Uitspraken

Ambtshalve wordt overwogen dat voor zover de vorderingen zijn gebaseerd op de gestelde inbreuk op de aan SVS toebehorende Benelux-merken, de rechtbank internationaal en relatief bevoegd is daarvan kennis te nemen nu gedaagden gevestigd of woonachtig zijn in het arrondissement Den Haag (artikel 4.6 BVIE3). De bevoegdheid strekt zich uit tot de Benelux. Voor de overige grondslagen en voor zover moet worden aangenomen dat de EEX-Vo4 prevaleert boven artikel 4.6 BVIE, is de rechtbank internationaal bevoegd voor de hoofdzaak op grond van artikel 4 EEX-Vo dan wel 7 lid 2 EEX-Vo zodat tevens bevoegdheid bestaat kennis te nemen van de onderhavige vordering. De voorzieningenrechter is voorts internationaal en relatief bevoegd omdat dit niet bestreden is.

Gelet op de gestelde voortdurende inbreuk, is het spoedeisend belang in beginsel gegeven. De omstandigheid dat de gevolgen van een verbod ingrijpende gevolgen kunnen hebben voor Klustoppers c.s., maakt dit niet anders, al niet omdat het in wezen slechts gaat om een aantal uitlatingen op haar websites. Niet is gesteld dat aanpassing daarvan dusdanig lastig of kostbaar zou zijn dat een voorlopige voorziening om die reden achterwege zou moeten blijven. Voorts zijn de vorderingen en de daartegen gevoerde verweren niet dermate ingewikkeld dat deze niet in het kader van een kort geding beoordeeld kunnen worden.

SVS stelt dat sprake is van merkinbreuk doordat Klustoppers c.s. de bewoording STUDENT VERHUIS SERVICE en/of STUDENTEN VERHUIS SERVICE gebruikt op haar websites en daarbij voorts een zelfde kleur en lettertype gebruikt die gelijkend zijn aan die van SVS. Klustoppers c.s. verweert zich met de stelling dat zij niets overneemt van de beeldmerkcomponent en de woorden als zodanig beschrijvend zijn.

Voorshands overweegt de voorzieningenrechter dat er een gerede kans is dat de bodemrechter niet tot merkinbreuk zal concluderen. Daartoe is het volgende redengevend. Zoals reeds eerder in de Nederlandse jurisprudentie is overwogen, kan een merkhouder door de enkele omstandigheid dat hij daaraan een beeldelement toevoegt, niet alsnog de facto een monopolie krijgen op een beschrijvende aanduiding die als woordmerk geweigerd zou worden. Met Klustoppers c.s. kan worden aangenomen dat een merkhouder dan immers alsnog “via de achterdeur” zou krijgen waarop hij langs de voordeur (inschrijving als woordmerk) geen recht zou hebben.5 Het “Freihaltebedürfnis” oftewel het recht van eenieder om beschrijvende termen te gebruiken dient te prevaleren.6 Naar voorlopig oordeel is dit hier aan de orde. Ook SVS geeft toe dat de woorden STUDENT(EN) VERHUIS SERVICE in haar beeldmerken beschrijvend zijn aangezien zij een verhuis service aanbiedt die wordt gerund en uitgevoerd door studenten. De voorzieningenrechter volgt het betoog van SVS niet dat de combinatie van woorden, waarbij zij vooral wijst op het ongebruikelijker “service”, meer is dan de som der delen. Dat er mogelijk gebruikelijker alternatieven, zoals het woord “dienst”, voor handen zijn neemt niet weg dat ook “service” louter beschrijvend is te achten, evenzeer in deze combinatie. SVS heeft voorts niet (onderbouwd) betoogd dat de woorden door gebruik ingeburgerd zouden zijn geraakt.

De vraag zou kunnen worden gesteld of de uitspraak van het HvJ EU van 19 maart 2015 inzake MEGANEXT (ECLI:EU:C:2015:187) hier nog een ander licht op doet schijnen nu daarin is aangenomen (r.o. 34) dat zelfs indien een woordelement als louter beschrijvend moet worden beschouwd, dit beschrijvende karakter niet eraan in de weg staat dat wordt vastgesteld dat dit element dominerend is voor de beoordeling van de overeenstemming van de conflicterende tekens (zie in die zin beschikking Muñoz Arraiza/BHIM, C-388/10 P, EU:C:2011:185, punt 657). Daarmee is echter niet gezegd dat er dan ook een gevaar voor verwarring kan worden aangenomen, nu het betreffende publiek de beschrijvende termen ook als (louter) beschrijvend op zal vatten en aldus daaraan geen herkomstaanduiding zal toekennen. Bovendien neemt dit niet weg dat naar voorlopig oordeel bij gebruik van dergelijke (louter) beschrijvende termen een beroep op een geldige reden gerechtvaardigd is in de zin van 2.23 lid 1 BVIE.

Het voorgaande betekent dat het gebruik van de woordcombinatie “student(en) verhuis service” geen inbreuk maakt op de merkrechten van SVS; een eventuele gelijkenis tussen de kleurstellingen en layout van de websites maakt dit niet anders. Opmerking verdient nog dat voorgaande redenering is gezet in de sleutel van artikel 2.20 lid 1 onder b BVIE. SVS beroept zich op artikel 2.20 BVIE zonder te specificeren of zij daarbij het oog heeft op lid 1 sub a, b, c of d van dat artikel. Voor zover zij ook sub a, c en d aan haar vorderingen ten grondslag heeft beoogt te leggen, overweegt de voorzieningenrechter als volgt. Sub a is niet aan de orde nu Klustoppers c.s. niet een teken gelijk aan het merk van SVS gebruikt. Ten aanzien van sub c geldt dat hiervoor reeds is overwogen dat van een ingeburgerd merk geen sprake is, laat staan dat het dan bekend zou zijn in de zin van sub c. Voor zover SVS zich beroept op sub d valt enerzijds niet in te zien (en is zulks ook niet onderbouwd gesteld) dat sprake is van ongerechtvaardigd voordeel dan wel afbreuk aan onderscheidend vermogen in de zin van 2.20 lid 1 sub d BVIE, en anderzijds is sprake van een geldige reden als voormeld. De voorzieningenrechter kan voorts daarlaten dat het tweede in r.o. 2.2 genoemde beeldmerk STUDENTEN VERHUIS SERVICE nog niet is ingeschreven en daaraan (thans) nog geen rechten kunnen worden ontleend.

SVS stelt dat Klustoppers c.s. inbreuk maakt op haar handelsnaamrechten door veelvuldig gebruik daarvan op haar websites, waardoor verwarring kan ontstaan bij het relevante publiek. Klustoppers c.s. neemt terecht tot uitgangspunt dat aan het onderscheidende vermogen van een handelsnaam lage eisen worden gesteld en deze ook als deze beschrijvend van aard is bescherming toekomt. Klustoppers c.s. voert echter onder meer, in een aantal gevallen voorshands terecht, aan dat geen sprake is van gebruik als handelsnaam omdat de woorden op de websites op een beschrijvende manier worden gebruikt en bovendien wordt duidelijk gemaakt wat wel de naam van het bedrijf is dat de verhuisdienst zal verlenen. Hierop strandt in die gevallen het beroep op (artikel 5 van) de Handelsnaamwet (Hnw). Een voorbeeld is de volgende passage afkomstig van de website budgetverhuisservice.nl:

Anders is dit echter voor de uitlatingen waarbij “student(en) verhuis service” door Klustoppers c.s. in wezen als een (tweede of volgende) handelsnaam wordt gepresenteerd. Dit geldt bijvoorbeeld daar waar “Studenten Verhuisservice” met begin hoofdletters is geschreven en voorts ook in de volgende passage:

Naar voorlopig oordeel geldt dit ook voor het gebruik in de url van dergelijke landingspagina’s van de achtervoeging “/studenten-verhuisservice-…” . Het in aanmerking te nemen publiek zal immers door voormelde tekst op de betreffende pagina die toevoeging aan het internet adres niet langer als beschrijvend opvatten maar integendeel als een verwijzing naar een (specifiek onderdeel van een) onderneming. Dergelijk gebruik zal dan ook worden verboden als na te melden. Teneinde executiegeschillen te voorkomen, wordt evenwel reeds nu overwogen dat indien in de tekst van de betreffende landingspagina de woorden “studenten verhuis service” op een beschrijvende manier zullen worden gehanteerd, de enkele opname in de url van die woorden (zonder een plaatsnaam) geen inbreukmakend handelsnaamgebruik oplevert, althans onvoldoende zeker is dat de bodemrechter die conclusie zal trekken.

SVS stelt voorts nog dat Klustoppers c.s. onrechtmatig handelt jegens haar door veelvuldig gebruik van de woordcombinatie “student(en) verhuis service” op haar websites, waardoor verwarring kan ontstaan bij het relevante publiek. De voorzieningenrechter overweegt dat niet is in te zien in welke zin SVS, naast het aan haar toe te kennen verbod tot gebruik als handelsnaam, belang heeft bij beoordeling van deze grondslag. Zij heeft weliswaar overname van een deel van de kleurstelling en layout van haar website genoemd alsmede dat ten onrechte een groter aantal verhuisdiensten per week zou worden gesuggereerd, maar een daarop gerichte vordering ontbreekt. Voor zover SVS mogelijk het oog had op beschrijvend gebruik dat niet als handelsnaamgebruik is te kwalificeren, faalt dit omdat het publiek niet verward zal raken en bovendien van bijkomende omstandigheden geen sprake is (zie HR 11 december 2015, ECLI:NL:HR:2015:3554 (Artiestenverloning)).

Het verbod zal op straffe van een (gemaximeerde) dwangsom worden toegewezen voor zover Klustoppers c.s. de aanduiding “student(en) verhuis service” als handelsnaam gebruikt maar worden afgewezen voor zover zij die aanduiding op een beschrijvende manier gebruikt ter aanduiding van de aard van haar diensten. In die omstandigheid vindt de voorzieningenrechter aanleiding de proceskosten in deze zaak te compenseren als na te melden.

Overname van de in de vorderingen gegeven opsomming van vormen van gebruik die in elk geval tot het gebod zouden moeten worden gerekend, acht de voorzieningenrechter niet nodig. Verder wordt ter voorkoming van executiegeschillen het verbod beperkt tot de in deze zaak beoordeelde handelsnamen, al dan niet aan elkaar geschreven, en niet (ook) nog tot daarvan in geringe mate afwijkende handelsnamen.