Uitspraken

[verweerder] heeft geen bezwaar gemaakt tegen de verandering van eis. De rechtbank ziet ook geen reden deze ambtshalve buiten beschouwing te laten, zodat op de veranderde eis zal worden recht gedaan.

Partijen verschillen van mening over de vraag of [eiseres] aan [verweerder] een bedrag heeft geleend dan wel geschonken. De rechtbank oordeelt als volgt.

[eiseres] heeft bedragen naar [verweerder] heeft overgemaakt, naar zij stelt omdat zij voorzag dat zij een woning moest kopen. Bij die overboekingen stond geen omschrijving vermeld, aldus [eiseres].

Op basis van de stellingen van [eiseres], zelfs als de juistheid daarvan in rechte zou komen vast te staan, kan niet worden geconcludeerd dat partijen met elkaar een overeenkomst van geldlening zijn aangegaan. [eiseres] heeft immers niet gesteld dat zij zich heeft verbonden aan [verweerder] een som geld te verstrekken en dat [verweerder] zich heeft verbonden aan [eiseres] een overeenkomstige som terug te betalen.

De schuldbekentenis, waarop [eiseres] in belangrijke mate haar vordering baseert, kan niet als een zodanige onderbouwing worden beschouwd. [eiseres] heeft immers, zo volgt uit de onder 2.6 genoemde e-mails, meerdere malen uitdrukkelijk en onvoorwaardelijk het standpunt ingenomen dat die schuldbekentenis niet juist is en ten onrechte is opgesteld en dat deze ook niet haar instemming heeft. Uit die e-mails trekt de rechtbank ook de conclusie dat de notaris de schuldbekentenis eigener beweging heeft opgesteld en dat dus niet, zoals [eiseres] in de procesinleiding onder 2 stelt, partijen deze hebben laten opstellen.

[eiseres] stelt voorts onder meer dat [verweerder] is verrijkt en dat sprake is van gewijzigde omstandigheden omdat zij had afgesproken met [verweerder] dat zij haar hele leven in de woning (waarmee zij kennelijk bedoelt de woning aan het adres [adres nieuwe woning] te Den Haag) zou blijven wonen maar anderhalf jaar geleden toch is verhuisd. Deze omstandigheden maken op zichzelf echter niet dat aan de overmaking van de bedragen alsnog een overeenkomst van geldlening ten grondslag is komen te liggen.

Uit het bovenstaande volgt dat de primaire vordering zal worden afgewezen.

Hetgeen onder 4.5 is overwogen ten aanzien van een overeenkomst van geldlening, geldt evenzeer ten aanzien van een schenking. Uit de feiten die [eiseres] heeft gesteld kan immers – indien de juistheid van die stellingen in rechte zou komen vast te staan – niet worden geconcludeerd dat [eiseres] enig geldbedrag aan [verweerder] heeft geschonken. Het heeft er alle schijn van dat [eiseres] haar subsidiaire vordering heeft ingesteld met de gedachte dat zij bedragen aan [verweerder] heeft overgemaakt en dat het dus wel een schenking moet zijn in het geval in rechte niet zou komen vast te staan dat een overeenkomst van geldlening was aangegaan. Dat is echter onjuist: in dat geval zal moeten worden onderbouwd en in geval van betwisting bewezen dat sprake was van een schenking.

Ook de subsidiaire vordering zal daarom worden afgewezen.

[eiseres] zal worden veroordeeld in de kosten van dit geding, gevallen aan de zijde van [verweerder] en tot aan dit vonnis begroot op het na te noemen bedrag.

[verweerder] vordert de veroordeling van [eiseres] in de reële proceskosten. Daaraan legt hij ten grondslag dat [eiseres] willens en wetens betaling vordert van een vordering die, naar zij weet, niet bestaat.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft in onderhavige procedure [eiseres] onrechtmatig gehandeld door haar vordering jegens [verweerder] in te stellen. Daarvoor is het volgende redengevend. Zowel ten aanzien van de primaire als de subsidiaire vordering ontbreekt elke feitelijke onderbouwing. Bovendien heeft [eiseres], zoals overwogen onder 4.6, meerdere malen uitdrukkelijk en onvoorwaardelijk het standpunt ingenomen dat de schuldbekentenis, waarop [eiseres] in belangrijke mate haar vordering baseert, ten onrechte is opgesteld en niet juist is en dat deze ook niet haar instemming heeft. Ten slotte is van belang dat uit de processtukken het beeld oprijst dat [eiseres] uiterst lichtvaardig haar kinderen in rechte betrekt en hen daardoor telkenmale op kosten jaagt.

[verweerder] heeft in zijn verweerschrift aangevoerd dat de proceskosten vanaf 2 maart 2018 € 3.871,21 bedragen aan reeds gefactureerde werkzaamheden en € 1.100,47 aan onderhanden werk (beide bedragen inclusief btw). Daarmee doelt [verweerder] kennelijk uitsluitend op de kosten van mr. Van Ewijk als zijn advocaat. [eiseres] heeft dat niet gemotiveerd weersproken. Dat bedrag wegens onderhanden werkzaamheden heeft betrekking op de periode tot 3 april 2018. Sedertdien heeft de mondelinge behandeling plaatsgevonden. Bij die gelegenheid heeft mr. Van Ewijk als advocaat [verweerder] bijgestaan. Daardoor zijn nadere kosten voor [verweerder] veroorzaakt. Eventuele andere werkzaamheden door mr. Van Ewijk na 3 april 2018 zijn gesteld noch gebleken. De rechtbank zal daarom het salaris advocaat bepalen op een bedrag van € 6.000,00.

De kosten van dit geding als bedoeld onder 4.10 worden begroot op € 895,00 wegens griffierecht en op € 6.000,00 wegens salaris advocaat, dus in totaal op € 6.895,00.

De nakosten alsmede de daarover gevorderde rente zijn als onweersproken toewijsbaar als hierna omschreven.