Uitspraken

[gedaagde] voert aan dat [eiser] in zijn vorderingen niet-ontvankelijk is omdat hij eerst conform artikel 5.3 van de Statuten in beroep had moeten gaan bij de ALV. Het is twijfelachtig of deze beroepsmogelijkheid openstaat – laat staan verplicht is voordat het geschil aan de rechter kan worden voorgelegd – tegen het besluit waar het hier om gaat. Het besluit houdt in een waarschuwing en daarnaast uitsluiting van deelname aan het EUDC-toernooi, maar het beroep op de ALV staat volgens artikel 5.3 (en artikel 6) Statuten slechts open tegen besluiten tot ontzetting (of schorsing). Daarbij komt dat het bespreken van de beschuldigingen met alle leden van de vereniging, mede gelet op het feit dat de privacy van meerdere betrokkenen in het geding is, niet als een serieuze beroepsmogelijkheid kan worden beschouwd. Al met al is de voorzieningenrechter van oordeel dat [eiser] ontvankelijk is in zijn vorderingen, zodat deze hierna inhoudelijk zullen worden beoordeeld.

Een vordering tot schorsing van een verenigingsbesluit is toewijsbaar indien voldoende aannemelijk is dat de bodemrechter een vordering tot vernietiging zou toewijzen en indien van eiser(es) niet kan worden gevergd dat hij/zij de uitkomst van een bodemprocedure afwacht.

[eiser] stelt onder meer dat spoedig binnen [gedaagde] bekend zal zijn (of al is) dat sancties aan [eiser] zijn opgelegd. Dat tast zijn eer en goede naam aan. Ook is ter zitting besproken dat (het bestuur de selectie van kandidaten voor het EUDC-toernooi weliswaar eigenlijk al heeft afgerond, maar dat) de aanmelding bij het EUDC-toernooi pas over een paar maanden sluit, zodat [eiser] nog een kans maakt om geselecteerd te worden als het sanctiebesluit nu wordt geschorst. Al met al heeft hij voldoende spoedeisend belang bij zijn vorderingen.

Artikel 2:15 Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt dat een besluit van een orgaan van een rechtspersoon vernietigbaar is, (a) wegens strijd met wettelijke of statutaire bepalingen die het tot stand komen van besluiten regelen, (b) wegens strijd met de redelijkheid en billijkheid die door artikel 2:8 BW worden geëist, en/of (c) wegens strijd met een reglement.

De voorzieningenrechter neemt het bestuursbesluit, zoals dat is vastgelegd in de Whatsapp-berichten van 18 en 28 januari 2024 (zie 2.7 en 2.9) tot uitgangspunt. Naar voorlopig oordeel is dat besluit vernietigbaar wegens strijd met de redelijkheid en billijkheid die door artikel 2:8 BW worden geëist, omdat aan het sanctiebesluit geen behoorlijke procedure is vooraf gegaan en in het bijzonder omdat het beginsel van hoor en wederhoor is geschonden. Dat wordt hierna toegelicht.

[eiser] is op 17 januari 2024 met het bestuursbesluit geconfronteerd, niet wetende dat er al enige tijd onderzoek naar hem had plaatsgevonden. Daarbij werd hem slechts zeer beperkte informatie verstrekt over de klachten. Hij heeft pas op 26 februari 2024 kennis kunnen nemen van de inhoud van de beschuldigingen aan zijn adres, toen [gedaagde] in het kader van dit kort geding verklaringen van drie klaagsters overlegde. Voor die tijd moest hij het doen met de zeer vage omschrijvingen in de berichten van 18 en 28 januari 2024. Daarbij ging het om gebeurtenissen die al geruime tijd geleden zouden hebben plaatsgevonden. Hij heeft zich daardoor niet goed kunnen verdedigen tegen de – ernstige – aantijgingen. Op de kortgedingzitting is hij wel ingegaan op de overgelegde verklaringen (kort samengevat: (1) hij ontkent het door [naam 3] en [naam 4] beschreven ongepaste gedrag en (2) het contact tussen hem en [naam 5] had inderdaad regelmatig een seksuele lading maar dat kwam ook van haar kant en dat kan [eiser] aantonen met Whatsapp-berichten), maar toen waren de sancties al opgelegd. Op de vraag of het bestuur nog geïnteresseerd was in het hele verhaal van [eiser] , was het antwoord dat het daar nu te laat voor was.

Het is duidelijk dat de equity officer en het bestuur, ondanks hun nog geringe ervaring met dit soort kwesties en hun eigen nieuwe regeling, hun best hebben gedaan om zo goed mogelijk rekening te houden met de belangen van zowel de klaagsters als [eiser] . Zij hebben echter onvoldoende gewicht toegekend aan het essentiële beginsel van hoor en wederhoor. En dat terwijl er geen dringende reden was om [eiser] niet, voordat het besluit werd genomen, gelegenheid te geven om te reageren op de verklaringen van de klaagsters. Dat de klaagsters liever anoniem wilden blijven en kennelijk niet wilden dat de details van hun klachten met [eiser] werden gedeeld is misschien begrijpelijk, maar dit maakt het voor [eiser] vrijwel onmogelijk op de beschuldigingen in te gaan en zich te verdedigen. Dat er sprake was van (gegronde) angst van de klaagsters voor [eiser] , zoals door [gedaagde] is aangevoerd, is in dit kort geding onvoldoende aannemelijk geworden. Wel is duidelijk dat de klaagsters hun ervaringen onaangenaam vonden en dat een van hen zich nog steeds zich onprettig voelt als zijn naam wordt genoemd en contact met hem vermijdt.

De conclusie is dat voldoende aannemelijk is dat een vordering tot vernietiging van het sanctiebesluit in een bodemprocedure zou worden toegewezen. Het besluit zal daarom worden geschorst. Deze beslissing geldt totdat een rechter anders beslist of partijen anders afspreken. Ter vermijding van een kostbare en tijdrovende bodemprocedure zou het bestuur ook een nieuw besluit kunnen nemen nadat een nieuwe, zorgvuldiger, procedure is doorlopen waarbij het beginsel van hoor en wederhoor in acht is genomen. Dat kan, maar hoeft niet per se, tot een andere uitkomst te leiden maar het betekent in ieder geval dat [eiser] ’s kant van het verhaal in de besluitvorming wordt betrokken. Het nieuwe besluit zou dan in de plaats komen van het huidige sanctiebesluit, dat dan zijn kracht verliest – en daarmee de schorsing ervan.

De vordering zal worden toegewezen zoals vermeld in de beslissing. [gedaagde] is in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [eiser] worden begroot op:

De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten wordt toegewezen zoals vermeld in de beslissing.