Uitspraken

Eiseres wijst vervolgens op het uitgebreide advies van de adviescommissie waarin is genoteerd dat verweerder heeft erkend dat geen sprake is van aantasting van zichtlijnen, waarin de commissie vraagtekens plaatst bij verweerders standpunt inzake de silo’s en de mest- en voerplaat, en waarin de commissie benoemt dat ook overigens door verweerder niet inzichtelijk is gemaakt waaruit de door verweerder opgevoerde ongewenste fysieke ruimtelijke consequenties bestaan. Verder geldt dat de stallen niet geprojecteerd zijn binnen de historische verkavelingsstructuur. Tot slot verzoekt eiseres om een schadevergoeding.

De beroepen zijn behandeld aan de hand van een kaart met aanduiding van de plaatsing, danwel beoogde plaatsing, van de aangevraagde onderdelen. Deze kaart, met nummering van de aangevraagde onderdelen, zal de rechtbank aan deze uitspraak hechten, zoals met partijen besproken. De rechtbank merkt daarbij nummer 3 aan als de kipcaravan, nu deze schuilplaats blijkens de eerste aanvraag op de bestemming ‘Gemengd’ was geprojecteerd, en de nummers 10 en 13 als beoogde locaties voor de bij de tweede aanvraag aangevraagde kippenschuren.

De rechtbank heeft ter zitting met partijen doorgenomen wat thans nog in geschil is. Verweerder is in dit verband in de gelegenheid gesteld om ruggespraak te houden in het licht van de door eiseres overgelegde email-berichten.

De rechtbank constateert dat zijdens verweerder de strekking van de overgelegde email-berichten wordt bevestigd, zodat niet langer in geschil zijn de mest- en voeropslag en de silo’s (nummers 11 en 12), alsmede de stallen met de nummers 6, 7, 8 en 9. Verder geldt dat de kipcaravan, nummer 3, voor eiseres niet per se aan de orde is, zij het dat zij het beroep handhaaft voor in ieder geval twee kippenschuren voor de beoogde locaties nummers 10 en 13. De rechtbank begrijpt het beroep ter zake van nummer 3 als een subsidiair beroep.

Dit betekent, zoals ook ter zitting is bevestigd, dat thans nog voorliggen de twee kippenschuren, genummerd 10 en 13, subsidiair de kipcaravan met nummer 3, de stal met nummer 1, in het plangebied Buitengebied Voorschoten (2010), en de stallen genummerd 2, 4 en 5, in het plangebied ‘De Gouden Leeuw’.

8. De kippenschuren

- de instandhouding en ontwikkeling van ter plaatse voorkomende dan wel aan deze gronden eigen landschapswaarden, waarbij de openheid van het landschap de primaire kenmerkende waarde daarvan is (artikel 3.1 onder c), en

- uitloopgebied voor de dieren die gehouden worden in de dierenverblijven onder de bestemming ‘Gemengd’ met uitzondering van paardenbakken (artikel 3.1. onder k).

- de openheid, zichtlijnen en het karakteristieke verkavelingspatroon mag niet onevenredig worden aangetast (artikel 3.2.1 onder c), en

- bij nieuwe bebouwing wordt voorzien in een redelijke inpassing in het landschap (artikel 3.2.1 onder d);

De rechtbank heeft de door verweerder gehanteerde afwijzingsgrond ter zake van de landschapswaarden besproken. Ter zitting is zijdens verweerder niet betwist dat de schuren geen schade aan de verkavelingsstructuur toebrengen. Met betrekking tot de gestelde zichtlijnen is ter zitting zijdens verweerder aangegeven dat hiervan alleen sprake is vanuit het kruispunt van de Veurseweg en de Rosenburgherlaan. De rechtbank heeft verweerder de stelling zijdens eiseres voorgehouden dat niet alleen bosschages en bomen het zicht op de beoogde locaties 10 en 13 ontnemen, maar dat ook de bebouwing die zich achter deze locaties bevindt eraan in de weg staat om ten aanzien van de kippenschuren te stellen dat deze schuren zichtlijnen en openheid zouden schenden. Verweerder heeft de stelling van eiseres naar het oordeel van de rechtbank niet, althans niet onderbouwd, betwist. De rechtbank merkt daarbij op dat in dezen een zware motiveringsplicht rust op verweerder, nu verweerder tijdens de hoorzitting op bezwaar zich op het standpunt had gesteld dat geen sprake was van relevante zichtlijnen.

De rechtbank overweegt ten aanzien van de afwijzingsgrond ingevolge artikel 3.2.1 onder d van het bestemmingsplan als volgt. Ook ten aanzien van deze afwijzingsgrond rust op verweerder een verzwaarde motiveringsplicht, nu het advies van de adviescommissie nadrukkelijk benoemt dat niet duidelijk is geworden welke ongewenste fysieke ruimtelijke consequenties verweerder vreest. De rechtbank zijn deze consequenties evenmin gebleken – te meer niet nu reeds is overwogen dat van schending van zichtlijnen geen sprake is.

De rechtbank concludeert dat verweerder de afwijzingsgrond gebaseerd op artikel 3.2.1 onder c en d onvoldoende heeft gemotiveerd. De gehanteerde motivering kan de bestreden beslissing niet dragen.

De rechtbank overweegt ten aanzien van de afwijzingsgrond gebaseerd op artikel 3.1 onder k als volgt. De rechtbank volgt in dezen de redenering zoals opgebouwd door de adviescommissie. Niet in geschil is dat de kippen waar het hier om gaat niet gehouden worden in dierenverblijven gelegen op gronden met de bestemming ‘Gemengd’. De rechtbank constateert dat de aanvraag in dat opzicht strijdig is met de strekking van artikel 3.1 onder k.

De rechtbank overweegt voorts dat verweerder in het bestreden besluit het standpunt heeft gehandhaafd dat niet wordt meegewerkt aan een vrijstelling, als bedoeld in artikel 2.12 van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo). Verweerder heeft hier kennelijk aan ten grondslag gelegd de vrees voor beroepsmatige agrarische bedrijfsvoering. De rechtbank merkt op dat verweerder hiermee, zonder verantwoording, juist die motivering hanteert welke de adviescommissie onvoldoende heeft geacht. Aldus ontbreekt de gewenste onderbouwing van de door verweerder gestelde vrees.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder gehouden was nader te motiveren welke ruimtelijke consequenties aan medewerking aan afwijking op grond van artikel 2.12 van de Wabo in de weg staan, nu het bestemmingsplan ter plaatse bebouwing zoals aangevraagd zonder meer mogelijk maakt, en de afwijzingsgrond slechts ziet op het niet ruimtelijke criterium dat de dieren in kwestie niet worden gehouden in dierenverblijven gelegen op gronden met de bestemming ‘Gemengd’. De rechtbank acht de bestreden besluiten voor zover zij tevens een afwijzing tot medewerking aan de toepassing van artikel 2.12 van de Wabo behelzen, mede gelet op de doelen van het bestemmingsplan onvoldoende gemotiveerd.

Gelet op het voorgaande slaagt het beroep ter zake van de twee kippenschuren. De rechtbank komt zodoende niet toe aan beoordeling van de aanvankelijk aangevraagde kipcaravan.

De rechtbank overweegt ten aanzien van de stallen 2, 4 en 5, dat zij eveneens gelegen zijn op gronden met ingevolge het bestemmingsplan ‘De Gouden Leeuw’ de enkelbestemming ‘Agrarisch met waarden – open gebied’. Verweerder heeft de aanvragen van eiseres afgewezen op dezelfde gronden als de kippenschuren.

De rechtbank verwijst naar hetgeen is overwogen onder 8.1 tot 8.6 en komt tot het oordeel dat het beroep van eiseres tevens slaagt ten aanzien van de stallen 2, 4 en 5.

De rechtbank overweegt dat de aanvraag in strijd is met het bestemmingsplan. Immers het betreffende plangebied kent geen bouwvlakken, hetgeen niet in geschil is. De rechtbank overweegt voorts dat, anders dan eiseres in dit verband heeft betoogd, niet gebleken is dat de bedrijfsvoering van eiseres moet worden aangemerkt als agrarisch. De bedrijfsvoering van eiseres kenmerkt zich door een educatief/recreatief karakter met horeca, waaraan de (kinder)boerderij ondergeschikt is. Dit betekent dat verweer terecht geen aanleiding heeft gezien voor toepassing van artikel 3.3 onder a van het bestemmingsplan.

De rechtbank constateert dat verweerder in de nadere motivering ter zake van deze stal zich kennelijk op het standpunt stelt dat medewerking als bedoeld in artikel 2:12 van de Wabo niet gewenst is omdat verweerder een toekomstig agrarisch bedrijf ter plaatse vreest. Zoals onder 8.5 overwogen is deze vrees niet onderbouwd, waar dit gelet op het advies van de adviescommissie wel in de rede lag. Daar komt bij dat gelet op de artikelen 3.2.1 onder a en 3.3 onder a van het bestemmingsplan in ruimtelijk opzicht bebouwing, in het bijzonder schuilgelegenheden voor dieren, in beginsel mogelijk maken. De rechtbank acht de motivering derhalve onvoldoende om de bestreden besluiten te dragen.

De rechtbank komt mitsdien tot het oordeel dat het beroep ook ten aanzien van de stal nummer 1 slaagt.

11. Gelet op het voorgaande zijn de beroepen tegen de bestreden besluiten I en II gegrond wegens meerdere motiveringsgebreken. De rechtbank zal de bestreden besluiten vernietigen en bepalen dat verweerder met inachtneming van deze beslissing hernieuwd op de bezwaren van eiseres dient te beslissen. De rechtbank geeft verweerder daarbij mee dit in één besluit te doen.

12. Verweerder wordt veroordeeld tot betaling aan eiseres van het door haar betaalde griffierecht. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.