Uitspraken

Het – voor toewijzing van een vordering in kort geding vereiste – spoedeisend belang bij de gevorderde voorzieningen vloeit voort uit de aard van de vorderingen. Het spoedeisend belang is ook niet door [gedaagde] betwist. Evenmin is betwist dat [eiseres] eerst in maart 2021 van het gebruik van de handelsnaam van [gedaagde] heeft kennis gekregen.

Primair heeft [eiseres] aan haar vordering onder I. ten grondslag gelegd dat [gedaagde] in strijd handelt met artikel 5 Hnw. Op grond van dat artikel is het verboden een handelsnaam te voeren die, voordat de onderneming onder die naam werd gedreven, reeds door een ander rechtmatig werd gevoerd, of die van diens handelsnaam slechts in geringe mate afwijkt, indien dientengevolge, gelet op de aard en plaats van beide ondernemingen, bij het publiek verwarring tussen die ondernemingen te duchten is. Anders gezegd, kan in het geval van (nagenoeg) dezelfde handelsnaam, zoals in deze zaak, een beroep op dit artikel slagen als 1) de een de handelsnaam rechtmatig voerde, 2) de ander de handelsnaam daarna is gaan gebruiken en 3) daardoor verwarringsgevaar is ontstaan.

De voorzieningenrechter stelt vast dat tussen partijen in ieder geval niet in geschil is dat [eiseres] eerder met haar onderneming aan het economisch verkeer deelnam met haar handelsnamen ‘Celeste’ en ‘Celeste Parfums’ dan dat [gedaagde] haar ondernemingsactiviteiten is gaan uitvoeren onder de naam ‘Celeste Dermacare’. Anders dan [eiseres] heeft betoogd, stelt de voorzieningenrechter vast dat niet is komen vast te staan dat [gedaagde] ook de handelsnaam ‘Celeste’ (sec) zou voeren. In de producties waar [eiseres] op wijst is alleen in productie EP09 één keer het teken Celeste (sec) gebruikt, dus zonder toevoeging van de aanduiding ‘Dermacare’, namelijk op de instagram-pagina van [gedaagde], maar dat is onvoldoende voor de conclusie dat ook de handelnaam Celeste door [gedaagde] gevoerd zou worden, zodat er in deze procedure vanuit moet worden gegaan dat [gedaagde] zich uitsluitend bedient van de handelsnaam Celeste Dermacare.

Over de overeenstemming tussen de handelsnamen ‘Celeste’ en ‘Celeste Parfums’ van [eiseres] en de handelsnaam ‘Celeste Dermacare’ van [gedaagde], kan de voorzieningenrechter kort zijn. [gedaagde] heeft daartegen immers geen onderbouwd verweer heeft gevoerd. [eiseres] voert de handelsnaam Celeste en die komt voor in de handelsnaam van [gedaagde] als het meest onderscheidende en dominerende bestanddeel, nu het andere bestanddeel ‘Dermacare’ als een beschrijvende aanduiding geldt voor ‘huidverzorging’ en dat bestanddeel overigens ook steeds ondergeschikt wordt gebruikt door [gedaagde], zowel op haar gevel als in de uitingen op haar website en social media pagina’s. Ook in de handelsnaam Celeste Parfums van [eiseres] geldt het tweede bestanddeel als een beschrijvende aanduiding van de waren die zij verkoopt. Nu Celeste dus het onderscheidende en dominerende bestanddeel is en die door [gedaagde] in haar latere handelsnaam wordt gevoerd, leidt dat tot de conclusie dat de handelsnaam Celeste Dermacare van [gedaagde] identiek is aan, althans slechts in geringe mate afwijkt van, de handelsnamen Celeste en Celeste Parfums in de zin van artikel 5 Hnw. Dat, zoals [gedaagde] ter zitting nog heeft opgemerkt, het woord ‘celeste’ in het Frans ‘beauty’ of ‘schoonheid’ zou betekenen, doet daar niet aan af, omdat, als al van de juistheid daarvan kan worden uitgegaan (de online Van Dale geeft namelijk de betekenis ‘hemels’, ‘goddelijk’ en bovennatuurlijk, uitzonderlijk, wonderbaarlijk’), het gemiddelde Nederlandse publiek de Franse taal niet dusdanig machtig is dat zij aan dat (in de Franse taal vermeend beschrijvende) element van de handelsnaam die betekenis zal toekennen.

Vervolgens dient te worden beoordeeld of er – als gevolg van de identieke dan wel slechts in geringe mate van elkaar afwijkende handelsnamen – gevaar voor verwarring tussen de beide ondernemingen te duchten is. Dat is naar voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter het geval. Dat wordt als volgt toegelicht.

[eiseres] heeft gesteld dat partijen zich in dezelfde branche, namelijk de cosmetica branche, begeven en dat er sprake is van overlappende producten en dienstverlening. [gedaagde] houdt zich blijkens het handelsregister immers bezig met huidverzorging, pedicures en manicures en biedt laser- en schoonheidsbehandelingen aan. Uit de social media uitingen van [gedaagde] blijkt bovendien dat zij tevens huidverzorgende producten verkoopt, net zoals [eiseres] dat doet. [gedaagde] ontkent dat laatste niet maar voert aan dat zij geen (web)winkel heeft waar die producten voor de consument vrij te koop zijn. Die producten worden na behandelingen aan haar klanten aangeboden. Dat verschil maakt echter nog niet dat de aard van beide ondernemingen zodanig anders is dat daardoor van verwarringsgevaar geen sprake kan zijn. Aannemelijk is ook dat [eiseres] en [gedaagde] in dezelfde vijver vissen. Het relevante publiek dat opteert voor een pedicure-, manicure of laserbehandeling zal doorgaans ook in de markt zijn voor parfum, make-up en beauty gerelateerde producten.

Bovendien weegt mee dat [eiseres] al sinds 1999 gevestigd is aan de Frederikstraat in Den Haag. Zij heeft in de loop van de jaren in ieder geval in Den Haag – en sinds zij een op Nederland gerichte website heeft waarop zij haar producten aanbiedt: ook landelijk – bekendheid opgebouwd, waardoor zij met haar onderneming een gevestigde naam is geworden. Dat blijkt onder meer uit het feit dat [eiseres] zich ook landelijk presenteert in tijdschriften zoals de Libelle en Quote. [gedaagde] is in januari 2020 op ongeveer drie kilometer afstand van [eiseres] haar onderneming gestart. Het is niet onaannemelijk dat bij het Haagse (winkel)publiek, en in het bijzonder bij klanten van [eiseres] of bij mensen die op andere wijze bekend zijn met de onderneming van [eiseres], bij het zien van de handelsnaam van [gedaagde] de indruk kan worden gewekt dat het om een tweede vestiging van [eiseres] gaat, althans het publiek al gauw een link zal leggen met de onderneming van [eiseres]. Verwarring heeft zich ook al voorgedaan blijkens de door [eiseres] als productie EP21 en EP22 overgelegde verklaringen van klanten van [eiseres]. Die verklaringen luiden, voor zover hier relevant, als volgt:

Gelet op het vorenstaande is de conclusie dat gevaar voor verwarring te duchten is, wat meebrengt dat het onder I. gevorderde verbod zal worden toegewezen.

Voor zover een verbod is gevorderd voor het gebruik van iedere handelsnaam die slechts in geringe mate afwijkt van de handelsnaam ‘Celeste’, wordt dit deel van de vordering ter voorkoming van executiegeschillen afgewezen, omdat het onvoldoende concreet is.

Nu de vordering onder I. al op de primair aangevoerde grondslag wordt toegewezen, behoeft de gestelde onrechtmatige daad, die [eiseres] subsidiair aan deze vordering ten grondslag heeft gelegd, geen bespreking meer.

De vordering onder II. in de dagvaarding zal worden afgewezen nu er al een verbod wordt opgelegd en deze vordering het bestek van een spoedeisende maatregel in kort geding te buiten gaat.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, zal de vordering onder I. worden toegewezen als hierna vermeld. De onder II. gevorderde doorhaling van het Benelux-merk van [gedaagde] zal worden afgewezen. De onder III. gevorderde dwangsom als een prikkel tot nakoming van het verbod is aangewezen en zal worden toegewezen als na te melden. Aan het totaal te verbeuren dwangsommen zal een maximum worden verbonden.

[gedaagde] zal als de in overwegende mate in het ongelijk gestelde partij in de kosten worden veroordeeld aan de zijde van [eiseres]. [eiseres] maakt aanspraak op vergoeding van de redelijke en evenredige proceskosten zoals bedoeld in artikel 1019h Rv en heeft haar kosten daartoe gespecificeerd tot een bedrag van € 9.900,- als honorarium voor de advocaat.

De onderhavige zaak is een zaak ter handhaving van intellectuele eigendomsrechten in de zin van artikel 1019 Rv. Teneinde de redelijkheid en evenredigheid van de opgevoerde kosten te kunnen beoordelen, sluit de voorzieningenrechter aan bij de Indicatietarieven in IE-zaken (versie april 2017). De daarin vermelde tarieven worden geacht redelijk en evenredig te zijn. Onderhavige zaak valt naar het oordeel van de voorzieningenrechter onder de categorie eenvoudig kort geding met een maximumtarief van € 6.000,-. Dit bedrag zal worden toegewezen; het meer gevorderde wordt afgewezen. Het bedrag voor salaris advocaat van € 6.000,- wordt verhoogd met € 676,- aan griffierecht en € 98,52 aan deurwaarderskosten, waarmee het totaalbedrag uitkomt op € 6.774,52.

De termijn voor het instellen van een eis in de hoofdzaak zoals bedoeld in artikel 1019i Rv zal – zoals in dit soort zaken gebruikelijk is – worden gesteld op zes maanden na betekening van dit vonnis.