Uitspraken

Volgens vaste rechtspraak van de hoogste bestuursrechter kan het belang van een oordeel over de rechtmatigheid van een besluit zijn gelegen in de omstandigheid dat het rechterlijk oordeel kan worden betrokken bij eventuele toekomstige aanvragen voor een vergunning en de toetsing daarvan.1

Nu ter zitting is gebleken dat horeca-inrichting De Prael inmiddels een nieuwe aanvraag heeft gedaan voor een terrasvergunning, kan worden vastgesteld dat een oordeel van de rechtbank van belang kan zijn bij toekomstige besluitvorming hieromtrent. Gelet op het voorgaande overweegt de rechtbank dat eiser procesbelang heeft bij de behandeling van het beroep.

De rechtbank stelt voorop dat uit een uitspraak van de hoogste bestuursrechter blijkt dat bij de beslissing over het verlenen van een terrasvergunning geen integrale afweging kan worden gemaakt van alle in het gebied betrokken ruimtelijke relevante belangen. Bij de beoordeling van een aanvraag om een terrasvergunning wordt slechts getoetst aan de voorschriften van de APV. Dit betekent dat de aanvraag slechts kan worden geweigerd als deze niet voldoet aan de voorschriften van artikel 2:10, derde lid, van de APV. Dit artikel brengt niet mee dat een aanvraag voor een terrasvergunning getoetst moet worden aan het bestemmingsplan. Alleen bij de vaststelling van het bestemmingsplan dan wel een verzoek om handhaving op grond hiervan en de verlening van een exploitatievergunning van de inrichting als bedoeld in de artikelen 2:28 en 2:28a van de APV dient te worden beoordeeld of de woon- en leefsituatie in de omgeving van de horeca-inrichting op ontoelaatbare wijze nadelig zal worden beïnvloed.2 Verder heeft de hoogste bestuursrechter bepaald dat artikel 2:10 van de APV een vergunningplicht behelst voor het plaatsen van voorwerpen op de weg en dat de weigeringsgronden met name zien op gevolgen die het plaatsen van de voorwerpen op de weg met zich brengt. Bij het beoordelen van hinder als bedoeld in artikel 2:10, derde lid, van de APV gaat het om de inrichting van de openbare ruimte met het oog op de bruikbaarheid en het aanzien van de weg. Dit betekent dat geluidshinder valt onder artikel 4:6 van de APV en dus ingevolge artikel 2:10, derde lid, van de APV geen weigeringsgrond is.3

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat hij de aanvraag alleen hoefde te toetsen aan de voorschriften van artikel 2:10 van de APV. Het beroep van eiser op rechtspraak die betrekking heeft op de woon- en leefsituatie in de omgeving kan dus geen rol spelen. Ditzelfde geldt voor het betoog van eiser dat het oorspronkelijke ontwerp voor de locatie van het terras voorziet in een charmant groen plein en dat het onduidelijk is in hoeverre het terras een tijdelijk karakter heeft. De stelling van eiser dat verweerder in 2008 in strijd met het destijds geldende bestemmingsplan een exploitatievergunning aan horeca-inrichting De Prael heeft verleend, leidt evenmin tot een ander oordeel. Dat eiser in beroep ook een verzoek tot handhaving van het bestemmingsplan heeft gedaan, valt buiten de omvang van dit geding. Het betoog van eiser slaagt niet.