Uitspraken

Juristu heeft zich op het standpunt gesteld dat er sprake is van een nietige dagvaarding nu de voorgeschreven termijnen niet in acht zijn genomen.

De kantonrechter constateert dat Juristu in de procedure is verschenen en zowel bij conclusie van antwoord als op de mondelinge behandeling (uitgebreid) verweer heeft gevoerd. Dat Juristu door het niet in acht nemen van de voorgeschreven dagvaardingstermijnen is bemoeilijkt in haar verweer is niet gebleken. Voor zover dus al sprake zou zijn van nietigheid van de dagvaarding, is dat gebrek gedekt.

[eiser] heeft zich bij dagvaarding op het standpunt gesteld dat hij moet worden beschouwd als een consument. De kantonrechter volgt [eiser] in deze stelling, nu niet is gebleken en evenmin aannemelijk is dat [eiser] verhuurde in de uitoefening van zijn bedrijfs- of beroepsactiviteit. Juristu heeft de stelling van [eiser] dat hij moet worden beschouwd als consument ook niet betwist. Juristu moet worden beschouwd als een handelaar en daarom is sprake is van een consumentenovereenkomst als bedoeld in artikel 6:230h lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (BW). Afdeling 2B, titel 5 van boek 6 BW (informatieverplichtingen) is op de overeenkomst van toepassing.

Op grond van artikel 6:230m lid 1 aanhef en onder e BW moet (ambtshalve) worden beoordeeld of Juristu voorafgaand aan de overeenkomst, dus in dit geval in de algemene voorwaarden, op duidelijke en begrijpelijke – en dus transparante – wijze aan [eiser] informatie heeft verschaft over de totale prijs van haar diensten. Dat heeft Juristu niet gedaan. Zo is het uurtarief dat verschuldigd is voor de werkzaamheden die niet vallen onder “normale incassowerkzaamheden”, onduidelijk evenals de hoeveelheid werkzaamheden die mogelijk nodig is om de incasso opdracht uit te voeren. Een gerechtelijke incassoprocedure kan immers vooraf niet voorzienbare kosten met zich meebrengen. Dit moet vooraf duidelijk worden gemaakt, zodat de consument op basis daarvan de economische gevolgen die voor hem uit de overeenkomst voortvloeien kan inschatten. De enkele vermelding van een minimum uurtarief voor de te verlenen juridische diensten, naast een provisie van 10%, stelt een consument niet in staat om het totale bedrag in te schatten dat hij voor de diensten moet betalen, althans om met de nodige voorzichtigheid zijn beslissing tot het verstrekken van de opdracht te nemen, met volledige kennis van enerzijds de gebeurtenissen die zich kunnen voordoen en anderzijds de gevolgen die deze kunnen hebben voor de duur van de diensten.

Dit betekent dat in elk geval artikel 29 van de algemene voorwaarden, over de kosten die de cliënt van Juristu moet betalen, niet voldoet aan het vereiste van artikel 6:230m lid 1 aanhef en onder e BW. Deze bepaling wordt daarom vernietigd (vgl. Hoge Raad 12 november 2021, ECLI:NL:HR:2021:1677). De overeenkomst kan niet worden aangevuld met een eigen beoordeling van de kantonrechter van wat een redelijke vergoeding voor de verleende diensten van Juristu is (zie HvJ EU 25 november 2020, EU:C:2020:954). Daarom wordt geoordeeld dat Juristu geen vergoeding voor haar diensten toekomt (zie HvJ EU 12 januari 2023, ECLI:EU:C:2023:14).

Of Juristu voor het overige aan haar informatieverplichtingen heeft voldaan en of haar algemene voorwaarden voor het overige geldig zijn, wordt bij deze uitkomst in het midden gelaten.

[eiser] vordert terugbetaling van in totaal € 3.558,41‬ aan betaalde/ingehouden kosten, te vermeerderen met wettelijke rente daarover. Deze vordering is toewijsbaar. Ten overvloede merkt de kantonrechter op dat [naam 4] nu voor kosten heeft betaald, naast de door hem betaalde hoofdsom, die niet daadwerkelijk ten laste zijn gekomen van [eiser] . Het zou daarom om passend zijn dat [eiser] hetgeen hij heeft ontvangen boven op de huurachterstand te vermeerderen met wettelijke rente, terug betaalt aan [naam 4] .

[eiser] vordert verder de werkelijke kosten van haar gemachtigde. Toewijzing van de werkelijke proceskosten is denkbaar in buitengewone omstandigheden, waarbij moet worden gedacht aan misbruik van procesrecht en onrechtmatige daad. Een door de gedaagde partij gevoerd verweer kan pas misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen opleveren als het verweer, gelet op de evidente ongegrondheid daarvan, in verband met de betrokken belangen van de wederpartij achterwege had behoren te blijven. Hiervan kan eerst sprake zijn als de gedaagde zijn verweer baseert op feiten en omstandigheden waarvan hij de onjuistheid kende dan wel behoorde te kennen of op stellingen waarvan hij op voorhand moest begrijpen dat deze geen kans van slagen hadden. Er past terughoudendheid bij het aannemen van misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen, omdat ook de gedaagde partij het mede door artikel 6 EVRM gewaarborgde recht op toegang tot de rechter heeft, hetgeen omvat dat hij zich in rechte mag verdedigen (zie Hoge Raad 15 september 2017, ECLI:NL:HR:2017:2360). In dit geval is niet aan deze strenge toets voldaan. Juristu heeft geen verweer gevoerd waarvan op voorhand duidelijk was dat het geen kans van slagen had.

Juristu wordt in deze procedure als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij beschouwd. Zij zal worden veroordeeld in de proceskosten. De proceskosten van [eiser] worden begroot op: