Uitspraken

Vrijspraak van wederrechtelijke vrijheidsberoving op 31 oktober 2024 (feit 3)

Uit het dossier blijkt dat [slachtoffer] , op het moment dat de politie ter plaatse komt, het volgende heeft verklaard: “op een gegeven moment wilde ik weg gaan maar dat mocht ik niet van hem”. Op de vraag van de verbalisant of [slachtoffer] tegen haar wil in de woning van verdachte werd vastgehouden verklaarde zij: “Ik wil gewoon graag naar huis”. Verder bevat het dossier een verklaring van getuige [getuige] die verklaart dat hij het volgende hoorde toen hij haar die nacht belde: “Ik begreep dat [slachtoffer] bij [verdachte] was en dat zij weg wilde. Ik hoorde een mannenstem toen zeggen dat [slachtoffer] niet weg mocht. Ik hoorde ruzie tussen [slachtoffer] en de man. Ik weet niet precies wat er gebeurde want ik was er niet bij”.

Verdachte heeft gemotiveerd betwist dat hij [slachtoffer] in de nacht van 30 op 31 oktober 2024 tegen haar wil in zijn woning heeft vastgehouden.

Hoewel in het dossier aanwijzingen zijn dat de situatie in de woning van verdachte voor [slachtoffer] intimiderend was, is op basis van het dossier niet komen vast te staan dat het voor [slachtoffer] fysiek onmogelijk was de woning te verlaten. De officier van justitie heeft nog benoemd dat [slachtoffer] heeft verklaard dat verdachte haar heeft bedreigd en geslagen. Die omstandigheden volgen echter niet uit de verklaring van getuige [getuige] . Daarbij komt dat ook niet kan worden vastgesteld dat [slachtoffer] als gevolg daarvan de woning niet kon of niet durfde (te) verlaten. Op de vraag van de politie of zij tegen haar wil werd vastgehouden heeft [slachtoffer] namelijk alleen geantwoord dat zij graag naar huis wilde. Gelet op het voorgaande bevat het dossier onvoldoende bewijs dat verdachte – fysiek danwel door middel van bedreigingen of uitingen van geweld – [slachtoffer] heeft belet de woning te verlaten. Verdachte wordt daarom vrijgesproken van wederrechtelijke vrijheidsberoving (feit 3).

Vrijspraak van mishandeling op 31 oktober 2024 (feit 5)

Uit het dossier blijkt dat [slachtoffer] ter plaatse tegen de politie heeft verklaard dat zij is geslagen en dat zij later telefonisch heeft aangegeven dat zij onder de blauwe plekken zit. Verder heeft [slachtoffer] desgevraagd foto’s aan de politie gestuurd waarop blauwe en rode plekken op haar gezicht en lichaam zichtbaar zijn.

Verdachte heeft gemotiveerd betwist dat hij [slachtoffer] in de nacht van 30 op 31 oktober 2024 heeft geslagen.

De rechtbank overweegt als volgt. Hoewel op de door [slachtoffer] gestuurde foto’s te zien is dat zij op meerdere plekken op haar lichaam letsel heeft, is op basis van het dossier niet met zekerheid vast te stellen wanneer die foto’s zijn gemaakt en wanneer dit letsel is ontstaan. De foto’s zijn namelijk niet voorzien van een datum. Daarnaast blijkt uit een door de raadsvrouw overgelegd screenshot van de telefoon van verdachte dat hij één van die foto’s van [slachtoffer] al op 3 mei 2024 had, dus voordat de mishandeling zou hebben plaatsgevonden. Daarbij komt dat de verbalisanten die op 31 oktober 2024 ter plaatse waren, niet hebben geverbaliseerd dat zij letsel bij [slachtoffer] hebben gezien. Gelet op het voorgaande bevat het dossier onvoldoende ondersteunend bewijs. Verdachte wordt daarom vrijgesproken van de tenlastegelegde mishandeling in de nacht van 30 op 31 oktober 2024 (feit 5).

Ten aanzien van harddrugs (feit 1), softdrugs (feit 2) en alarmpistool (feit 4)

Op grond van de bevindingen van de politie, het laboratoriumrapport, het wapenonderzoek en de bekennende verklaring van verdachte acht de rechtbank bewezen dat verdachte op 31 oktober 2024 verschillende soorten harddrugs (feit 1), softdrugs (feit 2) en een alarmpistool (feit 4) voorhanden heeft gehad, zoals hierna wordt beschreven in rubriek 4. Hierbij wordt aangesloten bij het standpunt van de officier van justitie en de raadsvrouw dat bij feit 1 en 2 alleen de verdovende middelen bewezen worden verklaard die zijn getest, onderzocht of die ambtshalve zijn herkend door een verbalisant. Dit betekent dat verdachte deels wordt vrijgesproken van het opzettelijk aanwezig hebben van 3-MMC en 4-MMC (feit 1) en diazepampillen (feit 2).

Nu verdachte feit 1, 2 en 4 heeft bekend en de raadsvrouw hiervoor geen vrijspraak heeft bepleit, wordt op grond van artikel 359, derde lid van het Wetboek van Strafvordering in bijlage II volstaan met een opgave van de bewijsmiddelen.

Ten aanzien van de (poging tot) zware mishandeling op 25 december 2024 (feit 6)

Uit het dossier blijkt dat [slachtoffer] een flinke snee van zo’n 3 centimeter lang aan haar duim heeft opgelopen. De lezingen van [slachtoffer] en verdachte lopen uiteen over hoe dit is gebeurd. [slachtoffer] heeft – samengevat – verklaard dat zij de deurbel hoorde, dat zij de deur open deed waarna verdachte haar woning binnenstormde, dat hij haar een klap tegen haar kaak gaf, dat verdachte haar op de grond duwde en dat hij haar in haar buik probeerde te steken met een mes. [slachtoffer] heeft dit mes toen vastgepakt, waarna verdachte het mes terugtrok, waardoor de verwonding aan haar linkerduim is ontstaan.

Verdachte heeft – samengevat – verklaard dat [slachtoffer] hem had uitgenodigd en dat hij met haar had afgesproken om voor haar te koken, dat hij om 02.30 uur langs kwam met boodschappen, hij de sleutel achter de bloempot heeft gepakt en toen hij binnenkwam hoorde dat [slachtoffer] aan het bellen was en dat hij haar telefoon wilde pakken om te kijken met wie zij aan het bellen was. [slachtoffer] heeft toen een broodmes uit de keuken gepakt en verdachte aangevallen. Hij heeft het mes uit haar hand gepakt, waardoor hij zelf ook gewond raakte. Hij duwde haar van zich af, maar [slachtoffer] kwam weer op hem af en zij probeerde het mes van hem terug te pakken waarbij zij het mes met haar hand bij de kartels pakte. Verdachte trok toen het mes naar achter, waardoor zij de verwonding opliep.

De rechtbank ziet zich voor de vraag gesteld of de overige bewijsmiddelen in het dossier enerzijds voldoende steun vormen voor de verklaring van aangeefster en anderzijds of de verklaring van verdachte aannemelijk is of niet.

De rechtbank is van oordeel dat aangeefster – tegenover de politie ter plaatse, in haar aangifte en in een aanvullend verhoor – consistent heeft verklaard en dat haar verklaring op essentiële onderdelen wordt ondersteund door het overige bewijs in het dossier, te weten het letselrapport, de foto’s van het letsel en de waarneming van de verbalisanten ter plaatse. De rechtbank acht de verklaring van aangeefster dan ook voldoende betrouwbaar.

Het alternatieve geschetste scenario van verdachte acht de rechtbank niet aannemelijk om de hierna volgende redenen. Allereerst is het opvallend dat verdachte stelt een afspraak met [slachtoffer] te hebben gemaakt, terwijl hij een contactverbod met haar had. Verdachte stelt ook dat hij [slachtoffer] op 23 december 2024 ook al heeft gezien, maar aangeefster ontkent dit stellig en zegt dat zij die dag de deur niet open heeft gedaan. Uit de berichten die de verdediging heeft overgelegd volgt niet dat [slachtoffer] op 25 december 2024 verdachte zou hebben uitgenodigd om bij haar langs te komen of dat zij op die dag een afspraak met hem zou hebben gemaakt. Uit de berichten blijkt alleen dat verdachte contact met aangeefster zocht. Daarnaast is het niet aannemelijk dat verdachte midden in de nacht (om 02.30 uur) bij [slachtoffer] is langsgegaan met het doel om voor haar te koken. Dit geldt temeer, omdat de tas met boodschappen die verdachte zegt te hebben meegenomen, niet in haar woning is aangetroffen. Dit stemt dan ook niet overeen met zijn verklaring op 28 december 2024 dat hij al zijn spullen in de woning van [slachtoffer] heeft achtergelaten. Tot slot, zegt verdachte zelf gewond te zijn geraakt, maar als hij twee dagen later (op 27 december 2024) wordt aangehouden zijn er geen verwondingen bij hem geconstateerd.

Nu het alternatieve scenario van verdachte niet aannemelijk wordt geacht, wordt het beroep op noodweer hiermee verworpen.

Vervolgens is de vraag of de bewezen (gewelds)handelingen van verdachte – het proberen te steken met het mes in de buik van [slachtoffer] en het terugtrekken van het mes als [slachtoffer] het lemmet vast heeft – zware mishandeling (feit 6 primair) dan wel een poging tot zware mishandeling (feit 6 subsidiair) oplevert.

Voor een bewezenverklaring van zware mishandeling moet worden beoordeeld of sprake is van zwaar lichamelijk letsel in de zin van artikel 82 van het Wetboek van Strafrecht (Sr). Daarbij wordt gekeken naar de aard van het letsel, de eventuele noodzaak en aard van medisch ingrijpen en het uitzicht op (volledig) herstel. Uit de foto’s, letselverklaring en overgelegde stukken bij de vordering benadeelde partij blijkt dat [slachtoffer] een flinke snijverwonding van zo’n 3 centimeter lang aan haar linkerduim heeft opgelopen en dat de buigpezen beschadigd zijn. Hiervoor was medisch ingrijpen noodzakelijk. Uit de stukken blijkt ook dat [slachtoffer] nog een tweede keer geopereerd moet worden en dat zij handtherapie moet volgen. De rechtbank is daarom van oordeel dat het bij aangeefster geconstateerde letsel kan worden aangemerkt als zwaar lichamelijk letsel.

De rechtbank stelt op basis van het dossier en wat op de zitting is besproken vast dat niet bewezen kan worden dat verdachte zogenoemd ‘vol’ opzet heeft gehad op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel van aangeefster, maar wel dat hij voorwaardelijk opzet heeft gehad. Vooropgesteld wordt dat door het van dichtbij met een mes steken in de richting van een persoon naar algemene ervaringsregels de kans op het ontstaan van zwaar lichamelijk letsel, aanmerkelijk is. Dit roept namelijk het risico in het leven dat die persoon in een kwetsbaar deel van het lichaam wordt geraakt. Doordat verdachte met een mes op aangeefster af ging en stekende bewegingen richting haar buik maakte, heeft hij bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat hij haar zwaar lichamelijk letsel zou toebrengen. Het zwaar lichamelijk letsel is in dit geval ook daadwerkelijk ontstaan.

Kortom, zware mishandeling (feit 6 primair) wordt bewezen verklaard.