Uitspraken

Eiseres heeft in dit verband het volgende gesteld. In de vierde arbeidsovereenkomst is, in tegenstelling tot de voorgaande arbeidsovereenkomsten, opgenomen dat de overeenkomst opgezegd kon worden. Dit blijkt uit de passage: “(..) met een maand opzegtermijn” (hierna: de passage). Ter zitting heeft eiseres toegelicht dat dit op initiatief van [bedrijf] was en dit bij iedereen, de rechtbank begrijpt alle (andere) werknemers van [bedrijf] , in de arbeidsovereenkomst is opgenomen.

Volgens het UWV betekent de passage niet dat er een tussentijds opzegbeding is overeengekomen, maar ziet deze passage op de wettelijke aanzegtermijn.3 Ter zitting heeft het UWV onder andere verklaard dat niet duidelijk is of het gaat om een opzegtermijn of een aanzegtermijn. Voorts leidt de rechtbank af, uit wat het UWV ter zitting heeft verklaard, dat het UWV de passage alleen taalkundig heeft beoordeeld. De rechtbank is van oordeel dat de beoordeling van het UWV te beperkt is. Reeds daarom zijn het onderzoek en de motivering van het UWV onzorgvuldig, is het beroep gegrond en komt het bestreden besluit voor vernietiging in aanmerking. De beroepsgrond slaagt.

Ter zitting heeft het UWV een subsidiaire afwijzingsgrond naar voren gebracht, namelijk dat eiseres door het tekenen van de arbeidsovereenkomst van 14 juli 2022 een benadelingshandeling heeft verricht.4 Eiseres heeft ter zitting aangevoerd dat er meer dan drie arbeidsovereenkomsten zijn gesloten. Om deze reden is er sprake van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd en dus sprake van een wettelijke opzegtermijn.5 De rechtbank zal de subsidiaire afwijzingsgrond alsmede het er zitting naar voren gebrachte standpunt van eiseres meenemen in de beoordeling. De rechtbank doet dit gelet op de expliciete wens van eiseres om finaal te beslechten, beide partijen ter zitting nieuwe gronden naar voren hebben gebracht en omdat partijen ter zitting voldoende in de gelegenheid zijn gesteld om op elkaars standpunten te reageren.

De rechtbank zal eerst ingaan op het standpunt van eiseres dat er sprake is van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. De rechtbank acht, ondanks het oordeel dat de primaire weigeringsgrond van het UWV geen stand houdt, de beantwoording van deze vraag ook van belang in het kader van de beoordeling of er sprake is van een benadelingshandeling. Immers, indien met de vierde arbeidsovereenkomst een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is overeengekomen, zou dit voor de beantwoording van de vraag of er sprake is van een benadelingshandeling relevant kunnen zijn. Vaststaat dat er vier arbeidsovereenkomsten zijn getekend. De rechtbank ziet zich voor de vraag gesteld of dit ook daadwerkelijk vier zelfstandige arbeidsovereenkomsten zijn. De rechtbank is met het UWV van oordeel dat de (twee) op 8 november 2021 gedagtekende en ondertekende arbeidsovereenkomsten moeten worden gezien als één arbeidsovereenkomst, omdat daarin dezelfde functie, dezelfde duur en ingangsdatum en geen (significante) verandering van loon worden vermeld. Ter zitting heeft eiseres daarnaast toegelicht dat enkel is beoogd het aantal uren te wijzigen in de tweede arbeidsovereenkomst die is gedagtekend en ondertekend op 8 november 2021. Dit had evengoed binnen de eerste arbeidsovereenkomst kunnen worden gerealiseerd. De eerste en de tweede arbeidsovereenkomst ziet de rechtbank feitelijk als éénzelfde arbeidsovereenkomst. Reeds om die reden is er naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van meer dan drie arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd en als zodanig is er ook geen sprake van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd met een wettelijke opzegtermijn (van één maand). Het betoog slaagt niet.

Wat betreft de door het UWV gestelde benadelingshandeling stelt de rechtbank vast dat in de derde arbeidsovereenkomst geen tussentijds opzegbeding opgenomen. Verder is, voor zover van belang, opgenomen:

Dat, zoals eiseres stelt, zij geen bewuste benadelingshandeling heeft gepleegd, omdat er geen causaal verband is tussen het aangaan van de vierde arbeidsovereenkomst en het beëindigen van de arbeidsovereenkomst, leidt niet tot een ander oordeel. Immers volgt uit artikel 24, vijfde lid van de WW niet dat een benadelingshandeling bewust moet zijn gepleegd, bijvoorbeeld gericht op het eindigen van de arbeidsovereenkomst. Voldoende is dat door de handeling eiseres haar aanspraak op loon jegens [bedrijf] heeft prijsgegeven en daarom een beroep moet doen op het Algemeen Werkloosheidsfonds. Dat zij hier (vooraf) niet het oogmerk op zou hebben gehad is geen voorwaarde en daarom niet van belang. De beroepsgrond slaag niet.

Vervolgens moet de maatregel worden afgestemd op de ernst van de gedraging en de mate waarin die gedraging de werknemer kan worden verweten. Dit doet de rechtbank mede aan de hand van het Maatregelenbesluit socialezekerheidswetten (het Maatregelenbesluit). De rechtbank stelt vast dat een benadelingshandeling het niet nakomen van een verplichting uit de vierde categorie is.6 De rechtbank is van oordeel dat in dit geval geen sprake is van een situatie die eiseres niet in overwegende mate kan worden verweten. Daarbij betrekt de rechtbank dat eiseres de vierde arbeidsovereenkomst vrijwillig heeft getekend. Niet gesteld of gebleken is dat indien eiseres deze arbeidsovereenkomst niet zou tekenen hier consequenties aan verbonden zouden zijn of dat dit voor haar nadelige gevolgen zou hebben (in arbeidsrechtelijke zin). Tevens is eiseres door het aangaan van de vierde arbeidsovereenkomst niet in een betere (arbeidsrechtelijke) positie terechtgekomen. Dat eiseres zich er niet bewust van was dat zij door het aangaan van de vierde arbeidsovereenkomst een benadelingshandeling pleegde maakt niet dat de handeling daarom eiseres niet in overwegende mate kan worden verweten. De handeling van eiseres rechtvaardigt daarom in beginsel een gehele en blijvende weigering van de WW-uitkering voor de duur dat de verzekerde de aanspraak op loon zou hebben kunnen doen gelden, dan wel de dienstbetrekking zou hebben kunnen voortduren.7 Hierbij ziet de rechtbank reden om voor de duur van de maatregel aansluiting te zoeken bij artikel 19, vierde lid van de WW. Als eiseres de vierde arbeidsovereenkomst niet was aangegaan, en er in dat geval geen sprake was geweest van een tussentijds opzegbeding, dan zou het dienstverband zijn geëindigd door het verstrijken van de arbeidsovereenkomst. In dat geval zou eiseres in beginsel recht hebben gehad op een WW-uitkering. Daarom acht de rechtbank in dit geval een weigering van de gehele WW-uitkering tot het verstrijken van arbeidsovereenkomst, te weten 1 mei 2023, passend.

Dit betekent dat eiseres vanaf 1 november 2022 tot 1 mei 2023 geen WW-uitkering krijgt en de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand blijven. De door eiseres gevorderde schade in de vorm van gederfde rente wordt daarom ook afgewezen.