijke incassokosten is echter hoger dan het in het Besluit bepaalde tarief van € 875,00 bij € 10.000,00 in hoofdsom. Daarom wordt € 875,00 aan buitengerechtelijke incassokosten toegewezen.

Uit het voorgaande volgt dat in totaal het volgende bedrag wordt toegewezen:

[gedaagde] is de partij die ongelijk krijgt en hij zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. De na dit vonnis aan de zijde van [eiser] te ontstane kosten worden ook toegewezen. Tot aan dit vonnis worden de proceskosten aan de zijde van [eiser] als volgt vastgesteld: