Uitspraken

Uit de geschiedenis van de totstandkoming van de Wet aanpassing bestuursprocesrecht (Kamerstukken II, 2009/10, 32 450, nr. 3) blijkt dat de wetgever met artikel 8:69a van de Awb de eis heeft willen stellen dat er een verband moet bestaan tussen een beroepsgrond en het belang waarin eiser door het bestreden besluit dreigt te worden geschaad. De bestuursrechter mag een besluit niet vernietigen wegens schending van een rechtsregel die kennelijk niet strekt tot bescherming van het belang van eiser.

De bepalingen in de Wnb over de beoordeling van projecten en andere handelingen die gevolgen kunnen hebben voor een Natura 2000-gebied, zijn daarin opgenomen ter bescherming van het behoud van de natuurwaarden in deze gebieden. Uit vaste rechtspraak1 volgt dat de individuele belangen van burgers bij het behoud van een goede kwaliteit van hun leefomgeving, waarvan een Natura 2000-gebied deel uitmaakt, zo verweven kunnen zijn met het algemene belang dat de Wnb beoogt te beschermen, dat niet kan worden geoordeeld dat de betrokken normen van de Wnb kennelijk niet strekken tot bescherming van hun belangen.

De kortste afstand tussen de woning van eiser en dit Natura 2000-gebied is volgens verweerder hemelsbreed ongeveer 460 meter. Verweerder heeft deze afstand gemeten met behulp van ruimtelijkeplannen.nl en heeft printscreens overgelegd waarop die afstand staat vermeld. De rechtbank ziet geen aanleiding om hieraan te twijfelen. Ter zitting heeft eiser toegelicht dat de afstand volgens zijn stappenteller 50 meter korter is, maar daarmee heeft eiser onvoldoende onderbouwd dat de afstand die verweerder heeft gemeten niet klopt. De rechtbank gaat dus uit van een afstand van ongeveer 460 meter. De woning van eiser staat tussen andere bebouwing aan de Duinslag. Tussen de woning en het Natura 2000-gebied staan verschillende bomenrijen (langs de Schapenatjesduin en om Honk- en softbalvereniging Storks) en een weg (de Machiel Vrijenhoeklaan). Op de lijn die verweerder heeft gemeten (de kortste afstand tussen de woning van eiser en het gebied) heeft eiser geen zicht op het gebied. Ter zitting heeft eiser toegelicht dat hij op een andere lijn (in de richting van de Hoek van Hollandlaan, waarbij de afstand tussen de woning en het gebied dus groter is) in de herfst/winter, vanaf de eerste verdieping van zijn woning, wél zicht heeft op het gebied. Het is dan volgens eiser mogelijk om langs de kale boomtoppen en langs en over de bebouwing aan de Binnenklingen, Domburglaan en Westkapellelaan de duinen te zien liggen.

Volgens verweerder is de kortste afstand tussen de woning van eiser en dit Natura 2000-gebied ongeveer 600 meter. Verweerder heeft ook deze afstand gemeten met behulp van ruimtelijkeplannen.nl en heeft printscreens overgelegd waarop die afstand staat vermeld. Eiser heeft deze afstand niet betwist. De rechtbank gaat dan ook uit van deze afstand. Vanuit zijn woning heeft eiser geen zicht op het Natura 2000-gebied. Ook bevinden zich tussen de woning en het gebied meerdere bomenrijen (zoals langs de Machiel Vrijenhoeklaan), wegen (onder meer de Kijkduinsestraat) en flatgebouwen (bijvoorbeeld aan de Zandvoortselaan).

De rechtbank komt tot de conclusie dat de Natura 2000-gebieden geen deel uit maken van de directe woon- en leefomgeving van eiser. De rechtbank overweegt hiertoe dat de afstand tussen de woning van eiser en de Natura 2000-gebieden hiervoor te groot is. De woning van eiser ligt bovendien in het stedelijk gebied tussen andere bebouwing en eiser heeft geen of slechts zeer beperkt zicht op de Natura 2000-gebieden omdat in het tussenliggende gebied begroeiing en bebouwing aanwezig is. Er bestaat daarom geen verwevenheid tussen de belangen van eiser bij het behoud van een goede kwaliteit van zijn woon- en leefomgeving en de algemene belangen die de Wnb beoogt te beschermen. Dat betekent dat eiser zich, gelet op artikel 8:69a van de Awb, niet op de normen van de Wnb kan beroepen. Het beroep van eiser kan daarom niet leiden tot vernietiging van het besluit van 14 oktober 2020.

4. Voor zover eiser betoogt dat verweerder ten onrechte geen rekening heeft gehouden met diverse beschermde diersoorten, zoals de rugstreeppad, salamanders, uilen en vleermuizen overweegt de rechtbank dat de aanvraag en de daarop verleende vergunning niet ziet op soortenbescherming (hoofdstuk 3 van de Wnb), maar op gebiedsbescherming (hoofdstuk 2 van de Wnb). De rechtbank betrekt hierbij de toelichting van vergunninghouder dat in het kader van de omgevingsvergunning een ecologisch onderzoek is gedaan en er destijds geen soorten zijn aangetroffen. Als eiser desondanks van mening is dat door de realisatie van de appartementencomplexen de bepalingen uit hoofdstuk 3 van de Wnb worden overtreden, zal hij een handhavingsverzoek moeten indienen bij het bevoegd gezag. Deze beroepsgrond kan in deze procedure echter niet leiden tot vernietiging van het bestreden besluit.

5. Eiser heeft verschillende beroepsgronden aangevoerd die naar het oordeel van de rechtbank betrekking hebben op ruimtelijke aspecten van de appartementencomplexen (zoals de hoogte van het gebouw, schaduwwerking en duurzaamheidsvereisten). Deze gronden had eiser moeten aanvoeren tegen de – inmiddels onherroepelijke – omgevingsvergunning. Omdat ze in deze procedure niet aan de orde kunnen komen, zal de rechtbank ze niet inhoudelijk bespreken.