Uitspraken

De officier van justitie heeft gerekwireerd dat het onder feit 1 primair ten laste gelegde en het onder feit 2 ten laste gelegde wettig en overtuigend kan worden bewezen.

Ten aanzien van de poging tot doodslag is uit het dossier gebleken dat verdachte aangever [slachtoffer 1] met een houten balk waaruit schroeven staken gericht en met kracht op het hoofd heeft geslagen. Door op deze manier te handelen, heeft verdachte voorwaardelijk opzet op het overlijden van [slachtoffer 1] gehad.

De bedreiging van verbalisant [slachtoffer 2] kan worden bewezen, nu uit het dossier is gebleken dat verdachte onder dreigende omstandigheden en met een agressieve houding een stalen stang boven zijn hoofd heeft gericht en daarmee op [slachtoffer 2] is afgelopen.

Ten aanzien van feit 1 heeft de raadsman primair bepleit dat verdachte moet worden vrijgesproken. De ten laste gelegde poging tot doodslag kan niet worden bewezen, omdat het slaan met een houten plank van twee centimeter dik op het hoofd geen aanmerkelijke kans op het intreden van de dood oplevert. Daardoor kan niet worden bewezen dat verdachte voorwaardelijk opzet op de dood van aangever [slachtoffer 1] heeft gehad. Ook de subsidiair ten laste gelegde zware mishandeling kan niet worden bewezen, nu daarvoor sprake moet zijn van ziekte die geen uitzicht op volkomen genezing overlaat. Daarvan is bij aangever [slachtoffer 1] niet gebleken.

Ten aanzien van feit 2 heeft de raadsman bepleit dat verdachte dient te worden vrijgesproken, gelet op zijn ontkennende verklaring. Daarnaast is uit het dossier niet op te maken dat van een dreigende situatie sprake is geweest.

De raadsman heeft subsidiair ten aanzien van feit 1 bepleit dat verdachte een beroep op noodweer toekomt. Verdachte heeft namelijk consistent verklaard dat aangever [slachtoffer 1] met een schaar op het hoofd van verdachte heeft ingehakt. Nu deze verklaring geen weerlegging vindt in ander bewijsmateriaal en zelfs steun vindt in het dossier, is voldoende aannemelijk geworden dat sprake was van een noodweersituatie. Daarbij komt dat aan de vereisten van subsidiariteit en proportionaliteit is voldaan, nu verdachte de noodweersituatie niet heeft kunnen ontvluchten en het verdedigen met behulp van een houten balk in verhouding staat tot een aanval op het hoofd met een schaar.

Meer subsidiair heeft de raadsman ten aanzien van feit 1 gesteld dat verdachte een beroep op noodweerexces toekomt. Indien hij de grenzen van een noodzakelijke verdediging zou hebben overschreden, is uit het dossier namelijk voldoende duidelijk geworden dat deze overschrijding het gevolg van een hevige gemoedsbeweging is geweest.

De officier van justitie vindt dat niet van een noodweersituatie is gebleken. Daarnaast is niet gebleken dat verdachte tot het gebruik van geweld tegen aangever [slachtoffer 1] is overgegaan, als gevolg van een hevige gemoedsbeweging.

De rechtbank verwerpt het beroep van verdachte op noodweer(exces). Het volgende is hiervoor van belang.

De rechtbank stelt voorop dat van noodweer sprake is wanneer iemand een feit begaat dat voortkomt uit een noodzakelijke verdediging van zijn lijf of goed tegen een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding. Bij de beoordeling van een beroep op noodweer dient de rechtbank vast te stellen of de feitelijke toedracht, zoals door verdachte is aangevoerd, aannemelijk is geworden.

Feitelijke toedracht

De rechtbank stelt vast dat het onderzoek met betrekking tot het geweldsincident weinig duidelijkheid heeft verschaft over wat zich op 30 maart 2023 precies in en bij de woning van verdachte heeft afgespeeld. De verklaringen van verdachte en aangever [slachtoffer 1] over de aanleiding en de toedracht van het geweld lopen sterk uiteen.

Verdachte heeft verklaard dat hij via de app Grindr een afspraak had gemaakt met [slachtoffer 1] . Ze hebben seks gehad en [slachtoffer 1] vroeg daarna om geld. Verdachte was het daar niet mee eens en weigerde te betalen. Vervolgens zou [slachtoffer 1] achter verdachte aan zijn gelopen en hem meerdere keren op zijn hoofd hebben geslagen met een schaar. Verdachte heeft zich vervolgens verdedigd door een stok te pakken en daarmee terug te slaan.

De lezing van [slachtoffer 1] is dat hij naar de woning van verdachte is gegaan om geld op te halen voor al eerder aan verdachte verkochte wiet. Toen hij vroeg naar het geld draaide verdachte helemaal door en pakte een houten paal van de grond. Verdachte sloeg daarmee vol in zijn richting. Hij is meerdere keren geslagen door verdachte. De rechtbank gaat er vanuit dat me de aanduiding stok en paal telkens de balk in bedoeld die in de bewezenverklaring naar voren komt. .

De verklaring van verdachte over de feitelijke toedracht van de aanval en de reactie van verdachte daarop is naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk geworden.

Verdachte heeft wisselend verklaard over de plek waar de aanval met de schaar zou hebben plaatsgevonden. Enerzijds heeft hij bij de politie en bij de rechter-commissaris verklaard dat dit binnenshuis heeft plaatsgevonden. Anderzijds heeft hij ter terechtzitting en op een ander moment bij de politie verklaard dat dit buitenshuis heeft plaatsgevonden.

Voor beide plekken zijn geen aanknopingspunten in het dossier te vinden. Hierdoor is niet duidelijk hoe en wanneer de aanval met de schaar zou zijn gebeurd. Zo zijn er in de woning van verdachte geen bloedsporen of een schaar aangetroffen. Daarnaast hebben getuigen de gebeurtenissen buiten gezien. Getuige [naam getuige 1] heeft gezien dat verdachte achter een andere man aanrende, naar buiten toe, de straat op. Hij zag dat verdachte een houten balk in zijn handen had en hiermee al rennend op de andere man insloeg. Ook getuige [naam getuige 2] heeft gezien dat verdachte [slachtoffer 1] met een houten balk heeft geslagen. Beide getuigen verklaren daarbij niets over een voorafgaande aanval vanuit [slachtoffer 1] .

De rechtbank acht het, gelet op het letsel bij verdachte, niet onaannemelijk dat er op enig moment wel een aanval vanuit [slachtoffer 1] is geweest. Echter, was deze aanval er, blijkens de getuigenverklaringen, in ieder geval niet (meer) op het moment dat verdachte buiten met de houten balk heeft geslagen. Wanneer een aanranding reeds is geëindigd, is er geen sprake meer van een noodweersituatie. Verdachte had zich dan kunnen en moeten onttrekken aan de situatie.

De rechtbank concludeert dat niet aannemelijk is geworden dat op het moment dat verdachte heeft geslagen met de houten balk sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding door [slachtoffer 1] . Verdachte bevond zich op dat moment dus niet in een situatie waarbij de noodzaak bestond zich te verdedigen. Het beroep op noodweer wordt daarmee verworpen.

Ook is niet aannemelijk geworden dat verdachte door een hevige gemoedsbeweging in de veronderstelling verkeerde dat de noodzaak tot verdediging nog steeds bestond. Het beroep op noodweerexces wordt daarom ook verworpen.

De rechtbank komt tot de conclusie dat het bewezen geachte feit volgens de wet strafbaar is. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden. Daarnaast is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

De benadeelde partij [slachtoffer 1] vordert € 5.000,- aan vergoeding van materiële schade en € 15.000 aan vergoeding van immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente.

De officier van justitie vindt dat de vordering van de benadeelde partij tot een bedrag van € 5.000,- kan worden toegewezen en dat de benadeelde partij in het overige van de vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard. Het letsel in de zaken waarnaar in de toelichting bij de vordering wordt verwezen, zijn niet vergelijkbaar met het letsel van de benadeelde partij in de onderhavige zaak.

De raadsman heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij in zijn vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, gelet op de bepleite vrijspraak. Subsidiair dient het gevorderde bedrag aan immateriële schadevergoeding substantieel te worden gematigd tot een bedrag van € 500,-, nu het letsel in de zaken waarnaar in de toelichting bij de vordering wordt verwezen niet vergelijkbaar is met het letsel van de benadeelde partij in de onderhavige zaak.

Ten aanzien van de gevorderde materiële schadevergoeding van € 5.000,- voor toekomstige schade, overweegt de rechtbank dat dit deel van de vordering niet is onderbouwd. De rechtbank zal de benadeelde partij voor dit deel niet-ontvankelijk verklaren in zijn vordering. De benadeelde partij kan dit deel van de vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Ten aanzien van het gevorderde bedrag aan vergoeding van immateriële schade staat vast dat aan de benadeelde partij door het onder feit 1 meer subsidiair bewezenverklaarde rechtstreeks immateriële schade is toegebracht. Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij namelijk recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van de immateriële schade aangezien de benadeelde partij ten gevolge van het strafbare feit lichamelijk letsel heeft opgelopen.

De hoogte van de vordering van immateriële schade is ter terechtzitting betwist. Op grond van de door de benadeelde partij gestelde en uit het dossier blijkende omstandigheden en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, begroot de rechtbank de immateriële schadevergoeding naar redelijkheid en billijkheid op € 1.000,-. Nu de omvang van de vordering voor het meerdere geenszins in verhouding staat met de ernst van het letsel dat de benadeelde partij volgens de in het dossier gevoegde letselverklaring van 30 maart 2023 heeft geleden, zal dit deel van de vordering, te weten € 14.000,-, worden afgewezen.

Dit betekent dat de rechtbank de vordering van materiële schade toewijst tot een bedrag van € 1.000,-. De toegewezen schade zal worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 30 maart 2023, zijnde de dag waarop het bewezen verklaarde handelen van verdachte heeft plaatsgevonden, tot aan de dag van algehele voldoening.

Verdachte zal worden veroordeeld tot betaling van het toegewezen bedrag aan [slachtoffer 1] .

Verdachte zal verder worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

Als extra waarborg voor betaling aan de benadeelde partij wordt aan verdachte de verplichting opgelegd om de som van € 1.000,- bestaande uit immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 30 maart 2023, te betalen aan de Staat ten behoeve van de benadeelde partij. Voor het geval verdachte niet volledig betaalt en ook geen (volledig) verhaal mogelijk is, kan gijzeling worden toegepast voor de duur van maximaal 20 dagen.

Indien en voor zover verdachte aan een van de genoemde betalingsverplichtingen heeft voldaan, is daarmee de andere vervallen.