Uitspraken

Omdat de voorgeschreven termijnen en formaliteiten in acht zijn genomen, wordt tegen [gedaagde] verstek verleend.

Aan de hand van het gestelde in de dagvaarding is de vordering getoetst aan de dwingende bepalingen van het Europees consumentenrecht. Daaromtrent wordt het volgende overwogen.

Er is sprake is van een consumentenkrediet afgesloten na 25 mei 2011. Daarop zijn onder andere de artikelen 7:59 tot en met 7:61 BW en 4:34 Wft van toepassing.

In het kader van de informatieverplichtingen heeft Intrum gesteld dat voordat de kredietovereenkomst kan worden gesloten, de klant in moet loggen op zijn persoonlijke online account, waarna Wehkamp uitgebreide informatie aanbiedt. Intrum heeft een algemeen stappenplan overgelegd dat de klant stap voor stap moet doorlopen. Dat stappenplan leidt uiteindelijk tot het sluiten van de kredietovereenkomst, aldus Intrum. De kantonrechter dient te toetsen of de kredietverstrekker geruime tijd vóór het sluiten van de overeenkomst de o.g.v. de wet (art. 7:60 e.v. BW) vereiste informatie aan de consument heeft verstrekt. Dat is niet mogelijk nu (enkel) een algemeen stappenplan is overlegd. Voor zo’n toets is concrete informatie nodig, in leesbare vorm, over de specifieke klant, in dit geval [gedaagde] . Ook het juiste Esic formulier dient overgelegd te worden. Het formulier dat is overgelegd bevat geen kredietbedrag en een debetrentevoet van 15%. Intrum is bij tussenvonnis in de gelegenheid gesteld de benodigde gegevens alsnog aan te leveren, maar heeft hiervan geen gebruik gemaakt. Zij heeft slechts verwezen naar de dagvaarding en het bij dagvaarding overgelegde document “informatie over gespreid betalen bij wehkamp.nl”. Nu in het informatieformulier dat bij het tussenvonnis gevoegd was gevraagd is naar bewijsstukken, zal Intrum niet opnieuw in de gelegenheid worden gesteld te onderbouwen dat zij aan haar informatieverplichtingen heeft voldaan.

In het kader van de kredietwaardigheidstoets, als bedoeld in artikel 4:34 Wft, heeft Intrum gesteld dat wanneer een klant besluit een krediet aan te vragen een inkomsten- en lastentoets dient te worden doorlopen. De informatie over de financiële situatie dient onderbouwd te worden met bewijsstukken. Uit de print-screens van de aanvraagprocedure die Intrum heeft overgelegd blijkt ook dat inkomen en woonlasten zijn opgevraagd. De stukken zelf zijn echter niet bijgevoegd bij de dagvaarding. Ook de stukken over de gestelde navraag bij het BKR zijn niet bijgevoegd. Intrum is bij tussenvonnis in de gelegenheid gesteld de benodigde gegevens alsnog aan te leveren, maar heeft hiervan geen gebruik gemaakt. Ze heeft op de vraag naar de zorgplicht (kredietwaardigheidstoets) geantwoord dat hieraan is voldaan en verwezen naar de tweede overweging in de overeenkomst (waar staat dat de wettelijk voorgeschreven precontractuele informatie is verstrekt) en artikel 1 van de overeenkomst waarin staat dat bij een verhoging van de kredietlimiet een nieuwe toetsing zal plaatsvinden. Daaruit blijkt echter niet dat in dit concrete geval een toetsing heeft plaatsgevonden. Tot slot heeft Intrum verwezen naar haar privacybeleid (waarnaar in artikel 10 lid 2 van de overeenkomst verwezen wordt), waaraan zij gebonden is. Voor zover Intrum met de verwijzing naar het privacybeleid bedoelt te betogen dat zij geen informatie aan de kantonrechter mag verstrekken, verwijst de kantonrechter (onder andere) naar artikel 9 lid 2 aanhef en onder f van de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Daaruit volgt dat bepaalde persoonsgegevens mogen worden verwerkt, wanneer die verwerking noodzakelijk is voor de instelling, uitoefening of onderbouwing van een rechtsvordering of wanneer gerechten handelen in het kader van hun rechtsbevoegdheid. Die stelling kan Intrum dus niet baten.

Nu Intrum niet onderbouwd heeft dat zij heeft voldaan aan haar informatieverplichtingen en dat zij de kredietwaardigheid van [gedaagde] heeft getoetst, wordt ervan uitgegaan dat Intrum in zoverre haar verplichtingen heeft geschonden. Daarom zal de kantonrechter de kredietovereenkomst ambtshalve vernietigen op grond van art. 3:40 lid 2 BW.

Vernietiging betekent dat [gedaagde] het geleende geld moet terugbetalen en Intrum hetgeen [gedaagde] betaald heeft aan hem moet teruggeven. Er is dan geen grondslag voor in rekening gebrachte rente en kosten. Deze sancties acht de kantonrechter doeltreffend, evenredig en afschrikwekkend. Omdat onduidelijk is hoe de hoofdsom van € 444,63 is opgebouwd (een mutatieoverzicht of rekeningafschriften ontbreken), wordt Intrum in de gelegenheid gesteld hierin inzicht te geven. Welk bedrag is door [gedaagde] opgenomen (het volledige krediet van € 414,00?) en welke bedragen zijn door hem betaald?

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.