Uitspraken

Gedaagden hebben allereerst bezwaar gemaakt tegen de door eiser ter zitting aangekondigde eiswijziging. Volgens gedaagden is deze eiswijziging erg laat en is daarbij niet voldaan aan het schriftelijkheidsvereiste. In artikel 11.1 van het toepasselijke ‘Procesreglement kort gedingen rechtbanken handel/familie’ is bepaald dat een partij die een eis wenst te veranderen of vermeerderen, de inhoud van deze verandering of vermeerdering zo spoedig mogelijk en bij voorkeur vóór de terechtzitting schriftelijk meedeelt aan de wederpartij, aan de eventuele overige partijen en aan de voorzieningenrechter en voorts dat de eisverandering of -vermeerdering op schrift wordt gesteld en ter terechtzitting wordt ingediend. Hieruit volgt dat een eiswijziging ook nog ter zitting kan worden ingediend en dat deze desgewenst ter zitting nog op schrift kan worden gesteld. Hoewel dit laatste feitelijk niet is gebeurd, is de voorzieningenrechter van oordeel dat gedaagden hierdoor niet in hun belangen zijn geschaad, aangezien de door eiser beoogde eiswijziging ter zitting uitvoerig is besproken en toegelicht en gedaagden voldoende gelegenheid hebben gehad om hiertegen verweer te voeren. Aan het bezwaar van gedaagden wordt dan ook voorbijgegaan.

Voorts hebben gedaagden betwist dat eiser een spoedeisend belang heeft bij toewijzing van zijn vorderingen. Eiser heeft echter aan zijn vorderingen ten grondslag gelegd dat hij ernstig emotioneel lijdt en dat hij hinder ondervindt in zijn sociale leven als gevolg van de door gedaagden verspreide smadelijke berichten. Daarmee is het spoedeisend belang gegeven.

De vraag die thans ter beantwoording voor ligt is of gedaagden zich op zodanige wijze over eiser hebben uitgelaten dat zij gehouden zijn deze uitlatingen te rectificeren en hun excuses aan te bieden. De voorzieningenrechter beantwoordt die vraag ontkennend. Redengevend daarvoor is het volgende.

Nog daargelaten de vraag of de mededelingen door gedaagden aan derden kunnen worden aangemerkt als een onjuiste publicatie van gegevens van feitelijke aard, ter zake waarvan op de voet van artikel 6:167 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (BW) een veroordeling tot het openbaar maken van een rectificatie kan worden uitgesproken, is de voorzieningenrechter van oordeel dat onvoldoende aannemelijk is geworden dat gedaagden door het doen van die mededelingen jegens eiser aansprakelijk zijn in de zin van dit wetsartikel. Gedaagden hebben aangevoerd dat zij aan een aantal familieleden hebben meegedeeld dat zij geen contact meer willen met eiser, dat zij daarvoor als reden hebben gegeven dat [dochter] hun heeft verteld dat zij op zevenjarige leeftijd door eiser is verkracht, dat zij confrontaties met eiser, bijvoorbeeld op verjaardagen, wensen te voorkomen en voorts dat zij daarbij hebben meegedeeld dat eiser niet wenst mee te werken aan een onderzoek om de waarheid te achterhalen. Dat [dochter] aan eiser en gedaagden heeft verteld dat zij door eiser is verkracht en dat eiser niet heeft meegewerkt aan het door gedaagden voorgestelde onderzoek is tussen partijen niet in geschil, terwijl het gedaagden vrij staat ervoor te kiezen het contact met eiser te willen verbreken. Derhalve valt niet in te zien dat gedaagden zich, door hierover mededelingen te doen, schuldig hebben gemaakt aan het doen van onjuiste mededelingen aan derden, noch dat zij anderszins onrechtmatig jegens eiser hebben gehandeld. Tegen deze achtergrond is – anders dan eiser heeft betoogd – niet gebleken dat gedaagden aan derden hebben verteld dat eiser hun dochter heeft verkracht, maar is slechts aannemelijk geworden dat gedaagden hebben verteld wat zij van hun dochter hebben gehoord. Dat het verhaal dat [dochter] door eiser is verkracht wel de ronde doet in [woonplaats] en dat familieleden en kennissen eiser als gevolg daarvan mijden, is mogelijk mede het gevolg van de omstandigheid dat partijen samenleven in een hechte dorpsgemeenschap, waar men elkaar kent en verhalen aan elkaar doorvertelt. Dit een en ander kan echter niet zonder meer aan gedaagden worden toegerekend. De grote hoeveelheid verklaringen van familieleden die eiser heeft overgelegd, leidt niet tot een ander oordeel, aangezien in het kader van een kort geding niet kan worden vastgesteld in hoeverre deze verklaringen authentiek en betrouwbaar zijn. Voor het openbaar maken van een rectificatie of voor het aanbieden van excuses door gedaagden, nog daargelaten de vraag of dit laatste in rechte kan worden afgedwongen, bestaat dan ook geen aanleiding. Dit geldt te meer nu gedaagden ter zitting uitdrukkelijk hebben toegezegd dat zij geen verdere mededelingen over eiser aan derden zullen doen. De vorderingen worden daarom afgewezen. Hetgeen partijen overigens nog hebben gesteld en aangevoerd, bijvoorbeeld met betrekking tot de status van de door [dochter] gevolgde therapie, behoeft gelet op het voorgaande geen bespreking.

Eiser zal, als de in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de kosten van dit geding.