Uitspraken

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het onder feit 1 primair ten laste gelegde en heeft daartoe het volgende aangevoerd. Uit het dossier blijkt dat verdachte en [persoon 3] hebben geprobeerd om [persoon 2] en [persoon 1] te rippen. Daartoe hebben zij een afspraak met hen gemaakt via sociale media voor een transactie, waarvan de precieze aard onbekend is gebleven. Verdachte heeft verklaard dat het ging om handel, maar hij heeft niet willen verklaren om wat voor goed(eren) het ging. Verdachte heeft [persoon 2] en [persoon 1] meegelokt naar een trapportaal, waar [persoon 3] hen opwachtte. Nadat verdachte [persoon 2] en [persoon 1] had gefouilleerd, zijn de drie mannen naar boven gelopen. Bovenaan de trap stond [persoon 3] met een bivakmuts op en een vuurwapen in zijn handen. [persoon 3] en verdachte sloten [persoon 1] in en [persoon 3] riep dat zij op de grond moesten liggen en de tas van [persoon 1] moesten overhandigen, terwijl hij het vuurwapen op hen richtte. [persoon 2] is weggerend, heeft zijn eigen vuurwapen gepakt en is weer teruggerend. Van onderaan de trap heeft hij tweemaal naar boven geschoten, waar de drie mannen op de overloop in een worsteling op de grond lagen. [persoon 3] en verdachte zijn daarop gevlucht door een deur naar een galerij die parallel loopt aan de Kinkerstraat. Verdachte liep als eerste over de galerij, gevolgd door [persoon 3] . Vanuit de deuropening heeft [persoon 3] nog tweemaal met het vuurwapen geschoten in de richting van de overloop en de trap, waar [persoon 1] en [persoon 2] zich bevonden. Verdachte en [persoon 3] zijn vervolgens weggevlucht via de galerij.

Door het schieten van [persoon 3] op [persoon 2] en [persoon 1] heeft verdachte zich schuldig gemaakt aan het medeplegen van de poging tot doodslag. Op camerabeelden van eerder die avond, dus voorafgaand aan de schietpartij, is namelijk te zien dat [persoon 3] en verdachte een onverhoedse aanval aan het oefenen zijn, waarbij [persoon 3] een bivakmuts op heeft en een vuurwapen richt op verdachte, die doet alsof hij nietsvermoedend de hoek om komt lopen. De twee mannen voeren overleg over deze oefening en verdachte lijkt [persoon 3] instructies te geven. Na deze oefening heeft verdachte [persoon 2] en [persoon 1] opgehaald bij een café en hen meegelokt naar het trapportaal, waar hij hen heeft gefouilleerd. Vervolgens heeft hij hen meegenomen naar de overloop bovenaan de trap, waar [persoon 3] hen opwachtte, en hebben hij en [persoon 3] [persoon 1] ingesloten. Verdachte wist dat [persoon 3] een vuurwapen had, dat er een confrontatie zou plaatsvinden met [persoon 2] en [persoon 1] , dat het vuurwapen op hen gericht zou worden en dat mogelijk wapengeweld zou plaatsvinden. De officier van justitie acht op grond van het voorgaande bewezen dat verdachte opzet heeft gehad op het gebruik van het vuurwapen door [persoon 3] en op zijn eigen deelname aan het geheel. Er dient vrijspraak te volgen voor het onderdeel ‘met voorbedachte raad’, nu niet is komen vast te staan dat daar sprake van was.

De officier van justitie heeft zich ook op het standpunt gesteld dat het onder feit 2 primair ten laste gelegde kan worden bewezen, op grond van de bovenstaande omstandigheden. [persoon 2] en [persoon 1] hebben consequent verklaard dat zij zijn belaagd door [persoon 3] en verdachte en dat het de bedoeling was dat zij onder dreiging van het vuurwapen de tas van [persoon 1] aan hen afgaven. Daarbij is niet alleen het vuurwapen op hen gericht, maar is [persoon 1] ook in een worsteling geraakt met [persoon 3] en verdachte en door hen tegen de grond gewerkt. [persoon 3] en verdachte trokken aan zijn tas en aan zijn nek in een poging de tas weg te nemen. Verdachte en [persoon 3] hebben zeer beperkt willen verklaren over wat zich in het trapportaal heeft afgespeeld. De camerabeelden van de oefening voorafgaand aan de schietpartij ondersteunen de verklaringen van [persoon 2] en [persoon 1] , zodat de lezing van [persoon 2] en [persoon 1] aannemelijk is te achten.

Ten aanzien van feit 1 primair, is er geen sprake van een nauwe en bewuste samenwerking waaraan verdachte een wezenlijke bijdrage heeft geleverd. Verdachte heeft geen opzet gehad, ook niet in voorwaardelijke zin, op de dood van [persoon 1] en/of [persoon 2] . Dit wordt ondersteund door de camerabeelden van de ontmoeting tussen verdachte en [persoon 3] direct voorafgaand aan de schietpartij. Op de beelden is te zien dat verdachte lacherig deed, wat aantoont dat hij de aanstaande transactie niet erg serieus nam. Ook is op de beelden te zien dat hij [persoon 2] en [persoon 1] heeft gefouilleerd. Dit toont aan dat verdachte wapengeweld juist wilde voorkomen. [persoon 3] had niet een bivakmuts op om een ripdeal uit te voeren, maar omdat hij niet herkend wilde worden door [persoon 1] , zo heeft hij verklaard. Verder is - ten onrechte - geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat het juist [persoon 2] en [persoon 1] zijn geweest die verdachte en [persoon 3] hebben geprobeerd te beroven. Op grond van deze omstandigheden was het schieten door [persoon 3] , hetgeen door verdachte wordt betwist, voor hem geen reële kans die hij dan ook niet bewust heeft aanvaard.

Verder is door de raadsman aangevoerd dat op basis van het dossier niet is komen vast te staan dat het wapen dat [persoon 3] in handen had een echt vuurwapen was en evenmin staat vast dat één van de aangetroffen kogelhulzen daarmee is afgevuurd. Voor zover [persoon 3] wel een echt vuurwapen had en daarmee heeft geschoten, dan blijkt uit de getuigenverklaring van [getuige] dat [persoon 3] niet in de richting van [persoon 2] en/of [persoon 1] heeft geschoten, aangezien zij door de openstaande deur, waar [persoon 3] doorheen schoot, alleen muren en trappen heeft gezien, maar geen personen.

Ten aanzien van feit 1 subsidiair, heeft de raadsman betoogd dat geen sprake is van medeplichtigheid van verdachte aan de poging tot doodslag door [persoon 3] .

Ten aanzien van feit 1 meer subsidiair, heeft de raadsman aangevoerd dat niet bewezen kan worden dat verdachte (voorwaardelijk) opzet heeft gehad op de bedreiging.

De raadsman heeft ten aanzien van feit 2 primair en subsidiair aangevoerd dat hiervoor onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is. De verklaring van [persoon 2] is onbetrouwbaar, omdat deze te veel discrepanties vertoont ten opzichte van de verklaring van [persoon 1] . Uit die discrepanties blijkt dat [persoon 2] onder meer heeft gelogen over de wijze van totstandkoming van de afspraak, de aard van de transactie en over wat zich in het trapportaal heeft afgespeeld. Daarnaast was [persoon 2] die dag dronken, zo heeft hij verklaard. De camerabeelden van de ontmoeting tussen verdachte en [persoon 3] voorafgaand aan de schietpartij bieden evenmin steun voor de verklaring van [persoon 1] , omdat deze beelden niet moeten worden uitgelegd als het oefenen van een beroving, maar als het oefenen van de reactiesnelheid in het geval de situatie uit de hand zou lopen.

De rechtbank gaat op grond van de wettige bewijsmiddelen uit van de volgende feiten en omstandigheden.

Op 22 mei 2023 vindt een afspraak plaats tussen [persoon 1] en [persoon 2] enerzijds en verdachte en [persoon 3] anderzijds, waarvan de bedoeling is dat er een transactie tussen beide partijen zou plaatsvinden.

Op de camerabeelden is te zien dat om 18:59 uur (19:59 uur wintertijd) die dag verdachte en [persoon 3] in een gang van een portiek staan van een pand dat zowel een uitgang heeft naar de Tollensstraat als naar de Kinkerstraat. [persoon 3] staat met een bivakmuts op en heeft een vuurwapen in zijn hand. [persoon 3] en verdachte overleggen met elkaar en verdachte lijkt [persoon 3] instructies te geven. Verdachte doet driemaal alsof hij nietsvermoedend de hoek om komt lopen, waarna [persoon 3] het vuurwapen op hem richt. Rond 19:27 uur verlaat verdachte het portiek via de Tollensstraat. [persoon 3] blijft in het portiek wachten met de bivakmuts in zijn hand.

Om 19:30 uur worden [persoon 1] en [persoon 2] door verdachte opgehaald bij een nabijgelegen café. Het drietal loopt vervolgens naar de eerder genoemde uitgang in de Tollensstraat. Verdachte loopt alleen naar binnen, terwijl [persoon 1] en [persoon 2] wachten bij de toegangsdeur. Verdachte loopt de gang van het portiek in en gaat de hoek om, waar [persoon 3] staat te wachten met een bivakmuts op. Verdachte en [persoon 3] lopen de trap op. Een minuut later loopt verdachte de trap weer af naar [persoon 1] en [persoon 2] , die nog steeds bij de deur staan te wachten. Verdachte fouilleert hen allebei en kijkt in de tas van [persoon 1] . Vervolgens loopt het drietal samen de gang in, waarbij verdachte voorop loopt, gevolgd door [persoon 1] en daarachter [persoon 2] . De drie mannen lopen de trap op, waar [persoon 3] - volgens de verklaringen van [persoon 1] en [persoon 2] - bovenaan staat te wachten. Negen seconden later rent [persoon 2] zichtbaar in paniek de trap weer af in de richting van de toegangsdeur. In de gang draait hij zich plotseling weer om, haalt een vuurwapen uit zijn (onder)broek, loopt daarmee naar de trap en schiet tweemaal van onderaan de trap naar boven waar verdachte, [persoon 1] en [persoon 3] zich dan nog bevinden. [persoon 2] rent vervolgens weg via de uitgang aan de Tollensstraat.

Verdachte vlucht via een deur bovenaan de trap die toegang geeft tot de galerij die parallel loopt aan de Kinkerstraat. Hij wordt gevolgd door [persoon 3] . [persoon 3] schiet daarbij, terwijl hij in of nabij de deuropening staat, tweemaal met een vuurwapen naar binnen in de richting van het trapportaal. Vervolgens rennen beiden weg via de galerij.

[persoon 1] vlucht weg via dezelfde uitgang aan de Tollensstraat waar ook [persoon 2] het pand heeft verlaten.

De rechtbank is van oordeel dat het onder feit 1 primair ten laste gelegde bewezen kan worden verklaard. De rechtbank stelt vast staat dat [persoon 2] als eerste twee schoten heeft gelost en dat [persoon 3] daarna ook twee schoten heeft gelost. Dit blijkt uit de (compilatie van de) beelden, die ter terechtzitting zijn bekeken en beluisterd en de getuigenverklaring van [getuige] , die heeft verklaard dat zij twee mannen over de galerij zag rennen en dat de achterste man tweemaal met een vuurwapen door de deuropening van de galerij naar binnen heeft geschoten. Het geluid van de laatste twee schoten is ook harder dan de eerste twee schoten, wat past bij de situatie dat de laatste twee schoten buiten – door een inmiddels geopende galerijdeur richting een portaal - zijn gelost. Ook is ondersteuning te vinden in de verklaring van [persoon 3] , waar hij heeft verklaard dat hij de man met de bivakmuts is die te zien is op de beelden, en dat hij een vuurwapen in zijn handen had. Bij de galerijdeur is een kogelhuls aangetroffen van 9 mm, waarvan de inslag van de slagpin door een verbalisant is herkend als veroorzaakt door een slagpin van een pistool van het merk Glock. Het vuurwapen dat [persoon 3] op de beelden in zijn handen heeft, wordt door dezelfde verbalisant herkend als een vuurwapen met de uiterlijke kenmerken van een vuurwapen van het merk Glock. Uit de bevindingen van het forensisch onderzoek is gebleken dat aannemelijk is dat er een schootsbaan vanaf de overloop in de richting van de inpandige deur is verlopen. Gelet op het voorgaande staat voor de rechtbank voldoende vast dat het vuurwapen van [persoon 3] een echt wapen was en dat hij de laatste twee schoten heeft gelost.

Op het moment dat [persoon 3] schoot in de richting van de hal en de trap, was [persoon 1] daar nog (op de overloop) aanwezig. Uit de camerabeelden van de portiek blijkt namelijk dat [persoon 1] pas is weggerend nadat de andere drie andere mannen waren gevlucht. [persoon 2] stond nog (vlak) onderaan de trap op het moment dat [persoon 3] de schoten loste, zo blijkt uit dezelfde camerabeelden in combinatie met de geluidsopnames van een camera buiten het pand. [persoon 3] had met zijn schoten hen beiden dus (dodelijk) kunnen raken. Daarbij is van belang dat is geschoten op korte afstand in de richting van [persoon 1] en [persoon 2] die zich bevonden in een smal trapportaal. Ook dient rekening te worden gehouden met de mogelijkheid dat de kogels zouden afketsen tegen de muur en genoemde personen zouden raken door een zogenaamd ricochetschot. Verdachte heeft door zijn handelen, zoals hieronder nader overwogen, deze kans bewust aanvaard.

Verdachte kan worden aangemerkt als medepleger van deze poging tot doodslag. Gelet op de in rubriek 3.4.1 besproken handelingen van verdachte, is de rechtbank van oordeel dat hij een materiële en intellectuele bijdrage van voldoende gewicht heeft geleverd aan dit feit. Verdachte en [persoon 3] hebben voorafgaand aan de transactie iets geoefend wat naar de uiterlijke verschijningsvorm niet anders kan worden geïnterpreteerd dan als het oefenen van een ripdeal, waarbij een wapen werd gebruikt. Verdachte wist dus dat [persoon 3] een wapen had en het was kennelijk de bedoeling dit te gebruiken. Daar komt bij dat verdachte [persoon 2] en [persoon 1] heeft gefouilleerd. Hieruit blijkt dat verdachte er blijkbaar rekening mee had hield dat ook zij een wapen bij zich droegen. Dit alles impliceert dat verdachte kon voorzien dat deze wapens mogelijk ook (door [persoon 3] en/of door [persoon 2] en [persoon 1] ) gebruikt zouden worden. Het daadwerkelijke schieten met het vuurwapen door [persoon 3] lag dan ook in het voorwaardelijk opzet van verdachte besloten. Er is daarom sprake van een nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en [persoon 3] ten aanzien van de poging tot doodslag op [persoon 1] en [persoon 2] . De verweren van de raadsman op dit punt slagen niet.

De rechtbank komt ook tot een bewezenverklaring van het onder feit 2 primair ten laste gelegde en overweegt daartoe als volgt.

De rechtbank acht de verklaring van [persoon 2] voor wat betreft de gebeurtenissen in het trapportaal betrouwbaar. [persoon 2] heeft steeds consequent verklaard dat [persoon 1] en hij een afspraak hadden met verdachte voor een transactie, dat zij met hem meeliepen naar het door hem aangewezen trapportaal en dat zij daar werden opgewacht en verrast door [persoon 3] die een bivakmuts op had en een vuurwapen in zijn handen had. [persoon 3] schreeuwde dat [persoon 2] en [persoon 1] op de grond moesten liggen en de tas van [persoon 1] moesten overhandigen. Verdachte en [persoon 3] sloten [persoon 1] in en zijn toen met hem in een worsteling geraakt, waarbij [persoon 3] het vuurwapen op [persoon 1] richtte. [persoon 2] is weggerend, maar vervolgens teruggekeerd en heeft toen tweemaal geschoten om verdachte en [persoon 3] naar eigen zeggen af te schrikken. Hoewel er verschillen zitten tussen de meerdere verklaringen die [persoon 2] heeft afgelegd – bijvoorbeeld over de wijze waarop de afspraak tot stand is gekomen – zijn deze voor wat betreft de feitelijke gang van zaken in het trapportaal op hoofdlijnen steeds hetzelfde.

De verklaring van [persoon 2] wordt ondersteund door de getuigenverklaring van [persoon 1] , die heeft verklaard dat hij in een worsteling raakte waarbij verdachte en [persoon 3] aan zijn tas (met geld) trokken. Ook heeft hij verklaard dat [persoon 2] schrok, wegrende en is teruggekomen en dat [persoon 2] daarmee zijn leven heeft gered. Verder ondersteunen de eerder beschreven camerabeelden de verklaring van [persoon 2] . Het feit dat [persoon 2] voorafgaand aan het incident gedronken had, doet daar niets aan af. Ook anderszins is uit het dossier geen reden gebleken om de verklaring van [persoon 2] onbetrouwbaar te achten. Deze verklaring is dan ook bruikbaar voor het bewijs. Het verweer van de raadsman op dit punt slaagt niet.

De rechtbank komt tot het oordeel dat de poging tot diefstal met geweld in vereniging kan worden bewezen.