Uitspraken

De rechtbank is grensoverschrijdend (en relatief) bevoegd van de vorderingen tegen KPN in conventie kennis te nemen reeds op grond van art. 4 Brussel I bis-Vo11 en art. 80 lid 2 onder a ROW, omdat KPN in Nederland is gevestigd. In reconventie volgt de bevoegdheid uit art. 24 aanhef en onder 4 Brussel I bis-Vo en art. art. 80 lid 1 onder a ROW. De bevoegdheid is, anders dan de ontvankelijkheid, niet betwist (zie 2.13 en 2.14). Uit het tussenvonnis volgt dat High Point ontvankelijk is in haar vorderingen in conventie.

Als meest verstrekkende verweer voert KPN aan dat het feit dat het vonnis in de eerste inbreukzaak, waarin het Nederlandse deel van EP 772 is vernietigd (vonnis 2010), in kracht van gewijsde is, in de weg staat aan een inhoudelijke beoordeling in deze procedure. Volgens KPN brengt het gezag van gewijsde van dat vonnis mee dat de vorderingen in deze procedure, waarin inbreuk wordt gesteld, nietigheidsverweren worden gevoerd en in reconventie vernietiging van het octrooi wordt gevorderd, moeten worden afgewezen omdat daarover in het dictum en de eindbeslissingen uit het vonnis 2010 reeds is beslist. Of die stelling opgaat, wordt hierna beoordeeld.

Tussen partijen is niet in geschil dat het vonnis 2010 in kracht van gewijsde is gegaan en evenmin dat de onderhavige procedure een ander geding is tussen dezelfde partijen. Zij verschillen van mening over de vraag of en in hoeverre sprake is van ‘beslissingen die de rechtsbetrekking in geschil betreffen’ en, meer algemeen, over de toepassing van het leerstuk van gezag van gewijsde op de situatie feitelijk en rechtens die hier voorligt.

Volgens vaste rechtspraak is het gezag van gewijsde niet beperkt tot beslissingen die in het dictum van het vonnis staan. Ook in het kader van het gezag van gewijsde moet het dictum worden gelezen in het licht en met inachtneming van de overwegingen die tot dat dictum hebben geleid. Het gezag van gewijsde strekt zich uit tot de eindbeslissingen die in het lichaam van het vonnis staan en de uiteindelijke beslissing mede dragen. Met andere woorden, het gezag van gewijsde kan worden ingeroepen als in een ander geding tussen dezelfde partijen eenzelfde geschilpunt wordt voorgelegd als in een eerder geding, en de in het dictum van de eerdere uitspraak gegeven beslissing (mede) berust op een beslissing over dat geschilpunt, ongeacht of wat gevorderd wordt hetzelfde is. Heeft het andere geding (mede) betrekking op andere geschilpunten dan die waarover in het eerdere geding is beslist, dan strekt het gezag van gewijsde van de beslissing in het eerdere geding zich niet uit tot die andere geschilpunten. Ook krijgen eindbeslissingen die het dictum niet (mede) dragen, geen gezag van gewijsde. Het gaat erom dat de beslissing in de eerste procedure in de weg staat aan een nieuw oordeel over de rechtsbetrekking dat in de andere procedure wordt gevraagd, in die zin dat dit nieuwe oordeel zou kunnen leiden tot een vonnis dat zich naar zijn uitkomst niet met het eerdere vonnis verdraagt. Dat betekent in het algemeen dat in de tweede procedure niet, ook niet impliciet, hetzelfde feitencomplex op een andere juridische grondslag of hetzelfde juridische vraagstuk op een andere feitelijke grondslag ter discussie kan worden gesteld. Het gezag van gewijsde staat echter niet eraan in de weg dat in een ander geding dezelfde of een soortgelijke vordering wordt ingesteld op basis van een andere grondslag, waarover de rechter zich nog niet heeft uitgelaten. Dit geldt ongeacht of deze andere grondslag ook reeds in de eerdere procedure aangevoerd had kunnen worden.12

Het antwoord op de vraag welke eindbeslissing uit een eerder geding gezag van gewijsde heeft, in het bijzonder op de vraag of in het eerdere geding sprake is geweest van beslissingen aangaande een geschilpunt dat dezelfde rechtsbetrekking betreft als in het andere geding, is afhankelijk van (i) de grondslag van de vordering of het verweer, (ii) het processuele debat en (iii) de gegeven beslissingen. Dat vergt uitleg van het vonnis waarop beroep wordt gedaan, mede in het licht van de gedingstukken waarop die uitspraak berust. 13

Uiteindelijk heeft een succesvol beroep op het gezag van gewijsde volgens art.236 lid 1 Rv tot gevolg dat de desbetreffende beslissing bindende kracht heeft. Dit houdt naar de kern genomen in dat de rechter in het andere, nieuwe geding tussen partijen gehouden is voort te bouwen op een of meer beslissingen in dat eerdere vonnis. Ook kan het gezag van gewijsde er toe leiden dat de rechter vanwege dat gezag de gevraagde beslissing in het andere, nieuwe geding niet kan geven.14

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 25 november 2022 over het tussenvonnis in deze procedure, overwogen dat High Point de geldigheid van EP 772 B3 in een nieuwe procedure in beginsel alsnog aan een inhoudelijke beoordeling kan onderwerpen. Hieraan staat, aldus de Hoge Raad, niet in de weg dat het vonnis van 15 september 2010 waarbij EP 772 B1 is vernietigd in kracht van gewijsde is gegaan en dat een vernietiging van een octrooi terugwerkende kracht heeft nu de centrale beperking heeft plaatsgevonden gedurende de eerdere procedure en dus voordat het vonnis van 15 september 2010 in kracht van gewijsde is gegaan. Ook overwoog de Hoge Raad dat als gevolg van de door het EOB toegestane centrale beperking, niet een ander octrooi is ontstaan, maar dat de beschermingsomvang van het oorspronkelijk verleende octrooi (EP 772 B1) met terugwerkende kracht is beperkt. Door de bekrachtiging van de vernietiging van EP 772 B1 op de hiervoor vermelde gronden door het hof Den Haag, is dus niet het octrooi in beperkte vorm (EP 772 B3) getroffen, anders dan KPN in het incident betoogde.

Aan de vorderingen in conventie en reconventie in deze procedure, en aan het verweer, ligt dus weliswaar hetzelfde octrooi ten grondslag, maar verschillende versies daarvan. Het gezag van gewijsde van het vonnis 2010, waarin de vernietiging van EP 772 B1 is uitgesproken, en de bekrachtiging daarvan door het hof, staan daardoor in beginsel niet de weg aan een inhoudelijke beoordeling van EP 772 B3 in deze procedure, zo volgt uit het voorgaande. Of en in hoeverre het gezag van gewijsde in de weg staat aan een inhoudelijk oordeel in deze procedure over de B3-versie van het octrooi, houdt partijen verdeeld.

Het standpunt van KPN is hiervoor in 4.2 weergegeven. Zij meent dat alle dragende eindbeslissingen gezag van gewijsde hebben in deze procedure en aan een verder inhoudelijk oordeel in de weg staan. Zij is daarbij niet specifiek ingegaan op de vraag of de oordelen die zijn gegeven over de B1-versie van het octrooi gelet op de beperkingen die zijn doorgevoerd in de B3-versie, nog relevant zijn in deze procedure.

Het standpunt van High Point is dat in het tussenvonnis (en de verwerping van het cassatieberoep daartegen) reeds is beslist over de omvang van het gezag van gewijsde van het vonnis 2010, in die zin dat dat gezag beperkt is tot het dictum. De overwegingen die aan de eindbeslissing ten grondslag liggen, hebben volgens haar géén gezag van gewijsde gekregen. De B3-versie van het octrooi moet in deze procedure dan ook op eigen merites worden beoordeeld waarbij partijen noch de rechtbank bij die beoordeling gebonden zijn aan (al dan niet dragende) (eind)beslissingen genomen in het vonnis 2010. Dat leidt zij af uit wat is overwogen in 5.7 van het tussenvonnis:

Ter onderbouwing van haar standpunt dat in dit geval, in afwijking van de ook door haar onderschreven algemene regel, de dragende eindebeslissingen geen gezag van gewijsde hebben, wijst zij op de manier waarop het hof het vonnis 2010 heeft bekrachtigd. Daarbij is niet inhoudelijk geoordeeld over de (grieven gericht tegen de) in het lichaam van het vonnis 2010 gegeven beslissingen, maar is het vonnis uitsluitend bekrachtigd omdat de B1-versie niet meer bestond na de centrale beperking. Door bekrachtiging middels een dergelijk ‘niet-inhoudelijk oordeel’, zijn de overwegingen van de rechtbank niet (langer) aan te merken als dragende overwegingen. Die overwegingen zijn niet getoetst door het hof en het gezag van gewijsde strekt zich derhalve, naar de rechtbank de stellingen van High Point begrijpt, niet uit tot die overwegingen. High Point beroept zich in het bijzonder op een arrest van de Hoge Raad van 13 maart 2020.15 Daarin is voor zover hier van belang het volgende overwogen:

Het middel klaagt dat het hof heeft miskend dat een geslaagd beroep op een bindendadviesclausule leidt tot niet-ontvankelijkheid van de eiser, dan wel tot onbevoegdheid van de rechter, maar niet tot afwijzing van de vorderingen. Door het in stand laten van de afwijzing bestaat het risico dat […] zich in een bindendadviesprocedure of in een eventuele vervolgprocedure bij de rechtbank zal beroepen op het gezag van gewijsde van de beslissingen van de rechtbank, aldus de klacht.

Een geslaagd beroep op een bindendadviesclausule als in deze zaak aan de orde betekent dat de rechter niet toekomt aan een inhoudelijk oordeel over de rechtsbetrekking in geschil. Daarbij past dat de eiser niet-ontvankelijk wordt verklaard in zijn vordering. Maar als de rechter in dat geval in het dictum de vordering afwijst in plaats van de eiser niet-ontvankelijk te verklaren, levert dit niet zonder meer een grond voor vernietiging op. Een dictum moet immers worden uitgelegd in het licht van de overwegingen die daaraan ten grondslag zijn gelegd. (…)

Het oordeel van het hof kan niet anders worden gelezen dan dat het niet aan een inhoudelijke beoordeling van de vorderingen van de curatoren is toegekomen. Anders dan de rechtbank, heeft het hof immers geoordeeld dat het beroep door LaSer op de bindendadviesclausule slaagt en dat de curatoren gehouden zijn hun vorderingen voor te leggen aan de bindend adviseur. Het hof heeft dus weliswaar het door de rechtbank gegeven dictum tot afwijzing van de vorderingen van de curatoren bekrachtigd, maar op andere, niet-inhoudelijke gronden. Aan de beslissingen in het vonnis van de rechtbank komt dan ook geen gezag van gewijsde toe. Daarop stuit de klacht af.

Het beroep op dit arrest van High Point slaagt naar het oordeel van de rechtbank niet. High Point moet worden nagegeven dat ook het vonnis van 2010 door het hof is bekrachtigd zonder dat aan een inhoudelijk oordeel over de door de rechtbank daartoe genomen dragende eindbeslissingen is toegekomen. In de zaak die heeft geleid tot het in de vorige rechtsoverweging besproken arrest van de Hoge Raad, is die ‘niet-inhoudelijke bekrachtiging’ echter geschied op formele, procesrechtelijke gronden. Het oordeel van het hof in die zaak dat het beroep op de bindend-adviesclausule opging, brengt immers mee het impliciete oordeel dat de vorderingen in eerste aanleg in die zaak ten onrechte op materiele gronden waren beoordeeld en afgewezen. De klacht in cassatie dat daarbij het eindoordeel had gepast dat eiser niet-ontvankelijk was verklaard, in plaats van een afwijzing van de vorderingen, slaagt in die zaak (toch) niet. Dat is volgende de Hoge Raad het geval omdat het dictum moet worden uitgelegd in het licht van de overwegingen die daaraan ten grondslag liggen. Wanneer de lezer dat ‘in dat geval’ doet, zo begrijpt de rechtbank overweging 3.2 van de Hoge Raad, is duidelijk dat eigenlijk sprake is van een niet-ontvankelijkverklaring. Dat brengt dan mee dat de materiele beslissingen in het vonnis van de rechtbank, met de niet-inhoudelijke bekrachtiging geen gezag van gewijsde hebben, aldus de Hoge Raad in het hiervoor weergegeven arrest. Een oordeel over de inhoud door een rechter was in die zaak niet aan de orde, of had niet aan de orde mogen zijn, vanwege de bindend-adviesclausule. In die situatie leidt uitleg van het dictum in het licht van de overwegingen die daaraan ten grondslag zijn gelegd, ertoe dat de overwegingen die de rechtbank aan het bekrachtigde vonnis ten grondslag legde, niet (meer) dragend zijn. De lezer begrijpt dat de afwijzing eigenlijk een niet-ontvankelijkheidsverklaring had moeten zijn.16 In een bindendadviesprocedure zal door een andere instantie of persoon over de inhoud moeten worden geoordeeld.

In dit geval is sprake van een andere situatie. De afwijzing van de vorderingen in de inbreukzaak door de rechtbank in het vonnis 2010, is een zuivere afwijzing op materiele gronden en geen ‘oneigenlijke’ (en dus geen niet-ontvankelijkverklaring). Voor de toewijzing van de vordering tot vernietiging van het Nederlandse deel van EP 772 B1 in de nietigheidszaak (in datzelfde vonnis), geldt dit evenzeer. Naar het oordeel van de rechtbank leidt dit er toe dat in deze zaak de ‘niet-inhoudelijke’ bekrachtiging van het vonnis 2010 niet alleen tot gevolg heeft dat het dictum gezag van gewijsde heeft, maar ook de daartoe dragende eindbeslissingen, voor zover in deze zaak dezelfde beslissingen voorliggen. Een ander oordeel zou er immers toe kunnen leiden dat dezelfde rechtbank over hetzelfde beslispunt een oordeel geeft dat zich niet met het eerdere vonnis verdraagt.

Over de tegen de (eind)beslissingen uit het vonnis 2010 gerichte grieven heeft het hof niet geoordeeld omdat die beslissingen kennelijk, onder meer gelet op het partijdebat, niet relevant werden geacht voor de beoordeling van de geldigheid van EP 772 B3 (zie 2.11). In het dictum is uitsluitend EP 772 B1 vernietigd; het gezag van gewijsde daarvan strekt zich niet uit tot de B3-versie van het octrooi, die in de onderhavige procedure moet worden beoordeeld. In zoverre is sprake van een nieuwe grondslag.

De slotsom van het voorgaande is, dat het gezag van gewijsde van het vonnis 2010 zich in principe uitstrekt tot alle dragende eindbeslissingen in die zaken. Echter, dit geldt uitsluitend voor zover sprake is van beslissingen die de rechtsbetrekking in het onderhavige geschil betreffen. Dat brengt mee dat (eind)beslissingen over de bredere B1 tekst niet meer, althans niet zonder meer, relevant zijn voor deze zaak. Wanneer en voor zover de eindbeslissingen uit het vonnis 2010 zien op (deel)kenmerken van EP772 B1 die in de B3-tekst gewijzigd zijn, is geen sprake van dezelfde rechtsbetrekking. Voor zover de eindbeslissingen zien op delen van conclusie 1 die niet zijn gewijzigd, staat het gezag van gewijsde mogelijk in de weg aan een nieuw oordeel over dezelfde rechtsbetrekking in deze procedure. Wanneer in het vonnis 2010 sprake is van beslissingen die op gelijke wijze gelden voor EP 772 B3, acht de rechtbank zich gebonden aan het eerdere oordeel daarover in het vonnis 2010. Dit is ook in lijn met de overweging van de Hoge Raad in zijn arrest van 14 februari 2020 (r.o. 3.5.2, weergegeven in 2.12) ‘dat het zowel High Point als KPN in beginsel [nadruk toegevoegd, rechtbank] vrijstaat om de geldigheid van het octrooi in de beperkte vorm in een nieuw geding alsnog aan een inhoudelijke beoordeling te onderwerpen.’ Dat beginsel wordt beperkt voor zover dit een nieuw oordeel van dezelfde rechtbank over in feite hetzelfde zou betekenen.

Of en in hoeverre sprake is van dergelijke eindbeslissingen uit het vonnis 2010, waaraan de rechtbank bij de beoordeling in deze procedure gebonden is omdat deze overeenkomen met hier voorliggende beslissingen en daarmee beslissingen zijn die de rechtsbetrekking in dit geschil betreffen, wordt hierna beoordeeld.

In deze zaak worden de deel-kenmerken van conclusie 1 in navolging van partijen en van het vonnis 2010, aangeduid met de letters A t/m G als volgt, waarbij de wijzigingen in de B3 tekst ten opzichte van de B1 tekst onderstreept zijn weergegeven:

1. Communicatiesysteem met draadloze-toegang (FIG.2), omvattend:

1. een aantal service-knooppunten (202) die elk zorgt voor draadloze-spraak-oproepdiensten naar gebruikerstations, geplaatst in een nabijheid van het serviceknooppunt;

2. een aantal communicatieverbindingen (207, 210), verbonden met het aantal serviceknooppunten, waarbij ten minste één verbinding is verbonden met elk serviceknooppunt;

3. tenminste één schakelsysteem (201:220), verbonden met het aantal verbindingen voor het overbrengen van draadloos-spraak-oproepverkeer naar en van de service-knooppunten over de verbindingen;

4. waarbij elk service-knooppunt eerste inrichtingen (242-245) bevat,

waarbij elk schakelsysteem een tweede inrichting (264) bevat,

In het vonnis 2010 is in het dictum het Nederlandse deel van EP 772, zoals gezegd vernietigd welk oordeel kracht van gewijsde heeft (zie 2.10 en 2.12). In de overwegingen die die beslissing dragen, is, over de daar voorliggende tekst van het octrooi, de B1-versie, geoordeeld dat sprake is van ongeoorloofde toegevoegde materie en wel in drie, de beslissing afzonderlijk dragende, gevallen, hieronder samengevat weergegeven.

1. Maatregelen F en G tezamen, die tijdens de verleningsprocedure zijn toegevoegd ter afbakening van door de examiner van het EOB nieuwheid schadend geachte stand van de techniek, beschrijven een algemeen mechanisme voor het regelen van tijdstippen van overdracht vanaf het schakelsysteem in een communicatiesysteem met draadloze toegang. De rechtbank oordeelde in 2010 dat sprake is van toegevoegde materie omdat de beschrijving (van de aanvrage) beperkt is tot het openbaren van die oplossing voor spraakberichten/verkeer en daarmee geen grondslag biedt voor generalisatie van het uitvoeringsvoorbeeld waarop deze toevoegingen zijn gebaseerd tot onder meer dataverkeer, zodat sprake was van een zogenoemde intermediate generalisation: 17

‘7.24. Naar het oordeel van de rechtbank heeft High Point niet inzichtelijk gemaakt hoe deze delen van de beschrijving wel een adequate grondslag kunnen bieden voor de maatregelen F en G tezamen genomen. Waar het om gaat is dat de toegevoegde maatregelen F en G een algemene regeling van timing in een communicatiesysteem met draadloze toegang beschrijven, dat bijvoorbeeld naast te zijn ingericht voor spraakverkeer ook is ingericht voor dataverkeer. De grondslag daarvoor kan volgens High Point worden gevonden in de beschrijving en tekeningen, met name in het illustrative arrangement. Dat dit voorbeeld is ingericht voor bijvoorbeeld dataverkeer blijkt echter in het geheel niet (ook niet impliciet, dat wil zeggen rechtstreeks en ondubbelzinnig uit hetgeen in het illustrative arrangement wel wordt geopenbaard).’

2. Ook in maatregel F heeft de aanvrager/octrooihouder nagelaten een door de rechtbank als essentieel beoordeeld kenmerk van het systeem – te weten de samenwerking tussen serviceknooppunt en schakelsysteem – in de oorspronkelijke conclusies op te nemen. In de oorspronkelijke aanvrage waren die kenmerken alleen in combinatie geopenbaard, zodat ook hier sprake was van een ongeoorloofde intermediate generalisation.18 De rechtbank concludeerde hierover in het vonnis 2010:

‘7.12. Hierboven, sub 7.7, heeft de rechtbank vastgesteld dat de rol van het service knooppunt alles behalve ondergeschikt is, maar veeleer een essentieel kenmerk van het systeem vormt. De rechtbank concludeert dat met betrekking tot maatregel F de aanvrager heeft nagelaten dit essentiële kenmerk van het systeem - de samenwerking tussen serviceknoop- punt en schakelsysteem - in de oorspronkelijke conclusies op te nemen.’

3. Over maatregel G oordeelde de rechtbank in 2010 ten eerste, met KPN en anders dan High Point betoogde, dat de gemiddelde vakman de zinsnede ‘transmission from the switching system’ zo zal opvatten dat dit ziet op (het regelen van timing van) overdracht van inkomend ‘traffic’ vanaf het schakelsysteem naar het naastliggende netwerk (de PSTN). Vervolgens oordeelde de rechtbank dat (p. 34, i.h.b. r. 17-35, van) de beschrijving van de oorspronkelijke aanvrage alleen basis biedt voor het de timing van overdracht van frames (en dus niet van traffic) in het schakelsysteem. Daar wordt immers beschreven dat de timing van frames wordt gestuurd door de processor (602) en de vocoder (604). Dat zijn alle delen van de Speech Processing Unit (SPU; zie figuur 6 van het octrooi bezien in samenhang met figuur 5, opgenomen in 2.9). Deze timing speelt zich mitsdien af in het schakelsysteem. Nergens in deze passage wordt beschreven hoe tijdstippen van verzending van verkeer kunnen worden geregeld vanaf het schakelsysteem. De gemiddelde vakman zal dit dan ook niet duidelijk en ondubbelzinnig afleiden uit de aanvrage, aldus het oordeel van de rechtbank .19 De meest relevante overwegingen in dat verband zijn hieronder weergegeven:

‘7.14. Deze maatregel ziet op een regeling van het tijdstip van verzending van traffic vanaf het schakelsysteem (onderstreping rechtbank). Volgens KPN is er voor deze maatregel geen grondslag in de aanvrage. In feite is er volgens KPN in de oorspronkelijke aanvrage in het geheel geen basis te vinden voor de maatregel dat er regeling is van het tijdstip van traffic vanaf het schakelsysteem, zoals maatregel G vereist.

De rechtbank begrijpt dat volgens High Point de gemiddelde vakman transmission from the switching system zal opvatten als overdracht binnen het schakelsysteem en niet, zoals KPN, als overdracht vanaf het schakelsysteem naar het naastliggende netwerk (de PSTN).

Naar oordeel van de rechtbank is deze uitleg van High Point niet verenigbaar met de duidelijke bewoordingen van maatregel G. High Point onderbouwt haar uitleg tevergeefs met verwijzing naar de beschrijving en de tekeningen.

High Point verwijst daartoe naar een tweetal passages op pagina 34 van de oorspronkelijke aanvrage, met name regels 17-20 en 31-34. De rechtbank heeft hieronder een wat ruimere passage opgenomen betreffende de “timing” in de oorspronkelijke aanvrage, p. 34, vanaf regel 7 t/m 35. De door High Point bedoelde delen zijn cursief weergegeven. De onderstreping is van de rechtbank.

Naar oordeel van de rechtbank leert deze passage dat de timing van frames (en dus niet van traffic) wordt gestuurd door de processor (602) en de vocoder (604). Dat zijn alle delen van de SPU (de rechtbank verwijst naar figuur 6 opgenomen sub 5.9 bezien in samenhang met figuur 5, opgenomen in 5.8 [in dit vonnis weergegeven in 2.9, rechtbank]). Deze timing speelt zich mitsdien af in het schakelsysteem. In deze passage wordt wel verwezen naar channel elements (245). Deze bevinden zich buiten het schakelsysteem in een serviceknooppunt (vergelijk figuur 3, weergegeven in 5.6 [in dit vonnis weergegeven in 2.9]). Nergens in deze passage wordt beschreven hoe tijdstippen van verzending van verkeer kunnen worden geregeld vanaf het schakelsysteem. Het onderstreepte gedeelte van de pas- sage leert juist dat dat niet mogelijk is.

De door High Point bedoelde passage uit de oorspronkelijke aanvrage ziet, zoals KPN terecht aanvoert, op een specifieke samenwerking tussen de in het schakelsysteem gelegen processor 602 en de eveneens daarin gelegen vocoder 604 die de timing en over- dracht van frames regelen. Het gaat in maatregel G niet om timing van frames in het schakelsysteem, maar om timing van verkeer vanaf het schakelsysteem. De uitleg van High Point komt erop neer dat woorden uit de conclusie (vanaf) moeten worden vervangen door andere woorden uit de beschrijving die over iets anders gaan (in). Dat gaat de perken van art. 69 EOV en het Uitlegprotocol ver te buiten en moet worden verworpen.

Gelet op de duidelijke bewoordingen van maatregel G is er geen interpretatievraag. De gemiddelde vakman zal niet betwijfelen dat terecht de term from wordt gehanteerd om- dat hij begrijpt dat timing van overdracht van het ene deel van het netwerk naar een ander deel van het netwerk interactie tussen die delen impliceert. De rechtbank verwijst voorts naar maatregel F waar dezelfde formulering from the switsching system wordt gebruikt, zonder dat dit bij High Point enige uitlegvraag opriep. Tenslotte wijst de rechtbank nog op de toelichtende brief van de octrooiaanvrager van 25 augustus 1994 (opgenomen onder 4.6) waar als toelichting op de nieuwe maatregelen F en G dezelfde formulering is gebruikt.

Bij juiste lezing van maatregel G is er voor deze maatregel dan ook geen grondslag in de aanvrage.

High Point stelt dat dat de toegevoegde materie problemen genoemd onder 1 en 2 zijn opgelost door de centrale beperking. Het onder 1. weergegeven probleem is verholpen doordat van alle conclusies van het octrooi, waaronder van conclusies 1 en 14, is beperkt door de toevoeging van ‘spraak’ (‘voice’), waarmee de beschermingsomvang van het geclaimde is beperkt tot spraak-communicatie. Het onder 2 weergegeven toegevoegde materie-probleem in kenmerk F is verholpen door de toevoeging van de zinsnede waarvan de rechtbank oordeelde dat het weglaten daarvan ertoe leidde dat sprake was van een ongeoorloofde intermediate generalisation.

KPN betwist (deels) dat die twee toegevoegde materie-problemen volledig zijn verholpen door de centrale beperking en voert nieuwe bezwaren aan tegen die kenmerken. Wat daarvan ook zij, dit kan in het midden blijven nu moet worden vastgesteld dat kenmerk G ongewijzigd is en dat daarmee het door de rechtbank in het vonnis 2010 vastgestelde nietigheidsbezwaar dat in de vorige rechtsoverweging is weergegeven onder 3., zich ook in EP 772 B3 voordoet.

Dit in 4.20 onder 3. weergegeven toegevoegde materie bezwaar legt KPN ook in deze procedure (subsidiair) aan haar nietigheidsvorderingen ten grondslag. Zoals zojuist vastgesteld, is de tekst van kenmerk G die daar voorlag, in EP 772 B3 niet gewijzigd. High Point heeft terecht betoogd dat kenmerk G niet los moet worden gezien maar dat de B3-tekst van conclusie 1 van het octrooi als geheel moet worden bekeken. Echter, ook wanneer de conclusie als geheel wordt bezien, leidt dit niet tot een ander oordeel. De beperking van conclusie 1 tot spraakcommunicatie, maakt immers niet dat het debat over toegevoegde materie van kenmerk G anders wordt. Die beperking heeft met andere woorden geen effect op de uitleg van kenmerk G zoals dit door de rechtbank in het vonnis 2010 is gegeven. High Point heeft dit ter zitting desgevraagd beaamd. Dit brengt mee dat in deze zaak op dat punt sprake is van een beslissingen die de rechtsbetrekking in geschil betreft die op dezelfde wijze voorlag in de eerdere zaak. De rechtbank is in deze procedure aan de eindbeslissing over dat punt in het vonnis 2010 is gebonden.

High Point heeft er nog op gewezen dat zij in de eerdere procedure haar grieven tegen het vonnis 2010 heeft gehandhaafd, althans deze niet heeft ingetrokken, maar dat het hof Den Haag in het hoger beroep tegen dat vonnis zelf heeft beslist om de grieven die tegen de beslissingen uit het vonnis van 2010 waren gericht, waaronder die over kenmerk G, te behandelen omdat deze de B1-versie betroffen en derhalve niet meer relevant werden geacht. Uit het in de onderhavige zaak integraal overgelegde dossier uit die eerdere procedures over EP 772 blijkt niet dat een debat is gevoerd over de relevantie van de behandeling van die grieven gelet op de B3-tekst in verband met de omvang van het gezag van gewijsde. KPN betoogt in deze procedure dat zij High Point in de eerdere procedure bij pleidooi in hoger beroep uitdrukkelijk heeft gewezen op het risico van het gezag van gewijsde in een mogelijke vervolgprocedure over de B3-tekst van het octrooi. Ook betoogt zij dat High Point tijdens het pleidooi bij het hof in de eerste zaken heeft gezegd dat het debat over EP 722 B1 achterhaald is en daarmee afstand heeft gedaan van haar grieven,

Wat daar ook van zij, het had op de weg van High Point gelegen om tegen het niet behandelen van die grieven voor zover zij het daarmee niet eens was, in het bijzonder ook voor zover relevant voor de beoordeling van de geldigheid van EP 772 B3, in cassatie op te komen. Dat zij dat kennelijk niet heeft gedaan, brengt mee dat het vonnis 2010 kracht van gewijsde heeft en het gezag van gewijsde in de weg staat aan het geven van een nieuw oordeel over (kenmerk G van) conclusie 1, zoals hiervoor overwogen. In deze procedure kan zij dat, wat er ook zij van haar argumenten, niet meer repareren.

De vaststelling dat het oordeel van de rechtbank in het vonnis 2010 over kenmerk G in deze zaak gezag van gewijsde heeft, leidt tot de slotsom dat conclusie 1 van EP 772 B3 niet verleend had behoren te worden en van aanvang af nietig was. Daarmee valt niet alleen het doek voor conclusie 1 van de B3 versie van het Nederlandse deel van EP 772, maar ook voor de daarmee corresponderende werkwijzeconclusie 14 en voor de afhankelijke conclusies 2 tot en met 13 respectievelijk 15 tot en met 25 (vgl. r.o. 7.25 van het vonnis 2010). De ongeldigheid van conclusie werkt door in alle volgconclusies van EP 772 B3.

High Point heeft in haar pleitnota herhaald dat zij bezwaar maakt tegen het verzoek van KPN om alle stukken uit de eerdere procedures als integraal ingelast te beschouwen. KPN maakt bezwaar tegen het opnemen van bepaalde figuren in paragraaf 46 van High Point’s pleitnota. Omdat geen beslissingen ten nadele van de betreffende wederpartij(en) zijn gebaseerd op deze stukken, is een beslissing hierover niet nodig.

Het voorgaande brengt mee dat de vorderingen van High Point in conventie worden afgewezen. In reconventie vordert KPN vernietiging van het Nederlandse deel van EP 772 B3. Naar het oordeel van de rechtbank is het niet mogelijk om een octrooi dat al is geëxpireerd te vernietigen. De rechtbank zal de vordering van KPN dan ook zo opvatten dat zij een verklaring voor recht vordert dat het Nederlandse deel van het octrooi nietig was gedurende de looptijd daarvan en derhalve nooit de daaraan verbonden rechtsgevolgen heeft gehad (art. 75 lid 5 ROW).

Als in het ongelijk gestelde partij in zowel conventie als reconventie wordt High Point veroordeeld in de proceskosten. Partijen hebben de rechtbank per e-mail van 26 januari bericht dat zij een afspraak hebben gemaakt over de proceskosten. Zij verzoeken eenstemmig de proceskosten te bepalen op EUR 250.000,-, waarvan 70% is toe te wijzen aan de conventie en 30% aan de reconventie. Het overeengekomen bedrag geacht een lumpsum te zijn, derhalve met inbegrip van verschotten en griffierechten, en wordt als redelijk en evenredig aangemerkt.20 De totale kosten aan de zijde van KPN worden derhalve begroot op € 175.000 in conventie en € 75.000 in reconventie. De gevorderde wettelijke rente is toewijsbaar.